ปกติแล้ว พวกเราจะไป เที่ยวเขาชะเมาทีสูงชัน มันเป็นต้น
น้ำ ด้านหน้า สภาพป่าสมบูรณ์ ผืนป่านี้ติดต่อกับเขา
ระยอง ฉะเชิงเทรา แต่ด้านหลังเขายังไม่ค่อยมีใครไป
เท่าใดนัก ผมขับรถลัดเลาะไปตามถนนลูกรังสีแดงฝุ่น
ฟุ้ง นาน ๆ จะเจอบ้านคนซักหลัง บางครั้งก็จะเอ๋กับ
ช้างหลายตัว เดินไปมา จนต้องหยุดให้พี่ช้างเดินไปก่อน
หาก จากหลังเขาไม่มากนัก จะเป็นป่าที่ผมไปดูที่ทำไร่
เป็นป่าที่สมบูรณ์ ถ้าขับรถกลางคืน แสงไฟรถส่องไปข้าง
หน้าจะเจอ กระต่ายกระโดด สบตากับแสงไฟรถ น่ารัก
บางแห่งเราต้องขับรถ ผ่านลำห้วยมีน้ำไหลผ่าน ริมห้วย
จะมีพันธ์ไม้นานาชนิด บางทีก็เจอไม้แปลก
บอกตรง ๆ ชักติดใจใน สภาพป่า กับน้ำใจของชาวบ้าน
ถ้าได้ไปอยู่คงจะดีไม่ใช่น้อย
คือ ได้แต่คิด แต่พอกลับเข้าไปโรงงานที่ตัวเองรับจ้าง
เขามาบริหารจัดการอยู่ บอกตรง ๆ มึน....
จำวันนั้นได้ดี ขับรถเข้าโรงงานในนิคมบางปู โรงงานมัน
เงียบผิดปกติ
สายันต์ ทำไมไม่เดินเครื่องละ
เดินไม่ได้พี่ ไม้พาติเกิ้ล ที่สั่งไว้ยังไม่มาส่ง
หา ว่าไงนะ ก็เราจ่ายเงินสดไปแล้วครึ่งหนึ่งแล้วนี่นา
โทรตามหรือยังสายันต์
โทรแล้ว ไม่มีคนรับสายครับ จก.ฝ่ายผลิตบอก
เฮ้ย เอารถพิคอัพไป 4 คัน เอาคนงานไป แปดคนไป
เร็ว ๆ เข้า.
ไปถึงโกดังแถวบางปะกง เห็นคนกำลังขนของขึ้นรถ
พอเข้าไปคุยกับ เจ้าของโกดังไม้พาติเกิ้ล
พี่มาก็ดีแล้ว ช่วยขนของไปเลย เอาตามที่พี่สั่ง อาจขาด
ไปบ้างแล้วเคลียทีหลัง เจ้าหนี้เขามายึดของผมครับ
เวรเลยตู. เฮ้อ ทำไมเป็นยังงี้ไปได้ แต่มาคิดดูมันก็น่า
อยู่หรอก. ในวงการเฟอร์นิเจอร์ต้องใช้เงินสดซื้อขาย
กันในยุคตกสะเก็ด
ลูกค้าบัญชีก็ สนง.บัญชีของผม จากเคยให้ทำจนทำไม่ทัน
ล้มหายไปเยอะก็เกือบหมดนะแหละ ตอนนี้เหลือตั้ง 3 ราย
ที่ยืนหยัดไม่ยอมไปไหน แถม แหะ ๆ ไม่มีเงินให้ผมอีก โธ่
มานั่งคิดดูแล้ว คงต้องเลิกจ้างพนักงานโรงงานเยอะมาก
ส่วนสำนักงานบัญชีที่บ้าน ปล่อยเลยดีกว่า
แล้วทีนี้จะ เอาอะไรกินดี. ส่วนเจ้าหนี้ของโรงงานต้อง
พูดกับเขาตรง ๆ เลยว่า "ไม่มี" กำปั้นทุบดิน กลัวเขา
เอาคนงานมาทุบหัวเอา.
