ปฐมเหตุอารัมพจน์บทขานไข
จึงแล้วล่วงเวลาที่คลาไคล
ก็จากไปเงียบเชียบยะเยียบเย็น

เพียงแค่หนึ่งเริ่มนับขยับนิ้ว
ก็ปลิดปลิวท้อแท้แลไม่เห็น
ทุกวันคืนขื่นแค้นแสนลำเค็ญ
ชีพยังเป็นแต่เหมือนตายไร้ชีวิต

เส้นทางท้อห่อเหี่ยวเหลียวชะแง้
ตั้งตาแลภาพหลังยังหงุดหงิด
ขมวดเคลียวเกลียวควั่นวันละนิด
เกี่ยวไม่ติดบ่วงบาศก์นิราศร้าง

ไร้สิ่งใดให้หวังแต่ยังพร่ำ
ไร้ลำนำหมองหม่นจนเหินห่าง
ภาพอดีตกรีดใจในแส้นทาง
อาวรณ์คว้างวังเวงละเลงกรรม

มาคร่ำครวญหวนไห้คนึงหา
มิเรียกคืนเวลามาร่ายร่ำ
ระบำเพลงบรรเลงถึงซึ่งลำนำ
เป็นเงื่อนงำสะกิดเกี่ยวเศษเสี้ยวใจ

มธุรสบทวจีที่ว่าหวาน
เคยซาบซ่านดวงกมลจนหวั่นไหว
เคยคร่ำครวญ,หวนรำพึงซึ้งหทัย
ก็จากไกลเหลือเศษซากไม่อยากจำ

แค่เก็บไว้ภายในความรู้สึก
เป็นสำนึกภาพลวงช่วงตกต่ำ
มาพลิกผ่านตำนานขื่นคืนฝนพรำ
แล้วรินคำร้อยถักเป็นวรรคกวี.

สหาย พันจอก