นิทานเรื่อง ดีเจปีโป้

ณ ร้านขายปีโป้แห่งหนึ่ง ชื่อ ร้าน ใหมรินปีโป้ มีปีโป้อยู่หลายอันในตู้กระจกใสหน้าร้าน มีสีต่าง ๆ เช่น สีฟ้า สีแดง สีส้ม สีน้ำเงิน เป็นต้น
วันหนึ่ง ปีโป้ที่มีชื่อว่า กรีน ได้พูดกับเพื่อน ๆ ปีโป้ด้วยกันในตู้กระจกว่า
“พวกเราเคยรู้สึกอึดอัดบ้างไหมเวลาอยู่ในตู้กระจกนี้น่ะ”
“เคยสิ” ปีโป้บลู พูดขึ้นทันที
“แล้วก็ต้องทรมานมากด้วย เพราะว่า เราทนเห็นเพื่อน ๆ ของเราถูกมนุษย์ซื้อไปกิน เราทนเห็นเพื่อนจากไปไม่ได้” พูดแล้วก็น้ำตาซึมออกมาเป็นทาง
“ฉันว่า เราควรไปหางานทำกันนอกร้านนี้เถอะ คงจะมีความสุขไม่น้อยนะ” ปีโป้กรีน เอ่ยชวนเพื่อน ๆ
“ดีสิ แต่ ใครจะไปบ้างล่ะ” ปีโป้บลู ถามขณะที่กำลังเช็ดน้ำตา
“ก็มีฉัน เธอ แล้วขอเพื่อนอีกแค่ 2 อันนะ เพราะว่าฉันคิดหางานได้แล้วล่ะ”
“แล้วพวกเราที่เหลือจะอยู่กันยังไงล่ะ” เพื่อน ๆ ปีโป้อันอื่น ๆ ถาม
“ก็ แล้วแต่ยถากรรมนะ แต่ฉันว่าพวกเธอควรจะบอกให้มนุษย์อย่าทำร้ายพวกเธออีกเลย ถ้าจำเป็นจริง ๆ เธอก็ควรบอกว่า อย่าซื้อเพื่อนของเราไปหลายอันนัก” ปีโป้กรีนแนะนำ
“ได้ ๆ ฉันจะทำตามคำแนะนำของเธอนะกรีน แล้วขอให้พวกเธอโชคดีนะ”
“แล้วใครจะไปกับฉันอีก 2 อันล่ะ” ปีโป้กรีน เอ่ยถาม
“ฉัน” ปีโป้ พิ้งค์ รีบตอบทันที
“ฉันด้วย” ปีโป้ เร้ด รีบเสริม
“แล้วเราจะแอบมุดออกไปตอนไหนล่ะ” ปีโป้บลู ถามปีโป้กรีน
“ก็ตอนที่คุณป้าไหมรินกับคุณลุงอุทิษปิดร้านน่ะสิ” ปีโป้กรีนตอบ