ไปดูที่ดินที่จันทบุรี ดินดี จะปลูกอะไรดี เกิดโรงงานที่
ทำอยู่ไม่ไหว คงต้องพาครอบครัว หนีหนี้มาอยู่ในป่า
ซื้อข้าว น้ำปลา กะปิไว้ พากันปลูกกระต๊อบอยู่ ปลูกพริก
มะเขือ ผักกาด กล้วยไว้กินดีกว่า
แต่มะเขือคงปลูกมากไม่ดี แหะ ๆ กินไม่ได้ กินแล้วปาก
บวมฉึ่ง เพื่อน ๆ มันว่าผม "ปากเสีย"
ดูมันพูดกัน ไม่เป็นไรเนาะ คงจะจริงของพวกมันที่ปาก
ปีจอเหมือนกัน 555
สุดแสนจะรันทด มากจริง ๆ.
แต่อย่างว่า คนเรามันไม่จนความคิด คือคิดมากฝันเฟื่อง
เลยแหละ.
กะว่าจะปลูกกระต๊อบอยู่ ริมลำธาร ชักน้ำจากลำธารเข้า
บ่อน้ำใกล้ ๆ ที่จะขุดไว้เลี้ยงปลา
ปลูกส้มส่า กะ มะนาวไว้ ทำน้ำพริกกะปิ หรือไม่งั้นก็
ทำหมี่กรอบ ใส่ส้มส่า คงจะดี(ส้มส่า ที่ถูกเขียนว่า ส้มซ่า)
ข้างบนเขียนโดยไม่ได้ตรวจ พอดีเจอ บก.ฝ่ายพิสูจน์อักษร
ส่งข่าวมา ขอบพระคุณครับ)
ข้างสวน ปลูกต้นผักเสี้ยวหรือ ชงโค เก็บยอดมาแกงกิน
ปลูกต้นไผ่ไว้กินหน่อ เฮ้อ คงไม่อดตาย
เวลาทำสวน ที่มันเยอะ ทำเท่าที่ทำได้ มือคงจะแตก
หน้าคงจะดำยิ่งขึ้น ร่างกายอันแสนเกือบจะหล่อ แหะ ๆ
คงผอมเป็นไม้เสียบผี
แต่ก็ต้องหาความสุขใส่ตัวเองมั่ง จะเลี้ยงบอนไซหรือ
ไม้กระถาง เกิดเพื่อนมาเจอ มันจะหาว่า เรา "แ กร่" ไม่ได้.
ปลูก พวกเฟิร์นก้านดำ เช้า ๆ มามีน้ำค้างเกาะติด
จะสวยไม่เบา
หน้ากระต๊อบ มีร่มตะขบ ออกลูกสีแดง เก็บกินแล้วหอม
หวาน ใกล้อ่างล้างเท้า ก็ปลูก ไม้ใบให้เขียว เช้า ๆ
น้ำค้างเกาะติดใบ ต้องแสงอาทิตย์เป็นประกาย
ส่วนกาแฟที่ดื่มทุกวัน คง ไม่มีตังค์ซื้อพวก แมกซิม แพงกินไม่ไหว
หาซื้อกาแฟตุง...มา ต้มกรองด้วยถุงเท้า เอ้ยไม่ใช่ ถุงผ้า
ดิบ ใส่น้ำผึ้งแถวป่านี้คงได้ 555
นาน ๆ ก็เข้าเมืองซะมี ฟังข่าวคราว. อีก 7 ปีผลไม้
คงจะออกผล ค่อยเอาไปส่งที่ตลาดไท 555 ว่าเข้าไป
คิดไปคิดมาหลายตลบ เอางี้ดีกว่า
รับ บริหารงานโรงงานเหมือนเดิม เสาร์อาทิตย์ค่อยขับ
รถไปสวน ไปปลูก ต้นผลไม้ รอเก็บผลคงอย่างน้อย
5 ปีขึ้นไป.
ถ้าเกิด มีผลผลิตเยอะก็ลาออก ไปทำเต็มตัว
ถ้าอีก นะแหละ ผลไม้ไม่งาม แต่ งานใน กท.ดี ก็มา
ทำงานให้เต็มตัว ยังคิดว่าเศรษฐกิจจะดี 555
ส่วนที่ดินที่เป็นสวน มีต้นผลไม้ หรือยางพารา อยู่เต็ม
ที่ดินที่ สทก. จะได้เพิ่มค่า มากว่าปล่อยรกร้างหญ้าขึ้น
คงขายได้หลายล้านมั้ง 555 คิดฝันไปเรื่อยแหละ
อ๊ะ ๆ ที่ดิน สทก.เปลี่ยนมือไม่ได้ใช่เปล่า คิดเหมือนกัน
เคยกลับไปคุย กับชาวบ้าน ก็ ไปสำรวจสอบถาม
ยังกะจะทำโพลเลือกตั้ง.
