นิยายเล่มนี้หนามาก เกือบๆห้าร้อยหน้า ราคาก็สี่ร้อยกว่าๆ ตอนแรกที่เห็นก็นึกถอดใจ เพราะเคยอ่านรอยวสันต์มาก่อน รู้ดีว่าเข็มพลอยไม่เน้นตื่นเต้นเร้าใจ
ตอนอ่านบทแรกๆที่ปูเรื่องครอบครัวนางเอกก็เบื่อๆจนเกือบเอาไปคืนทั้งที่ยังไม่ได้อ่านแล้ว แต่ขอให้เชื่อจขบ.เถอะ ถ้าคุณตั้งสมาธินิ่งๆ อ่านข้ามไปได้สักสองสามบท พอพระเอกนางเอกเริ่มเจอกัน มันสนุกแบบวางไม่ลง อยากรู้ตอนต่อไปเหมือนดูซีรีย์
นิยายเล่มนี้หลักใหญ่ใจความคือชีวิตของคนในโรงพยาบาล ไม่ใช่ชีวิตของหมอแต่เป็นของคนไข้...มะเร็ง คือโถงสีเทาเป็นโถงส่วนที่คนไข้โรคมะเร็งมานั่งรอคิวตรวจในโรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่ง ซึ่งอ่านแล้วมโนว่าน่าจะศิริราช
เพราะทราบอยู่ว่าผู้เขียนเป็นภรรยาหมอ เวลาอ่านข้อมูลวิชาการในเล่มก็เลยคล้อยตามไม่นึกสงสัยอะไร แต่วิชาการมีไม่มากหรอกค่ะ หนักไปทางธรรมะ...
ก็คือนิยายโรคภัยไข้เจ็บอะเนาะ ก็เลยจะมีเรื่องของการปลง ..ว่าเจ็บ ...ว่าแก่ ...ว่าตาย อ่านแล้วทำใจล่วงหน้าได้ดี ช่วงสี่วันที่อ่านรู้สึกตัวเองสงบดีค่ะ :D
พระเอกเรื่องนี้เป็นรุ่นใหญ่ค่ะ ในนิยายบอกว่าตอนหนุ่มนั้นหล่อเฟี้ยว ในเรื่องก็ยังหล่อ...แบบแก่ๆนะคะ ก็ถ้าเอาพี่แท่งมาแสดงก็เป๊ะนะ ยิ่งรออีกสักสามปีคงยิ่งเป๊ะ
ส่วนนางเอก...เด็กกว่ายี่สิบปีค่ะ อิอิ
เพราะอายุไกลกันขนาดนี้ ยังไม่ทันจะนึกถึงสาเหตุเก่าๆที่ทำให้เคยต้องตัดใจปล่อยแฟนเก่าพระเอกของเราก็ท้อกับอายุเสียแล้ว เป็นหมอผู้ใหญ่จะออกหน้าออกตามากก็ดูไม่ดี แต่คุณหมอชาญเวชก็เนียนๆๆได้ตลอด จนน้องปานหทัยหลงรักไม่รู้ตัว
สาเหตุที่หมอชาญเวชไม่กล้าแต่งงานก็คือ พี่น้องครอบครัวล้วนตายด้วยมะเร็งทั้งสิ้น สิบกว่าปีก่อนตัวเขาเองก็มีปัญหาเรื่องตับ พอมาเจอนางเอกก็คิดหลายตลบซะ
สุดท้ายก็จบลงด้วยดีล่ะค่ะ คุณหมอขอแต่งงานแบบนิ่งมาก อ่านแล้วเคลิ้มเลย พอชักมั่นใจว่าจะแต่งงานก็ไปแอดมิทตรวจละเอียด แล้วก็ให้คนอ่านลุ้นอีกสองสามหน้า..