มาอ่าองค์ในหล้า

แหล่งให้ คนชมแลฤา...

ตาเหมือนตามฤคมาศ

พิศคิ้วพระลอราช ประดุจแก้วเกาฑัณฑ์ ก่งนา

พระโอษฐ์งามยิ่งแต้มศศิอยู่เยียวยะแย้ม

พระโอษฐ์โอ้งามตรู บารนี

รอยอินทร์ จากปลายปากกาของโรสลาเรน

ความสำคัญของเวียงสรองมิใช่ “ศักดิ์” แห่งเจ้าหลวงแต่อยู่ที่เสรีและความผาสุกของชาวเวียงทั้งหมด ถ้อยคำรับสั่งของ “พ่อเจ้า” ยังตรึงแน่นในพระทัยเจ้ารอยอินทร์

“เจ้าหลวง มิใช่ผู้มีอำนาจใหญ่หลวง หากเป็นผู้รับภาระใหญ่หลวง การเป็นเจ้ามหาชีวิต ขอให้จำไว้...มิได้แปลว่า ชีวิตคนอื่นอยู่ในมือเรา หากหมายความว่า เราต้องมีชีวิตเพื่อคนอื่นดูแลคนอื่นทั้งแผ่นดิน ความสุขใดที่เป็นของปวงชน ต้องมาก่อนตัวเอง แผ่นดินทุกตารางนิ้ว กรวดทรายทุกก้อน ต้นไม้ทุกต้น เจ้าต้องรักษาให้กับคนในแผ่นดิน”

ด้วยหน้าที่ชีวิต รับผิดชอบ คือคำตอบที่รบอยู่มิรู้สิ้น!

ศึกใหญ่ของเวียงสรองกู้ชาติจึงอุบัติ มีทุกชีวิต...ทุ่มลงไปเพื่อแผ่นดิน แผ่นดิน...เกียรติศักดิ์ เหนือกว่า ยิ่งใหญ่กว่าชีวิตคน!

...โอษฐ์สดเยียวยะแย้ม...บุรุษผู้มีรอยยิ้มอบอุ่น สดใสโอษฐ์บางงามดุจใบไม้อ่อน มิรายอมรับ เธอผู้ได้สมญาว่า ”แม่กุหลาบหิน”ผู้มิเคยใจอ่อนกับคำรัก ผู้ไม่ใฝ่ฝันในชีวิตแต่งงานบัดนี้...เธอมักรำลึกถึงบุรุษผู้นั้นบ่อยครั้ง...มิใช่เกิดจากรูปลักษณ์มิใช่ตำแหน่งมากด้วยศักดิ์ หากเลื่อนลอยแต่...ภายใต้โฉมเฉกชื่อ “รอยอินทร์”บุรุษผู้นั้นกลับเข้มแข็งยิ่งสิ่งใดบุรุษผู้นั้นแบกภาระไว้โดยไม่ปริปากสักคำ

ความเอาการเอางานอย่างนั้นทำให้สนใจ

ภาระอันหนักบนสองบ่าทำให้เธออยากช่วยเป็นภารธุระ

แนวฝั่งไกลออกไป หญิงสาวแลหา “จุด” ไหนที่เธอยืนอยู่เมื่อวานจุดไหนคือแผ่นดินที่เจ้าของเขาภูมิใจนัก และบัดนี้คนหวงแผ่นดินอยู่ลึกเข้าไป

เพื่อแย่งแผ่นดินทุกตารางนิ้วของเขาคืนมา

โง่...หรือฉลาดที่มนุษย์ใช้ชีวิตแลกแผ่นดินอิสรภาพกับความตายแตกต่างกันหรือไม่?

สิ้นแผ่นดิน สิ้นวงศ์ พงศา

สิ้นทั้งยศฐาบรรดาศักดิ์

สิ้นเวียง สิ้นวัง ที่พำนัก

เพียงชีวิต ทีรักษาไว้

...ตรงหน้าเธอ...คนที่ดูแต่รูปลักษณ์ใครจะคิดว่ามือจะแตะอยู่บนปืนอยู่แทบตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง คนที่หายใจอยู่กับการฆ่าและหรือ...ถูกฆ่า คนที่เคยยิ่งยศ บัดนี้...เหลืออะไรเล่า?

