รู้จักตัวเอง ในเรื่องของความรัก คุณมีความเป็นตัวเองกันสักเท่าไหร่ รู้จักตัวคุณเองหรือไม่ว่าเมื่อมารวมกันในเรื่องของความรักแล้วนั้น คุณเหลือความป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่กัน คนเราไม่มีใครสามารถเปลี่ยนคนอื่นได้ ถ้าเจ้าตัวเค้าไม่อยากจะเปลี่ยนเอง อย่างมากที่ทำได้ก็คือปรับเข้าหากันเท่านั้น เรารู้ตัวนะว่าเราเองไม่ใช่คนดีนักหนา ไม่มีใครในโลกนี้เกิดมา perfect หรอก แต่ว่าเค้าก็มีคำพูดที่ว่า Nobody's perfect, but you don't need to be perfect to have friends. ตัวเราก็ไม่ได้หวังจะให้คนมาชอบเราเพราะว่าเราดีเพียบพร้อม แค่ว่ายอมรับในความเป็นตัวตนของเราได้ก็พอ บางครั้งอยากบอกให้เค้ารู้ว่าเราอึดอัด เราไม่ชอบเห็นการดูถูกคนอื่น ไม่ชอบเห็นการพูดจาประชดประชันกัน ไม่ชอบเลย แล้วก็ไม่ชอบการพูดแบบเสียดสีทำนององุ่นเปรี้ยวมะนาวหวาน เข้าใจหรอกนะว่าเราไม่สามารถไปเปลี่ยนนิสัยแบบนี้ของคนอื่นได้หรอก เราทำได้ก็แค่บอกว่าเพลาๆลงซะบ้างเถอะ การเอาข้อด้อยของคนอื่นมาล้อเล่นเห็นเป็นสนุกน่ะ เราได้ยินทีไรก็อึดอัด เคยบอกแล้วก็รับปากว่าจะไม่ทำแล้วก็ยังทำอีก เหนื่อยใจจังเลย จนบางทีไม่อยากคุยไม่อยากจะต้องยอมรับว่าเราต้องอยู่กับคนที่เป็นแบบนี้จริงๆหรือไง จนเราแทบไม่มีเรี่ยวแรงอยากทำอะไรเพราะว่าทำไปชีวิตก็ดูจะแย่ลงไม่รู้จะทำดีไปทำไมอีกแล้ว จนเดี๋ยวนี้เราแทบไม่เหลือความเป็นตัวของตัวเองเหลือสักเท่าไหร่ อยากได้ตัวเราคืนมาจังเลยไม่อยากต้องทนแบบนี้อีกต่อไป   Create Date : 31 มีนาคม 2548 30 comments Last Update : 31 มีนาคม 2548 6:09:55 น. Counter : 4959 Pageviews. Share Tweet

ได้โปรดรักฉันอย่างที่ฉันเป็น   โดย: น.ส.มารร้าย 31 มีนาคม 2548 7:48:42 น.

เข้าใจความรู้สึกของคุณรำเพยค่ะ การที่เราต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อใครสักคนเนี่ย แร้วยิ่งให้เราไปเปลี่ยนตัวเขายิ่งยากเข้าไปใหญ่ สิ่งที่ดีที่สุดคือยอมรับกับสิ่งที่เค้าเปน แต่ก้ออาจเปนเหมือนที่คุณรำเพยว่าน่ะแหละ...อยากได้ตัวเราคืนมาจังเรย....เปนคำพูดที่ฟังแร้วเข้าใจค่ะ เข้าใจจิงๆ แระขอให้กำลังใจนะคะ <;>   โดย: Mu_in_love (Mu_in_love ) 31 มีนาคม 2548 8:26:43 น.

รำเพยว่ารำเพยเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นนะ คือไม่ว่าเค้าต่อหน้าคนอื่น แล้วก็เลิกไอ้เรื่องโมโหใครนานๆหัดฟังคนมากขึ้น ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องดีไม่ใช่ไม่ดี แต่ในทางกลับกันมันไม่มีอะไรเปลี่ยน แบบนี้มันก็อึดอัดใจเหมือนกัน   โดย: รำเพย 31 มีนาคม 2548 8:33:30 น.

ไม่รู้จักคุณรำเพยเป็นการส่วนตัว รู้จักแค่ในบล็อกที่นี้ เท่าที่รู้ คุณรำเพย เป็นคนมีน้ำใจมากๆ เป็นผู้ให้ ให้กับทุกๆคน ดิฉันเคยเจอบทความ ที่เหมือนจะวิจารณ์ผู้คน แต่ดิฉันมองว่า ยังไง ก็ไม่มีทางเข้าใจ คนที่ถูกวิจารณ์ได้อย่างถ่องแท้   โดย: รักดี 31 มีนาคม 2548 8:46:56 น.

