คำรัก : ดวงตะวัน

ชื่อ : คำรัก
รหัสหนังสือ : ISBN 974-92874-9-5
ชื่อผู้แต่ง : ดวงตะวัน
ราคาปกติ : 220
ราคาสมาชิก : 187
เรื่องย่อ

ความลับ...เป็นเรื่องที่ใคร ๆ ก็อยากรู้…โดยเฉพาะความลับที่อยู่ในความรัก

สรัล เป็นนักธุรกิจหนุ่มผู้ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ชาติตระกูลและทรัพย์สินจำนวนมากที่อยู่ในครอบครอง เป็นพื้นฐานแข็งแกร่งที่ทำให้สรัลกระหายแต่จะก้าวไปข้างหน้า สนใจแต่ปัจจุบันโดยไม่พะวงถึงอดีตของตน

สรัลค้นพบเอกสารเก่านับสิบกล่องของบิดามารดาผู้วายชนม์ แต่แรกเขาคิดจะทำลายทิ้งด้วยไม่เห็นคุณค่า ทว่าเมื่อนึกขึ้นได้ว่าข้าวของเหล่านั้นอาจเป็นของรักของบิดาซึ่งเขายึดถือเป็นแบบอย่าง สรัลจึงว่าจ้างคนมาซ่อมแซมเอกสารดังกล่าว

ผู้ที่รับทำหน้าที่นี้คือ ตระการตา หญิงสาวที่มีบุคลิกนิ่งเฉย คล้ายกับว่าเธอมีปมอะไรบางอย่างที่ทำให้ชีวิตวัยสาวของเธอไม่สดใสอย่างที่ควรเป็น ท่ามกลางกองเอกสารที่ตระการตาค่อย ๆ รื้อออกมาซ่อม เธอค้นพบจดหมายปึกใหญ่ของใครบางคนเป็นจดหมายรักที่ซาบซึ้งกินใจ ทว่าเมื่อปะติดปะต่อ “คำรัก” จากจดหมายหลายฉบับ ตระการตาและสรัลก็ค้นพบความลับที่ถูกซุกซ่อนปกปิดมายาวนาน

จดหมายนั้นจะเป็นของใคร...และอดีตที่ค้นพบนั้นจะทำให้ชีวิตของ สรัล และตระการตาเปลี่ยนแปลงไปเช่นไร...ติดตามได้จาก คำรัก ผลงานเรื่องใหม่ของ ดวงตะวัน

หมายเหตุ : ภาพปก และเรื่องย่อจากเว็บสำนักพิมพ์ //www.pimkham.com/


หากคุณปฏิเสธว่าคุณไม่เคยมีอดีต คุณก็ไม่ควรอ่านเรื่องนี้

ฉันชอบงานของดวงตะวัน ชอบตัวละครที่หลากหลาย เรื่องที่ประทับใจก็เห็นจะเป็น “รักร้อยพันใจ” ที่นางเอกของเรื่องเป็นบรรณารักษ์สาวสุดเปรี้ยว...โดนเพราะอาชีพของนางเอกคล้ายฉัน

มาถึงเรื่องนี้ “คำรัก” ตระการตา นางเอกของเรื่องแม้ไม่ได้เป็นบรรณารักษ์ผู้ดูแลห้องสมุด แต่เธอก็เป็นคนดูแลหนังสือ เอกสารที่เก่าคร่ำ บุคลิกนิ่งเงียบติดจะจืดชืดทำให้ฉันแปลกใจอยู่นิด ๆ ว่า สรัล หนุ่มหล่อเจ้าของบริษัทเครือข่ายคอมพิวเตอร์ผู้หลงไหลในความรวดเร็วฉับไวและสะดวกสบายของชีวิตเทคโนโลยีจะมารักมาชอบกันได้อย่างไร