“โคมทอง ส่องโลกคลายโศกตรม

โคมชีวิต ของตน อยู่ที่ไหน?”

คำถามของบุรุษที่ยืนกอดอุระเพ่งไปเบื้องพระพักตร์อยู่บนลานหินสูงเศร้าสร้อยประหลาด

“ผมชอบนอนดูพระจันทร์แล้วถามตัวเองบ่อยๆ...เหงาไหม...แปลกนะใครๆก็ชอบมอง ใครๆ ก็รัก ใครๆ ก็คิดถึง แต่พระจันทร์ไม่ยักเคยมีเพื่อน”

“ดาวไง”

“ดาวก็มีเพื่อนในหมู่ดาวซิ พระจันทร์มีใครที่ไหน” อีกฝ่ายแย้ง

“พระอาทิตย์ก็เหงา” มิรายกตัวอย่างบ้าง

“ใช่...” นักรบกลับอ่อนโยนที่สุดในหัวใจ

“อะไรที่ยิ่งใหญ่ต้องทำหน้าที่เหงาเสมอ”

มิราอยากจะเอื้อมมือไปแตะ ปรารถนาจะปลอบโยน

“คนเราจะทรนง จะผยอง จะสำคัญในความเป็นคนเป็นมนุษย์ที่แท้ได้ด้วยเหตุผลประการเดียว หน้าที่! ”

น้ำเสียงหญิงสาวหนักแน่น “ใครก็ตามที่มีหน้าที่ ทำหน้าที่ตนได้ดีที่สุด คนนั้นแม้จะต้องกัดฟันเดินโดดเดี่ยวก็เป็นคนมีค่า”

“คุณว่าผมมีค่าใช่ไหม?” คำถามเจือความหวัง

“เจ้าหลวงแห่งเวียงสรอง” น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนเป็นครั้งแรก

“ไม่มีค่าสำหรับเวียงสรองหรือ?”

“ผมอยากรู้ว่าคุณเห็นผมเป็นอย่างไร?”

มิราหัวเราะ เป็นครั้งแรกอีกเช่นกันที่เธอ “ตอบ”ด้วยเพลงอันจำได้เนิ่นนาน

...ทองเนื้อแท้นพคุณอดุลค่า

ถึงแม้ว่าจะตกตมจนจมหาย

ทองเนื้อแท้ย่อมไม่กลายคลายสีสลาย...

“ผมจะจำไว้ ๆ” คำตอบสุข สงบ

แสงนวลกระจ่างดูเหมือนจะส่องสว่างถึงกลางใจคนที่เที่ยวตามหา “โคมชิวิต” แห่งตน มิราเองก็รู้สึก “แปลก” เธอแน่ใจ เธอมิได้กล่าวคำใดผูกมัดตนเองสักคำ

หากทำไมเธอ “รู้สึก” ผูกมัด

ด้วยพันธนาการที่เธอมองไม่เห็น

ใช่นางนี้แล้วที่ฝัน

รูปโฉมโนมพรรณหาผิดไม่

..สตรีที่เดินเคียงข้าง แม้จะ “ไม่เลิศล้ำในต่ำใต้” ทว่า...เธอมีคุณสมบัติโดดเด่นที่ไม่มีสตรีใดเสมอเหมือน ไม่ว่าการทำงานเอาจริงเอาจัง ความเข้มแข็ง อดทน

เธอมิใช่เป็น...เพชร

หากเธอไซร้คือ...เหล็กเพชร

“แวะหน่อยนะครับ ผมอยากให้ดูของขวัญ”

“ธงของเราโบกสะบัดที่จุดนี้...มิร่าวัน...สำหรับคุณ!”

หญิงสาวกระพริบตาไม่เข้าใจหากแสงไฟกระจ่างทำให้พักตร์มอมเห็นชัดขึ้น ร่องรอยเหนื่อยล้ายังมีทว่ารอยปลาบปลื้ม สมหวังฉายชัดทั้งริมโอษฐ์แดง ใส และดวงเนตรพราวระยับ

“เนินนี้เคยมีหมายเลขรหัสใดก็ตามแต่...ในการรบที่ผ่านมา เราขานรหัสกันว่า “มิร่าวัน” มันทำให้ผมมีกำลังใจมันทำให้มีมานะว่าต้องยึดคืนมาให้ได้จะแลกด้วยอะไรก็ตามที มิร่าวัน...จะอยู่ในกำมือของข้าศึกไม่ได้...การต้านทานแข็งแรงเพราะจุดนี้เป็นจุดเดียวที่จี้เข้ามาในส่วนที่เป็นจุดอ่อนของเราผมนำมาเป็นของขวัญให้คุณ!”

