บทนำ

กับดักเสน่หา

บทนำ


หลังจากสาละวนอยู่กับการเช็ดกระจกหลายบาน ท้ายที่สุดของความพยายามก็เปล่งประกายระยับใสแจ๋วให้คนทำได้ยืนกอดอกชื่นชมความสามารถของตัวเอง ราวกับว่านี่คือผลงานชิ้นโบว์แดงที่ใคร ๆ ต้องเอ่ยคำชม รอยยิ้มกว้างขวางแววตาเป็นประกายคงยังอยู่อีกนานหากจะไม่มีเสียงสั่งการไร้เยื่อใย

“มองอยู่นั่นแหละ กระจกไม่ได้มีบานเดียวนะยะ ไปเช็ดบานอื่นได้แล้ว !”

น้ำเสียงนั้นวางอำนาจ ซ้ำสายตายังเจือไปด้วยแววข่มขู่ กระนั้นคนโดนสาดคำพูดไปกระทบก็ยังคงยิ้มสดใส เบือนหน้าเกลื่อนยิ้มกลับมามองคนพูด ท่าทีไม่สะทกสะท้านต่อปฏิกิริยาของผู้มีตำแหน่งสูงกว่า ยิ่งทำให้คนมองอารมณ์กรุ่นมากกว่าเดิม

“เจ้าค่า คุณหัวหน้า กระจกมันไม่ได้มีบานเดียวก็จริง แต่ว่าตอนแบ่งงานก็เป็นหัวหน้าเองไม่ใช่เหรอค้าที่ชี้ชัดฟันธงว่าใครรับผิดชอบกระจกคนละกี่บาน แม้ฉันจะยังแอบสงสัยว่าทำไมฉันได้เยอะกว่าคนอื่นแถมได้แต่บานสกปรกก็เหอะ แต่ฉันก็เช็ดใสปิ๊งทุกบานแล้วนะค้า คุณหัวหน้าอุตส่าห์มองจับผิด เอ๊ย มองตามตลอดก็น่าจะทราบ” ไม่พูดเปล่ายังผายมือไปยังกระจกในความรับผิดชอบ ซึ่งสะอาดใสแจ๋วสมคำโฆษณา

“เสร็จแล้วก็ไปช่วยคนอื่นสิ” หัวหน้ายังคงพูดต่อชี้ไปยังจุดที่ยังมีพนักงานคนอื่นทำงานอย่างขะมักเขม้น

“ถ้าจะให้ช่วยกันทำให้เสร็จ...แล้วจะแบ่งตั้งแต่ทีแรกทำซากอะไรค้า...เอ๊ะ...หรือว่านี่คือการกลั่นแกล้งฉันอีกครั้งคะเนี่ย ?”

คำพูดยียวนและสีหน้าก่อกวนชวนให้โต้ตอบด้วยนั้น แม้คนหาเรื่องอยากปะทะด้วยแต่ก็ยังขยาด หลายครั้งเมื่อเกิดเรื่องลับฝีปากจนเข้าขั้นเงื้อไม้เงื้อมือ...หล่อนทำได้เพียงเงื้อค้างขณะที่อีกฝ่ายฟาดผัวะลงมาก่อน...น้ำหนักมือค่อนข้างน่าเกรงใจนั้นทำให้การปะทะครั้งหลัง ๆ ถ้าเลี่ยงได้ก็จะทำ ยิ่งเมื่อมองเห็นว่า ‘หัวหน้าของหัวหน้า’ เดินตรงมายังจุดโต้เถียงยิ่งได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ค่อนข้างชัดเจนว่าพนักงานใหม่ของ บริษัทสะอาด จำกัด เป็น ‘ตัวโปรด’ ของ ‘ตัวใหญ่’ ในบริษัทซึ่งเป็นที่มาของอาการหมั่นไส้จนต้องแสดงออกด้วยการแกล้ง แต่ทุกครั้งที่เกิดเรื่อง คนหาเรื่องก็เริ่มประจักษ์มากขึ้นเป็นลำดับว่า เด็กใหม่คนนี้ไม่ธรรมดาทั้งฝีปากและฝีมือ

“มีอะไรกันอีกล่ะ” แม้จะเป็น ‘หัวหน้าของหัวหน้า’ แต่คำถามด้วยน้ำเสียงอ่อนใจก็แตกต่างจากคนถามคนแรก จนคนถูกถามหน้ารื่นกว่าเดิม

“เหมือนเดิมจ้ะป้ายิ้ม” หญิงสาวตอบเสียงใส นัยน์ตาเป็นประกาย ป้ายิ้มมองตอบดุ ๆ ก่อนหันไปหาหญิงสาวอีกคน

“คราวนี้อะไรอีกล่ะ ละมุด”

