เจ้าขุนฟองครองเมืองวรนครจนสิ้นอายุขัยก็มีพระโอรสนามพระยาเก้าเกื่อนครองเมืองสืบมา ต่อมา เมื่อพระยาภูคาผู้เป็นปู่ชราภาพก็ให้พญาเก้าเกื่อนไปครองเมืองภูคาพระยาเก้าเกื่อนจึงมอบวรนครให้นางพญาคำปินมเหสีอยู่ครองแทน ซึ่งตรงกับสมัยพ่อขุนงำเมือง อาณาจักรพะเยา (๑๘๐๑-๑๘๖๑)

ต่อมาพ่อขุนงำเมืองก็ยกกองทัพไปตีวรนคร พระนางคำปินจึงแจ้งข่าวศึกไปถึงพระยาเก้าเกื่อน พร้อมกับแต่งทัพออกต่อสู้กับกองทัพพะเยา แต่ไม่สามารถต้านทัพของพ่อขุนงำเมืองได้นางพญาคำปินจึงหลบหนีออกจากเมืองพร้อมกับหญิงรับใช้คนหนึ่งไปอาศัยกระท่อมกลางป่าแห่งหนึ่ง และประสูติกุมารที่กระท่อมกลางป่านั้น

ในบริเวณป่าแห่งนั้นมีแต่ห้วยที่แห้งแล้ง หาน้ำใช้น้ำอาบไม่มี นางและบุตรน้อยจึงได้รับความลำบากมาก นางจึงตั้งสัจอธิษฐานว่า หากกุมารมีบุญญาธิการจะได้ครองเมืองก็ขอให้มีฝนตกลงมาเถิด ทันใดนั้นฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก เกิดน้ำไหลนองพัดเอาก้อนหินก้อนผามากองไว้เป็นอันมาก พระนางเห็นเช่นนั้นก็มีพระทัยยินดี อุ้มเอากุมารน้อยไปสรงน้ำ และได้อาศัยอยู่ที่กระท่อมหลังนั้นสืบมา

เช้าวันรุ่งขึ้น ชาวบ้านซึ่งเป็นเจ้าของกระท่อมไร่กลางป่านั้นมาทำไร่ปลูกสวนได้ยินเสียงกุมารร้องไห้จึงเข้าไปดู ครั้นเห็นนางพญาก็จำได้ เพราะเคยเป็นข้าเก่าของพระยาเก้าเกื่อนมาก่อน จึงรับเอานางพญาและกุมารไปเลี้ยงไว้ที่บ้าน จนกุมารเติบใหญ่ขึ้น อายุได้ ๑๖ ปี นายบ้านเจ้าของกระท่อมกลางป่าดังกล่าวนั้นจึงนำกุมารไปถวายแด่พ่อขุนงำเมือง พระองค์เห็นหนุ่มน้อยก็นึกรักเอ็นดู จึงขอเอาไปเลี้ยงเป็นราชบุตรบุญธรรม ตั้งให้เป็น “ขุนใส่ยศ” ให้ไปกินเมืองปราด

Create Date : 27 เมษายน 2557
Last Update : 27 เมษายน 2557 23:39:16 น.		34 comments
Counter : 10013 Pageviews.
Share Tweet