กัลบกยอดรัก(เดิมแผนลวงรัก) บทที่ 4 “ยืนอมพะนำกลัวดอกพิกุลจะร่วงเหรอ” รตนก้มลงถามข้างหู เขาชักสนุกกับการได้ก่อกวนความสงบในวันที่เธอต้องทำงานอยู่เพียงลำพัง “หรือว่าไม่ไว้ใจในฝีมือผม พนันกันก็ได้ถ้าผมทำไม่สำเร็จผมยอมเลี้ยงข้าวคุณมือหนึ่ง” “ราคาคุยหรือเปล่าคุณ” หญิงสาวดักคอ “ฉันไม่มีเวลามาล้อเล่นกับคุณหรอก เวลาทุกนาทีมันหมายถึงเงินทองที่จะเข้ามา” ชายหนุ่มเคืองใจกับคำพูดดักคอว่าสิ่งที่เขาพูดไปเป็นเพียงราคาคุย หากต้องสงบอารมณ์เพราะอยากพิสูจน์ให้เห็นว่าสิ่งที่พูดไปนั้นเขาทำได้จริง “ของอย่างนี้มันต้องพิสูจน์ บอกมาสิว่าแผงควบคุมไฟฟ้าในร้านอยู่ตรงไหน” พุดน้ำบุศย์ถอนหายใจกับความดึงดันของเขา สองขาเรียวเดินนำไปหลังร้าน หันมาบอกให้เขาเดินตามเมื่อไปถึงประตูแล้วชายหนุ่มยังยืนอยู่ที่เดิม “มันอยู่ในกล่องนั้น” มือเรียวชี้บอก “เดี๋ยวฉันเข้าไปเอากล่องเครื่องมือในบ้านมาให้” ชายหนุ่มมองกล่องไฟฟ้าเจ้าปัญหา มันอยู่ไม่สูง เขาคงต้องหาเก้าอี้สักตัวเพื่อใช้เพิ่มความสูง แต่จะให้หาเองคงไม่เหมาะเดี๋ยวเจ้าหล่อนจะว่าเขาจุ้นจ้านอีก ว่าแต่คุณทำเป็นแน่นะ” หญิงสาวถามย้ำ “ฉันไม่อยากให้มีคนตายในบ้าน” ชายหนุ่มชักฉุน ดูเอาเถิดเจ้าหล่อนช่างมีความคิดที่ไม่เข้าท่าเอาเสียเลย “ผมอยากได้เก้าอี้สักตัว ช่วยหาให้หน่อยเถอะ” พุดน้ำบุศย์มองช่างไฟฟ้าจำเป็นทำงานอย่างทะมัดทะแมง ไม่คาดว่าเขาจะทำได้อดละอายใจที่ปรามาสไว้เมื่อตะกี้ แต่ต้องข่มใจเพราะหากเอ่ยบอกคงได้ยินเสียงหัวเราะเยาะ เสียงเขาร้องถามหาฟิวส์อันใหม่ก่อนบ่นกระปอดกระแปดว่าใช้ได้อย่างไรกันฟิวส์รุ่นนี้เลิกใช้กันตั้งนานแล้ว “เดี๋ยวฉันเดินข้ามไปซื้อให้” หญิงสาวบอก เมื่อเห็นเขาเลิกคิ้วสูงจึงรีบชี้แจง “ร้านขายอุปกรณ์ไฟฟ้าอยู่ฝั่งตรงข้ามห่างไปไม่ถึงสี่ร้อยเมตร แล้วคุณจะใช้อะไรเพิ่มไหมนอกจากฟิวส์” พุดน้ำบุศย์หายไปราวสิบนาทีหลังจากที่ชายหนุ่มแจ้งว่าไม่ใช้อะไรเพิ่มเติม หญิงสาวแวะซื้อกาแฟเย็นจากร้านโกหนุ่ยมาสองแก้ว ไม่แน่ใจว่าเขาจะดื่มได้หรือเปล่า แต่ถ้าไม่ซื้อมาให้เดี๋ยวเขาจะหาว่าแล้งน้ำใจ “ขอโทษที่มาช้าค่ะ” หญิงสาวบอกเมื่อเห็นชายหนุ่มนั่งบนเก้าอี้ไม้ซึ่งเธอเป็นคนหามาให้ และเขาใช้ในการเพิ่มความสูง บนหน้าผากของชายตรงหน้ามีเหงื่อเม็ดเป้งผุดขึ้นมา “ฉันซื้อกาแฟเย็นมาฝาก เป็นกาแฟโบราณไม่รู้ว่าคุณจะดื่มเป็นหรือเปล่า” หญิงสาวรีบออกตัวเมื่อเห็นชายหนุ่มรับแก้วกาแฟแล้วดูดมันจากหลอดสีหน้าไม่สู้ดี “คุณคงดื่มแต่กาแฟสดตามร้าน รสชาติมันอาจไม่ถูกปาก” ชายหนุ่มส่งยิ้มเก๋ มั่นใจว่ารอยยิ้มนี้จะทำให้หญิงสาวสั่นไหว “ใครว่าไม่ถูกปาก รสชาติอร่อยเชียว แถมราคาคงไม่แพงด้วยใช่ไหม” “สิบห้าบาท ว่าแต่จะเริ่มงานหรือยังคุณ” หญิงสาวท้วงเมื่อเห็นชายหนุ่มยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม “เดี๋ยวลูกค้าฉันมา” ชายหนุ่มแทบสำลักกาแฟ เพราะคำพูดของเจ้าหล่อนเขาตัดสินใจส่งมันให้หญิงสาวแล้วปีนขึ้นไปเอาฟิวส์ใส่เข้าไป ก่อนยกสะพานไฟเพื่อให้กระแสไฟทำงานตามปกติ เขาหันมายิ้มเก๋ให้หญิงสาวอีกครั้ง “เสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณลองเข้าไปเปิดไฟในร้านดูสิ เดี๋ยวผมขอเก็บเครื่องมือใส่ลังก่อน” เมื่อเห็นหญิงสาวกำลังจะเปิดประตูเข้าไป เลยแสร้งพูดทวง “อย่าลืมที่พูดไว้ว่าถ้าผมทำสำเร็จคุณจะต้องเลี้ยงข้าวผมมื้อหนึ่งเป็นการขอบคุณ” “ถ้าอย่างนั้นคุณถอดฟิวส์ออกมาเลย เดี๋ยวฉันใส่เองได้” หญิงสาวพูดเสียงฉุน ก่อนถามตัวเองว่าเธอไปรับปากเขาตอนไหนกันว่าจะเลี้ยงข้าว “ฉันบอกคุณแล้วว่าจะทำเอง เพราะเกรงว่าจะมีบุญคุณกันภายหลัง สุดท้ายก็จริงคนอย่างคุณไม่เคยทำอะไรให้ฟรี ๆ อยู่แล้วจริงไหม” รตนหัวเราะหึ ๆ ตลกคำพูดของหญิงสาวตรงหน้า เจ้าหล่อนนี่ช่างเหลือเกินจริงกับการสร้างอารมณ์ขุ่นเคือง เขาเพียงแค่โยนหินถามทาง หากหล่อนเออออเขาก็จะเล่นตัวปฏิเสธ นี่อะไรด่ากลับเสียนี่ “พูดนิดพูดหน่อยทำเสียงสูงเข้าใส่ ไม่อยากจะคิดเลยนะนี่ว่าคุณชอบทานรสหวาน” พุดน้ำบุศย์ทำหน้าขึงชักไม่สบอารมณ์เมื่อรู้สึกว่าเขาชักจะเล่นแรงเกิน “มันจะมากเกินไปแล้วนะคุณพูดดีด้วยหน่อยเลียถึงปากเชียว” ผมไม่ได้มีเจตนาแบบนั้น คุณก็พูดซะเกินถ้าผมทำนะไม่ใช่แค่เลียที่ปากหรอก ผมจะจูบคุณให้ขาดใจตายคาอ้อมแขนเลย แต่บังเอิญคุณไม่ใช่สเปคที่ผมตั้งไว้ รับรองได้ว่าผมไม่มีทางทำอย่างนั้นเด็ดขาด” หญิงสาวส่งค้อนวงใหญ่ให้เขาไปสองครั้งก่อนสะบัดหน้าพรึดเดินเข้ามาในร้าน กดสวิตช์ไฟฟ้าที่อยู่ติดผนังข้างเคาเตอร์ตั้งกระจกเงา เพียงเสี้ยววินาทีไฟฟ้าทั้งร้านก็สว่างเกือบจะพร้อมกัน เมื่อเห็นชายหนุ่มเจ้าของผลงานยืนยิ้มแฉ่งจึงรีบบอก "ฉันต้องขอบคุณในความมีน้ำในอันแฝงไว้ด้วยผลประโยชน์ของคุณอีกครั้งที่ทำให้ไฟฟ้าในร้านนี้กลับมาใช้ได้ตามปกติ ว่าแต่คุณไม่มีธุระที่ไหนหรือทำไมไม่รีบกลับเสียเล่า” รตนหรี่ตามองหญิงสาวตรงหน้า หมั่นไส้กับท่าทีไม่ยอมญาติดีซึ่งแสดงออกมาอย่างเปิดเผย หากคร้านที่จะต่อปากต่อคำเพราะเขาเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าต้องไปรับหญิงสาวอีกคนไปรับประทานอาหารกลางวันเหมือนเช่นทุกวัน ********************************** “โทรศัพท์ใครหรือพี่เตย” รชนกหรือแต้ว ร้องถามเมื่อเธอเดินเข้ามาช่วยงานในร้านหลังจากเลิกเรียน “โทรศัพท์ของลูกค้าน่ะ เดี๋ยวนึกได้คงมาเอา” พุดน้ำบุศย์ตอบส่งเดช หลังจากมองโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดราคาแพงที่อยู่ในมือของเด็กสาว ใครจะไปบอกว่ามันเป็นโทรศัพท์ของชายหนุ่มที่เจ้าหล่อนบอกว่าหล่อขั้นเทพเล่า หากพูดไปมีหวังตกเป็นจำเลยต้องตอบคำถามซอกแซก “เราจะมีวาสนาใช้รุ่นนี้ไหมพี่เตย” รชนกพูดน้ำเสียงคล้ายคนละเมอ “รุ่นนี้ใหม่ล่าสุดราคาสองหมื่นกว่าแน่ะ ใครหนอใช้โทรศัพท์รุ่นนี้ ร้านเรามีลูกค้าไฮโซไฮซ้อหลายคนว่าแต่ของใครหรือ” พุดน้ำบุศย์ชะงักมือซึ่งกำลังใช้ผ้าขนหนูซับน้ำออกจากผมของลูกค้า “ของใครก็ช่างเถอะ อีกประเดี๋ยวเจ้าของเขาคงมาขอรับคืน” "ช่างก็ช่าง” รชนกทำเสียงแข็งเรียนแบบ ก่อนปล่อยคิก เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าบึ้ง “แค่นี้ทำโกรธ แต้วก็แค่ล้อเล่นเห็นทำงานคนเดียวคงเหนื่อยตั้งแต่เช้า พี่เตยให้แต้วทำต่อดีกว่าไปนั่งพักเถอะ” พุดน้ำบุศย์ปฏิเสธความหวังดีของเด็กสาวเพราะลูกค้าที่เธอกำลังบริการอยู่แจ้งความประสงค์ว่าต้องการจะตัดผมส่วนที่แตกปลายออกไปสักสองเซนติเมตร ถ้าขืนให้หล่อนทำมีหวังลูกค้าคงมาฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายจากที่ร้านเพราะเจ้าหล่อนไม่เคยถูกฝึกให้ช่วยงานมากไปกว่าสระไดร์เท่านั้น “อีกสองวันที่โรงเรียนจะจัดให้ไปทัศนศึกษาดูงานที่นิคมอุสาหกรรมชลบุรี พี่เตยอยากได้อะไรเป็นพิเศษไหม” รชนกถามเมื่อลูกค้าเดินออกไปจากร้าน ป้าน้อยและพี่เตยพูดเสมอว่ามันเป็นมารยาทที่ดีของช่างตัดผมที่จะไม่คุยกับคนอื่นมากเกินความจำเป็นขณะให้บริการลูกค้าอยู่ การพูดคุยระหว่างทำงานต้องกระทำกับลูกค้าที่เราให้บริการอยู่ และคล้ายจะเป็นอันรู้กันสำหรับลูกค้าและผู้ให้บริการว่าจะไม่มีการพูดสอดแทรกขัดจังหวะการสนทนา “เอาน้ำทะเลใส่ขวดมาฝากด้วยสิ” พุดน้ำบุศย์พูดทีเล่นทีจริง เมื่อเห็นอีกฝ่ายโวยวายว่าเธอบ้าไปแล้วหญิงสาวส่งค้อนแล้วว่าเสียงติดตลก “บ้าตรงไหนยะแม่คนสติดี ไปทะเลก็ต้องเอาน้ำทะเลมาฝาก เก็บเสียงคลื่นใส่ขวดแล้วปิดฝาให้สนิทด้วยล่ะ แบบว่าพอพี่เปิดขวดแล้วเอาหูแนบก็ได้ยินเสียงคลื่น” “ตัวร้อนหรือว่าไข้ขึ้นพี่เตย ใครเขาจะไปทำได้” รชนกโวยวาย “เดี๋ยวซื้อโมบายที่ทำจากเปลือกหอยมาฝากเอามาติดฝ้าตรงม่านตั้งอยู่จะได้ดูสวยงามเป็นฉากหลังของร้าน” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดให้ความเห็นเรื่องโมบายเปลือกหอยทะเล