“ไม่มีอะไรหรอกป้า หนูไปดูทางโน้นก่อนนะ” บอกปัดก่อนเดินจากไปไม่วายทิ้งสายตาจงชังไปให้คู่กรณีซึ่งยักคิ้วรับอย่างไม่ยี่หระ

“กัณฑ์ ไหนสัญญาว่าจะไม่ก่อเรื่อง” ป้ายิ้มเอ่ยเสียงอ่อนเบาเมื่อลับร่างของละมุดไปแล้ว

“ก็ไม่ได้ ‘ก่อ’ จริง ๆ นี่ป้ายิ้ม กัณฑ์กะ ‘ฉาบ’ ตะหาก” หญิงสาวบอกด้วยน้ำเสียงยียวน

“นี่งานทำความสะอาดไม่ใช่ก่อสร้าง” ป้ายิ้มบอกดุ ๆ

“แหม มุกน่าป้ายิ้มก็ แต่กัณฑ์ไม่ได้ก่อเรื่องจริง ๆ นะ กัณฑ์ก็แค่อธิบายเหตุผลที่มันจริ๊ง จริง เขารับไม่ได้ก็เลยออกอาการฟึดฟัดเหมือนวัวกระทิงอยากลงสนามอย่างที่เห็นนั่นแหละ” แก้ตัวพลางบุ้ยใบ้ไปยังทางที่ ‘วัวกระทิง’ เพิ่งเดินลับหายไป

“เดือนนี้ครั้งที่สามแล้วนะกัณฑ์” เสียงป้ายิ้มอ่อนใจยิ่งนัก คนฟังรีบยกมือขึ้นตะเบ๊ะ

“กัณฑ์สัญญาว่าจะไม่มีครั้งที่สี่ค่ะ !” ป้ายิ้มตวัดตามองค้อนทันที

“จะนับหนึ่งใหม่เหมือนเดือนที่แล้วล่ะสิ” คำประชดของป้ายิ้มไม่ได้ทำให้คนถูกประชดสะทกสะท้าน กลับนิ่งเงียบนานจนป้ายิ้มแปลกใจ เมื่อมองท่านิ่งค้างก็เห็นว่าสายตาตะลึงมองไปยังจุดหนึ่ง ป้ายิ้มมองตามแล้วก็ได้แต่อมยิ้ม


ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มคนนั้นสะดุดตา ชุดสูทสีเทาตัดเย็บด้วยผ้าเนื้อดีรูปแบบทันสมัยรับกับรูปร่างดูสง่าน่าชื่นชม ช่วงไหล่หนาหนั่นจนเห็นมัดกล้ามดันเนื้อผ้าบอกให้รู้ว่าเจ้าของรูปร่างรักสุขภาพเพียงใด โดดเด่นชวนมองจนทำให้คนเห็นเคลิ้มไม่ใช่เพียงใบหน้าหล่อเหลาราวกับรูปปั้นเดวิดอันโด่งดัง สิ่งช่วยส่งให้คนมองตาค้างคือรอยยิ้ม...ยิ้มที่เป็นเพียงการกระตุกมุมปากเล็กน้อย แต่กลับทำให้ทั้งดวงหน้ากระจ่างราวกับดอกไม้บาน...ยิ้มสวยที่ไม่น่าเชื่อว่านั่นคือผู้ชาย

“เจ้าของบริษัทนี้แหละกัณฑ์ หล่อใช่ไหมล่ะ โสดด้วยนะ อายุยังน้อยแต่ได้เป็นเจ้าของบริษัทใหญ่โต เห็นว่าเก่งหาตัวจับยากเชียว แต่เห็นหน้ายิ้ม ๆ แบบนั้นอย่าได้ไว้ใจเชียว...รอยยิ้มอาบคมมีดดี ๆ นี่เอง” ป้ายิ้มบอกพลางหันมายังคู่สนทนาที่สายตายังคงมองตามร่างสูง แถมยังชะแง้มองแม้เป้าสายตาเดินหายเข้าไปในตัวอาคาร

“ชื่อ พฤกษ์ ใช่ไหมป้ายิ้ม ผู้ชายคนนั้นน่ะ” ถามทั้ง ๆ ที่สายตายังสอดส่ายมองตาม

“ใช่ คุณพฤกษ์ เอ๊ะ ? กัณฑ์รู้ได้ยังไง ?” คนถูกถามไม่ตอบคำถาม หลังจากถอนสายตากลับมามองหน้าป้ายิ้มได้แล้ว มือทั้งสองข้างก็คว้าหมับกุมมือป้ายิ้ม สายตามุ่งมั่นเอาจริงเอาจังทำให้ป้ายิ้มได้แต่กลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ...ท่าทางแบบนี้...สายตาแบบนี้...

