ข้อคิดจากยาย เมื่อคืนอ่านหนังสืองานศพของยาย แล้วขำปนซึ้งกับสิ่งที่ยายเขียน คิดว่าเป็นข้อคิดมุมมองที่แปลกๆดี น่าจะพิมพ์ให้คนสมัยนี้ได้อ่านกันบ้าง นี่คือความคิดของคนในสมัยก่อนคนหนึ่ง ที่มีความคิดไม่ค่อยจะโบราณเท่าไหร่ ลองอ่านดูค่ะ ...เกณฑ์ผู้ชายเลือกผู้หญิงที่พูดกันอย่างล้อๆว่า รูปสวยรวยทรัพย์ อับวิชา พ่อตาตาย แม่ยายโง่ นั้น ฟังออกว่าเป็นความเห็นแก่ตัวของผู้ชาย ถ้ามองลึกๆแล้ว จะพบว่ามีความจริงอยู่ในนั้น ผู้ชายรักเงินของผู้หญิง ผู้หญิงมีเงินที่ฉลาดจะไม่ยอมให้ผู้ชายได้เงินของตัวไปง่ายๆ ผู้ชายจึงชอบให้ภรรยาโง่กว่าตัว จะได้หลอกได้ง่าย พ่อตามักรู้เท่าทันลูกเขย เพราะเป็นผู้ชายด้วยกัน พ่อตาเป็นผู้ปกป้องไม่ให้ลูกสาวถูกหลอกได้มากกว่าแม่ยาย ถ้าพ่อตาตายแล้ว แม่ยายที่โง่มักหวังพึ่งลูกเขยให้เป้นผู้นำครอบครัวด้วย ผู้ชายได้ประโยชน์ทั้งขึ้นทั้งล่อง สำหรับผู้หญิง ไม่มีใครตั้งเกณฑ์จริงเกณฑ์เล่นไว้ให้ ถือว่าผู้หญิงไทยโบราณไม่ได้รับการศึกษา ขาดความรู้ทำให้ด้อยความคิด ซึ่งไม่จริง ผู้หญิงไทยสมัยมีการศึกษาต้องการผู้ชายที่มีการศึกษาพอๆกับตน จะมีเงินมากน้อยไม่สำคัญเท่าความรู้ความสามารถในการประกอบอาชีพการงาน บวกกับความประพฤติในอันที่จะสร้างครอบครัวให้มีฐานะเป็นปึกแผ่นได้ ไม่ว่าจะเป็นสมัยใด รูปลักษณ์ที่พอตาพอใจมาก่อนอย่างอื่น ความพอตาพอใจอาจทำให้เกิดสิ่งที่เรียกว่า รักแรกพบ รักเมื่อแรกพบอาจะเปลี่ยนเป็นพบบ่อยๆเข้าเลยเลิกรัก หรือยิ่งคบกันยิ่งรัก ได้ทั้งสองอย่าง เพราะความรักเป็นเพียงอารมณ์ แปรเปลี่ยนไปได้อยู่เสมอ ทั้งๆที่อยู่ด้วยกันว่ารักกันนักหนา ก็ยังมีเวลาที่ไม่ชอบหน้ากัน ในเมื่อคุณชวาลา (คุณตาของรำเพยน่ะค่ะ) ไม่ได้มีอะไรที่ประทับใจเป็นพิเศษ เหตุใดจึงตกลงแต่งงานด้วย ความประทับใจนำมาซึ่งความพอใจก็จริง แต่เป็นคนละอย่างกับความถูกใจหรือต้องใจที่หาเหตุผลไม่ได้ ตอนรับหมั้นหาเหตุผลไม่ได้ คิดว่าความรักไม่ต้องการเหตุผล แต่งงานกันแล้วจึงรู้เหตุผล ดิฉันเป็นคนเห็นแก่ตัวเรื่องแต่งงาน ถือคติว่าแต่งงานกับคนที่รักเราดีกว่าแต่งงานกับคนที่เรารัก