|
|
ต่อ
เรื่องนี้เป็นนิทานเปรียบเทียบ ให้เห็นว่าคนเราเป็นผู้เดินทาง เกิดมาก็เป็นนักเดินทาง แล้วเดินทางเรื่อยไป จุดหมายปลายทางอยู่ที่ไหน? ให้ถือว่าจุดหมายปลายทางอยู่ที่ดับทุกข์ได้ การดับทุกข์ได้เป็นจุดหมายปลายทางของเรา แต่กว่าจะถึงจุดนั้นมันเที่ยวแวะข้างทางชมรูป ชมเสียง กลิ่น รส สัมผัสถูกต้อง ชอบอกชอบใจ ติดอยู่กับสิ่งเหล่านั้น มันก็ไปไม่สำเร็จ เหมือนกับเด็กน้อยที่ไปเรียนหนังสือที่โรงเรียน บางคนก็จบไปถึง ม. ๖ จบมหาวิทยาลัยได้ปริญญาสบายอกสบายใจ
แต่บางคนเรียนไม่รอด ก๊อกๆแก๊กๆ อยู่อย่างนั้นแหละ ไม่ก้าวหน้า เพราะอะไร ? ไปเที่ยงหลงใหลสิ่งภายนอก อันก่อให้เกิดสิ่งเพลิดเพลินเจริญใจ เช่น ไปเที่ยวนี่มันสบาย ไม่ต้องเรียน ไปเล่นก็สบาย ไม่ต้องเรียน ไปสนุกกับเพื่อน อย่างนี้ เขาเรียกว่า สุขเบื้องต้น แต่ว่า มันทุกข์ตอนปลาย คล้ายกับกินของอร่อยกันเพลินไป ลงท้อง ก็ท้องเสียด้วยประการต่างๆ ในชีวิตของคนเราก็มีสภาพเช่นนั้น คนเรามีชีวิตสนุกสนาน ทำอะไรต่างๆ จนอายุเป็นหนุ่ม มันก็ยังไม่ก้าวหน้า และไม่ได้คิดว่าเราโตขึ้นจะไปอยู่อย่างไร เอาอะไรเป็นเครื่องประกอบชีวิตบ้าง วิชามีไหม ความสามารถมีไหม ความประพฤติที่เป็นหลักฐานดีงามมีไหม มองดูแล้วไม่เจอ มีแต่เรื่องสนุกสนาน เหลวไหลไม่เข้าเรื่อง แล้วจะอะไรไปกินไปใช้ นึกไม่ได้ เพราะไม่ได้คบกับคนให้นึกให้คิด ไม่มีใครสะกิดใจเตือนใจมีคนชวนให้ลงเหวทั้งนั้น ก็เลยสนุกกันเรื่องอย่างนั้น เรียกว่า เที่ยวคดไปคดมา ไม่มุ่งตรงไปสู่จุดหมาย ผู้ปฏิบัติงานไม่ว่าเป็นทางด้านใดต้องตรงไปสู่เป้าหมาย
ในชีวิตเรามันต้องมีเป้าหมาย ไม่ว่าจะอยู่วัดหรืออยู่บ้าน ต้องมีเป้าหมาย ชีวิตต้องมีเข็มไว้ว่า เราจะเป็นอะไร เราจะทำอะไร เมื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่ต้องมีเป้า เคยถามเด็กหนุ่มๆ ที่เรียนชั้น ม. ๔ ม. ๓ หลายคน ว่าเธอเคยคิดบ้างไหมว่า เธอเติบโตจะไปเป็นอะไร ส่วนมากจะยังไม่เคยคิด ตอบอย่างนั้นมากที่สุด แต่ว่าจะมีสักเปอร์เซ็นต์หนึ่งหรือสองเปอร์เซ็นต์ ที่ตอบว่า ผมอยากเป็นหมอ ผมอยากเป็นทหาร ผมอยากจะเป็นอะไร มันมีบ้างที่ตอบอย่างนี้ แต่ว่าน้อย ส่วนมากมักจะตอบว่ายังไม่รู้ว่าจะเรียนอะไร แสดงให้เห็นว่าผู้ใหญ่ที่มีหน้าที่เกี่ยวกับเด็กนั้นไม่ได้ชี้ทางให้เดิน ไม่ได้แนะนำทางชีวิตให้เขาเข้าใจ ว่าควรจะเดินไปทางไหน ควรจะไปสู่อะไร เขาเดินตุปัดตุเป๋ไปตามเรื่อง แวะเวียนวกวนอยู่ เป็นคนหลงทาง คนเราเกิดมาแล้ว ไม่มีเข็ม ไม่มีจุดหมาย เขาเรียกว่าเป็นคนหลงทาง หลงอยู่ในโลก ไม่ออกไปสู่จุดที่ต้องการ อย่าอยู่อย่างคนหลง อย่าอยู่อย่างคนตาบอด เราต้องอยู่อย่างมีจุดหมาย ว่าเราจะทำอะไร แล้วเมื่อตั้งใจแล้วก็ต้องเดินไปสู่เป้านั้นไม่เปลี่ยนแปลง เดินตรงไม่ได้ก็เดินอ้อมบ้าง แต่เราต้องไปสู่ที่เราตั้งใจไว้ให้ได้ ในทางนี้ไม่ได้ต้องอ้อมไปหน่อย แต่ว่าไปสู่จุดที่เราต้องการ ไม่ยอมทิ้งจุดที่เราต้องการ อันนี้ เรียกว่า มีจุดปลายทาง.
พระพุทธเจ้าของเราทั้งหลายนั้น ตามเรื่องนิทานชาดก มันก็เป็นประโยชน์ในแง่ธรรมะเหมือนกัน ท่านเป็นพระโพธิสัตว์ตั้งแต่ครั้งแรก ชื่อว่า สุเมธดาบส ได้เห็น พระทีปังกรสัมมาสัมพุทธเจ้า ท่านตั้งจุดหมายทันทีเลย เมื่อเห็นพระทีปังกรสัมมาสัมพุทธเจ้า ท่านเป็นฤๅษีชื่อว่าสุเมธดาบส ท่านไปนอนบนโคลนให้พระพุทธเจ้าเหยียบหลังเลย เพราะท่านเดินไปเห็นคนกำลังพัฒนากันอยู่ก็เลยถามว่า ทำอะไร ? ชาวบ้านบอกว่า พระพุทธเจ้าจะเข้าเมืองวันนี้ ทางไม่ดี เราจะต้องพัฒนากันหน่อย แกก็บอกว่า ฉันจะขอช่วยสักส่วนหนึ่ง พอดีตรงนั้น มีโคลนมาก มีหลุม เอาดินมาถมเท่าใดมันก็ไม่ตื้นสักที
พอดีพระพุทธเจ้าเสด็จมา เมื่อพระพุทธเจ้ามาถึงตรงนั้น มันเป็นโคลน สุเมธดาบส ก็นึกว่า เราจะต้องทอดกายเป็นสะพานให้พระพุทธเจ้า ก็นอนยาวลงไปเลย แล้วก็ประนมมือร้องนิมนต์พระพุทธเจ้า ขอให้เดินไปบนร่างกายของข้าพเจ้า
พระพุทธเจ้าท่านก็เดินเหยียบไป ฤๅษีก็ตั้งจิตอธิษฐานว่า เราต้องการเป็นพระพุทธเจ้าเหมือนพระพุทธเจ้าพระองค์นี้ เพื่อผลให้ชาวโลกข้ามสังสารวัฏ เรียกว่า เป็นการตั้งจุดหมาย แล้วก็บำเพ็ญบารมีมาโดยลำดับ จนกระทั้งเกิดเป็นเจ้าชายสิทธัตธะ แล้วได้เป็นพระพุทธเจ้า
เรื่องนั้น มันมีสาระอยู่ที่ว่า มีจุดหมายของชีวิต สาระมันอยู่ตรงนั้น ว่ามันมีจุดหมายแล้วก็ไม่เลิกละในจุดที่ตั้งไว้ พยายามที่จะเดินไปสู่จุดที่ต้องการจนสำเร็จ ลำบากก็ทน เหน็ดเหนื่อยก็ต้องทน จนไปถึงจุดหมายปลายทาง
| Create Date : 25 มีนาคม 2565 |
| Last Update : 26 มีนาคม 2565 16:02:28 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 449 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
 |
|
|
|