ฉันซื้อคำรักมาเมื่อปีที่แล้ว เปิดอ่านเพียงผ่าน ๆ กระทั่งเรื่อยไปตอนจบ เมื่อเห็นฉากบรรยายตอนจบไม่เหมือนอย่างที่อยากอ่านฉันจึงทิ้งวางไม่ได้อ่านให้ละเอียดอีกเลย ล่วงมาถึงปีนี้ฉันก็ไม่คิดว่าจะหยิบมาอ่าน อาจเพราะหนังสือที่ซื้อมาใหม่น่าสนใจมากกว่า แต่ก็มีเหตุจำเป็นจนได้ ฉันถูกขอร้องให้อ่านเพื่อจะได้เขียนเรื่องย่อ ๆ ให้เพื่อนร่วมงาน เป็นการบ้านของนิสิตปริญญาโท ฉันในตอนนั้นเพิ่งจบนิยายบ้าบอคอแตกจากความคิดเบื่อ ๆ ยังไม่อยากต้อนรับความเครียดมากนัก...แต่ฉันก็ต้องอ่าน...ฉันเริ่มอ่าน “คำรัก” เมื่อห้าโมงเย็น และเสร็จสิ้นเมื่อสามทุ่มครึ่ง

เมื่อเปิดผ่านบทแรก รู้ที่มาที่ไปว่าเหตุใดตระการตาผู้จืดชืดถึงได้มาพบกับสรัลผู้เพียบพร้อม ฉันก็เริ่มอยากรู้ ยอมรับตรงนี้ว่าตอนแรกที่เปิดอ่านกะว่าจะเปิดผ่านเพื่อจับใจความอย่างที่เคยทำ แต่พออ่านแล้วก็อย่างที่บอก...ฉันถูกจดหมายเก่าในเรื่องนี้ดึงดูดไม่แตกต่างจากตระการตามากนัก...ฉันอยากรู้ว่าคำรักหวานซึ้งจากสืบสายพ่อของสรัลนั้น ส่งถึงใครกันแน่

ฉันอ่านอย่างครุ่นคิดและเริ่มสงสัยในตัวของนวลปราง สาวใหญ่ที่สรัลให้ความรักและนับถือเปรียบเสมือนแม่อีกคน ความคิดในบางฉากของนวลปรางทำให้ฉันสงสัยเช่นนั้น อ่านไปฉันก็เริ่มจับคู่คนที่น่าจะเป็นคนรักอีกคนของสืบสาย เจ้าของเนื้อความหวานซ่านใจที่ไม่ใช่ฉมชบาแม่ที่แท้จริงของสรัล บางถ้อยคำของจดหมายทำให้ฉันเผลอนึกไปถึงผู้หญิงคนใหม่และเดาเอาเองไปต่าง ๆ นานา

กระทั่งมีเรื่องของสิริมงคลและปานปรีย์ก้าวเข้ามา...ฉันก็เริ่มถึงบางอ้อ...ออกจะอวดรู้ไปสักหน่อย...แต่ฉันก็อยากบอกว่าฉันเดาได้แล้วว่าคนรักของสืบสาย...เป็นใคร

ไม่เพียงอดีตลับของสรัลเท่านั้นที่น่าสนใจ ตระการตาก็มีบางเรื่องเบื้องหลังชีวิตชวนสงสัย ความสัมพันธ์ในครอบครัวระหว่างเธอกับผู้เป็นแม่น่าเคลือบแคลง และเริ่มกระจายความลับออกมาทีละนิด...เมื่อฉันอ่านพบที่มาของประโยคของตระการตาเมื่อบอกกับสรัลในวันหนึ่ง

“ฉันไม่ได้ร้องไห้ตอนพ่อตาย”

ฉันอดสะท้อนใจไม่ได้เมื่อนึกเดาเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอออก...มันโหดร้ายเหลือเกิน...ทั้ง ๆ ที่เป็นเพียงนิยาย แต่ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าในโลกแห่งความเป็นจริงเรื่องนี้ยังคงมีอยู่ เห็นได้จากข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์

การดำเนินเรื่องบีบคั้นอารมณ์จนทำให้ฉันหน้านิ่วคิ้วขมวด รู้ได้จากการทักท้วงจากเพื่อนร่วมบ้านฉันตอบรับคำทักท้วง...แต่ไม่เลิกขมวดคิ้ว...มันเป็นนิสัยที่แก้ยากเสียแล้ว

บริษัทของสรัลกำลังมีคู่แข่งโนเนม...อ่านถึงจุดนี้ฉันก็อวดรู้อีกแล้ว...และฉันก็เดาไม่ผิดเสียด้วยว่าบริษัทเล็ก ๆ นั่นมีใครอยู่เบื้องหลัง...เฮ้อ...ฉันเดาเก่งจนเว่อร์ไปหรือเปล่านะ?

