|
ชีวิตที่ไม่แน่นอน...แต่ใจที่มั่งคง (September 1, 2012)
วันนี้ฉันเลิกงานประมาณสี่โมงครึ่ง รีบขับรถกลับมาบ้านอย่างเร็ว เพราะมีนัดกับคนรักเอาไว้ ช่วงระหว่างที่ขับรถอยู่ ก็อดไม่ได้ที่จะกดโทรศัพท์หาคนรักอย่างที่เคยทำเป็นประจำ เพราะอย่างน้อย ๆ ก็อยากให้เขารับรู้ว่า ฉันได้เดินทางออกมาจากบริษัทแล้ว และจะถึงบ้านประมาณกี่นาที คนรักจะได้หายห่วง เพราะทุก ๆ ก้าวที่เราสองออกจากบ้าน ฉันกับคนรักมักจะห่วงใยกันอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเรื่องความปลอดภัยด้านอุบัติเหตุและสังคมรอบข้าง อย่างน้อย ๆ การบอกกล่าวกันและกัน ก็ทำให้อีกฝ่ายคลายความกังวลได้บ้าง "อีกไม่กี่นาทีณัฐก็จะถึงบ้านแล้วที่รัก คุณไม่ต้องห่วงนะ แล้วคุณอยู่ที่ไหนคะ" "ผมกำลังปริ้นงานอยู่ อีกไม่กี่แผ่นก็เสร็จแล้ว แล้วผมจะรีบกลับนะ" "ค่ะ แล้วณัฐจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ารอคุณนะ เราจะได้ไปถึงงานไว ๆ " "ครับ แล้วค่อยเจอกันนะครับ" "ค่ะ ขับรถดี ๆ นะคะ ณัฐจะรอคุณอยู่ที่บ้านนะ ณัฐรักคุณนะ" "ครับ ผมก็รักคุณ" ฉันกับคนรักมักจะบอกรักกันอยู่เสมอ ไม่ใช่บทสนทนาที่ต้องพูดตามสคริปเหมือนในละครทีวีทั่วไป ที่นางเอกและพระเอกจะต้องบอกรักกัน แต่นี่คือบทสนทนาจริง ๆ และเป็นความรู้สึกที่แท้จริงของสองเรา เราสองคนรักกัน และห่วงใยกันอยู่เสมอ ความห่วงหาอาทรเรามีให้กันไม่เคยเปลี่ยน เราสองคนพร้อมที่จะรับฟังและเข้าใจกันและกัน เวลาที่ใครคนใดมีสุขทุกข์ใดก็ตาม เราจะโอบกอดและปลอบใจกันและกัน เวลาที่มีเรื่องราวดี ๆ เราจะสนับสนุนยินดีและให้กำลังใจกันและกัน และอีกมากมายความรู้สึกที่สองเรามีให้กันมาตลอดในแบบชีวิตคู่ ๆ หนึ่ง ระยะเวลาไม่ถึงห้านาที ฉันขับรถเลี้ยวเข้ามายังหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นบ้านของเราสองคนสร้างมาจากน้ำพักน้ำแรงร่วมกัน ฉันเลี้ยวรถเข้ามาจอดที่ลานจอดรถด้านหน้าบ้านทันที จากนั้นก็ล็อกรถให้เรียบร้อยก่อนที่จะเดินเข้าไปไขกุญแจเปิดประตูบ้าน แอร์เย็น ๆ ในตัวบ้านพัดผ่านเข้ามาให้ได้สัมผัสบนใบหน้าหลังจากที่ก้าวเข้ามาในตัวบ้าน กลิ่นน้ำหอมระเหยจากเทียนหอมทำให้รู้สึกสดชื่นไปอีกแบบ บ้านที่แสนอบอุ่น บ้านที่แสนสุขใจ บ้านที่มีแต่ความสุขห้อมล้อมอยู่ตลอด ฉันรีบวางข้าวของเก็บให้เป็นระเบียบก่อนที่จะเดินตรงดิ่งมาที่คอมพิวเตอร์ในห้องนอนใหญ่ รีบกดปุ่มคอมพิวเตอร์พร้อม ๆ กับเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมอาบน้ำไปด้วย ทุกครั้งที่เลิกจากงานที่ทำประจำ ฉันจะรู้สึกมีกำลังใจมาก ๆ หากได้ยินเสียงเพลงเพราะ ๆ ให้ได้ฟัง ฉันเป็นคนที่ชอบเสียงเพลงอยู่มาก แม้จะเป็นคนที่ร้องเพลงไม่เป็นก็ตาม แต่ก็อยู่กับโลกดนตรีได้โดยที่ไม่เคยรู้สึกเบื่อแม้แต่นิดเดียว เพราะเสียงดนตรีทำให้หัวใจที่อ่อนล้า มีพลังใจที่จะต่อสู้และก้าวไปข้างหน้าอย่างเด็ดเดี่ยว นอกจากนั้น ดนตรียังทำให้ฉันได้คิดตามไปด้วย เพราะบทเพลงที่ฉันฟังส่วนใหญ่ ล้วนแต่มีเนื้อร้องที่ซ่อนเร้นคำสอนที่ดีให้เรารู้จักปรับปรุงนำมาใช้ในชีวิตอีกด้วย เพลงลูกทุ่งเพราะ ๆ จากเวบยูทู้ปดังขึ้นเรื่อย ๆ ตามระดับความเร่งของพลังเสียงจากลำโพงข้างเครื่องยูพีซี ฉันเดินเต้นไปตามจังหวะบทเพลงและก็หัดร้องตามไปด้วย แม้ว่าเสียงจะเทียบกับนักร้องลูกทุ่งระดับประเทศของเมืองไทยไม่ได้ แต่การได้ร้องรำทำเพลงให้ตัวเองฟัง ฉันยอมรับว่ามีความสุขอยู่มาก น้ำเย็น ๆ ในอุณหภูมิที่ถูกปรับจากฝักบัวไหลรินสัมผัสร่างเบา ๆ ฉันรีบอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เร็วที่สุด มือแต่ละข้างขัดสบู่ถูตัวไปตามจังหวะเพลงและก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย บทเพลง "นักร้องบ้านนอก" ที่ขับร้องโดย "ต่าย อรทัย" ดังขึ้น ทำให้ฉันอดคิดถึงเพื่อนรักคนหนึ่งไม่ได้ เพราะเธอเป็นคนที่มีความสามารถหลากหลาย เธอเป็นคนที่ร้องเพลงไพเราะมาก ฉันเคยฟังเธอร้องเพลงอยู่บ่อย ๆ และก็ประทับใจชื่นชมเธออยู่มาก แต่น่าเสียดายที่เพื่อนคนนี้จากโลกนี้ไปเสียแล้ว ฉันจึงได้แต่ระลึกถึงเพื่อนอยู่ตลอด เวลาที่ได้ยินบทเพลงที่เพื่อนรักเคยร้อง ฉันก็สุขใจที่ได้ยิน เพราะบทเพลงเหล่านี้ทำให้ฉันรู้สึกว่า เพื่อนรักคนนี้ไม่ได้จากฉันไปไหน เธอยังอยู่เคียงข้างฉันอยู่เสมอ เพียงแต่อยู่คนละภพกาลเวลาเท่านั้น "ผมกลับมาแล้วที่รัก" เสียงคนรักดังขึ้นจากห้องรับแขก ทำให้ความคิดต่าง ๆ ที่ล่องลอยไปกับบทเพลงหยุดชะงักทันที "ณัฐอาบน้ำอยู่ค่ะ" ฉันตะโกนบอกคนรัก และก็รีบอาบน้ำอย่างเร็ว "คุณอยากให้ผมแต่งชุดไหนวันนี้ งานเขาเป็นทางการไหม" "เสื้อสีดำเป็นหลักค่ะ งานไม่เป็นทางการหรอก แค่มีการแวะไปเยี่ยมและให้กำลังใจครอบครัวเจ้าภาพ" "ครับ เดี๋ยวผมของเลือกชุดก่อนนะ" "ค่ะ" ฉันอาบน้ำเสร็จ ก็รีบออกจากห้องน้ำทันที "เดี๋ยวณัฐช่วยจัดชุดให้คุณเองนะ คุณไปอาบน้ำล้างหน้าให้สบายตัวก่อน เพื่อนของณัฐบอกว่า งานนี้ไม่ได้จัดใหญ่โต เราไม่ต้องแต่งชุดอะไรหรูหรามาก เอาแค่ดูดีและเหมาะสมก็พอ เพราะทางเจ้าภาพได้จัดงานนี้ เนื่องมาจากอยากให้ณัฐและเพื่อน ๆ ทุกคนทุกคนที่สอนหนังสือด้วยกันได้ร่ำลามิสแพทเป็นครั้งสุดท้าย" "ครับ" ฉันกับคนรักใช้เวลาเพียงไม่นานในการาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นก็พากันขับรถไปยังศูนย์แห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ใจกลางเมือง