|
When we were young...
เมื่อสมัยก่อนโน้น ที่พวกเรายังเด็ก ความเป็นเพื่อนไม่รู้มันเริ่มมาจากตรงไหนนะ...
มันไม่ใช่ปัญหาที่ต้องคิดหลายซับหลายซ้อน...แต่ฉันก็ไม่เคยที่จะหาคำตอบได้เลยสักที
ทำไมต้องเป็นคนกลุ่มนึงที่เราเลือกที่จะเล่าเรื่องราวต่างๆให้พวกมันฟัง...ต้องสนใจอะไรในตัวพวกมันมากมาย ทำไมไม่ใช่คนนั้น หรือคนอื่นๆอีกหลายๆคน
เมื่อสมัยชั้นเป็นเด็ก...ก็เคยมีเพื่อนดีๆอยู่กลุ่มหนึ่ง เพื่อนที่มีความหมายมากกว่าคนที่มานั่งกินข้าวกลางวันด้วยกัน หรือแค่เป่าเทียนกันในวันเกิดของแต่ละคน
เพื่อนที่เล่นบ้าบอ...แม้จะอยู่ม. ปลายแต่ก็ยังหน้าไม่อายเอาลูกปิงปองมาปาขากัน ยังวิ่งไล่กันเหมือนเด็กเล็กๆๆ
เพื่อนที่นั่งดูดอกชมพูพันทิพร่วงลงมาเมื่อย่างเข้าฤดูหนาว มันหล่นมาเต็มโต๊ะกลุ่มของเราเลยเนาะ
ยังจำได้ไหมเพื่อนที่เราเอาถุงยางฯของใครก็ไม่รู้มาใส่น้ำทำเป็นลูกโป่งแล้วเล่นกันอย่างไม่เคอะเขิน จนพี่กลุ่มข้างๆยังอายแทน
และเมื่อวันหนึ่งที่เพื่อนคนหนึ่งของเราจากไปตลอดกาล วันนั้นเราได้แต่คิดว่าเราทำดีกับมันพอไหมนะ และมันรู้บ้างหรือเปล่าว่าคนที่อยู่ข้างหลังเสียใจเพียงใดกับการจากไปของมัน ไอ้ปานั่งตาแดงๆอยู่หลายวัน และอีกหลายเดือนที่เสียงหัวเราะของพวกเราไม่ดังเหมือนเคย
หลังจากขึ้น ม.6 ฉันเริ่มห่างออกไปบ้าง บางทีก็ไม่ได้ไปกินข้าวกับพวกแกเพราะเรื่องอะไรจิปาถะ แต่เราก็ยังคงเจอกันทุกกลางวัน มีเรื่องคุยกันทุกเช้า ชั้นก็ยังงงจนถึงทุกวันนี้นะว่าเรามีเรื่องอะไรคุยกันไม่จบไม่สิ้น...ไอ้แป้งที่มาเช้ามากกกก...ไก่ยังไม่ทันโห่มันก็มาถึงโรงเรียนซะแล้ว..มานั่งฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ..เป็นภาพที่เราต้องเจอเป็นประจำ
ต้องคอยรบกับคนที่เตะฟุตบอลอยู่ตรงตึก 5 (มันเตะห่วยจริงๆ โดนพวกเราบ่อยมาก..จนเราจะไปสมัครเป็นโกลทีมชาติอยู่แล้วเพราะต้องคอยรับลูกบอลจากพวกมัน)
ไอ้เดือนที่ชอบหนุ่มผิวหมึก คลั่งไคล้อยู่หลายปี และนายพันสิฐ (เขียนงี้เปล่า?) ที่ตามจีบเพื่อนอีกคนของเรา...แอบถ่ายรูปที่โรงอาหาร...สารพัดอย่างที่มันทำ...และ love letter ของแป้งที่ทำเอาพวกเราเป็นห่วงกลัวแกโดนหลอกอยู่นาน แต่สุดท้ายบีก็เป็นคนดีนะ อย่างน้อยๆพวกแกก็เคยมีช่วงเวลาที่สวยงามกันมา
และเหตุการณ์ต่างๆอีกมากมาย
จนเมื่อพวกเราหลายคนเริ่มทำงาน (แต่ชั้นยังเรียนอยู่...เศร้า -_-") เกิดเหตุการณ์สึนสามิขึ้นที่ภาคใต้ และเพื่อนรักของเราอยู่ที่เกาะ PP ชั้นรู้เรื่องช้ามาก...กว่าจะรู้ก็ตอนเย็น (เกือบ 6 โมง) แกรู้ไหมปา ตอนที่ชั้นโทรหาแกไม่ได้ชั้นเสียใจแค่ไหน...กลัวสารพัด และไม่รู้จะทำยังไง...สุดท้ายชั้นเลยโทรไปชวนไอ้แป้งร้องไห้เลยนะ...แต่แกก็ปลอดภัย วิ่งขึ้นเขาแข้งขาแหกไปตามระเบียบ (สึนามิยังทำอะไรแกไม่ได้เลยคิดดูละกัน)...อีกไม่กี่วัน แกก็ต้องไปไกลๆจากพวกเราหลายพันหลายหมื่นไมล์...(ชั้นควรดีใจไหมที่ผู้ชายคนนึงจะมาขโมยเพื่อนชั้นไปเนี่ย) ไม่รู้ว่าชาติปางไหนจะได้เจอกัน...ขออย่างเดียวว่าอย่าไปแล้วไปลับ..ส่งข่าวมาบ้างนะแก
สุดท้าย "เพื่อน" ก็ยังคงความเป็น "เพื่อน" เสมอ...10 กว่าปีที่คบกันมามันคงไม่หายไปกับวันเวลาใช่ไหม "เพื่อน"?
