ประสพการณ์ตรง จากคนตาบอด

การปรับตัวระหว่างคนปกติและผู้พิการทางสายตา

ในสังคมที่ประกอบด้วยผู้คนหลากหลาย ทั้งผู้ที่พิการ และผู้คนที่ไม่พิการ
การอยู่ร่วมกันพบปะ ทำกิจกรรมร่วมกัน เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้อยู่ตลอดเวลา
ผู้พิการทางสายตาก็เช่นกัน เป็นผู้พิการที่จะต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับคนปกติ
ในสังคมอยู่แล้ว ดังนั้นเพื่อให้การอยู่ร่วมกันกับคนปกติ สามารถอยู่ร่วมกันได้
โดยปกติสุข นอกจากที่คนพิการที่ต้องปรับตัวอย่างหนัก เพื่อให้สามารถอยู่ร่วม
กับคนปกติแล้ว ดิฉันคิดว่า ผู้ที่มีสายตาปกติ ก็น่าที่จะรับทราบถึงความจำเป็น
ของผู้พิการทางสายตา ซึ่งถ้าหากคนปกติจะกรุณาปรับตัวบ้างเล็กน้อย
ก็จะทำให้การใช้ชีวิตอยู่กับคนพิการเป็นไปโดยราบรื่นอีกขึ้นมากค่ะ

ส่วนผู้พิการทางสายตาเอง ก็ต้องเข้าหาคนปกติอยู่ไม่น้อย เว้นแต่บางอย่าง
ที่สามารถช่วยเหลือตนเองได้ ก็ควรทำนะคะ คนพิการเองถ้าได้รับการฝึกปรือก็ทำได้ค่ะ สรุปคือ

อยากให้ปรับตัวเข้าหากันทั้งสองฝ่าย

ผู้พิการทางสายตา เป็นบุคคลบุคคลหนึ่งที่ตามองไม่เห็น แต่เขาก็สามารถอยู่ร่วม
กับคนปกติได้ หากสังคมยอมรับและเปิดโอกาสให้เขาได้เข้ามามีบทบาทใน
การดำรงชีวิต ดังนั้น การเรียนรู้ที่จะช่วยเหลือผู้พิการทางสายตาอย่างถูกวิธี
ทั้งคำพูด การนำพาไปไหนต่อไหน การดูแลด้านกิจวัตรอื่น ๆ ดิฉันคิดว่า
สิ่งเหล่านี้ที่อยากจะได้เห็นคือ

การดูแลคนพิการโดยวิธีนำพาไปไหนต่อไหน ควรให้คนพิการทางสายตา
ที่ตาบอดสนิททั้งสองข้าง เดินกับผู้ช่วยเหลือโดยให้คนตาบอดเกาะแขนผู้ช่วยเหลือ
ตรงเหนือข้อศอกเล็กน้อย

ไม่ควรจูงมือแล้วพาเดินลาก เพราะจะทำให้คนตาบอดเสียการทรงตัว
และผู้ช่วยเหลือควรบอกด้วยว่า สองข้างทางมีอะไรบ้าง ตรงไหนขึ้นหรือลง เป็นต้น

สำหรับผู้ที่มีสายตาเลือนรางก็ควรพาเดินในลักษณะเดียวกัน
และควรแนะนำว่า ห้องนี้คือห้องอะไร ทางนี้จะไปไหน เป็นต้น
เวลาเดินเป็นแถว ควรให้คนปกติเดินนำหน้า เพราะถึงแม้คนพิการที่มีสายตาเลือนรางจะเคยชินแล้วก็ตาม แต่ก็อาจนำแถว ไม่ได้ดีเท่าคนปกติ มิใช่ว่ายังเดินไม่ถูก
ในกรณีนี้หนูประสบมาด้วยตนเอง