ฉันกับคนรักรีบลงจากรถและเดินไปยังประตูทางเข้า บรรยากาศด้านนอกดูเงียบเป็นพิเศษ แม้จะได้ยินเสียงรถที่วิ่งบนถนนใหญ่อยู่บ้าง แต่ความรู้สึกเงียบมันยังวิวอยู่ในใจตลอด เมื่อฉันและคนรักผลักประตูเปิดเข้าไปด้านใน เสียงกริ๊งดังขึ้นทันที ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ให้เจ้าภาพได้ทราบว่า ณ เวลานี้มีคนได้มาเยี่ยมเยือนผู้จากไป ฉันหันไปมองรอบ ๆ บริเวณภายในอาคารซึ่งตกแต่งอย่างสวยงาม ไม่ว่าจะเป็นแจกันดอกไม้ขนาดใหญ่ รวมทั้งภาพจิตกรติดฝาผนังแต่ละจุด มีชายชราสองคนนั่งอยู่บนโซฟาห่างจากประตูออกไปประมาณสิบเมตร ฉันกับคนรักจูงมือกันเดินเข้าไปด้านในและทักทาย "คุณสองคนมาเยี่ยมแพทริเซียใช่ไหมครับ" เสียงชายชราคนหนึ่งเอ่ยขึ้น น้ำเสียงนุ่มแต่แฝงไว้ด้วยความเป็นกันเอง แม้จะมีความเศร้าอยู่ลึก ๆ แต่ก็ทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกอบอุ่นในการต้อนรับจากตัวแทนของเจ้าภาพ "ค่ะ / ครับ" ฉันกับคนรักตอบรับเป็นเสียงเดียวกันและรีบเดินตรงดิ่งไปยังชายชราสองคน พร้อมยกมือเช็คแฮนด์ทักทายตามธรรมเนียมฝรั่ง ฉันแนะนำตัวเองให้ชายชราทั้งสองคนทราบ พร้อมทั้งหันไปแนะนำคนรักให้ทุกคนได้รู้จักด้วย เราสองคนสนทนากับชายชราสักพัก เพียงไม่นานหญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาทักทายและแนะนำตัวเองต่อหน้าฉันและคนรัก "ดิฉันเป็นเพื่อนที่สอนหนังสืออยู่โรงเรียนเดียวกับมิสแพทค่ะ เราสอนหนังสืออยู่คนละห้อง แต่ก็ยอมรับรู้จักมิสแพทอยู่มาก เพราะมิสแพทเป็นคนที่น่ารัก อัธยาศัยดี มีน้ำใจช่วยเหลือแบ่งปันอยู่ตลอด เป็นผู้ใหญ่ที่น่ารักและน่านับถือมาก ๆ ค่ะ" ฉันเล่าให้น้องสาวมิสแพทฟังด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น คนรักจับมือฉันไว้แน่น บีบเบา ๆ เหมือนคอยให้กำลังใจตลอด หญิงวัยกลางคนพยักหน้า ยิ้มใจดี แต่นัยน์ตามีน้ำใส ๆ เอ่อเบ้าอยู่ไม่ต่างกับฉัน "แพทเป็นคนดีและรักทุกคนที่สอนหนังสือด้วยกัน" น้ำเสียงนุ่มนวลปนสะอื้นตอบเบา ๆ ฉันพยักหน้าเห็นด้วย "ดิฉันก็รักและนับถือมิสแพทค่ะ ดิฉันเสียใจจริง ๆ ที่มิสแพทจากพวกเราไป ไม่คิดว่ามิสแพทจะจากพวกเราไปเร็วขนาดนี้ ดิฉันคิดถึงมิสแพท ไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น คิดอยู่ตลอดว่ามิสแพทจะกลับมาสอนหนังสือด้วยกัน ไม่เคยคิดว่าเธอจะจากไปเร็วขนาดนี้" ฉันบอกพลางสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อเก็บความสะอื้นไห้เอาไว้ ไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอ ฉันยอมรับว่าผูกพันกับทุกคนที่รู้จัก มีความรักและความจริงใจให้กับทุกคนอยู่เสมอ เมื่อคนที่ฉันรักและรู้จักได้จากโลกนี้ไป จึงเป็นธรรมดาที่ฉันจะต้องเสียใจและมีน้ำตาให้เห็นอยู่เสมอ ศพของมิสแพทตั้งตะหง่านอยู่ที่มุมด้านในห้อง ดอกไม้สดหลากชนิดประดับไว้บนหีบศพและข้าง ๆ อย่างสวยงาม มีบรรดาญาติพี่น้องที่เดินทางจากมลรัฐอื่น ๆ มาร่วมงานด้วย แต่ละคนเข้ามาทักทายและแนะนำตัวเองให้ฉันและคนรักได้รู้จัก ทุกคนต่างก็กล่าวคำขอบคุณที่ฉันและคนรักได้มาเยี่ยมศพมิสแพทเป็นครั้งสุดท้าย หลังจากที่สนทนาได้สักพัก "ดิฉันขออนุญาตเดินไปเยี่ยมมิสแพทใกล้ ๆ ได้ไหมคะ" ฉันเอ่ยขึ้น รู้สึกเกรงใจอยู่มาก "ได้ค่ะ เชิญทางนี้เลยนะคะ" ลูกสาวคนโตของมิสแพทบอกเชิญอย่างเร็ว พร้อมทั้งเดินเคียงข้างมาเป็นเพื่อน ภาพใบหน้าของมิสแพทรีเซีย ไวท์ นอนหลับสนิทเหมือนเจ้าหญิงนิทราในโลงศพสีขาวที่ตกแต่งอย่างสวยงาม ใบหน้าเหมือนกับคนที่นอนหลับอย่างมีความสุข ไม่ใช่คนที่เสียชีวิตแต่อย่างใด เธอยังงดงามเสมอสำหรับฉัน ฉันเห็นภาพใบหน้าของเธอไม่เคยกลัวแต่อย่างใด แต่กลับรู้สึกรักและผูกพันกับเธอมากทีเดียว ช่วงระหว่างนั้น ความทรงจำดี ๆ เกี่ยวกับมิสแพทผุดขึ้นในหัวสมองทันที มิสแพทเป็นเพื่อนที่สอนหนังสือในโรงเรียนด้วยกันที่อายุมากที่สุด เธอกับฉันสอนอยู่คนละห้อง เพียงแต่ห้องเรียนที่สองเราสอนนั้นล้วนแต่เป็นเด็กพิเศษ ไม่ว่าจะเป็นเด็กพิเศษด้านพัฒนาการความคิด ความอ่าน การได้ยิน การพูดและการเรียนรู้ต่าง ๆ ของเด็กวัยอนุบาล แต่แปลกเราสองคนกลับเป็นเพื่อนกันได้อย่างไม่มีปัญหาอะไร ฉันให้ความนับถือมิสแพทในฐานะเพื่อนและผู้ใหญ่ที่เคารพคนหนึ่ง เธอเป็นคนที่อัธยาศัยดี พูดน้อยแต่เลือกที่จะเป็นคนฟังมากกว่า เวลาที่ฉันพักทานข้าวในช่วงที่เข้ามาสอนในโรงเรียนนี้ปีแรก ฉันมักจะไปนั่งทานข้าวกับมิสแพทประจำ เราสองคนมักจะคุยกันเรื่องราวทั่วไป ไม่ว่าจะเรื่องชีวิต เรื่องครอบครัว เรื่องข่าวบ้านเมืองทั่วไป และก็มีแต่เรื่องดี ๆ ที่คุยกันเท่านั้น หลังจากที่ได้คุยกันบ่อย ๆ ฉันรู้สึกชอบมิสแพทมากทีเดียว เราสองคนต่างอายุ ต่างวัย แต่เราคุยกันสนุกสนาน มีหัวเราะบ้าง มีการให้กำลังใจอยู่เสมอ ในช่วงเทศกาลที่อเมริกา มิสแพทจะเป็นคนที่น่ารัก เธอจะห่อขนมในถุงเล็ก ๆ เอามาแจกฉันและบรรดาครูบาอาจารย์และผู้ช่วยคุณครูทุกคน ฉันเองนับถือในความมีน้ำใจของเธออยู่มาก มิสแพทเป็นผู้ใหญ่ที่น่ารักและมีคุณค่าควรแก่คนรุ่นใหม่ ๆ น่าเอาแบบอย่างในความดีของเธอ ฉันเอ่ยร่ำลามิสแพทในใจลึก ๆ "มิสแพท ณัฐขอบคุณมากนะคะที่เป็นเพื่อนที่น่ารัก ขอบคุณที่แบ่งปันน้ำใจให้ณัฐมาตลอด ขอบคุณที่ให้คำปรึกษาและพูดคุยให้กำลังใจณัฐทุก ๆ วันยามที่คิดถึงบ้านและพี่น้องที่เมืองไทย ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง หากเกิดชาติหน้าหรือชาติใด ๆ ก็ขอให้เกิดมาได้เป็นเพื่อนกันอีกครั้ง หลับให้สบายนะคะ ณัฐจะเก็บมิสแพทไว้ในใจตลอด" ฉันเก็บกลั้นความรู้สึกเอาไว้ พยายามที่จะไม่ร้องให้และไม่คุยเยอะ เพราะเวลาที่เอ่ยคำใด ๆ ออกไป น้ำตาเจ้ากรรมจะเอ่อไหลตลอด ฉันกับคนรักร่ำลามิสแพทเสร็จแล้วก็เดินมาที่ห้องรีเซฟชั่นที่จัดไว้ต้อนรับแขกที่มาร่วมงาน ฉันแวะไปนั่งดื่มกาแฟนิดหนึ่ง ก่อนที่จะเดินไปร่ำลาขอตัวกลับ "ขอบคุณมากนะที่มาเยี่ยมแพท" ลูกสาวของมิสแพทบอก จับมือฉันไว้ น้ำเสียงสะอื้น นัยน์ตาเศร้า ๆ แต่มีน้ำใส ๆ เอ่อเบ้าตลอด "ดิฉันรักมิสแพทค่ะ ขอบคุณมาก ๆ เช่นกันค่ะที่ทำให้ดิฉันและหลาย ๆ คนได้พบมิสแพทครั้งสุดท้าย ดิฉันจะสวดมนต์ขอพรภาวนาให้มิสแพทอยู่ในสรวงสวรรค์ที่มีแต่ความสุข และจะสวดมนต์ภาวนาขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ปกป้องครอบครัวของคุณด้วย ดิฉันเป็นกำลังใจให้นะคะ" "ขอบคุณค่ะ" อ้อมกอดอันอบอุ่นของลูกสาวมิสแพทค่อย ๆ คลายออก พร้อม ๆ กับมือคนรักมาจับมือฉันไว้แน่นแทนที่เดิม "ลาก่อนนะคะ" ฉันกับคนรักบอกลาลูกสาวมิสแพทและครอบครัวเป็นครั้งสุดท้าย และก็เป็นครั้งแรกที่ได้เจอกัน เราสองคนจูงมือกันเดินออกมายังลานจอดรถด้านหน้า คนรักหันมาถามฉันด้วยความห่วงใย "คุณเป็นยังไงบ้างที่รัก" "ณัฐไม่เป็นไรหรอก ณัฐอาจจะร้องไห้ ดูอ่อนแอ เพราะณัฐรักมิสแพท แต่ณัฐเข้มแข็งนะ ไม่ต้องห่วงนะคะ" "ครับ" หลังจากที่ขับรถออกมาได้ไม่นาน คนรักก็พาฉันแวะมานั่งรับประทานอาหารเย็นที่ร้านอาหารเม็กซิกัน เราสองคนสั่งอาหารและเครื่องดื่มเสร็จแล้วก็นั่งคุยกันหลายอย่าง ฉันกับคนรักคุยกันถึงชีวิตที่อยู่ด้วยกัน และบั้นปลายชีวิต หากคนใดคนหนึ่งต้องจากโลกนี้ไป เราคุยกันอย่างเปิดเผยทุกอย่าง "ถ้าณัฐตาย ทุกชิ้นส่วนของร่าง หากอะไรที่สามารถช่วยเหลือชีวิตผู้คนได้ อะไรก็ตามที่สามารถทำประโยชน์ให้กับคนที่มีชีวิตอยู่ได้ ทำประโยชน์ให้กับสังคม ก็ขอให้บริจาคร่างกายของณัฐให้เขา ไม่ต้องห่วง หากจะทำบุญอะไร ก็ขอแค่เผาศพเท่านั้น ไม่ต้องจัดพิธีใหญ่โต เอาแค่ผงขี้เถาไปโปรยแม่น้ำที่เมืองไทย ที่บ้านเกิดของณัฐก็พอ และแจ้งให้พี่น้องทุกคนทราบ" คนรักจับมือฉันไว้แน่น เขาสบตาฉันอยู่ตลอด ทุกครั้งที่พูดเรื่องความตาย ดูเหมือนเป็นเรื่องที่เศร้าทำให้เสียบรรยากาศ แต่สำหรับเราสองคน