อยากให้ลองอ่านหนังสือเล่มนี้ดูค่ะ อาจจะช่วยได้ Loving him without losing you By Beverly engel โชคดีนะคะ   โดย: estrella IP: 210.86.215.228 31 มีนาคม 2548 8:51:55 น.

คุณรักดี ไม่มีหรอกค่ะ เพราะว่าจิตคนนี้ไซร้ ยากแท้หยั่งถึง รำเพยเขียนความในใจนี่น่ะ เพราะว่าเบื่อๆน่ะค่ะ ก็แค่นั้นเบื่อๆและอึดอัดกับความคิดของตัวเอง คุยกับเพื่อนเก่าเค้าก็ถามคำถามขึ้นมาว่า Where are you? (เพื่อนฝรั่งน่ะ) คือเราฟังแล้วสะอึกหยุดกึก เพื่อนฝรั่งยังถามว่าตัวเราไปไหนแล้ว ยังรู้สึกได้ว่าตัวเราไม่เป็นตัวของตัวเอง มันก็เลยเศร้า ก็เท่านั้น คุณ estrella ...loving him without losing you น่ะ เคยเห็นนะคะ แต่ว่าใช้ในสถานการณ์ไทยลำบากมัง เพราะว่าถ้าอยู่เมืองนอกเลยน่ะ ก็คงทำได้ไม่ยาก แต่ถ้าอยู่ในเมืองไทย สังคมแบบไทยๆละก็ลำบากอยู่ค่ะ เพราะว่าจะให้คิดแบบฝรั่งน่ะ คนรับไม่ค่อยได้หรอก (ถึงแม้รำเพยจะไม่ค่อยคิดแบบไทยๆก็ตามที) เหนื่อยดีแท้   โดย: รำเพย 31 มีนาคม 2548 8:56:37 น.

อ่านแล้วรู้สึกเศร้าจัง กลับมามองดูตัวเอง ว่าเคยเป็นแบบ คุณรำเพย บางไหม? ก็มีบ้างนะที่คนอื่นพยายามจะมาเปลี่ยนวิถีชีวิตเรา เคยถึงขนาดให้เราเปลี่ยนท่าเดินเลยล่ะ ผลสุดท้าย ก็ไปกันคนล่ะทาง ในที่สุด ( คิดเอาเองนะ ) เค้าคงจะเสียใจที่เดินจากเราไป แต่ว่าเราคิดถูกแค่ ครึ่งเดียว เพราะว่าล่าสุด พึงจะได้รับการ์ดงานแต่งงานเธอเมื่อ 22 มี.ค.นี่เอง.... จบไปอีกหนึ่ง   โดย: merf1970 31 มีนาคม 2548 9:08:20 น.

เรื่องการเปลี่ยนแปลงตัวเอง นี้บอกได้เลยว่าบางทีก็จำเป็นนะค่ะ เพราะเราต้องปรับตัวให้เข้ากับเหตุการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไป แต่ยังไงความเป็นตัวของตัวเองก็จะยังคงอยู่นะค่ะ เมื่อเราเจอสถานการณ์ที่เราคุ้นเคย ตัวเราเองก็จะกลับคืนมาค่ะ แวะมาขอบคุณคุณรำเพยนะค่ะ ที่กรุณาบอกคำแนะนำในการทำบล็อก เทคนิกต่าง ๆ ถ้าไม่มีคำอธิบายของคุณรำเพย ป่านนี้บล็อกเชอเบทส้มก็คงยังไม่เกิดอ่ะค่ะ อิอิ   โดย: เชอเบทส้ม 31 มีนาคม 2548 9:25:56 น.

เห็นใจค่ะ ให้กำลังใจแล้วกันนะคะ ขอให้เจอจุดตรงกลางที่คุณรำเพยได้อยู่กับความรักโดยที่ไม่รู้สึกฝืนตัวเองจนเกินไปนะคะ ปล. เราเองเป็นคนนึงที่มีความรักโดยไม่เคยเสียความเป็นตัวเองเลยซักนิด เพราะเราเป็นคนแข็งมาก เป็นตัวของตัวเองสุดๆและเชื่อในความเท่าเทียม ถ้าจะปรับต้องปรับทั้งสองคนอะไรแบบนี้ แต่ผลออกมา มันก็ทำให้เราะทะเลาะกันบ่อยๆๆ จนไม่แน่ใจว่าอย่างไหนจะมีความสุขกว่ากัน ระหว่างยอมปรับ ยอมฝืนตัวเองบ้างเพื่อจะไม่ทะเลาะ กับไม่ฝืนตัวเอง แต่พอไม่ถูกใจกันก็ทะเลาะตลอด   โดย: L.I.R.A. 31 มีนาคม 2548 9:34:01 น.