และขอบคุณอะไรก็ตามทีทำให้พวกเรามาพบและรู้จักกัน
----------------------------------
คนต่อมาคือเพื่อนในห้อง "หญิง" นี่ก็ไม่รู้จักกันมาก่อนจนกระทั่ง ม. ปลาย ต้องติดอยู่กะมัน 3 ปีเต็มๆ เอ็นตอนม. 5 ว่าจะหนีมันไปก็ดันเอ็นไม่ติด (เซ็ง) ต้องอยู่กะมันต่ออีก 1 ปี
หญิงเป็นคนสุรินทร์ ชั้นเป็นคนนครฯ แต่เรามาเจอกันที่กรุงเทพเมืองหลวงของประเทศนี่แหละ อยู่กันคนละทิศแท้ๆยังมาเจอกันด๊าย...เหลือเชื่อเลยแก
ชั้นกะแกเริ่มคุยกันเรื่อง "ฟ้า" ที่เราต้องกรี๊ดกร๊าดแทนส้ม "เฮ้ยห้อง 7 ลุกแล้ว" "นั่นไงฟ้า" บลา บลา บลา...เราลุ้นกันสุดฤทธิ์ (จนสุดท้ายคนที่ลุ้นก็เอาพุงปลาไปกิน 555+ ถ้าไอ้ส้มมาอ่าน ชั้นตายแน่แก)
แกกะชั้นเหมือนมีกรรมผูกกัน เราเรียนพิเศษด้วยกันเกือบทุกที่ the brain , อ. อุ๊ , applied physic , access แล้วก็เด็ดสุดก็ อ. จิ..(แกกลับมาคราวนี้ไปหา'จารย์กันซะทีดีกว่าเน่ะ) เราทะเลาะกันด้วยเรื่องของกิน (ชิพอะห้อย อ่ะแก จำได้เปล่า) เล่นเอาชั้นเซ็งไปหลายวัน
แกเม้นไว้ให้ชั้นในบลอกวันเก่าๆ ว่าเพื่อนดีๆมันหายาก ชั้นชูจั๊กกะแร้เห็นด้วย 2 แขนเลย แกรู้ไหมชั้นมีเพื่อนมาก...แต่เพื่อนแท้มีจิ๊ดเดียว และชั้นก็พอใจที่จะเป็นอย่างนั้น...เพื่อนถ้ามากเกินไป บางทีเราก็ลืมหันมาเอาใจใส่คนข้างๆ ลืมไปว่าเราดูแลคนข้างๆของเราดีพอไหม...ชั้นชอบแบบที่เป็นอยู่มันดูแลถามไถ่กันทั่วถึงดีนะแกนะ
ว่าแต่ขอให้ไอ้โปรแกรม C++ ของแกลุล่วงไปด้วยดีนะ ไอ้ชั้นก็นึกว่าแกถามว่าทำยังไงถึงจะได้เกรด C+ ฮาซะ...ภาษาอังกฤษบางทีก็แปลได้หลายอย่างเนอะ (ไม่ได้สำนึกเลยว่าเป็นเราเองที่โง่ )
ไม่มีข้อความซึ้งๆจะให้แกหรอกนะ...โทษที มีแต่คำเจริญพร...ถ้าอยากได้ก็โทรมา ชั้นชอบด่าแกจริงๆ ถ้าวันไหนแกโทรมาแล้วชั้นคุยกะแกดีๆ อย่าลืมถามชั้นนะว่าชั้นเป็นอะไรมากไปหรือเปล่า...เพราะนั่นมันผิดปกติจริงๆ
ps. ชั้นยังไม่ลืมสัญญาตอนแกกลับมาจะพาเที่ยวนะ...+เลี้ยงอาหารด้วย (สถานที่และราคาขึ้นกับของฝากว่ะ)
Create Date : 05 ธันวาคม 2548 |
|
25 comments |
Last Update : 9 ธันวาคม 2548 12:13:55 น. |
Counter : 595 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: rebel 5 ธันวาคม 2548 10:08:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: me2you 5 ธันวาคม 2548 13:02:32 น. |
|
|
|
| |
โดย: นิหน่า IP: 61.47.108.53 5 ธันวาคม 2548 19:58:38 น. |
|
|
|
| |
โดย: little miss sunshine IP: 172.212.132.137 6 ธันวาคม 2548 2:24:45 น. |
|
|
|
| |
โดย: salami girl IP: 210.203.186.66 6 ธันวาคม 2548 10:27:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: ๑- แป้ง -๑ IP: 58.9.3.51 6 ธันวาคม 2548 20:07:16 น. |
|
|
|
| |
โดย: มัชชะกวี IP: 58.10.145.42 7 ธันวาคม 2548 9:35:15 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยัยบี๋ 7 ธันวาคม 2548 9:45:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: kaman 8 ธันวาคม 2548 16:28:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: salami girl (salami girl ) 9 ธันวาคม 2548 12:19:15 น. |
|
|
|
| |
โดย: rebel 9 ธันวาคม 2548 20:40:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: me2you 10 ธันวาคม 2548 17:11:45 น. |
|
|
|
|
|
|
|