หลังจากนั้น ทุกตัวก็วางแผนกันว่าจะหาทางหนีออกไปจากร้านนี้ได้อย่างไร
“อ๋อ คิดออกแล้วล่ะ” ปีโป้กรีน พูดยิ้ม ๆ
“เราก็บอกคุณป้าไหมรินว่า เราทั้ง 4 อันขอไปแสวงโชค แล้วเราจะกลับมาใหม่ในอีกไม่ช้า เชื่อเถอะ เดี๋ยวท่านก็จะลืมพวกเราไปเองแหละ” ปีโป้กรีน พูดอย่างมั่นใจ
“เราต้องขอโทษด้วยนะที่ต้องทิ้งพวกเธออันอื่น ๆ ไปน่ะ ปล่อยให้เธอต้องรับชะตากรรมในขณะที่พวกเราทั้ง 4 อันไปมีความสุขอยู่กับงานของเรา” ปีโป้กรีน เอ่ยเสียงเศร้า
“ไม่เป็นไรหรอก พวกเราทนได้ บางทีพวกเราอาจจะเป็นสิ่งที่น่ากินสำหรับพวกมนุษย์ แต่ว่าเราต้องทรมานไม่น้อยเลย แต่ไม่เป็นไรหรอก พวกเรายอมทนเพื่อให้กิจการขายปีโป้ ของคุณป้าไหมริน ดีขึ้น” ปีโป้บราวน์ พูดอย่างกล้าหาญ
“ใช่ ๆ “ เหล่าปีโป้อันอื่น ๆ ร้องขึ้นพร้อมกัน
“เธอไม่โกรธพวกเรานะ บราวน์” ปีโป้เร้ด พูดด้วยความกังวล
“ไม่โกรธหรอก ก็เราเป็นเพื่อนกันมานานแล้วนี่ ไป พวกเธอรีบไปกันเถอะ คุณป้าไหมรินมาแล้วโน่นไง รีบ ๆ เข้า” ปีโป้บราวน์ เร่งเพื่อน
“พวกเจ้าคุยอะไรกันอยู่ เอ้า แล้วนั่นเจ้าทั้ง 4 อันจะไปไหนกันล่ะ เห็นทำท่าจะเปิดตู้” คุณไหมรินหญิงวัยกลางคนใส่เสื้อสูทสีน้ำเงินแก่เดินเข้ามาถามเหล่าปีโป้ทั้ง 4
“อ๋อ พวกหนูกำลังจะไปแสวงโชคที่เมืองกรุงเทพ น่ะค่ะ คุณป้าไหมริน อีกไม่นานพวกเราจะกลับมานะคะ” ปีโป้กรีนเอ่ยกับคุณไหมริน
คุณไหมรินยิ้มและพูดว่า
“เออ ขอให้ได้โชคสมปรารถนานะ” แล้วเธอก็เปิดตู้ให้เหล่าปีโป้ทั้ง 4 ลอยออกไปในอากาศนอกร้าน
“โชคดีนะเพื่อน ๆ “ ปีโป้กรีนเอ่ยอำลาเพื่อน ๆ ในตู้กระจก
“พี่ทิษ ปิดร้านกันเถอะ” คุณไหมรินชวน
“เอ้า รินก็ปิดสิ” คุณลุงอุทิษ ชายแก่วัยหกสิบปีกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในห้องนั่งเล่นร้องตะโกนสั่ง
“ก็ได้ ทุกทีเห็นมาช่วยปิดกับริน วันนี้ทำไมไม่ช่วยก็ไม่รู้” คุณไหมรินบ่นพึมพำ โชคดีที่คุณลุงอุทิษไม่ได้ยินเพราะกำลังจดจ่ออยู่ที่หนังสือพิมพ์

ส่วนเหล่าปีโป้ทั้ง 4 อันก็กำลังลอยไปในอากาศ จนกระทั่งมาถึงบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งซึ่งเป็นบ้านร้าง ไร้ผู้อาศัย
“เราจะเลือกที่นี่เป็นสถานีวิทยุกระจายเสียงของปีโป้ ดีไหม” ปีโป้กรีนเอ่ยถามเพื่อน ๆ
“ดี ๆ ๆ “ เพื่อน อีก 3 อันเอ่ยขึ้นพร้อมกัน
“งั้นเราต้องเข้าไปทำความสะอาด จัด และตกแต่ง แล้วก็หาซื้อคอมพิวเตอร์และวิทยุมาสิ” ปีโป้บลูเอ่ยเสนอ
“ได้ ทางนี้ฉันจัดการเอง เรื่องการจัดตกแต่งสถานที่ยกให้เป็นหน้าที่ของพวกเธอ ส่วนฉันจะซื้อพวกอุปกรณ์ที่ต้องใช้ในการเป็น เอ่อ เป็นอะไรนะที่พวกมนุษย์ชอบเรียกกันน่ะ ตอนที่เขาเข้ามาซื้อปีโป้เพื่อนของเราน่ะ นึกออกไหมพิ้งค์” ปีโป้กรีนหันไปถามปีโป้พิ้งค์ซึ่งกำลังยืนอยู่
“ดีเจไงล่ะกรีน” ปีโป้พิ้งค์ตอบทันที
“ใช่ ๆ ๆ ดีเจ เออ งั้นเราพักกันก่อนนะ พรุ่งนี้ค่อยเริ่มทำงานกัน” แล้วปีโป้ทุกอันก็เข้านอน

เช้าวันรุ่งขึ้น ปีโป้บลู ปีโป้เร้ด และปีโป้พิ้งค์ต่างช่วยกันกวาดถูทำความสะอาดบ้านกันอย่างขะมักเขม้น ส่วนปีโป้กรีนรับหน้าที่ออกไปซื้ออุปกรณ์ที่จะนำมาใช้เป็นดีเจ
“แล้วเราจะเริ่มทำกันวันไหนล่ะกรีน” ปีโป้เร้ดถาม
“พรุ่งนี้เลย” ปีโป้กรีนตอบ
เมื่อทำความสะอาดบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว ปีโป้ทุกอันก็ช่วยกันจัดวางสิ่งของให้เป็นเหมือนสถานีวิทยุกระจายเสียง
“เรามาแบ่งหน้าที่กันเถอะ” ปีโป้กรีนเอ่ยชวน
ปีโป้ทุกอันเลื่อนเก้าอี้นวมสีดำมานั่งล้อมกันเป็นวงกลม แล้วจึงปรึกษาหารือกันว่า ปีโป้อันไหนจะทำหน้าที่อะไร

