Bloggang.com : : salami girl : ถักฟ้าทอฝัน 3

ถักฟ้าทอฝัน 3

บทที่ 3

คืนนี้เขานอนไม่หลับมันไม่สบายใจ รู้สึกโหวงๆในอก แล้วคำตอบของอาการเหล่านี้ก็มาถึงเมื่อนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนตรง โทรศัพท์ห้องที่วางอยู่ข้างเตียงดังขึ้น

“เต้ครับ”

“เต้...พี่เอกเองนะ เต้ออกมาที่โรงพยาบาลตำรวจหน่อยสิ” เขารู้สึกว่าน้ำเสียงของเอกสั่นๆ

“อะไรพี่ ผมมีงานที่โรงพยาบาลตำรวจด้วยเนอะ เดี๋ยวนี้หางานแปลกให้ผมทำหรือพี่” เขาพูดเย้าๆ แต่น้ำเสียงกลับแห้งผาด เขากลัวอะไรก็ไม่รู้ที่อยู่ลึกๆในใจ ไม่อยากได้ยินประโยคต่อไปเลย

“แอ้รออยู่ที่นี่นะ รีบมานะเต้” เอกรินทร์รีบวางสายทันที เอกรินทร์เป็นอย่างนี้เสมอเมื่อไม่ต้องการพูดอะไรมากเขามักเดินหนีหรือวางหูดื้อๆแบบนี้

ถนนค่อนข้างโล่งเขาจึงมาถึงโรงพยาบาลตำรวจภายในเวลาครึ่งชั่วโมงเท่านั้น เอกรินทร์มายืนรอเขาอยู่ที่หน้าตึกของโรงพยาบาลอยู่แล้ว เมื่อเห็นรถของเขาเลี้ยวจอดเอกรินทร์ก็สาวเท้าอย่างรีบเร่งมาทางเขาทันที

“เกิดอะไรขึ้นพี่เอก แล้วแอ้ล่ะครับ”เขาไม่บอกว่าเขาพยายามโทรหาแอ้ตั้งแต่วางสายจากเอกรินทร์แต่ติดต่อไม่ได้เลย มือถือปิดและโทรศัพท์บ้านไม่มีคนรับสาย มัวแต่โทรศัพท์จนเกือบขับรถไปเสยกับคันอื่นอยู่หลายครั้ง

เอกรินทร์ไม่ตอบแต่พาเขาเดินเข้าตึกตรงไปยังห้องๆหนึ่งที่เขาไม่ได้อ่านป้ายหน้าห้องแต่มีตำรวจและผู้หญิงหน้าตาตื่นๆคนหนึ่งยืนอยู่หน้าห้องนั้น เอกรินทร์พยักหน้าให้นายตำรวจหนุ่ม และเหลือบมองหญิงสาวเล็กน้อยซึ่งเขารู้ภายหลังว่านายตำรวจยศร้อยเอกผู้นั้น คือเพื่อนสนิทของเอกรินทร์สมัยเด็ก และหญิงสาวที่ยืนหน้าตื่นอยู่ข้างๆคือแม่นักข่าวสาวที่ปูดเรื่องของเขากับแอ้นั่นเอง

ในห้องนั้นอากาศเย็นจัด มีลิ้นชักขนาดใหญ่ๆเรียงอยู่เป็นตับที่ผนังห้อง ขนคอของเขาลุกชันด้วยลางสังหรณ์ ตรงกลางห้องมีเตียงวางอยู่บนเตียงมีร่างๆหนึ่งคลุมด้วยผ้าขาวปิดใบหน้า เขาเดินตรงไปเสมือนไร้วิญญาณ เปิดผ้าที่คลุมหน้านั้นออก พระเจ้า...ผู้หญิงคนคืออภิรดีนั่นเอง ฐานิตไม่รู้ว่ายืนนิ่งมองร่างที่ไร้วิญญาณร่างนั้นนานเท่าใด รู้ตัวอีกครั้งมือเย็นๆของเอกรินทร์ก็จับที่แขนเขา

“แอ้ไปดีแล้วนะเต้ แกโอเคหรือเปล่า แกอย่าเพิ่งเป็นอะไรตอนนี้นะมาช่วยกันจัดการก่อน”

เอกรินทร์ชักเริ่มรู้สึกเป็นห่วงฐานิตขึ้นมาเมื่อเห็นแววตาที่ว่างเปล่าที่มองมาทางเขา หน้าเผือดขาวไม่ต่างอะไรกับใบหน้าที่นอนสงบอยู่บนเตียงใกล้ๆนั้น ร่างสูงใหญ่ยืนสงบนิ่งไม่ไหวติงอยู่ครู่ใหญ่จึงมีคำถามแผ่วเบาหลุดออกมา

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมเป็นอย่างนี้”

“รถชนต้นไม้ข้างทาง มันเป็นทางโค้งพอดีตรงนั้น”

คิ้วของพระเอกหนุ่มขมวดมุ่นเข้าหากัน อย่าว่าแต่ฐานิตเลย เอกรินทร์ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมอภิรดีถึงได้เกิดอุบัติเหตุ หญิงสาวเป็นคนที่ขับรถระวังมากแล้วปกติก็ไม่ขับรถเร็วอีกอย่างเส้นทางนั้นเป็นเส้นทางกลับบ้านที่ต้องใช้เป็นประจำ

“ไปดูที่เกิดเหตุกันไหมครับ” นายตำรวจถามขึ้น เขาต้องการให้ชายหนุ่มทั้งสองไปดูอะไรบางอย่างในที่เกิดเหตุ ซึ่งเขาคิดว่ามันออกจะผิดปกติอยู่