อันที่จริง ใครจะรักใครมากน้อยกว่ากัน ไม่ใช่เรื่องจะเปรียบเทียบกันได้ เพราะความรักเป็นเพียงอารมณ์ ปรวนแปรอยู่เสมอ เมื่อเขาแสดงให้รู้สึกว่าเขารักเรามากกว่าเรารักเขาเป็นใช้ได้ แม้จะเป็นเหตุผลที่ชอบกลอยู่ เรื่องที่ใครจะแต่งงานกับใครมักชอบกลเสมอ พูดอย่างเป็นงานเป็นการน่าจะเป็นว่าเมื่ออยู่กับเขา ได้ความรู้สึกอบอุ่นว่ามีคนที่รักเรา ก็เท่านั้น ที่จริงระยะนั้น ดิฉันมีคนมาเสนอตัวให้เลือกอยู่แล้ว ยังไม่ทันตกร่องปล่องชิ้นกับใครแน่นอน ก็พอดีคุณชวาลาเข้ามารวบรัดตัดความเสียก่อน ด้วยการเข้าถึงผู้ใหญ่เป็นเรื่องเป็นราว ข้อนี้เป็นแรงหนุนที่ทำให้คิดว่าเขาเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว ไม่ใช่แค่ติดพันผู้หญิงเล่นแบบได้ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เย็นวันหนึ่งพ่อนั่งเล่นอยู่ที่ระเบียง คุณชวาลา เห็นเป็นโอกาสเหมาะ จึงเข้าไปพูดจาขอลูกสาวของท่านอย่างไม่พูดพล่ามทำเพลง เมื่อเห็นผู้ชายมาขอลูกสาวท่านง่ายๆ ท่านก็ตอบง่ายๆว่า ไปพาผู้ใหญ่มาพูดจาตามประเพณี พ่อและแม่รักใคร่ชอบพอและแต่งงานกันเอง โดยไม่ได้รับความเห็นชอบจากปู่ย่า ท่านจึงเห็นใจหนุ่มสาวเรื่องเรียนและความรัก ท่านไม่ได้บังคับลูก ยกให้อยู่ในวิจารณญาณของลูกเอง อันที่จริง ประเพณีไทยที่เนื่องกับการแต่งงาน ล้วนเป็นไปเพื่อให้เกียรติแก่ผู้หญิงว่าไม่ใช่สิ่งของที่จะหยิบฉวยโอกาสได้ตามอำเภอใจ ต้องขออนุญาตจากพ่อแม่หรือผู้ปกครอง มีผู้ใหญ่เป็นพยานรับรู้ คุณชวาลาบอกทีหลังว่า วันนั้นใจเต้นโครมครามอยู่เหมือนกัน กลัวท่าจะไล่ตะเพิด หาว่าทะลึ่ง ผู้ใหญ่ของคุณชวาลาที่มาหมั้น คือ พระยาสัจจาภิรมย์ ผู้เป็นลูกเขยท่ามาพร้อมกับมีแหวนหมั้นพกอยู่ในกระเป๋าเสื้อนอก ไม่มีพิธีรีตรองอะไร ทั้งคุณชวาลาและดิฉันไม่ได้ปรากฏตัว คุณชวาลาไปทำงาน ดิฉันไปโรงเรียน เมื่อครั้งพี่สาวคนโตของดิฉันรับหมั้น มีขบวนขันหมากและผู้เชิญขันหมากเต็มที่ทาง เขาและผู้ชายก็ไม่ได้ปรากฏตัว ไม่ได้สวมแหวนหมั้นกันต่อหน้าแขกเหรื่อและพ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายเหมือนการหมั้นสมัยนี้ แหวนวงนั้นไม่มีราคาค่างวดอะไร ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้แหวนเพชรเม็ดใหญ่ เป็นคนไม่ชอบใช้เครื่องอาภรณ์อะไรหนักหนา เพราะคิดว่า เพชรจริงๆนั้นควรอยู่ในหัวคน หมั้นกันแล้วจึงมีโอกาสได้ไปไหนมาไหนด้วยกันตามลำพัง คนที่รักกันจะเข้าใจว่า การไปเที่ยวที่ไหนไม่สำคัญเท่ากับการได้ไปด้วยกัน สถานที่เที่ยวมีไม่มากนัก มักไปดูหนัง และไปเดินเที่ยวแถวบ้าน ส่วนใหญ่นั่งคุยกันที่บ้าน ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรคุยกันนักหนา การเดินไปเที่ยว ทำให้รู้ว่าชอบเดินเที่ยวตรงกัน เป็นกิจกรรมที่คงปฏิบัติอยู่จนทุกวันนี้ ตลอดเวลาที่อยู่กันมา ๕๓ ปี คือตั้งแต่ พ.ศ. ๒๔๘๕ จนถึงปัจจุบัน พ.ศ. ๒๕๓๘ การเดินไปเที่ยวจะสนุกแค่ไหนขึ้นอยู่กับผู้ที่เดินด้วยกัน ความสนุกอยู่ที่ใจ เพราะฉะนั้น การเดินเที่ยวจึงอาจใช้เป็นเครื่องทดสอบใจได้อย่างหนึ่ง ยังได้ความสนุกจากการเดินเที่ยวด้วยกัน หมายความว่ายังรักกัน เป็นข้อสรุปที่แปลกหูอยู่บ้าง แต่พูดจากความจริงที่ได้แก่ตัว เย็นวันหนึ่ง... ระหว่างที่เป็นหัวหน้ากองหนังสือพิมพ์ที่กรมโฆษณาการ คุณชวาลาเป็นผู้แทนของสำนักข่าวยูไนเต็ดเพรส ไปออกข่าวท่าไหนไม่ทราบ ทำให้ได้รับจดหมายซองขาวจากนายกรัฐมนตรี คือ จอมพล ป. พิบูลสงคราม แต่ยังไม่ทันจะออกจากงาน ซองขาวก็เลิกล้มไป มีผู้บอกตอนหลังว่า นายกรัฐมนตรีเพิ่งรู้ว่า นายชวาลาเป็นว่าที่ลูกเขยของพระยาอนุมานราชธน ท่านเกรงใจพระยาอนุมมานราชทน ท่านเลยยกโทษให้ เพราะฉะนั้น ในงานแต่งงาน จอมพล ป. พิบูลสงคราม จึงเป็นเจ้าภาพงานจัดขึ้น ณ ทำเนียบรัฐบาล วันที่ ๒๐ สิงหาคม พ.ศ. ๒๔๘๕ เป็นวันแต่งงานระหว่าง นางสาวสมศรี อนุมานราชธน กับนาย ชวาลา สุกุมลนันทน์ รำเพยลอกมาให้อ่านค่ะ ยายเขียนไว้สิบปีที่แล้ว แต่หลานคนนี้อ่านก็ยังรู้สึกว่าได้ประโยชน์สำหรับคนทั่วๆไปได้ดี อ่านแล้วได้ข้อคิดอะไรกันบ้างไหมคะ   Create Date : 15 พฤศจิกายน 2548 34 comments Last Update : 15 พฤศจิกายน 2548 11:15:25 น. Counter : 5042 Pageviews. Share Tweet