คุณเชอเบทส้ม ปรับน่ะปรับแล้วหละ แต่อีกฝ่ายไม่ยอมปรับ ปรับด้านเดียวก็ไม่ไหวนิ   โดย: รำเพย 31 มีนาคม 2548 9:54:04 น.

เพยจ๋า มาบอกว่าเข้าใจนะ เพราะเจออยู่เหมือนกัน ลองถามตัวเองดูว่ามันคุ้มค่าหรือเปล่าที่จะต้องทน.....นะจ๊ะ =ต้องมาเยี่ยมทุกวันนะบ๊อกนี้=   โดย: ป้าเองแหละ(sunnine) (sunnine ) 31 มีนาคม 2548 11:14:26 น.

มีความสุขก็คบ ไม่มีความสุขก็ไม่คบ เท่าที่อ่านๆน่าจะหมดใจไปเยอะแล้ว แต่ชอบรูปประกอบค่ะ น่ารักดี ดูเง้า เหงา   โดย: la-la-bell 31 มีนาคม 2548 11:19:23 น.

ค่อยๆ สะสางอารมณ์นะคะ   โดย: อซ. IP: 203.151.140.114 31 มีนาคม 2548 11:30:22 น.

เข้าใจจ้ะรำเพย บางทีเราเองก็ต้องอดกลั้นอารมณ์ บางครั้งอยากกระโดดชกคนข้างหน้าจัง แต่ต้องปั้นหน้ายิ้ม -_-" ทั้งๆที่รู้ว่าโดนแทงข้างหลัง เอาใจช่วยแล้วกันนะคะ   โดย: ถั่วแดงเย็น 31 มีนาคม 2548 12:29:02 น.

อย่าเปลี่ยนอะไรที่เป็นตัวของตัวเราเองดีกว่า มันเปลี่ยนไม่ได้นานหรอก ผมว่านะ...ยิ่งในเรื่องของความรักด้วย ^ ^   โดย: รู้สึกแปลก 31 มีนาคม 2548 13:51:00 น.

เริ่มต้นที่สองคนออกเดินจูงมือไปด้วยกัน ถ้าคนนึงหยุดเดิน หรืออีกคนเดินเร็วกว่า ฝ่ายที่อยู่ข้างหน้า จะเริ่มรู้สึกล้า ฝ่ายที่อยู่ข้างหลัง จะเริ่มรู้สึกกดดัน ลองแวะพักม้านั่งคุยกันซักนิด ว่าเรายังมีความสุขกับการเดินไปด้วยกันหรือเปล่า ถ้าสองข้างทางมันไม่สวยงามเหมือนที่ผ่านมา ต่างฝ่ายต่างเหนื่อยล้าเกินกว่าจะชื่นชม ถึงมือจะกุมกัน แต่ใจคิดแต่เรื่องระยะทางข้างหน้า โกโก้เชื่อว่า พี่เพยคงตัดสินใจได้ และเขาคงเข้าใจค่ะ   โดย: cocoa butter 31 มีนาคม 2548 16:00:07 น.

เราเป็นอย่างที่เราเป็นสิคะ เพราะยังไงเราก็อยู่ได้ด้วยตัวของเราเองอยู่แล้ว จริงอยู่เราอาจจะรักเขามาก... จนกลายเป็นว่าเราไม่เหลือตัวตนของเราอยู่เลยก็ตาม.. แต่มันก็ยังไม่สายนี่...ที่เราจะเอาตัวตนของเรากลับคืนมา.. เรายังไงก็คือเรา...สุดท้าย..มันก็อยู่ที่ใจแหล่ะค่ะ... (ก็มีบ้างที่เผลอไป แต่ก็ไม่ได้อะไรมากมาย พอเวลาผ่านไป..อะไรมันก็ดีขึ้นเอง) สวัสดีค่ะ..คุณรำเพย เก่งนะคะ ได้รางวัล ทำ Blog ก็เก่ง แล้วแบบนี้ ตัวตนของคุณรำเพยยังหายไปไหนอีกเหรอคะ แวะมาเยี่ยมค่ะ แอบเข้ามาดูหลายครั้งแล้ว.. แต่ว่าไม่รู้จักใครเลยในนี้ ก็ต้องค่อยค่อย เป็นค่อยค่อยไปอ่ะค่ะ อืมมม ขอAdd ด้วยนะคะ   โดย: jail 31 มีนาคม 2548 22:29:31 น.