การดูแลด้านกิจวัตรอื่น ๆ อาทิ ซักผ้า อาบน้ำ กินข้าว เป็นต้น
ควรแนะนำคนตาบอดว่า ถ้าในห้องน้ำ ที่วางสบู่อยู่ตรงไหน
ยาสระผมขวดไหน และควรพามือไปสัมผัสด้วย และเมื่อคนตาบอดถามหาใคร
หรือสิ่งของว่าอยู่ตรงไหน คนปกติไม่ควรชี้มือบอก
แต่ควรพาไปหาหรือพาไปหยิบมา อนึ่งคนตาบอดต้องกล้าซักถามเมื่อไม่แน่ใจด้วย

ด้านคำพูด ควรพูดกับคนตาบอดแบบปกติ แต่เมื่อจะหยอกเล่น
ควรหยอกด้วยความรู้สึกสนุกสนาน ใช้ถ้อยคำตลกขบขัน
แต่ไม่ควรใส่อารมณ์ทีเล่นทีจริง หรือใช้คำพูดแรง ๆ
ซึ่งคนปกติรู้ว่ากำลังหยอกเล่น แต่คนตาบอดจะแยกสีหน้าหรือน้ำเสียงไม่ออก
ถ้าจะให้ดี ควรบอกให้เขาทราบด้วย

และหากจะถามผู้พิการว่า จำได้ไหมว่าใคร ควรบอกใบ้สัญลักษณ์ประจำตัวของตนเอง หรือถ้าผู้พิการทายไม่ถูก ก็ควรบอกชื่อเลย อย่าบอกว่าน้อยใจแล้ว จำเราไม่ได้
เพราะผู้พิการจะใจเสียและไม่สบายใจ
เพราะน้ำเสียงคนเราจะคล้ายคลึงกันในบางคน

ด้านจิตใจ ควรรับฟังคนตาบอดเมื่อเขามีความทุกข์ ปลอบประโลม
ช่วยเหลือ ( เท่าที่จำเป็น ) เมื่อจะตักเตือนควรตักเตือนอย่างกระจ่างแจ้ง
และมีเหตุผล ไม่ควรใส่อารมณ์

ในกรณีที่คนตาบอดเรียนกับคนปกติ อย่างหนูในตอนนี้
หนูอยากจะเรียนให้คุณครูที่สอนเด็กตาบอดที่เรียนร่วมกับเด็กปกติ
ให้รับทราบถึงวิธีการลงโทษว่า ให้ลงโทษเช่นเดียวกับคนปกติ
ไม่ควรแสดงความสงสาร ควรทำให้เสมอกัน
เพราะหนูประสบกับคำกระแนะกระแหนมาหลายต่อหลายครั้งจนระอาเต็มทีแล้วค่ะ
( ขอโทษนะคะที่นำเรื่องส่วนตัวมาเขียน )

และได้โปรดอย่าถามว่า ใครอาบน้ำให้ ใครแต่งตัวให้ ใครเปลี่ยนผ้าอนามัยให้
อันนี้หนุขอเรียนไว้ว่า คนตาบอดทำเองหมดค่ะ เพราะได้รับการฝึกหัดมาค่ะ
ถ้าเราไม่ได้รับการฝึกฝนไม่ว่าจะบอดหรือปกติ เราก็ไม่สามารถทำอะไรได้
จริงไหมคะ

สรุป คือ คนตาบอดก็ใช้ชีวิตเหมือนคนตาดีทุกประการ
เว้นแต่บางประการที่เขาไม่สามารถทำได้ เช่น ขับรถ หรือทำในสิ่งที่ต้องใช้ตาค่ะ
แต่อย่างอื่น ถ้าได้รับการฝึกก็สามารถทำได้ค่ะ
อ้อ หนูลืมบอก การวางข้าวของระเกะระกะก็มีส่วนทำให้คนตาบอด
พลาดไปโดนก็ได้นะคะ ทางที่ดีกรุณาชี้แจงให้เขาทราบด้วยค่ะ

สวัสดีค่ะ วันนี้มาในมาดนักวิชาการ เลยไม่ได้แนบรอยยิ้มมาด้วย

Create Date : 26 มกราคม 2551		6 comments
Last Update : 20 มีนาคม 2551 15:05:18 น.
Counter : 1553 Pageviews.
Share Tweet