นทีว้างกว้างไกลภัยทุกทิศ
หากชีวิตอยากมีเสรีห่ม
ข้ามแผ่นน้ำกำซาบภาพภิรมย์
กล้าฝืนข่มพายุบ้ากลางวารี

วันนี้เข้าสู่วัยผู้ใหญ่ย่าง
ล่องเรือลอยอ้างว้างอย่างเต็มที่
จะหวนหาวัยละอ่อนเหมือนก่อนมี
ก็ไม่รู้หลบลี้อยู่ที่ใด

พักหัวใจอิงแอบแนบดินฟ้า
เราโดยสารกาลเวลามาถึงไหน
กายเราไม่เหนื่อยล้าบ้างหรืออย่างไร
บางช่วงวัยลิ่วล่องเกินต้องการ

ฝันว่าอยากโผผินบินเหมือนนก
มุ่งไปกกคืนวันอันหอมหวาน
ในโลกที่คนทั้งผองไม่พ้องพาน
นานเท่านานเพียงใด-ไร้กังวล

จากวันนั้นจนถึงซึ่งวันนี้
ไหน? โลกที่อุตส่าห์เร่ระเหระหน
ยังเห็นแต่เกลียวคลื่นคลั่งผืนชล
ไม่มีแววสิ่งที่ด้นค้นหาเลย