ตอนนั้นก็ถือว่ายังเช้าอยู่ บรรยากาศรอบ ๆ ตัวค่อนข้างจะเงียบเชียบ  สำหรับที่พักของเรานั้นก็ต้องถือว่า อยู่ในทำเลที่ดีสำหรับการท่องเที่ยว เพราะว่าตั้งอยู่บนถนน “ชายโขง” ที่ถือว่าเป็นถนนสายหลักแห่งการท่องเที่ยวของเมือง “เชียงคาน” นั่นเอง ... ณ. ตอนนั้นผมจำได้ดีว่า นอกจากเสียงของ “เปิ้ล” ที่เรียกผมให้ลงไปเดินเล่นข้างล่างแล้ว ... ผมได้ยินเสียงของความเงียบ ชัดเจนดีทีเดียว

           เราตั้งใจลงมาเดินเล่นที่ถนน “ชายโขง” เป็นครั้งแรก เป็นเรื่องบังเอิญอย่างยิ่งเลยว่า เพียงการเดินจากที่พักของเราไปทางทิศตะวันตก เพียงไม่กี่ก้าวนั้น ก็คือที่ตั้งของสถานที่ท่องเที่ยวที่สำคัญแห่งหนึ่งของเมืองเชียงคานนั่นก็คือ “บ้านตาอูบ” หรือ “ตึกปูนตาอูบ”  นั่นเอง

           ... บ้านโบราณเก่าแก่อายุกว่า 100ปี ที่ว่ากันว่าเป็น “ตึกปูน” เพียงหลังเดียวของเชียงคานในอดีต ที่ดูจากภายนอกแล้วเต็มไปด้วยความชำรุดทรุดโทรม จนมองเห็นโครงสร้างด้านในที่เป็น "ไม้ไผ่สาน" ... ดูผุพังเสียจนไม่สามารถมีใครเข้าไปอยู่อาศัยได้อีกต่อไปแล้ว เพราะไม่รู้ว่าบ้านจะพังลงมาเมื่อไรนั่นเอง

           ... แต่เพราะความชำรุดทรุดโทรมที่ว่านั้นเอง ที่กลับกลายเป็นเหมือนถ้อยคำบอกเล่าเรื่องราวของเชียงคานในอดีต ... “บ้านตาอูบ” แห่งนี้ จึงกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่สำคัญที่นักท่องเที่ยว จะต้องแวะมา “ถ่ายภาพ” ร่วมกับบ้านหลังนี้ไว้เป็นที่ระลึกกันทุกคน ... เราจึงตัดสินใจ ว่าในโอกาสต่อไป เราจะต้องทำการค้นหาที่มาที่ไปของบ้านหลังนี้ให้ได้ ... แต่คงไม่ใช่ในขณะนี้แน่นอน เพราะที่ถนน “ชายโขง” ในขณะนั้นยังคงดูเงียบสงบอยู่มาก เนื่องจากยังเป็นเวลาเช้านั่นเอง ...

          ก่อนหน้าที่เราจะเดินทางมาถึงที่นี่ มีใครบางคนถามเรามาว่ากระแสแห่งการท่องเที่ยวใน “เชียงคาน” ที่โด่งดังขึ้นมาภายในระยะเวลา 2-3ปี ที่ผ่านมานี้ มันจะเป็นเสมือนลมที่พัดผ่านมาเพียงวูบหนึ่งหรือปล่าว ? ... เพราะสถานที่ท่องเที่ยวหลาย ๆ แห่งในเมืองเชียงคานใช่ว่าจะมีความโดดเด่นหนือกว่าสถานที่ท่องเที่ยวอื่น ๆ ตรงไหน มันก็เป็นเหมือนเพียง "แฟชั่น" ที่เติบโตขึ้นมาเพียงเพราะอิทธิพลของ “สื่อยุคใหม่” เพียงเท่านั้นเอง ...นี่จึงอาจจะเป็นการเดินทางเพื่อแสวงหาคำตอบที่สำคัญ สำหรับเราทั้งสองคน ในเรื่องนี้อยู่ด้วยเช่นเดียวกัน ...