...ให้มันเป็นกาลครั้งหนึ่ง ที่ประเทศไทย
.....และแล้วก็มีช่วงนี้ก็มีเวลาว่างสักทีค่ะ นานๆทีจะได้เขียนบล็อกกับเขาบ้างอยากเขียนบ่อยๆ เหมือนกันค่ะ แต่ติดว่าไม่ค่อยจะว่างเลยบล็อกล่าสุดก็เห็นจะเห็นบล็อกปีใหม่โน้น นั่นก็หลายเดือนผ่านมาแล้ว โฮะๆ อย่าพยายามมองหาบล็อกเก่าเลยค่ะ เพราะลบมันทิ้งไปแล้ว ลบทำไมก็ไม่รู้เหมือนกัน!! เอาเป็นว่าเขียนบล็อกครั้งนี้ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดีไปพร้อมๆกับการเริ่มต้นใหม่ของประเทศไทยแล้วกันค่ะ รูปที่จะลงต่อไปนี้ให้ถือเอาเป็นความทรงจำอันแสนเจ็บปวดของพี่น้องชาวไทย ซึ่งเป็นคติเตือนใจให้เราและคนรุ่นหลังพึงระลึกไว้เสมอว่า "หากคนไทย ไม่เข้มแข็ง ไม่สามัคคี ไม่รักชาติ" เหตุการณ์เหล่านี้ก็จะเกิดซ้ำๆเรื่อยไป..ต่างคน ต่างที่ ร้อยพ่อพันแม่ ย่อมมีความคิดที่แตกต่างกัน ถ้าหากเราห้ามความคิดคนได้เรื่องอย่างนี้ก็คงจะไม่เกิด อย่าเลยนะค่ะอย่าถ่ายทอดความคิดหรืออุดมการณ์เสื่อมๆให้กับรุ่นลูกรุ่นหลาน ไม่อยากให้คำว่าประเทศไทย เหลือเพียงชื่อที่ถูกจารึกไว้ในหนังสือประวัติศาสตร์ให้ลูกหลานได้เรียนกัน " อุปสรรคแค่ไหน ไทยไม่หวั่น คืนและวันจะโหดร้าย สักเพียงไหน ร้อยและพัน ปัญหาจะฝ่าไป เพียงมีใจ ยิ้มให้ ที่ปลายทาง " .................................................คนไทยรักกันๆ ปล. รูปไปเอาของเขามาทั้งนั้นค่ะไม่ได้ถ่ายเองเลยสักรูป ถ้าเจ้าของรูปเข้ามาเห็นก็ขออนุญาตกันตรงนี้เลยนะค่ะ ไม่ได้มีเจตนาร้ายแต่อย่างใดค่ะ..นะๆ Credit จาก Pantip.com (ห้องกล้องและห้องอื่นๆ..บ้าง) boston.com และเว็บอื่นเล็กน้อยสุดท้ายขอบคุณ ขอบคุณ และขอบคุณ ช่างภาพตากล้องผู้กล้าหาญทุกคนที่ทำให้เราได้ชมภาพที่คงไม่มีใครกล้าเสี่ยงไปถ่ายขนาดนี้ และทำให้ดิฉันมีไอเดียที่จะทำบล็อกนี้ขึ้นมาค่ะ....ขอบคุณจากใจ