คราวนี้แจ้งชัด หญิงสาวละม้ายมีก้อนแข็งตีบตันขึ้นมาในคอของขวัญอันล้ำค่า!

ความสำคัญมิได้อยู่แค่ชื่อ

หากจุดนั้น ทำให้ส่วนหน้าของกองกำลังกู้ชาติปลอดภัยจุดที่ใช้ชื่อเธอผงาด ท้าทาย

...หากจะรัก...รักนั้นต้อง ทั้งหมด

เกียรติยศฤาชีวิตปลิดให้ได้

ถึงโลกจะมหาศาล...ค่าปานใด

จะวางไว้ในอุ้งหัตถ์ “รักนิรันดร์”

เจ้ารอยอินทร์หันพระพักตร์มาพอดี มิรา ซื่อตรงต่อตนเอง จึงมิได้แปรสายตาแม้แต่กระแสอ่อนโยนก็มิจาง ด้วยเหตุนี้หลังจากนั้นแค่อึดใจ วรองค์โปร่งๆจึงเคลื่อนมาประทับใกลัโดยเงียบๆ เช่นกัน หัตถ์นวลแบออก มิรามอง...นิ่งนิดเดียว...วางมือลง!

มือทั้งสองเกาะกุมกันเงียบๆ

สีพระพักตร์เจ้ารอยอินทร์ สงบสุขมิได้ตื่นเต้น ลิงโลด

“คุณแน่ใจได้สิ่งใดที่ผมกำไว้ในมือไม่เคยยอมปล่อย”

“และสิ่งใดที่ฉันวางใจก็จะให้ความไว้วางใจตลอดไป”

เท่านั้น...สำหรับ “คำพูด”หากความในใจลึกล้ำ

วันนี้...เธออาจจะยังชิงชังสงครามแต่มิราก็รู้...ต้องทำสงคราม! และต้องชนะ! เวียงสรองเป็นของคนที่เธอ...บัดนี้สามารถบอกได้เต็มหัวใจว่า “รัก” ฉะนั้นเธอต้องรักเวียงสรอง

การสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักยิ่ง

ต้องการการชดใช้ ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต!

รอยอินทร์! บุรุษผู้สูญเสียสิ้น และบัดนี้ยังจะต้องสูญชีวิตกระนั้นหรือมิราคนใจแข็ง คนที่ร้องไห้ยากนักหนา คนที่ได้ชื่อว่า “กุหลาบหิน” ขอบตาชื้น ลำคอตีบตัน

เธอเกลียดสงครามเพราะได้เห็นการสูญเสียมาอย่างหนักน้ำตาของผู้คนที่วิปโยคหัวใจพังภินท์ คนเร่ร่อน ไร้ที่อยู่อาศัย แม่...ที่ตีอกชกหัวเพราะอ้อมแขนของแม่ป้องกันลูกน้อยไม่ได้ความสูญเสียเหล่านั้นเธอเคยร่วมขมขื่น กับ “คนอื่น”บัดนี้...

ความสูญเสียกำลังมาถึงเธอ!

เธอได้รับรู้คำ “คั่งแค้น”เธอเข้าใจถึงคำว่า ”ชดใช้” ทุกหยาดหยดแห่งเลือดอันเป็นของบุคคลที่รักยิ่งตกต้องปฐพีสายธารที่หลั่งไหลจากกายหากพราก“ชีวิต”นั้นไป

สาบาน! ต้องชดใช้!

มิรา พร้อมที่จะลงสู่สงครามด้วยตนเอง!

...ดอกไม้บอกว่า...อย่าเศร้า

ยิ้มเขาแฝงใน...กลีบสยาย

สายลมรำเพยโชยชาย

พาลมหายใจสุดท้ายมาโลมเตือน

หญ้าระบัดใบพริ้วปลิวไสว

รากหญ้าชอนไชเป็นเพื่อน

แค่ร่างฝังดินลับคนเยือน

เรไรกล่อมเสมือนทิพย์ดนตรี...