เรื่องนี้กลับไม่ใช่เรื่องที่เศร้าเลย แต่มันเป็นเรื่องราวความจริงที่จะต้องเกิดขึ้นกับทุก ๆ คนในโลกใบนี้ ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว ทุกคนล้วนแต่ต้องเผชิญความตายเฉกเช่นเดียวกัน "หากผมตาย ก็ขอให้คุณจัดการร่างกายของผมเหมือนที่คุณพูดมาทั้งหมด ดูแลตัวเองให้ดีที่สุด อย่าใช้ชีวิตกับความโศกเศร้าที่ผมจากไป อยากให้รู้ว่า ผมจะอยู่ข้างคุณตลอดเวลา เราจะภาวนาขอให้พบเจอเป็นคู่สามีภรรยากันทุกชาติ" คนรักบอกฉัน น้ำเสียงหนักแน่น แต่แฝงไว้ด้วยความอบอุ่น ใบหน้ายิ้มอ่อนโยน แต่นัยน์ตาดูจริงจังยิ่งนัก ใช่สิฉันกับคนรักได้ตกลงปลงใจบริจาคอวัยวะส่วนสำคัญของร่างกายให้กับองค์กรที่นี่ตอนที่ทำใบขับขี่ เราสองคนไม่คิดอะไรมากรีบตอบตกลงบริจาคทันที อะไรก็ตามในส่วนร่างกายที่สามารถช่วยเหลือชีวิตคนที่เจ็บป่วยได้ ก็ขอให้บริจาคให้ อะไรก็ตามที่ทำให้นักวิทยาศาสตร์หรือแม้แต่พวกนักวิจัยในโรงพยาบาลต่าง ๆ สามารถใช้ประโยชน์ได้ ก็ขอให้เอาไปให้หมด เพราะฉันกับคนรักยินดีเสมอ อาหารมื้อเย็นไม่ได้มีแค่เรื่องความเป็นความตายที่เราคุยกันเท่านั้น แต่มีเรื่องราวสนุกสนานทั่วไป เรื่องราวอดีตของแต่ละคนร่วมอยู่ด้วย ฉันเองอดไม่ได้ที่จะเล่าเรื่องสมัยเรียนมัธยมต้นให้คนรักฟัง โดยเฉพาะความแก่นซนในวัยเด็ก คนรักเองก็มีนิสัยคล้าย ๆ กับฉัน แม้เราจะเกิดมาต่างชนชาติ ศาสนา วัฒนธรรม ประเพณีวิถีชีวิต แต่แปลกเราสองคนกลับมีอะไรที่คล้ายคลึงอยู่มาก โดยเฉพาะความคิดความอ่านต่าง ๆ ฉันเคยได้ยินคนแก่คนเฒ่าเล่าให้ฟังว่า คนที่จะเป็นสามีและภรรยากันได้ จะต้องมีศีลที่เท่าเทียมกัน ทำบุญวาสนามาดี ทำให้เกิดเป็นคู่ชีวิตกันได้ ฉันเองก็เชื่ออยู่ลึก ๆ เกี่ยวกับการเวียนว่ายตายเกิด แต่ก็ไม่ได้มั่นใจว่ามีจริงแน่นอน เพียงแต่ใจอยากเชื่อและรู้สึกแบบนั้น เมื่อสองวันก่อน ฉันโทรศัพท์ไปหาพี่สาวคนรองที่เมืองไทย ตั้งใจจะบอกธุระสำคัญแก่พี่สาวโดยตรง "พี่หงาค่ะ ต้นไม้ตะเคียนของหนูที่ล้มอยู่ในแม่น้ำห้วยนั้น ที่พระองค์นั้นเคยมาขอบิณฑบาตรนั้น หนูกับคนรักได้ตัดสินใจแล้ว ว่าจะขอบริจาคให้กับพระท่านค่ะ หนูจะไม่เก็บไว้ทำบ้านของตัวเองค่ะ หากขาดเหลือไม้อะไรจากการทำบ้าน หนูจะสั่งซื้อเองค่ะ" พี่สาวฟังอยู่เงียบ ๆ แต่ไม่ได้คัดค้านอะไร เพราะเป็นการตัดสินใจของฉันและคนรัก แม้จะทราบดีว่า ฉันกับคนรักยังไม่ได้ลงเสาเอกปลูกบ้านที่เมืองไทยเลย แต่ก็เลือกที่จะบริจาคไม้ส่วนของตัวเองให้พระที่มาขอบิณฑบาตรเสียก่อน "หนูตัดสินใจอย่างเด็ดขาด เราให้พระท่านดีกว่า อย่างน้อย ๆ เราสบายใจ หากท่านจะให้พรอะไรก็ตาม หนูขอพรอธิฐานแห่งนั้น