ฉากรักระหว่างสรัลและตระการตาทำฉันประทับใจอยู่หลายฉาก...ฉันชอบฉากที่สรัลก้มดมดอกปีบบนมวยผมของตระการตา...เสียดายที่ตอนนี้ไม่ใช่ฤดูดอกปีบบาน ไม่งั้นฉันคงได้วิ่งไปเก็บดอกปีบมาแซมผมบ้าง...คงเข้ากับบรรยากาศของเรื่องได้ดีเชียวล่ะ

พอถึงฉากคลายปมของเรื่อง สรัลรู้ความจริงแล้วว่าคนรักของพ่อเขาคือใคร...เขาช็อค...นั่นเป็นช็อคแรก ตามมาติด ๆ ด้วยการลาออกจากบริษัทของนวลปราง ช็อคนี้สำหรับสรัลทำให้เขารู้ว่าบริษัทเล็ก ๆ แห่งนั้นมีใครกุมบังเหียน ระหว่างที่เขาซวนเซจวนล้ม คนที่เขาคิดถึงมีเพียงผู้หญิงจืดชืดคนนั้นตระการตา...อ่านแล้วฉันก็พลอยเครียดตามไปด้วย อดนึกถึงความรู้สึกของตัวละครไม่ได้ ยิ่งนึกยิ่งสะท้อนใจ...ถ้าเป็นฉันมันคงทุกข์เสียจนบรรยายออกมาเป็นตัวอักษรไม่ได้แน่ ๆ

ความลับถูกเปิดเผย ความจริงจากปากของคนรักของพ่อทำให้สรัลช็อคยิ่งกว่าช็อค อ่านฉากบรรยายตอนใกล้จบฉันลุ้นแทบตาย กลัวเหลือเกินว่าสิ่งที่สรัลตัดสินใจทำคือการฆ่าตัวตาย...บอกตรง ๆ ว่าฉันไม่ชอบ...เมื่อกลั้นใจอ่านจนจบเรื่อง แม้จะไม่จบอย่างที่ฉันกลัวแต่ฉันก็เคือง

ฉันอยากรู้ว่าบริษัทของสรัลจะทำอย่างไรต่อไป...ความรักระหว่างตระการตาและสรัลจะดำเนินไปแบบไหน...แม่ของตระการตาหายไปไหนกันแน่ ตาย? หรือทำตัวสาบสูญ ฉันรู้ว่าคนอ่านอย่างฉันสามารถจินตนาการต่อได้...แต่ฉันอยากอ่านนี่นา...อยากรู้ว่าคนเขียนเขาจะชักชวนตัวละครไปทางไหน อยากรู้ตอนจบที่ไม่ใช่แบบนี้

...ฉันรู้ว่าจริง ๆ แล้วชีวิตมันไม่ได้สิ้นสุดเพียง “และทุกคนก็อยู่อย่างมีความสุข” แต่...นี่มันคือนิยายนี่นา ฉันชอบนิยายที่จบลงด้วยความสุขสมหวัง ฉันชอบที่จะปิดหน้าสุดท้ายของนิยายด้วยรอยยิ้มละไมไม่ใช่คราบน้ำตา...แต่ความที่เป็นคนชอบอ่านฉันก็ยอมรับล่ะว่าบางอารมณ์ก็อ่านนิยายเครียด ๆ ได้เป็นวรรคเป็นเวร...

นิยายแต่ละเล่มจะมีประโยคเด็ด ๆ ที่กินใจคนอ่านไม่แพ้กับท่อนฮุคของเพลง... “คำรัก” มีประโยคที่ฉันชอบ และสำหรับฉันคิดว่ามันเจ๋ง มันเป็นประโยคที่ตระการตาบอกกับสรัลในวันที่เขาอ่อนล้า...และฉันขอทิ้งท้าย “คำรัก” ด้วยประโยคจากเรื่องนี้


“ในนาทีที่มีความสุขหรือนาทีที่เจ็บปวดสักแค่ไหน ก็ยาวนานแค่หกสิบวินาทีเท่านั้นแหละค่ะ”

Create Date : 29 กรกฎาคม 2551 Last Update : 18 สิงหาคม 2551 10:59:20 น. Counter : 1469 Pageviews.		3 comments
Share Tweet