ถ้าทำงานแล้วไม่มีความสุขก็เท่ากับชีวิตขาดทุนนะครับ
ถ้าได้งานที่ไม่ชอบก็ไม่เท่าไร เรียนรู้หาประสบการณ์ได้
แต่ถ้าเจอคนที่ไม่ชอบในการทำงาน คงจะลำบากใจพอดู
อย่างที่เขาบอกว่า คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก
แต่ถ้างานเป็นงานที่เราชอบ ก็ไม่จำเป็นต้องหนีนะครับ
ถ้าปรับคนอื่นให้เป็นอย่างที่ใจเราต้องการไม่ได้ ก็ต้องปรับที่ใจเราเอง ปรับทัศนคติในการมองโลก แล้วจะดีเองครับ เห็นสิ่งที่ไม่ชอบก็สักแต่ว่าเห็น ได้ยินคำพูดที่ไม่ชอบ ก็สักแต่ว่าได้ยิน อย่าเก็บมาคิดมากครับ จะทำร้ายใจเราเองป่าว ๆ จับเอาแค่สาระที่เขาต้องการให้เราทำ ส่วนคำพูดที่ทิ่มแทงใจก็ทิ้งไปเลย จะได้สบายใจ

แต่ว่าชีวิตเรา เราต้องเลือกทางเดินเอง ทำงานอะไรก็ได้ที่สุจริตและยึดมั่นในความดี แล้วชีวิตจะดีเองครับ

ยังไงก็สู้ต่อไป อย่ายอมแพ้ปลาช่อนนะครับ

โลกนี้มันคับแคบน่ะครับคุณ
ทำอะไรก็ต้องเบียดๆกัน มันก็เลยอึดอัด
โบราณท่านใช้คำว่า เบียดเบียนกัน มันหมายความถึงอย่างนั้น
โลกนี้มันแคบเกินไปกว่าที่มนุษย์จะสามารถทำอะไรได้อย่างมีอิสระ โดยไม่มีการกระทบกระทั่งกัน

ทางออกของการแก้ปัญหาเรื่องโลกแคบๆ ก็คือ
"ใจ.."

ทำใจให้กว้างๆ
มองให้เห็นประโยชน์เป็นสำคัญ
อย่าไปสนวิธีการมากนัก ถ้าไม่ทำให้ตัวเราหรือคนอื่นเดือดร้อน
กฏมีไว้แหก เชื่อผม...หุหุ
อย่าบ้าความถูกต้อง เดี๋ยวความถูกต้องมันจะแว้งกัดเอา
อะไรๆที่ทำ ทำเต็มที่ แต่อย่าหวังผลเลิศ ทำเสร็จแล้วลืมๆมันไปซะ แล้วทำให้เต็มที่ในชิ้นงานต่อไป

เรื่องร้องไห้ง่ายๆ ไม่รู้จะช่วยยังไงนะ
มันเป็นเรื่องของความอ่อนไหวในใจของแต่ละคน
แต่ในใจผมเชียร์นะ ร้องมันไปเหอะ ถ้าทำให้คุณสบายใจ
แต่ว่าร้องเสร็จแล้วให้สัญญากับตัวเองว่า
เราจะไม่ร้องไห้กับเรื่องแบบนี้อีกเป็นครั้งที่ 2

โอเคมั๊ยล่า...
ขอบใจมากที่อุตส่าห์ไปเม้นท์ที่บล็อค

ขอให้มีความสุขตามสมควร

ถ้า ตัวคนเดียว รักอิสระเสรีภาพ ก็ไม่เป็นไร
แต่ ถ้ามีภาระ ที่แบกไว้บนบ่า คงต้องคิดสักนิดหนึ่ง
มาถึงทาง 3 แพ่ง คงต้องวางแผนคิด ซึ่งมีได้หลายทาง
1. เดินหน้าต่อ
2. เลี่ยวซ้าย
3. เลี่ยวขวา
4. ถอยหลังกลับ
5. อยู่เฉย ๆ พักสักครู่

ฉันว่าแล้วเชียว

ระเบิดลงวันเกิดฉันนี่เอง

แหะๆ

เอาหน่าสู้ๆ โว้ยยย

ไม่ไหว ก็ลาออก วันครบรอบของพี่ก็ได้

ไม่ตายหรอก