โรสรับรางวัล อ่านเบรลล์ชนะเลิศ
สวัสดีเจ้า ชาวบล็อกสุดที่เลอฟ วันนี้หนูจะมาเมาท์ทูเมาท์ตามเคย เชิญรับฟัง ( และรับชม ) ได้เลยเจ้า
เรื่องที่หนูจะมาเมาท์วันนี้ก็คือ จำได้รึเปล่าว่าตอนที่หนูไปแข่งอ่านอักษรเบรลล์ที่จังหวัดนครศรีธรรมราช ที่หนูได้เขียนเล่าไปย่อ ๆ แล้วน่ะ หนูได้รับรางวัลชนะเลิศประเภทอ่านออกเสียง และได้รับรางวัลรองชนะเลิศประเภทอ่านจับใจความ ค่ะ
ไปรับรางวัลกับคุณพ่อที่เขตการศึกษา 2 อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา รางวัลก็คือ ใบเกียรติบัตร 2 ใบ ค่ะ ว้าว! ดีใจแล้วก็คาดไม่ถึงเลย หนูจะไปประกวดแข่งขันต่อที่กรุงเทพมหานครในเดือนมีนาคมนี้ ประมาณต้น ๆ เดือน อย่าลืมส่งโทรคอมมากรี๊งเป็นกำลังใจด้วยเด๊เจ้า
แหม ได้ฟังที่คุณพ่ออ่านแล้วว่า ชาวบล็อกคอมเมนท์มาอย่างนั้นอย่างนี้ ก็เลยโทรคอมมาบอกว่า อันที่จริงหนูก็เป็นคนพิการทางสายตาธรรมดา ๆ ที่รู้สึกโชคดีที่มีครอบครัวดี ๆ คอยรองรับ เปรียบได้กับคนที่ง่วงเหงา หาวนอน หรือคนที่โศกเศร้า เสียใจ ที่มีผ้าปูที่นอนนุ่ม ผ้าห่มนิ่ม ๆ มาปูมาห่มให้หลับไป มีกระดาษเช็ดหน้าให้ซับน้ำตา ตอนเช้าตื่นขึ้นมาก็ยิ้มได้อย่างสดใส หรือว่าตอนที่ระบายความเศร้าหมองแล้วก็สดใสเปล่งปลั่งเหมือนเดิมค่ะ เอ่อ ! เวอร์ไปรึเปล่าก็ไม่ทราบนะคะ
หมายความอย่างกระจ่างแจ้งก็คือ คนที่ง่วงเหงาหาวนอน เศร้าโศกเสียใจ ก็คือ คนพิการ ส่วนผ้าปูที่นอนผ้าห่ม กระดาษเช็ดหน้า ก็คือครอบครัวที่อบอุ่นและพร้อมที่จะกอด มอบความอบอุ่นแก่เราทุกคราค่ะ
แต่กระนั้น ทุก ๆ ท่านคงไม่คิดสิคะว่า หนูก็เคยแอบน้อยใจอยู่ลึก ๆ เหมือนกัน ( บ้าง วูบหนึ่ง ไม่เสมอไป ) ว่า เวลาที่หนูเห็นเพื่อน ๆ ในห้องเรียน นั่งสอบกันอย่างเงียบกริบ หนูมองไปรอบ ๆ ห้อง เห็นเพื่อนนั่งก้มหน้าก้มตาเขียนคำตอบลงในกระดาษคำตอบกันอย่างคล่องแคล่ว บรรยากาศในห้องเงียบกริบ หนูก็หันมามองตัวเองด้วยความสงสัยว่า ทำไมนะ เราจึงไม่สามารถตอบคำถามได้ทันทีเหมือนเพื่อน ๆ เขาบ้าง ทำไมเราต้องเกิดมาพิการด้วย
ตอนนั้นบอกตรง ๆ ว่า เป็นวูบหนึ่งที่หนูรู้สึกหมดกำลังใจ น้อยใจ เห็นเพื่อนเขาได้เรียนหนังสือกันอย่างสะดวกสบาย ไม่ต้องมาลำบากแบบหนู เรานี่ยังต้องให้พ่อช่วยหาข้อมูลให้ สงสารพ่อไม่น้อยเหมือนกันที่ต้องมาลำบากเพราะเรา บางทีส่งรายงานพ่อไปก็มีความเศร้าโศกอยู่ในน้ำเสียง รู้สึกเกรงใจพ่อมาก เพราะ เอ่อ! พ่อแก่แล้ว ฮิ ๆ
แต่.....ในความโศก ความเศร้า ความเหงาความหงอยทั้งหลายทั้งแหล่ ยังมี.....มือนุ่ม ๆ มาลูบผม แล้วกระซิบเบา ๆ ว่า โรส เธอลืมไปแล้วเหรอว่า โรส เธอจะมาหมองเศร้าอยู่ทำม้าย ในเมื่อ เธอบอกใครต่อใครในบล็อกเองนี่นาว่า เธอตาพิการ แต่ใจยังสู้ ฮึ เศร้าอยู่อย่างนี้แล้วมันได้อะไรขึ้นมา
ทุก ๆ ท่านรู้ไหมคะว่า มือนุ่ม ๆ ที่มาลูบผมนั้นคืออะไร คำตอบ คือ กำลังใจที่แฝงอยู่นั่นเอง ค่ะ
หากทุกท่านทดท้อ ไม่ว่าจะตาปกติหรือพิการด้านใดด้านหนึ่งที่กำลังอ่านบล็อกอยู่ในขณะนี้ ลองทำแบบนี้ดูบ้างสิคะ ครั้งแรกท่านอาจทดท้อ ในท่ามกลางทดท้อแท้หลายที่ประดังเข้ามา ท่านสามารถลบออกได้ด้วยแปรงลบกำลังใจนั่นเองค่ะ มันอาจเป็นแปรงลบธรรมดา ๆ ที่หลายคนมองข้าม แต่ไม่มีใครรู้ว่า มันคือแปรงลบชนิดพิเศษ มีน้ำหมึกกำลังใจอยู่เพียบค่ะ
แค่นี้ก่อนนะคะ อย่าลืม ส่งกำลังใจไปเชียร์หนูที่กรุงเทพ ด้วยนะ หนูขอสู้ตาย แล้วจะมาเมาท์ใหม่เน้อ ขอบคุณค่ะ
Create Date : 08 กุมภาพันธ์ 2553 |
|
24 comments |
Last Update : 6 พฤษภาคม 2553 22:10:14 น. |
Counter : 1191 Pageviews. |
|
|
|
หวังว่าคงได้เจอกัน