อำลาบ้านหลังนี้ และขอบคุณที่ทำให้เรารู้จักกัน

พี่รอยมีคนมารอพบ.. ฉันหันไปมองคนที่นั่งรอ
หลังจากฉันกลับมาจากกินข้าวกลางวัน
ใครคนนั้นที่ฉันคุ้นเคยมาแสนนาน เสียงเค้าถาม
“ทานข้าวแล้วหรือ” หลังจากเอาของไปเก็บที่โต๊ะ
“ฉันเลือกนั่งร้านกาแฟในตึก ใจฉันไม่ได้สั่น
ฉันไม่ได้หวั่นไหว”

เค้าพูด ในขณะที่ฉันนั่งนิ่งๆ ฟัง..หลายเรื่องราวพร่างพรู
เรื่องราวของเค้ากับคนที่เค้าเลือกเดินไปด้วยกัน...ที่ทำ
ท่าว่าจะไปไม่ถึงไหน

เรานั่งคุยกันอยู่พักใหญ่ๆ จนฉันขอตัว..คำสุดท้ายที่ฉัน
ได้ยินเค้าถาม “พี่คิดถึงหนูทุกวัน หนูคิดถึงที่บ้างมั๊ย”

ฉันยังยิ้มและไม่มีคำตอบนอกจากยกมือไหว้เค้า..
และเดินจากมา สำหรับฉัน ณ วันนี้มีเพียงน้ำตาที่รื้นมาที่ปลายตา
เท่านั้น..ความรักที่มีให้เค้ายังเหลืออยู่ในส่วนลึกสุดของหัวใจ
จนฉันไม่แน่ใจว่า ฉันยังหลงเหลือความรักให้เค้ามั๊ย

...ฉันไม่ได้หวั่นไหวกับการได้พบเค้า คำพูดของเค้า
และระหว่างเรา มันสิ้นสุดลงไปนานแล้ว
...ฉันตอบหัวใจตัวฉันได้ดีว่า เพราะอะไร...

---------------------------------------------------------

ตั้งแต่ใครคนนึงเดินจากไป ในขณะที่ฉันยังนั่งอยู่ในความมืดมืด
ที่เดิม โดยยังไม่กล้าลุกไปไหน หลังจากนั้นไม่นาน ฉันมองเห็น
แสงเล็กๆ ที่ปลายทางที่ใครคนนึงจุดให้ฉัน

แต่ฉันก็ยังไม่กล้าลุกเดินไปไหน ด้วยระหว่างทางมันมืดมน
จนฉันกลัวการเดินทางระหว่างทาง ฉันแทบมองไม่เห็นทาง
เดินที่จะไปสู่แสงปลายทางนั้น แต่เสียงจากปลายทางนั้น
ก็ให้กำลังใจฉันตลอดมา


ทั้งๆ ที่มีคนเคยเตือนว่า

"ให้ค่อยๆ เดินออกไปถ้าเห็นแสงนั้น แต่อย่าจุดเทียนที่ถือในมือ
เพื่อให้ความหวังกับตัวเองและคนอื่น เพราะถ้าฉันจุดมันขึ้นมา...
ต้องเลือกเดินออกมาจากที่เดิมให้เร็ว แล้วถ้ายังไม่ลุกเดินออกมา
เทียนที่ถูกจุดและถือไว้นาน ยิ่งจะละลายเป็นน้ำตาเทียนที่ร้อนรน
และหยดลงมือฉัน...และทำให้ตัวเองเจ็บ"

ฉันเลือกจุดเทียน เพื่อให้มีความหวัง และ ความสว่างไสว
ตลอดบนเส้นทางเดินของฉัน เพื่อเดินไปให้ถึงปลายอุโมงค์นั้น
ที่ฉันรู้ว่ามีใครออยู่ แค่เพียงแต่ฉันรีบเดิน

แต่วันนี้..ฉันแค่ก้าวออกมาได้ไม่นาน และหยุดรอ
จนเทียนเริ่มละลาย และจนหยดลงบนปลายนิ้ว ใช่ฉันเจ็บ
แต่มันก็สมควรมิใช่หรือ ที่ฉันปล่อยให้ใครบางคนรออยู่ที่
ปลายทาง


วันนี้ฉันคงต้องหยุดเดินแล้ว และถอยกลับมานั่งตรงที่
เดิม ปล่อยให้น้ำตาเทียน รินรดมือของฉัน ฉันปล่อยให้
ตัวเองฉันเจ็บ พร้อมๆกับ น้ำตาที่รินรดใจของฉัน...