พรแห่งความดีที่หนูกับคนรักได้ทำเอาไว้ ขอให้คนรัก คุณแม่ของคนรัก ญาติพี่น้องทุกคน เพื่อน ๆ ที่น่ารัก ขอให้มีความสุข ไม่เจ็บไม่ไข้ ไม่ทุกข์ มีแต่ความสุขกายสบายใจในทุก ๆ สิ่ง ขอให้คนรักเป็นพิเศษ ขอให้เขาประสบความสำหรับในหน้าที่การงานและสิ่งที่หวัง และขอคุณพระปกป้องคุ้มครองคนรักและครอบครัวพี่น้องเราทุกคนด้วยค่ะ" "จ้า แล้วพี่จะบอกให้" พี่สาวรับคำก่อนที่จะคุยเรื่องอื่น ๆ หลังจากที่วางสายจากพี่สาว ฉันก็สบายใจอยู่มาก เพราะการใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกา ไม่เคยได้ทำบุญที่วัดเลยสักครั้ง จะทำบุญก็แต่บริจาคเสื้อผ้า สิ่งของ เงินน้ำใจช่วยเหลือองค์กรการกุศลต่าง ๆ เท่านั้น แต่ครั้งนี้ฉันกับคนรักมีโอกาสได้บริจาคต้นไม้ในส่วนทรัพย์สินของตัวเอง นับว่าสุขใจไปอีกแบบ เมื่อวานนี้คนรักโทรศัพท์มาบอกฉันที่ทำงาน "ที่รักครับ ผมได้รับการติดต่อจากเพื่อนซึ่งเป็นศาสตราจารย์ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ขอให้ผมเป็นวิทยากรรับเชิญ ให้ไปอ่านหนังสือและปราศัยเรื่องเกี่ยวกับการเขียนงานแก่นักศึกษาครับ ทั้งนี้จะมีหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นขอสัมภาษณ์ลงข่าว และก็จะมีรายการทีวีประจำเมืองนั้น ๆ มาสัมภาษณ์ด้วย" น้ำเสียงของคนรักดูตื่นเต้นอยู่มาก เห็นได้ชัดว่ามีความสุขกับข่าวดีที่ได้รับ "ณัฐดีใจด้วยค่ะ ดีใจจริง ๆ เลย" "นอกจากนั้น มหาวิทยาลัยที่ผมสอนอยู่ ทางคณะได้เสนอชื่อผมให้ไปสัมภาษณ์ทุนแลกเปลี่ยนของประเทศอิตาลี่ด้วย ซึ่งทุนนี้เป็นทุนขององค์กรโรตารี่ประจำเมืองนี้ที่ทำร่วมกันกับมหาวิทยาลัยในประเทศอิตาลี่ครับ เขาเลือกคนที่มีฝีมือและมีผลงานโดดเด่นเท่านั้น ที่สำคัญอายุน้อยกว่าสี่สิบปี เพื่อไปเป็นอาจารย์แลกเปลี่ยนที่ประเทศอิตาลี่" "ณัฐดีใจด้วยนะคะ ณัฐภูมิใจในตัวคุณมาก ๆ ขอให้คุณได้ทุนนะ ณัฐให้กำลังใจเสมอ" "ขอบคุณครับ ผมจะสัมภาษณ์ทุนในอาทิตย์หน้าครับ ผมก็อยากได้ เพราะอยากไปศึกษาหาประสบการณ์ไปด้วย แต่ถ้าผมได้ไป ผมอยากให้คุณไปกับผมนะ" ฉันอมยิ้มนิดหนึ่ง "ณัฐก็อยากไปค่ะ แต่ณัฐคงจะทิ้งเด็กนักเรียนไปไม่ได้หรอก เพราะณัฐต้องทำงานและรับผิดชอบงานตัวเอง การจะลางานนาน ๆ คงจะได้ แต่เกรงใจเขาค่ะ อย่างงานคุณ ถ้ามหาวิทยาลัยส่งไป ทางคณะก็จัดอาจารย์สอนแทนคุณอยู่แล้ว แต่ศูนย์การศึกษาที่ณัฐสอน เขาไม่มีคนแทนค่ะ นอกเสียจากเราลาออก เขาจึงจะหาคนมาแทนเราค่ะ" "ผมอยากให้คุณไปด้วย" "ถ้าคุณได้ทุน คุณไปเถอะ ไม่ต้องห่วง ณัฐอยู่ที่นี่ดูแลตัวเองได้ และจะรอคุณกลับมา ไว้ให้เราปลูกบ้านที่เมืองไทยเสร็จ คุณค่อยพาณัฐไปเที่ยวยุโรปให้ทั่วก็ได้ ณัฐรอได้ค่ะ" "ครับ ผมสัญญาจะพาคุณไปเที่ยวกับผมแน่นอน" คนรักบอกเล่าอย่างมีความสุขผ่านโทรศัพท์มือถือ ฉันนั่งฟังด้วยความปลาบปลื้มใจ และก็คุยอย่างสนุกสนานกับข่าวดีแต่ละอย่าง "นอกจากข่าวดีที่เล่ามาแล้ว ทางหัวหน้าคณะยังบอกผมว่า ผมสามารถสมัครเลื่อนตำแหน่งเป็นรองศาสตราจารย์และเป็นเทนเยอร์ (Tenure) ได้ในเวลาเดียวกัน ไม่ต้องรอปีหน้าครับ" "ณัฐดีใจมาก ๆ ค่ะ ดีใจด้วยจริง ๆ ยังไงก็ขอให้โชคดีนะคะ" "ครับ ขอบคุณครับ และเมื่อตอนเที่ยงสำนักพิมพ์แห่งหนึ่งติดต่อมาหาผม ขอดูหนังสือที่ผมเขียนอีกเรื่องหนึ่ง เขาสนใจอยากอ่านทั้งหมด หากเขาชอบจะตีพิมพ์ให้ครับ" ฉันได้ยินข่าวดีของคนรักแต่ละอย่าง ก็อดดีใจด้วยไม่ได้ ความสำเร็จของคนรัก คือความภาคภูมิใจที่ฉันมีอยู่ลึก ๆ ฉันเป็นภรรยาที่ให้การสนับสนุนหน้าที่การงานของคนรักเต็มที่ อะไรก็ตามที่คนรักทำแล้ว เกิดประโยชน์ต่องานที่ทำและสังคมทั่วไป ฉันก็ให้การสนับสนุนเต็มที่ ฉันคือกำลังใจของคนรักที่สามารถจับต้องได้ ฉันจะคอยช่วยเหลือทุกอย่าง เพื่อให้คนรักได้ทำงานที่รักอย่างมีความสุข มีความก้าวหน้าอย่างที่ใจเขาต้องการ อย่างที่ใฝ่ฝันเอาไว้ ฉันยังอยู่เคียงข้างคนรักเสมอ ไม่ได้เป็นภรรยาที่คอยทำอาหารอร่อย ๆ เป็นแม่บ้านแม่เรือนเท่านั้น แต่ฉันเป็นผู้ช่วยที่ดี เป็นเลขาส่วนตัว เป็นช่างผม เป็นช่างทำเล็บ เป็นนางพยาบาล เป็นนักนวดแผนโบราณสมัครเล่น เป็นนักบัญชี และก็เป็นทุกอย่างเพื่อคนรักเสมอมา ฉันยอมรับเลยว่า เวลาที่เรารักใครสักคน เราสามารถที่จะเป็นทุกอย่างได้โดยไม่มีข้อแม้ใด ๆ แค่เพื่อให้ได้เห็นคนที่เรารัก มีชีวิตที่มีความสุข แค่นี้ก็สุขใจมากแล้ว ฉันเองก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีที่สุด ไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีเลิศอะไร เป็นเพียงแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง เพียงแต่ฉันพยายามที่จะเป็นคนดี เพื่อดูแลคนรักให้ดีที่สุด คอยใส่ใจทุกอย่างและมอบสิ่งที่ดีให้เขา ให้ความสุขสบายใจดั่งภรรยาคนหนึ่งพร้อมที่จะทำอยู่เสมอ เพื่อความรักของสองเรา และที่สำคัญเพื่อประคับประคองชีวิตคู่ให้ยาวนานแสนนาน สมกับความฝันที่จะก้าวเดินไปด้วยกัน อยู่ดูแลกันและกันในบั้นปลายชีวิต จวบจนลมหายใจสุดท้าย ที่มีสองเรายังรักกันเสมอ....ไม่เคยเปลี่ยนแปลง....มั่งคงตลอดไป
| Create Date : 02 กันยายน 2555 |
|
2 comments |
| Last Update : 3 กันยายน 2555 8:39:25 น. |
| Counter : 2498 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