เสียงโทรศัพท์เจ้ากรรมของชายหนุ่มก็ดังขึ้น เสียงเด็กสาวร้องโวยวายแข่งกับเสียงของโทรศัพท์ “พี่เตยมีสายเข้า เป็นแม่ของลูกค้าที่โทรศัพท์มา” รชนกร้องบอกส่งโทรศัพท์ให้หญิงสาวซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวยาวริมผนัง ในมือถือนิตยสารซึ่งมีดาราสาวนุ่งกางเกงสั้นจู๋มันยาวจากเอวเพียงคืบเดียว ที่หวาดเสียวไม่แพ้คงจะเป็นเสื้อเอวลอยโชว์สะดือแถมคอกว้างจนเห็นร่องอกอิ่ม “ไม่ต้องรับนะ ปล่อยให้มันดังไปอย่างนั้นเดี๋ยวก็เงียบเอง” พุดน้ำบุศย์พูดเสียงดัง หวั่นใจเมื่อชายหนุ่มเจ้าของโทรศัพท์ไม่ยอมมารับเสียที เขาจะรู้ไหมว่าทำมันล่วงไว้หลังร้าน คงเป็นช่วงที่เขานั่งแล้วมันคงไหลออกจากกระเป๋ากางเกง “บอกให้ทำก็ทำเถอะน่า ทำหน้างงสงสัยอยู่ทำไมเล่าไปเก็บผ้าเช็ดผมที่พี่ตากไว้มาให้หน่อย เดี๋ยวจะได้พับเข้าตู้” รชนกพนักหน้าเดินหายเข้าไปหลังร้าน แม้จะสงสัยว่าทำไมเวลาถามเรื่องโทรศัพท์และทำไมถึงกดรับโทรศัพท์ที่มีสายเข้าไม่ได้ ********************************* ชายหนุ่มต้องหยุดชะงักหลังจากเดินฮัมเพลงเข้าบ้านอย่างคนอารมณ์ดี เพราะเสียงทักที่ดังมาจากห้องรับแขก เมื่อหันไปมองตามต้นเสียงเห็นหญิงสามคนซึ่งมีอายุแตกต่างกันนั่งอยู่ “อารมณ์ดีมาเชียวนะพ่อคุณ แม่เชื้อโทรศัพท์ไปหาไม่ยอมรับ” โทรศัพท์หรือ ตายจริงเขาเอามันไว้เสียที่ไหน ชายหนุ่มรีบคลำกระเป๋ากางเกงซ้ายขวา ทว่าต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อไม่พบว่ามันอยู่ในนั้นหรือว่าจะลืมไว้ในรถ ปกติเขาไม่ใช่คนหลงลืมอะไรง่าย ๆ ยิ่งโทรศัพท์ด้วยยิ่งแล้วใหญ่ “สวัสดีครับน้าปรุงจิต น้องชมพู่” ชายหนุ่มยกมือไหว้เพื่อนเก่าของแม่และรับไหว้สาวลูกครึ่ง คู่หมายที่แม่จัดหามาให้ “จะยืนคุยกันอย่างนี้อีกนานไหมพ่อคุณ” คนเป็นแม่พูดประชด เมื่อเห็นลูกชายยังไม่ยอมเดินเข้ามาร่วมการสนทนา “ทำล้วงกระเป๋าเก๊กท่า รู้แล้วย่ะว่าฉันมีลูกชายหล่อ”   Create Date : 16 กุมภาพันธ์ 2555 2 comments Last Update : 29 กุมภาพันธ์ 2555 18:58:20 น. Counter : 659 Pageviews. Share Tweet

คุณริปองรบกวนช่วยเช็คหลังไมค์ของพันทิป/บล็อกแก๊งด้วยนะครับ   โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา ) 16 กุมภาพันธ์ 2555 18:05:56 น.

ขอโทษสำหรับการสร้างภาระเพิ่มให้คุณพีท แต่ก็ต้องขอบคุณที่แจ้งนะคะ   โดย: ริปอง (ริปอง ) 17 กุมภาพันธ์ 2555 9:06:31 น.