ทุกคนมีเหตุผลของตัวเอง
สิ่งที่ฉันทำ ทำให้คนรอบข้างฉันไม่ว่าใครก็ตามไม่เข้าใจ
แม้แต่ตัวฉันเอง

เมื่อคืนนี้เพื่อน..เตือนฉัน

"ถ้าตอนนี้เพิ่งเดินออกมา และ ยังไม่เดินไปไม่ถึงปลายทาง
ก็ดับเทียบลงก่อน รอยแผลจากน้ำตาเทียนในครั้งนี้จะยัง
อยู่บนมือของตัวเอง และอยู่ในหัวใจของตัวเองก็จริง

แต่ตัวเองจะไม่สร้างความหวังให้คนอื่น
...แสงสว่างจากเทียนเล่มนั้น ที่ตัวเองจุดขึ้น เหมือนไปสร้าง
ความสว่างไสวในใจ ให้คนที่รออยู่ปลายทาง เมื่อไหร่ที่ตัวเอง
จุดเทียนขึ้น มันหมายถึง ตัวเองเลือกที่จะเดินไป หาเค้าโดยเร็ว
แต่เพราะตัวเองช้า ก็จะเจ็บแบบนี้..รอย


ฉันนั่งน้ำตารินฟังเงียบๆ ..

วันนี้ฉันยังเลือกที่ยังถือเทียนเล่มนั้นไว้ให้มือ..ปล่อยให้น้ำตาเทียน
หยดลงใส่มือ ฉันเจ็บแทบขาดใจ...และถอยกลับมานั่งนิ่งๆ อยู่ตรงนี้
ตรงที่ฉันเคยเดินจากมันออกไปแล้ว แม้ว่าฉันจะยังไม่ถึงไหน
และฉันก็ไม่คิดจะดับมัน ฉันจะปล่อยให้มันดับไปเอง ไม่ว่า
จะเจ็บแค่ไหนก็ตาม

ส่วนแสงลิบ ๆ ที่อยู่ปลายอุโมงค์นั้นดับไปแล้ว
ใครบางคนที่รออยู่ปลายทาง ดับแสงที่เค้าถือไว้ในมือ
และหันหลังเดินไปจากฉัน

คำพูดล้านคำ หรือ ร้อยพันตัวอักษร
ไม่มีความหมายเท่ากับการกระทำ..ฉันก็เช่นกัน

“ฉันไม่ดีเอง ถึงฉันเหมือนคนไร้หัวใจ แต่ฉันก็มีหัวใจ”


ขอบคุณบ้านหลังนี้ที่ทำให้ฉันได้มีความสุข
ขอบคุณบ้านหลังนี้ที่ทำให้ฉันได้รู้จักว่า ความรักยังงดงามเสมอ
ขอบคุณบ้านหลังนี้ที่ทำให้ฉันได้รู้จักกับ ใครบางคนที่ปลายทาง
ขอบคุณเพื่อนทุกคน ที่เคยมาเยี่ยมเยือน ที่อ่าน หรือ ลงข้อความ
และ สุดท้าย ขอบคุณ Login “รอยร้าวไม่เคยจาง” ที่อยู่คู่กับฉัน
มาตลอดเวลาเกือบ 2 ปี

Blog นี้เป็น Blog สุดท้ายสำหรับฉัน..ตัวหนังสือไม่ผิด
แต่เป็นเพราะตัวฉันเองที่เป็นคนเขียนและถ่ายทอด
ทุกอย่างออกมาต่างหาก.

ขอบคุณมากค่ะ

Create Date : 28 กรกฎาคม 2551		0 comments
Last Update : 29 กรกฎาคม 2551 6:37:53 น.
Counter : 4746 Pageviews.
Share Tweet