การพึ่งพาตนเอง จาก Blog ของคุณคนเดินดินฯ ที่ผมได้เข้าไปอ่าน ขอตัดตอนยกมาเพื่อให้ผมได้เอาไว้เตือนสติตัวเองนะครับ "พ่ายแพ้หรือชนะในสงครามชีวิต เป็นเพียงบทหนึ่งของละครชีวิตที่ยังไม่จบ" ..... ในยามนี้ก็อย่าตื่นตกใจกับสภาพการณ์รอบ ๆ ตัว ที่มันส่งสัญญาณไม่ดี จะอย่างไรหากเราประคับประคองจิตใจของเรา ให้หนักแน่นมั่นคงและเชื่อมั่นในตนเองเข้าไว้ อุปสรรคใด ๆ ก็จะต้องพ่ายแพ้เราแน่นอน ในโลกนี้ไม่มีอะไรยากหากเราไม่กลัวมัน และกล้าที่จะเผชิญมันอย่างตรง ๆ ซึ่งหน้า ด้วยความสุขุมรอบคอบของเรา ด้วยสติปัญญาและวิธีคิดวิธีการทำงานที่ถูกต้อง อยู่ในโลกของความจริงและรู้จักตัวเองเพียงพอ แม้วันนี้หมอกควันของปัญหาที่บดบังเราไว้ จะมีอยู่อย่างหนาแน่นก็ตาม ชัยชนะข้างหน้าย่อมอยู่ไม่ไกลห่าง ............... ได้อ่านแล้วทำให้ผมนึกถึง "การพึ่งพาตนเอง" คนเราต้องพึ่งพาตัวเองให้ได้ก่อน ถึงจะทำอะไรอย่างอื่นให้สำเร็จได้ เคยมีผู้รู้กล่าวไว้ว่า ... คนที่พึ่งพาตนเองได้ คือคนที่มีความรู้ ความสามารถ และความดี เป็นที่พึ่งให้แก่ตนเองได้ ย่อมมีนิสัย ๔ อย่างประจำตัว คือ ๑. เป็นคนมีนิสัยรับผิดชอบ คือ ทำสิ่งใดแล้ว ต้องทำให้ดีที่สุด ทั้งคุณภาพเวลา งบประมาณ และการดูแลจิตใจคน รับผิดชอบในด้านหน้าที่และการงาน รับผิดชอบในด้านคำพูด รับผิดชอบในด้านการคบคน รับผิดชอบในด้านศีลธรรมความดี ๒. เป็นคนมีนิสัยรักการฝึกฝนพัฒนาตนเอง คือ ศึกษาค้นคว้าวิชาการความรู้ต่างๆ เพื่อนำมาพัฒนาความรู้ ความสามารถ และความดีของตนเองให้เกิดความก้าวหน้าอยู่เสมอ มีความกระตือรือร้นในการเคี่ยวเข็ญฝึกตนเอง อย่างไม่มีข้อแม้เงื่อนไข เพื่อให้ตัวเองมีทั้งความรู้ ความสามารถ และความดีเพิ่มพูนมากขึ้นทุกวัน อย่าปล่อยให้ตัวเองโง่ ... การฝึกใดๆ ถ้าไม่สามารถเปลี่ยนนิสัย ไม่ชื่อว่าเป็นการฝึกตัว ๓. เป็นคนมีนิสัยเข้มแข็งอดทน คือ เป็นคนที่ทำอะไรแล้วสามารถอดทนต่ออุปสรรคต่างๆ ได้จนกระทั่งงานสำเร็จ ไม่ว่าดินฟ้าอากาศจะไม่เอื้ออำนวย ความเจ็บไข้ได้ป่วย ความกระทบกระทั่งระหว่างคนด้วยกัน หรือแม้กระทั่งสิ่งเย้ายวนจิตใจให้ลุ่มหลง ยากต่อการฝืนใจก็สามารถอดทนไว้ได้ แม้ทนแทบไม่ไหว ก็ต้องทนให้ได้ อดทนต่อไปให้ได้ และทำใจให้สงบกับทุกการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น ต้องอดทนต่อธรรมชาติที่ไม่เอื้ออำนวย ต้องอดทนต่อทุกขเวทนา ต้องอดทนต่อการกระทบกระทั่ง ต้องอดทนต่อกิเลส คือความนิสัยไม่ดีของเราเอง ๔. เป็นคนมีนิสัยเสียสละ ไม่เห็นแก่ตัว คือ เป็นคนที่ทำอะไรแล้วนึกถึงความอยู่รอดของส่วนรสฃวมมากกว่าส่วนตัว ไม่ว่าจะเป็นการยอมสละสิ่งของของตนเองให้แก่ผู้อื่นที่จำเป็นกว่า การสละความสะดวกสบายมาดูแลในส่วนที่คนในบ้านไม่อยากจะรับผิดชอบ การสละอารมณ์เน่าบูดที่มีต่อคนอื่นออกไป เพื่อรักษาบรรยากาศภายในบ้านให้ดี สิ่งเหล่านี้ย่อมเสียสละความเป็นส่วนตัวเพื่อส่วนรวมทั้งสิ้น และต้องมีติดตัวตั้งแต่อยู่กับพ่อกับแม่ของตนเองมาก่อนแล้ว ไม่อย่างนั้นออกมาเป็นที่พึ่งให้คนอื่นไม่ได้ ต้องแยกให้ออกระหว่าง ความอยากได้เอาแต่ใจ กับความจำเป็นของส่วนรวม คนที่มีนิสัยดีๆ ๔ ประการนี้เท่านั้น ถึงจะเป็นที่พึ่งให้แก่คนเองได้ เป็นความคาดหวังของคนอื่นได้ และเป็นหลักให้แก่ครอบครัวได้ ผิดจากนี้ไม่มีทางทำได้ .... มานั่งคิดถึงเรื่องเดิมๆ ที่ผ่านมาในชีวิต (ใช้เวลานานนะน่ะ....) ที่ผ่านมา ... ดูเหมือนว่า เราจะค้นหาตัวเอง หาว่าเราจะทำอะไรได้ดีที่สุดบ้าง ... ... ทำความดีให้เกิดแก่ตัวเอง ... มีความสุขในการฝึกฝนพัฒนาตนเอง ... ไม่มีคำว่าสายไป... สำหรับการเรียนรู้ ... และรักตัวเองให้มากที่สุด   Create Date : 22 เมษายน 2550 2 comments Last Update : 22 เมษายน 2550 17:10:25 น. Counter : 740 Pageviews. Share Tweet

สาธุ !! นายว่านายต้องพึ่งหาตัวเองไม่ได้แหง ๆ ขาดไปประมาณ 1 ข้อ กว่า ๆ แหะ ๆ แวะมาทักทายค่ะ ^^   โดย: nilezz (nilezz ) 27 เมษายน 2550 2:20:18 น.

ทุกสิ่งทุกอย่าง อยู่ที่ใจค่ะ รู้ใจตัวเอง แล้วจะรู้ทุกอย่างในโลก ยินดีที่ด้รู้จัก คนน่าน อีก 1 คนค่ะ แต่...เรียนที่น่านเพียง 3 ปี เท่านั้น คุณพ่อก็ย้ายไปรับราชการ ที่พิษณุโลก กลายเป็นนักเรียนที่นั่นอีก หลายปี จนถึง ม.ศ. 3 จึงเข้ากรุงเทพฯค่ะ เป็นคนหลายจังหวัดค่ะ มีเพื่อนเยอะแยะ   โดย: ป้าแอ๊ด (addsiripun ) 30 เมษายน 2550 10:40:11 น.