“ฉัน ปีโป้กรีน อันนี้แหละ จะทำหน้าที่เป็นดีเจพิธีกร แล้วก็ให้ ดีเจบลู เป็นผู้รับโทรศัพท์ แล้วก็รับข้อความ แล้วก็เป็นดีเจโฆษณาเหมือนกับดีเจกรีนอย่างฉันนะ ส่วนเธอ ปีโป้เร้ด เธอมีหน้าที่จดเพลงตามที่ ฉันและบลู บอกนะ ส่วนเธอ ปีโป้พิ้งค์ เธอมีหน้าที่จัดเพลงเรียงลำดับก็แล้วกันนะ”
“จ้ะ ตกลงตามนี้” ปีโป้ทุกอันร้องพร้อมกัน
“อ้อ อนึ่ง ฉันและบลูจะผลัดกันทำหน้าที่กันอันละ 2 ชั่วโมงนะ เริ่มตั้งแต่ แปดโมงจนถึงเที่ยงคืนเลยนะ”
“โอเค สบายมากกรีน” ปีโป้บลูพูดพร้อมกับยิ้มแฉ่ง
“ถ้างั้น เราไปกินข้าวกันก่อนเถอะ แล้วค่อยเริ่มจัดรายการกันนะ” ปีโป้กรีนเอ่ยชวนเพื่อน ๆ
“ได้เลย วันนี้มีอะไรกินเหรอ บลู” ปีโป้เร้ดถาม
“อ๋อ ฉันทำผัดเผ็ดลูกชิ้นแล้วก็ไข่เจียวหมูสับไว้แน่ะ มากินสิ” แล้วทุกอันก็พากันลอยไปนั่งที่โต๊ะอาหาร

วันต่อมา
“สวัสดีค่ะ ท่านผู้ฟังที่เคารพทุก ๆ ท่าน ดิฉัน ดีเจปีโป้กรีน รับหน้าที่เป็นดีเจปีโป้นะคะ ถ้าท่านต้องการจะฟังเพลงอะไร ก็สามารถโทร.มาได้ที่ 074 558 290 นะคะ หรือว่าจะส่งข้อความมาที่ โวไวล์เว็บดอถ เอ็หไอแอล ตามด้วยชื่อเพลงที่ท่านต้องการจะฟัง ส่งมาได้นะคะ ดิฉันจะทำหน้าที่ร่วมกับดีเจปีโป้บลูค่ะ แต่เราจะแบ่งกันทำคนละ 2 ชั่วโมงนะคะ ถ้าท่านสนใจก็หมุนมาได้ที่ สถานีวิทยุกระจายเสียง ที่มีชื่อว่า ปีโป้ เรดีโอ นะคะ”

ปีโป้กรีนพูดออกทางวิทยุกระจายเสียงขนาดใหญ่ และข้าง ๆ ก็มีคอมพิวเตอร์ที่ปีโป้บลูนั่งรอรับข้อความและจัดเพลงอยู่ และถัดจากนั้นจะเป็นโต๊ะสีขาวสำหรับวางโทรศัพท์สีฟ้าเข้ม และยังมีโต๊ะตัวเล็กสีน้ำตาลอ่อนสำหรับให้ปีโป้พิ้งค์จดเพลงลงในกระดาษสีฟ้าหลายแผ่นที่เย็บติดกันเป็นสมุดรายการเพลงที่ลูกค้าขอ

กรี้ง กรี้ง กรี้ง กรี้ง
“โทรศัพท์มาแล้ว แสดงว่าต้องมีคนขอเพลงแน่ ๆ เลย รีบไปรับเถอะเร้ด” ปีโป้กรีนสั่งเพื่อน
“ได้เลย” ปีโป้เร้ดพูดพลางวิ่งไปรับโทรศัพท์
“สวัสดีค่ะ สถานีวิทยุกระจายเสียง ปีโป้ เรดีโอค่ะ”
“สวัสดีครับ ผมขอเพลงเพื่อชีวิตได้ไหมครับ” ขนมปังแผ่นหนึ่งเอ่ยถาม
“ได้ค่ะ สถานีเราตอนนี้เปิดใหม่ มีทุกเพลงค่ะ ต้องการเพลงอะไรคะ”
“ขอเพลง เอ่อ เพลงอะไรดีล่ะ อ๋อ ขอเพลง วณิพกพเนจร ครับ”
“ได้เลยค่ะ”
แล้วปีโป้เร้ดก็วางสาย ก่อนหันมาบอกปีโป้กรีนว่า
“มีคุณลุงขนมปังแผ่นหนึ่งเค้าขอเพลงเพื่อชีวิต ชื่อว่า วณิพกพเนจร ได้ไหม”
“ได้ งั้นเราจัดให้เลยนะ” ว่าแล้วก็เปิดวิทยุ แล้วพิมพ์ชื่อเพลงลงไป