“แต่ก่อนอื่นช่วยไปเซ็นต์ชื่อรับศพด้วยนะครับ”

ทั้งหมดเดินออกจากในห้องนั้นจึงเห็นว่าหญิงสาวที่ไม่ได้รับความสนใจในตอนแรกก็ยังยืนอยู่หน้าห้องอย่างกระวนกระวาย มองหน้าพระเอกหนุ่มเขม็ง แต่ไม่พูดอะไรออกมาเลยซักคำเดียว
“คุณนิลุบลเป็นคนโทรแจ้งว่ามีอุบัติเหตุครับ เธออยู่ใกล้กับจุดเกิดเหตุมากที่สุด”ตำรวจคนเดียวในที่นั้นเป็นคนแจ้งต่อฐานิตซึ่งเอะใจว่าทำไมมันจึงบังเอิญอย่างนี้ ก็นักข่าวคนนี้กำลังล่าข่าวของเขาอย่างกับหมาป่าเห็นแกะน้อยขนฟูขาวอย่างไงอย่างงั้นเลย แต่ความคิดนั้นก็หยุดไปเมื่อเขาต้องมาจัดจากติดต่อเรื่องศพ ส่วนเรื่องทางวัดนั้นเอกรินทร์เป็นคนจัดการติดต่อทั้งหมดเรียนร้อยก่อนที่เขาจะมาแล้ว

ขบวนรถที่รุจไปยังสถานที่เกิดเหตุมี 3 คัน คันแรกนเรนทร์ นายตำรวจหนุ่มเป็นผู้ขับ คันที่สองคือพระเอกหนุ่มและผู้จัดการส่วนตัว ส่วนคันที่สามเป็นคันของนักข่าวหัวเห็ด

สถานที่เกิดเหตุอยู่แถวๆรังสิตบ้านเรือนละแวกนั้นยังไม่หนาตามากแต่ในยามดึกเช่นนี้ความเงียบวังเวงยิ่งเข้ามาเกาะกุมจิตใจของฐานิต ยิ่งเห็นสภาพรถที่พังยับ กระโปรงรถยุบเหมือนถูกผ่าครึ่งตรงกลาง ห้องโดยสารยับยู่ยี่ นเรนทร์เป็นคนสั่งยังม่ให้มีการเคลื่อนย้ายรถ โดยมีตำรวจชั้นประทวนสองสามนายตรวจสภาพรถอยู่

“ไหนแกว่ามีอะไรแปลกวะเรน” เอกรินทร์ถามขึ้นเมื่อเดินไปดูสภาพรถเรียบร้อยแล้ว

“แกเห็นตรงถนนไหม มันไม่มีรอยยางครูดบนถนนที่แสดงถึงการเบรกหรืออะไรเลย ซึ่งเป็นไปไม่ได้ โค้งขนาดนี้มันต้องแตะเบรกกันบ้าง แล้วถ้ามาเร็วจนชนต้นไม้แรงอย่างงี้นะ คนทั่วไปต้องเหยียบเบรกแรงแน่ หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ไม่ใช่เหมือนการพุ่งชนต้นไม้เหมือนตั้งใจอย่างนี้” เอกรินทร์และฐานิตมองตามตามที่
นเรนทร์ชี้

“คุณนิลุบลช่วยเล่าเหตุการณ์อีกครั้งได้ไหมครับ” นเรนทร์ถามเพื่ออยากให้ชายหนุ่มทั้งสองฟังเรื่องราวที่เขาฟังมาแล้ว และเพื่อทดสอบว่าคำพูดที่บอกมาทั้งสองครั้งจะตรงกันหรือไม่

“ดิฉันขับรถตามคุณอภิรดีจากปากซอยแห่งหนึ่ง เห็นเธอร้องไห้ เธอขับรถไม่เร็วมากนัก จนเกือบจะถึงที่เกิดเหตุซึ่งเป็นทางโค้งตรงนี้ ดูเหมือนรถเธอส่ายนิดๆแล้วก็ขับรถพุ่งเข้าชนต้นไม้ด้วยความเร็วเท่าเดิม ดิฉันไม่ได้ยินเสียงเบรกเลย ดิฉันจอดรถแล้วลงมาดูเห็นรถยับทั้งคัน ก็เลยโทรหาตำรวจแล้วก็ได้แต่พยายามเรียกคุณอภิรดีแต่ไม่มีเสียงตอบเลย” นักข่าวสาวสะอื้นตัวโยน เธอไม่เคยเห็นอุบัติเหตุต่อหน้าต่อตาขนาดนี้มาก่อน แต่ดูเหมือนว่าน้ำตาของเธอจะไม่ช่วยให้ฐานิตสงสารได้เลย เขาเอ่ยเสียงกร่าวทีเดียวเมื่อเธอพูดจบ

“เธอขับรถตามแอ้ทำไม อาจเป็นเพราะเธอก็ได้ ข่าวที่เธอลงอาจทำให้แอ้เครียดจนเป็นแบบนี้” ไม่ถามเปล่ายังบีบคอนักข่าวสาวเสียอีกด้วย ถึงจะไม่แรงนักแต่ก็ทำให้เจ้าหล่อนกลัวตัวสั่นเป็นลูกนกทีเดียว

หญิงสาวตั่วสั่นตามแรงเขย่าที่ไม่เบามือเลยจนกระทั่งเอกรินทร์มาจับตัวฐานิตแยกออกไปจากเธอ.....

Create Date : 18 พฤศจิกายน 2548

Last Update : 18 พฤศจิกายน 2548 20:01:17 น.

6 comments

Counter : 343 Pageviews.