อ่านแล้วเช่นกันครับ   โดย: P4PEACE IP: 203.144.135.18 15 พฤศจิกายน 2548 11:21:15 น.

ได้เยอะเลย แต่เราก็เป็นแฟนผลงานของ อ. สมศรีอยู่แล้วอ่ะนะ ชอบภาษาของอาจารย์ เป็นภาษาที่กระชับ เรียบง่าย สละสลวย ไม่รุงรัง อ่านแล้วนิ่ง คือเหมือนนั่งอ่านอยู่ริมสระน้ำน่ะ เรียบรื่น และได้ข้อคิดต่างๆ ทัศนคติของอาจารย์เป็นทัศนคติที่ทันโลก และแสดงความเป็นตัวตนในฐานะมนุษย์คนหนึ่งที่เท่าเทียมได้โดยไม่ต้องเรียกร้อง Feminism เลยแหละ   โดย: ปป IP: 203.154.148.50 15 พฤศจิกายน 2548 11:25:24 น.

พี่รำเพยคะ...ลบ comment ข้างบนที่ ผิดเวปค่ะ หนูจะบอกว่า ซึ้งสุดสุดเลยพี่รำเพย... เดี๋ยวเด็กสมัยนี้ไม่ได้คิดแบบนี้แล้วพี่...เฮ้อ แต่อ่านดูแล้วแบบซึ้ง ภาพก็สวยค่ะ veil ยาวมากเลย สมัยนั้นคง' เดิ้นน่าดูเลยอ่ะ... ภาพ classic สุดสุด   โดย: nu_noiy 15 พฤศจิกายน 2548 11:33:25 น.

สมัยก่อน เวลาเลือกคู่นี่เรื่องใหญ่เนาะ ถึงจะเดิ้นขนาดไหน แต่ยังงัยก็ต้องฟังพ่อฟีงแม่แหละ เพราะเค้าเห็นมากกว่าเรา อาบน้ำร้อนมาก่อนเรา... ใจแพ็คอะ ไม่เคยอยากแต่งเลย แพ็คว่างานแต่งมันไม่ใช่งานของเจ้าบ่าวเจ้าสาวเลยฟร่ะ แต่เป็นของพ่อแม่ ญาติพี่น้อง ฯลฯ ไม่รู้สิ แค่ไม่ชอบน่ะ มันดูเนือยๆ ปาหี่งัยไม่รุ ส่วนว่าที่ ผะ เอ้ย สามีในอนาคตเหรอ ไม่ขอไรมากอะ ขอหล่อหน่อย อบอุ่น เป็นผู้ใหญ่แต่ก็ยืดหยุ่นกะชีวิต พ่อตายแม่ตาย และมีมรดกมากมาย ก็พอแร้วววว ................................................. ป.ล. ชอบตรงนี้มาก การเดินไปเที่ยวจะสนุกแค่ไหนขึ้นอยู่กับผู้ที่เดินด้วยกัน ความสนุกอยู่ที่ใจ เพราะฉะนั้น การเดินเที่ยวจึงอาจใช้เป็นเครื่องทดสอบใจได้อย่างหนึ่ง ยังได้ความสนุกจากการเดินเที่ยวด้วยกัน หมายความว่ายังรักกัน เป็นข้อสรุปที่แปลกหูอยู่บ้าง แต่พูดจากความจริงที่ได้แก่ตัว ใช่เลย...ใช่จริงๆ อยู่ที่ไหนก็ได้ แค่ได้อยู่กะคนที่ถูกคอถูกใจ ที่ไหนก็มีความสุขได้ทั้งนั้น... (แต่ตอนนี้อยากอยู่คนเดียวอย่างแรง)   โดย: patsypacky 15 พฤศจิกายน 2548 11:45:57 น.

โอ้โฮ เห็นแค่รูปก็สุดยอดละครับ เก่ามาก อ่านแล้วได้อะไรเยอะเลยครับคุณ rebel ป.ล. พึ่งสังเกตว่ามีคนเข้ามาดูเวบนี้หลักแสนแล้วหรอ   โดย: I will see U in the next life. 15 พฤศจิกายน 2548 14:23:53 น.

ขออภัยครับ พิมพ์ชื่อผิด อาการอัลไซเมอร์กำเริบ จะพิมพ์ชื่อคุณรำเพย กลายเป็นคุณ rebel เฉย ท่าจะบ้าเสียแล้วเรา   โดย: I will see U in the next life. 15 พฤศจิกายน 2548 14:25:14 น.

ขอบคุณค่ะคุณรำเพย ที่นำมาให้อ่าน อยากอ่านฉบับเต็มไปหาอ่านที่ไหนคะ ...   โดย: ขอบคุณที่รักกัน (blueberry_cpie ) 15 พฤศจิกายน 2548 16:22:30 น.

ขอบคุณค่ะที่เอามาฝากกันอ่าน   โดย: zaesun 15 พฤศจิกายน 2548 16:54:03 น.

อ่านแล้วชอบครับ ^^   โดย: เชษฐภัทร 15 พฤศจิกายน 2548 18:51:15 น.

อ่า blueberry_cpie จ๋า งานนี้ตอบไม่ได้ค่ะ เพราะว่ามันเป็นเรื่องที่ยายเขียนไว้แล้วเค้าเอามารวมในหนังสืองานศพน่ะ แล้วก็บังเอิญว่ารำเพยไม่ค่อยได้อ่านงานรวมเล่มของยายเท่าไหร่เลย (ที่จริงไม่อ่านเลยมากกว่าน่ะ) ส่วนมากอ่านจากหนังสือตอนที่ยายเขียนมากกว่าค่ะ   โดย: รำเพย 15 พฤศจิกายน 2548 19:13:39 น.

ขอบคุณที่เอามาให้อ่านนะคะ   โดย: bangjang 15 พฤศจิกายน 2548 19:50:03 น.

ชอบจังพี่สาว ชอบที่บอกว่า "เพราะความรักเป็นเพียงอารมณ์ ปรวนแปรอยู่เสมอ เมื่อเขาแสดงให้รู้สึกว่าเขารักเรามากกว่าเรารักเขาเป็นใช้ได้ " หุหุหุ ขนาดเขียนไว้นานแล้ว ความจริงก็คือความจริงเนอะ ไม่เปลี่ยนตามเวลา...   โดย: ปล่น้อยหน่า IP: 61.47.111.43 15 พฤศจิกายน 2548 21:04:33 น.

Love story ของคนรุ่นคุณยาย น่าประทับใจดีจังคะ   โดย: กิ่งไม้ไทย 15 พฤศจิกายน 2548 21:42:10 น.

ขอบคุณมากค่ะคุณรำเพย สุขสันต์วันลอยกระทงนะคะ ...   โดย: ขอบคุณที่รักกัน IP: 203.170.231.230 16 พฤศจิกายน 2548 7:14:26 น.

อ่านแล้วขนลุกค่ะ เพราะได้ยินชื่อ คุณสมศรี สุกุมลนันท์ มานานมาก อ่านแล้วเหมือนได้ย้อนยุค แล้วที่ดีกว่านั้นคือ เป็นคนที่ใกล้ตัวมากๆของ คุณรำเพยนะเอง ดีใจที่ได้รู้จักค่ะ   โดย: Bee1st 16 พฤศจิกายน 2548 10:34:41 น.

อ่านบทความของคุณสมศรี สุกุมลนันท์เป็นประจำ และก็แวะเข้ามาอ่านบล๊อกของคุณรำเพยก็หลายครั้งหลายครา ไม่เคยทราบมาก่อนจริงๆ ค่ะ ว่าคนเขียนที่น่ารักสองคนนี้ มีความผูกพันที่ใกล้ชิดกันขนาดนี้ ดีใจจังเลยค่ะ ที่ได้เจอตัวแทนของนักเขียนผู้ชื่นชม ขอมาเยี่ยมบ่อยๆ นะคะ   โดย: My Memory 16 พฤศจิกายน 2548 16:18:18 น.

คนสมัยก่อนกว่าจะรักกว่าจะแต่งงานกันได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย การแต่งงานไม่ใช่เรื่องระหว่างคนเพียง 2 คนเท่านั้น พ่อแม่และญาติจะเป็นผ้ากรองอย่างดี ช่วยเป็นหูเป็นตาแทนลูก การที่อะไรที่ได้มาด้วยความยากลำบากมักจะมีค่ามากคนสมัยก่อนจึงมักไม่ค่อยเลิกร้างกันง่ายๆ ต่างกับสมัยนี้ความรัก (สำหรับบางคน) เป็นเรื่องฉาบฉวย จึงเลิกรากันง่ายๆ   โดย: salami girl (salami girl ) 16 พฤศจิกายน 2548 17:24:19 น.

โอ เยี่ยมไปเลยค่ะ ขอบคุณป้าและคุณยายมากๆ แต่ว่า.. พูดถึงข้อคิดเรื่องแต่งงาน.. แสดงว่า ใกล้จะมีข่าวดีแล้วใช่ม้า อุอุ   โดย: โนเกีย IP: 202.126.96.100 17 พฤศจิกายน 2548 3:20:56 น.