มิราเย็นระร้าวรานแทบสลาย "รอย...อย่าเพิ่งไปนะ...ถ้าจะไป...ลืมตา ยิ้มก่อน ลาสักคำ อย่า..อย่าไปโดยไม่ลานะ...ไม่ได้..."

เธอฝากสายลมให้เข้าไปกระซิบบอก...ลืมตาสักนิด ยอดรัก ฝากคำสักคำก่อนจาก

"มีร่ายังไม่ได้บอกเลยว่า รักรอย คอยฟังก่อนนะ!"

"มีร่า..."ชื่อสุดท้ายทำให้รอยแย้มแช่มชื่น

มิราจับหัตถ์เย็นเกาะเกี่ยวไว้ด้วยมือตนเองกลืนรสขมซ่านจากปลายลิ้นต้องเค้นทั้งเสียงทั้งรอยยิ้มให้แจ่มใส

"ฉันค่ะรอย"

อาการขยับนิดๆ แปลว่า...จำได้...มิราสูดลมหายใจยาว อดทน!

"ฉันขึ้นฮ. ไปรับคุณมาเอง แล้วก็คอยอยู่หน้าห้องไม่ไปไหนเลย"

"รู้" สุรเสียงค่อย "ลืมตา...ต้องพบ" ตำตอบเชื่อมั่น

มิรามิสะทกสะท้าน ไม่อับอายสักนิด เธอถาม...กล้าหาญยิ่ง!

"ฉันรักคุณ!" ประโยคนั้นดัง ราวกับจะปลุกจิตวิญญาณของคนที่ริบหรี่เต็มทนให้วาบขึ้นให้ได้ "คุณจะแต่งงานกับฉันไหม"

ขนพระเนตรหนาเป็นแพยิ่งอิสตรี กระพริบถี่ๆ ท้ายสุด...แย้มสรวลงดงามสดใส

"แน่นอน..."

"เดี๋ยวนี้...นะคะ?" คำถามคลับคล้ายมีก้อนแข็งๆ จุกคอ

เนตรดำเลื่อนลอยค่อยรวมตัวกันนิดๆ"ดีจัง..." ดูเหมือนจะต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งในการรวมพระสติและพยายามรับสั่ง "จะเก็บความทรงจำ...ไป..."

ดวงตามิราแห้งผากไร้น้ำหล่อเลี้ยง และดูเหมือนจะขยายตัวกว่าปกติ ทว่าน้ำเสียงกลับมั่นคง

"ถ้าฉันจะเหลือความทรงจำไว้...เพื่อ...ต้องพยายามมีชีวิตอยู่...ฉันอยากเป็น...นางมิรา ณ เวียงสรอง...จนวันตาย !"

รอยอินทร์...ยอดรัก...

ฟ้ากว้างแห่งเวียงสรองเป็นของเธอ

แผ่นดินทุกย่างก้าวที่เหยียบย่ำเป็นของเธอ

ดอกไม้ที่เบ่งบานทุกดอกเป็นของเธอ

ฉันจะรักษาฟ้าแห่งเวียงสรองไว้ให้เธอ

รักษาแผ่นดินทุกตารางนิ้วไว้ให้เธอ

ดอกไม้ทุกดอกจะเบ่งบานเพื่อเธอ...คนเดียว

ยอดรัก...แม้แต่ชีวิตของฉันเป็นของเธอ...

รบ...รบ...รบ

สงคราม...สงคราม...สงคราม...

เหตุผลแห่งสงครามหรือ คำเดียว...รอยอินทร์

รอยรูปอินทร์หยาดฟ้า มาอ่าองค์ในหล้า

แหล่งให้คนชมแลฤา

รอยรูปอินทร์ประทับ จำหลักตรึงแม่นมั่น

บ่ลืมบ่เลือนรักนั้นนิรันดร์กาล

สงครามยังไม่สิ้น...ชิวิต...เลือด...น้ำตาจะรินรดปฐพีต่อไป...

แปลกอะไรหากคนต่อไปจะเป็นฉัน...

รอยอินทร์...ยอดรัก...รอเดี๋ยว!

ฉันจะอยู่เพื่อเวียงสรองของเธอ

Create Date : 17 พฤษภาคม 2560
Last Update : 17 พฤษภาคม 2560 16:27:04 น.		57 comments
Counter : 1803 Pageviews.
Share Tweet