Rumpuey krab, I have just had the chance to read this blog entry and the comments in full and it has really touched me, what you written is really a very sad but also helpful blog to many people, you have helped to make others feel they are not alone in their thoughts, their feelings and their experiences. Actually, this is not the only blog but all your blogs, you not only help others through your actions but also your own personal experience helps others as well. I have known you for a long time and I can truthfully say that you are, were and I am sure your will always be a wonderful human being. We have all strayed from the path of righteousness no one has ever been perfect day in and day out, but in your case you have been more on the path of righteousness than otherwise. I can also honestly say you have changed for the better. I am honored, I am priveledged and glad that I know you. I am sure most that know you feel that way.   โดย: Kobe IP: 202.57.154.210 8 เมษายน 2548 13:47:37 น.

^ ^ ^ ^ ^ ^ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ( speechless เป็นรอบที่สองของวัน)   โดย: cocoa butter 8 เมษายน 2548 13:55:26 น.

ของหนูหน่อย เค้าต้องรักหนูอย่างที่หนูเป็น ต้องรักที่ตัวตน ไม่ใช่รักและให้เค้าเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเค้า การปรับตัวเข้าหากัน ไม่ใช่เปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อให้เค้ารักเรามากขึ้นนะคะ   โดย: หนูหน่อย IP: 203.209.124.187 8 เมษายน 2548 16:23:02 น.

Kobe, The honor is mine. Difficult day made good by one kind soul. From the day I met you, you have always been there for me. Thank you for always listening when I needed a friend to understand me. I know I'm not alone in this world since you are here. Pam   โดย: รำเพย 8 เมษายน 2548 18:07:16 น.

^ ^ ^ ^ ^ ^ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ( speechless เป็นรอบที่สามของวัน) ... จบข่าว   โดย: cocoa butter 8 เมษายน 2548 18:11:36 น.

กรี๊ดด้วยคนดีไหม ไม่ดีก่า เจ็บคอ หุหุ ติมจะมาตอบคำถามของป้าที่ว่า "คุณเหลือความป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่กัน" ติมคิดว่าประมาณ 80% ค่ะ แต่เอ๊ะ ... คำถามนี้มีไว้ให้ตอบรึเปล่าน้อ รายการต่อไป ขอ quote ถึงลุงกบ (เป็นเพื่อนป้าก็ต้องเป็นลุงเนอะ) "I am honored, I am priveledged and glad that I know you. I am sure most that know you feel that way. " Totally agree เด้อ   โดย: ไอติมมะได้ล็อกอิน IP: 202.5.84.58 8 เมษายน 2548 23:57:27 น.

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด สลบ   โดย: รำเพย 9 เมษายน 2548 0:01:50 น.

Yes , No , OK , Thank you ... (เผื่อใครจะกรี๊ดบ้าง แหะๆๆๆ)   โดย: กึ่งยิงกึ่งผ่าน IP: 61.91.172.251 11 เมษายน 2548 0:12:54 น.

First I saw the picture in this blog, I though I saw MOUSE !! Yep, I meant Computer Mouse. I saw only top part of that .. It imaged me to feel that ... "Oh.. It's not a mouse, It's lonely girl" , I said while fully seeing. (... เผื่อใครจะกรี๊ดบ้าง ... ง๊ากกกกก)   โดย: กึ่งยิงกึ่งผ่าน IP: 61.91.172.251 11 เมษายน 2548 0:17:12 น.

อ่านแล้วอึ้ง แต่ชอบที่ยายโกโก้บัตเต้อร์เขียนนะ แรกก็จูงมือกันไป เหนื่อยก็พัก แต่ถ้าต้องถึงกับลากถูลู่ถูกัง ก็คงไม่มีประโยชน์ ปล่อยมือเขา(หรือเธอ) เถอะ.. Let her go..   โดย: จะมีใครกริ๊ดตูไม๊-_-' (หมาร่าหมาหรอด ) 17 เมษายน 2548 7:33:56 น.

ง่วงแล้วอ่ะ...........   โดย: ด.เด็ก IP: 221.128.113.51 14 พฤษภาคม 2548 1:57:23 น.

The main page of a site has especially pleased. Good color scale! Thanks!   โดย: Alayna IP: 70.177.247.69 22 มิถุนายน 2550 3:06:49 น.

คงมีหลาย ๆ คนที่คิดแบบคุณรำเพย... อะไรปรับได้ก็ปรับ..... ปรับไม่ได้ก็ไม่รู้จะว่ายังไง..เน๊าะ....... เพราะชีวิตถ้าคิดมาก ๆ .....ก็ไม่ต้องทำอะไรกันพอดี...... แต่ความรัก...จะสร้างแรงจูงใจให้กับเราเอง..... ถ้าเรารักใครสักคน...เราจะยอมปรับตัวเพื่อเขา.... ขอให้บอกกันตรง ๆ แล้วกันว่าต้องการอะไร.....   โดย: เอ๋อ IP: 202.29.21.51 7 ตุลาคม 2550 12:35:04 น.