ขอเขียนเป็นภาษาปะกิจแล้วกันนะครับ I see now the similarities between you and your grandmother, even more so than in the past. What a beautiful piece of writing. Not only does it give you a feeling of what type of person your grandmother was but it also gives you a great idea of your Grandfather and of the roots of your family. I like so many parts of this I don't know which one I would call my favourite. What I like most about this is the simplicity of the language, the food for thought and the feelings whic eminate from within the words just unbelievable. I feel really blessed to know and be with you.....   โดย: ไข่ย้อย (ไข่ย้อย ) 18 พฤศจิกายน 2548 1:04:23 น.

PS I will tell my parents to read this for sure!!!   โดย: ไข่ย้อย (ไข่ย้อย ) 18 พฤศจิกายน 2548 1:05:57 น.

ชอบเข้ามาอ่านเรื่องความงามค่ะ ไม่ได้เข้ามานาน วันนี้มาดู มีเรื่องของคุณยาย เลยถือโอกาสย้อนไปดูรูปคุณยายด้วย คุณยายพี่(ขออนุญาตเรียกว่าพี่รำเพยนะคะ)ท่านสวยมากเลยค่ะ และดูสวยทันสมัยด้วย จริงๆหนูไม่รู้จักท่าน แต่เคยได้ยินชื่อ เลยหันไปถามคุณพ่อ คุณพ่อรู้จักค่ะ บอกว่าท่านเคยเป็นอาจารย์ร.ร.เตรียมอุดม(ใช่มั้ยคะ)   โดย: หง IP: 58.10.41.134 18 พฤศจิกายน 2548 20:43:39 น.

เป็นแฟนหนังสือของ อ.สมศรีมาเนิ่นนานจ้า ชอบที่สุดก็ตอนที่คุณตาเสีย แล้วคุณยายมาเล่าเรื่องที่ต้องนั่งทานข้าวคนเดียว และนึกถึง อาหารวันไปฮันนีมูนที่หัวหินคือ แกงส้มมะรุม คุณตาคุณยายพี่รำเพยช่างเป็นคู่ที่เป็นตัวอย่างได้ดีมากๆเลยค่ะ น่าประทับใจมากๆ   โดย: ขวัญน้อย IP: 58.136.207.198 19 พฤศจิกายน 2548 12:39:43 น.

สวัสดีวันหยุดค่ะคุณรำเพยขอบคุณเรื่องราวดีๆที่นำมาให้อ่านนะคะมีความสุขกับวันหยุดนะคะ   โดย: oryzaja 20 พฤศจิกายน 2548 13:36:57 น.

อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ .... ฮั่นแน่ ..   โดย: กึ่งยิงกึ่งผ่าน 21 พฤศจิกายน 2548 1:48:31 น.

อืม ชอบจังครับ ขอบคุณที่นำมาให้ได้อ่านครับ ^^   โดย: เดินสองดวงจันทร์ IP: 147.243.218.4 21 พฤศจิกายน 2548 13:17:09 น.

ดิฉันที่เป็นแฟนอาจารย์สมศรีติดตามอ่านตั้งแต่เด็กเพิ่งอ่านหนังสือเป็น ชอบสำนวนการเขียน ที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะ อ่านแล้วรู้เลยว่าเป็นท่าน   โดย: tum IP: 203.172.176.195 12 ธันวาคม 2548 12:58:09 น.

เพิ่งเคยมาอ่าน Blog ของคุณรำเพยวันนี้เองค่ะ ไปอ่านเจอใน Pantip มาว่าคุณรำเพยเป็นหลานอาจารย์สมศรีจึงตามมาอ่านดูค่ะ ดิฉันเป็นแฟนสตรีสารและอ่านคอลัมน์ของอาจารย์สมศรีมาตั้งแต่เด็กๆ (จริงๆ นะ) ชื่นชมแนวคิดและวิธีเขียนหนังสือ รวมทั้งบุคลิกส่วนตัวของท่านมากค่ะ จำได้ลางๆ ว่าอาจารย์เคยเขียนถึงหลานชื่อปิ๋ม ใช่คุณรำเพยหรือเปล่าคะ :-) โอกาสหน้าจะแวะมาอ่าน Blog อีกนะคะ คุณรำเพยเขียนได้สนุกเช่นกันค่ะ มุมมองต่างๆ น่าสนใจดี   โดย: แทน IP: 210.1.7.38 23 กุมภาพันธ์ 2549 8:55:05 น.