กรี้ง กรี้ง กรี้ง
“สวัสดีค่ะ ต้องการขอเพลงอะไรดีคะ ที่นี่ สถานีวิทยุกระจายเสียงปีโป้เรดีโอค่ะ”
“ขอเพลง คนเจ้าน้ำตาค่ะพี่ปีโป้” เนยแข็งสีขาวก้อนเล็กพูดเสียงใส
“ได้จ้ะ มอบให้ใครเป็นพิเศษไหมจ๊ะ”
“ไม่ค่ะ มอบให้ตัวเอง”
“อ๋อ ได้จ้ะ รอสักครู่นะจ๊ะ”
“ค่ะ”
“มีใครขอเพลงอะไรอีกหรือเร้ด”
“เค้าขอเพลงคนเจ้าน้ำตาแน่ะกรีน”
“ได้ เดี๋ยวดีเจกรีนจัดให้ตอนเพลงนี้จบ แต่ต้องขอพูดคั่นรายการหน่อยนะ”
“เฮ้ย มีคนส่งข้อความมาด้วยนะว่า ขอเพลงแผลเดิม แล้วก็ รองูเข้าฝัน แล้วก็แม่ครัวหัวไข่” ปีโป้บลูพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“โอ้โห สถานีเราได้รับความนิยมอย่างถล่มทลายแล้วล่ะ” ปีโป้กรีนพูดอย่างดีใจ

“จบแล้วนะคะสำหรับเพลงวณิพกพเนจร ต่อไปก็จะเป็นเพลงคนเจ้าน้ำตานะคะจากน้องเนยแข็งนะคะ แล้วก็มีส่งข้อความมาอีกหลายเพลงนะคะ บอกว่ามอบให้ดีเจปีโป้อันสวย อุ๊ย น่ารักจังเลย มีคนชมเราด้วย เขินจัง อ๋อ มีข้อความแถมมาด้วยนะคะว่า ขอให้ดีเจปีโป้และสถานีนี้อยู่กับเราตลอดไป แหม ซึ้งจริง ๆ ค่ะ เอาล่ะค่ะตอนนี้เรามาฟังเพลงต่อไปเลยนะคะ คนเจ้าน้ำตาค่ะ แล้วชั่วโมงหน้าเชิญพบกับดีเจบลูนะคะ สำหรับชั่วโมงนี้ทิ้งท้ายกันด้วยเพลง แม่ครัวหัวไข่ก่อนนะคะ ดีเจกรีนไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ”

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา สถานีวิทยุกระจายเสียงปีโป้เรดีโอก็มีชื่อเสียงโด่งดัง มีผู้ฟังขอเพลงมากมาย ทั้งขนมปังแผ่น เนยแข็ง นมสด และแม้แต่มนุษย์ที่ชอบซื้อปีโป้ที่เป็นเพื่อนของพวกเขาที่อยู่ในตู้กระจกในร้าน ไหมรินปีโป้

โดน นุ่นนิจ ถาวรรัตน์

พบกับ น้องโรส และครอบครัวได้ที่นี่ นะคะ
//family.webshots.com/album/548334238BxXDzg


Note
นิทานเรื่อง ดีเจปีโป้นี้ น้องโรสเขียนขึ้นจากจิตนาการของความเป็นคนตาพิการของเขาเอง ผมเห็นว่าจินตนาการของน้องโรส เป็นจินตนาการที่น่าสนใจ เนื่องเพราะเขาเป็นเด็กตาพิการ แต่สามารถจินตนาการถึงสิ่งที่เขาไมสามารถมองเห็นได้ แล้วเขียนออกมาเป็นตัวอักษร เลยนำมาpost ให้อ่านกันเพลินๆครับ

ทวีศักดิ์ ถาวรัตน์
พ่อของน้องโรส คนตาพิการ

Create Date : 05 พฤศจิกายน 2549		7 comments
Last Update : 5 พฤศจิกายน 2549 13:59:27 น.
Counter : 1474 Pageviews.
Share Tweet