“ป้ายิ้ม ! กัณฑ์อยากทำงานที่บริษัทนี้ !” ...ซื้อหวยทำไมไม่ถูกนะ...ป้ายิ้มคิดพลางถอนใจเฮือกใหญ่

“ตอนนี้ก็ทำอยู่” ป้ายิ้มตอบเสียงละห้อย หน้าเริ่มจะไม่ยิ้มเหมือนชื่อ

“กัณฑ์ไม่อยากได้งานโฉบไปโฉบมาแบบนี้นี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็ไปทำบริษัทใหม่แล้วไม่ใช่เหรอ ? กัณฑ์อยากได้งานประจำ...ที่นี่ !” เน้นย้ำทั้งคำพูด สีหน้า และนิ้วมือชี้ทิ่มลงพื้น เมื่อเห็นท่าทางเพลียหัวใจของป้ายิ้มจึงลดกิริยาแข็งขืน “นะป้านะ...ขืนให้กัณฑ์อยู่กับป้า กัณฑ์ไม่รับรองนะว่าจะอดใจไม่ปอกละมุดกินได้นานแค่ไหน ไม่ดีเหรอป้า ถีบกัณฑ์ออกจากอกโล่งยิ่งกว่ายกภูเขานะ” คำเชิญชวนนั่นทำให้ป้ายิ้มมองค้อนอีกครั้ง...พูดแบบนี้แสดงว่ารู้ตัวตลอดเวลาว่าสร้างปัญหาไว้แค่ไหน

“แต่ว่า...จะให้ป้าทำยังไงละกัณฑ์ ป้าก็แค่หัวหน้าทีมบริษัททำความสะอาด ไม่ได้รู้จักคนใหญ่คนโตในบริษัทนี้พอจะฝากฝังกันได้” ป้ายิ้มบอกหลังจากฟังเหตุผลแล้วรู้สึกว่า...เข้าท่า

“กัณฑ์ไม่ได้อยากเป็นผู้บริหารนะป้า เอาแค่...แบบว่า...ชงชา ล้างส้วมแค่นี้ก็ได้ ป้าสนิทกับแม่บ้านบริษัทไม่ใช่เหรอ เห็นเอาขนมมาฝากกันบ่อย ๆ น่ะ...แม่ละมุดของป้าฝึกกัณฑ์มาดี รับรองไม่เสียชื่อคนฝากหรอกน่า” คำชี้แนะของกัณฑ์ทำให้ป้ามีสีหน้าผ่อนคลาย

“งั้น...ป้าจะลองไปถามดูนะ” ป้ายิ้มตอบแบ่งรับแบ่งสู้

“ต้องอย่างนี้สิป้าถึงจะรักกันจริง ! ไปตอนนี้เลยนะ !” เร่งพลางเขย่าแขนป้ายิ้มแรง ๆ

“ฮ้าย...อะไรกัน วันอื่นก็ได้หรอกน่ากัณฑ์”

“ไม่ได้หรอกป้า วันนี้แหละกัณฑ์ใจร้อน นะ นะ กัณฑ์จะรอคำตอบ” ไม่พูดเปล่ายังยกมือทั้งผลักทั้งดันป้ายิ้มให้ออกเดิน ป้ายิ้มถอนหายใจหนัก ๆ หันมองค้อนก่อนเดินจากไปไม่วายพึมพำให้คนข่มขู่ได้ยิน

“เห็นคนหล่อเป็นไม่ได้สิน่า คุณกัณฑ์ เอ๊ย เจ้ากัณฑ์ !”

แม้จะได้ยินชัดเต็มสองหู แต่หญิงสาวก็ไม่ได้ใส่ใจ หล่อนกำลังยิ้มอย่างสมใจ แววตาพราวพร่างดั่งได้ของเล่นชิ้นที่ใฝ่ฝันมานานหนักหนา แหงนหน้ามองตึกสูงก่อนเลื่อนสายตาเข้าไปมองในตัวตึกอย่างหมายมาด

ป้ายิ้มอาจจะคิดว่าหล่อนอยากทำงานที่นี่เพราะเจ้าของบริษัทหล่อยิ้มสวยคนนั้น...แต่หล่อนรู้ดีว่าหล่อนต้องการเข้าบริษัทนี้ด้วยเหตุผลใด

...แม้จะรู้ว่าสิ่งที่กำลังจะทำคือการก้าวสู่กับดักซึ่งไม่รู้แน่ชัดว่าคืออะไร...แต่เหยื่อล่อที่เห็นเมื่อครู่ก็ทำให้รู้สึกว่า...ช่างเป็นกับดักที่น่าอภิรมย์เสียจริง ๆ ...คิดพลางผิวปากอย่างอารมณ์ดี

Create Date : 29 เมษายน 2553 Last Update : 29 เมษายน 2553 22:23:08 น. Counter : 783 Pageviews.		6 comments
Share Tweet