เพิ่งได้เข้ามาอ่านblogนี้เพราะอ่านแต่ความสวย ความงามที่พี่รำเพยได้กรุณาเขียนไว้ .. ชอบบทความของคุณยายจังเลยค่ะ ตอนนี้กำลังลังเลกับความรักแต่พอได้อ่านเดี๋ยวจะลองไปนอนคิด นั่งคิด ตีลังกาคิดทบทวนอีกรอบนึง ขอบคุณนะคะที่พี่แบ่งปันให้อ่าน เพราะหนูไม่เคยได้อ่านบทความของคุณยายพี่ค่ะ   โดย: oh_จานสีน้ำ IP: 124.121.159.225 11 ธันวาคม 2549 20:34:08 น.

ได้รู้จักblog นี้จากคำแนะนำของเพื่อนค่ะ เนื่องจากพวกเราได้ติดตามอ่านงานเขียนของ อ.สมศรีมาตั้งแต่เด็ก ๆ ในสตรีสาร (โอ้ว ไม่อยากย้อนความหลังเลย ดูเป็นคนแก่จัง) งานเขียนของท่านเป็นบทความแรก ๆ ที่แม่ให้หัดอ่าน ชอบงานเขียนของท่านที่ใช้ภาษาเรียบง่าย อ่านง่าย เข้าใจง่าย ทำให้เด็กอย่างเราที่เพิ่งเริ่มจะหัดอ่านบทความต่าง ๆ เข้าใจง่าย และทำให้อยากที่จะอ่านหนังสือ จนเป็นหนอนหนังสือมาทุกวันนี้ค่ะ   โดย: นู๋Poopy 28 มกราคม 2550 21:56:44 น.

เข้ามาเพราะชื่อชวาลา   โดย: ชวาลา IP: 124.157.197.130 27 พฤษภาคม 2550 8:50:19 น.

อยากได้ประวัติของอาจารย์ สมศรี สุกุมลนันท์ มากๆ เพราะจะเอาไปทำโปรเจคค่ะ ช่วยหน่อยนะคะ ทราบมาว่าท่านได้เรียนเพิ่มเติมงานด้านศิลปะและดีไซด์จากอเมริกา และเป็นงานถนัดของท่านด้วย จึงอยากรู้ว่าผลงานด้านการดีไซด์ของท่านมีอะไรบ้าง กรุณาด้วยนะคะ (เด็กราชมงคลเทคนิคกรุงเทพ) (chomphunut3@hotmail.com)   โดย: ชมพูนุท IP: 124.120.96.44 3 กรกฎาคม 2550 23:50:33 น.

อ่านเรื่องของคุณรำเพย พอทราบว่าเป็นหลาน ยายหลานตา ท่านเป็นอาจารย์ของดิฉัน ท่านเป็นหัวหน้าคณะผ้า-เครื่องแต่งกาย อยู่ที่วิทยาลัยเทคนิค สมัยที่ยังไม่เป็นวิทยาเขตต์ ท่านเก๋ที่สุด ท่านเก่งที่สุด   โดย: ยายเก๋า ,ชมพร (ชมพร ) 28 พฤศจิกายน 2550 14:03:43 น.

เพิ่งจะได้อ่านค่ะ เชยจริงๆ แต่ชอบพี่รำเพยและเรื่องของพี่มาตั้งนานแล้วค่ะ ตั้งแต่ห้องสวนลุมยังไม่มีคลับลดความอ้วน จะมีเวปบอร์ดที่อัพทุกอาทิตย์ เอมก็เข้าค่ะ แต่ว่าตอนนั้นเป็นแบบบัตรผ่าน..ทำเวปยังไม่เป็น...อ่านแล้วชอบเรื่องของพี่รำเพยค่ะ   โดย: ชะเอมหวาน 26 กุมภาพันธ์ 2552 0:55:15 น.

หนังสืองานศพมีเรื่องราวน่าสนใจมากมาย ผมก็ชอบอ่านเหมือนกันครับ   โดย: gotobook 27 ธันวาคม 2553 15:51:37 น.