ไปคุยแล้ว กว่า 30 รายไม่ใช่เจ้าของที่มีรายชื่อใน สทก.
เลย บางคนอยู่มากว่า 20 ปีตั้งแต่มี เสืออยู่นะแหละ
ผมเลยถามว่า พี่ไม่กลัวถูกจับเหรอ
ไม่กลัวหรอก คนแถวนี้มาอยู่กันนาน จนหนวดงอก ถ้า
ตำรวจมาจับ คงไม่มีห้องขังพอ.
วันนี้ ได้เวลา ไปหาข้อมูลเพิ่มเติม คือ แหะ ๆ ไปขอความ
มั่นใจเพิ่ม จากนายอำเภอ กำนันผู้ใหญ่บ้าน ต่อดีกว่า
ณ อำเภอแก่งหางแมว
เพื่อความแน่นอนไม่ให้ถูกจับ เลยขับรถไปกัน สามคน
ดิ่งไปหานายอำเภอ ที่กำลังประชุมกำนันผู้ใหญ่บ้านอยู่
รอจนกระทั่งบ่าย เลยเดินอาด ๆ เข้าไปหาท่านที่ห้อง
ยกมือไว้ นายอำเภอคง งง. ๆ
สวัสดีครับท่าน
แนะ นายอำเภอเล่นเรียกท่านซะโก้ คงจะมีคนมาติดต่อ
น้อยมาก.หรือว่าหุ่นผมให้ก็ไม่รู้เหมือนกัน 555
อย่าครับนายอำเภอ ผมเป็นเสมียนเล็ก ๆ ที่กรุงเทพ ถ้าไง
เรียกผมพี่ก็พอ
นายอำเภอท่านก็ดีเหลือหลาย ให้คำปรึกษาเรื่องที่ดิน
พี่....ที่ดินสทก. อย่างที่รู้ ๆ กันมันซื้อขายแบบราชการไม่
ได้ ชาวบ้านเขาเลยซื้อขายกันเอง ผมจะแนะนำให้
กำนันหรือผู้ใหญ่บ้านเซ็นเป็นพยานในการซื้อขาย.
เผื่อในโอกาศข้างหน้า ราชการอาจจะเปลี่ยนแปลงกฏ
ให้สิทธิแก่ผู้ที่ทำประโยชน์ในที่ดิน คือถ้าพี่ปลูกต้นไม้
ปลูกบ้านมีเลขบ้าน ก็แสดงชัดเจนว่า ได้ทำประโยชน์
พี่ก็สบาย พวกกำนันผู้ใหญ่บ้าน เขาก็ทำแบบนี้
คือทุกคนไม่มีสิทธิเหมือนกัน
แต่ท่านครับ ผมกลัวถูกจับข้อหาบุกรุก
ไม่ต้องกลัวพี่ ไม่มีใครจับพี่หรอก ถ้าจับคงต้องจับ
ทั้งอำเภอ ไม่มีที่ขุมขังแน่
ผมจะบอกพี่อยู่นิด อย่าได้แพร่งพรายไปนะ ที่ในเขตนี้
มีโรงพยาบาล วัด การไฟฟ้าเข้ามาปักเสา อำเภอออก
เลขที่บ้านให้ เขาไม่จับหรอก
ขนาดที่ดินที่ตั้งของอำเภอ ตรงนี้ ยังไม่มีโฉนดเลย
อ้าว เป็นงั้นไป
เอางี้พี่ผมจะตามกำนัน...... พี่พร้อมจะซื้อขายกันยัง
ถ้าพร้อมผมจะ ว. ให้กำนันมาจัดการให้
ผมพร้อมแล้วทั้งคู่ครับ แหะ ๆ เจ้าช้างเจ้าของที่ดินมันก็
มาด้วย อยากจะโอนที่ให้ผมใจจะขาด.
นายอำเภอ ว.เรียกกำนัน ไม่นาน กำนันหนุ่มฟ้อ เดินเข้า
มาในห้อง
กำนัน พี่ไวน์ มาจากกรุงเทพอยู่บ้านเดียวกัน พี่จะซื้อ
ที่ดินกัน กำนันจัดการไปตรวจที่แล้วแนะนำการซื้อขายให้
ด้วยนะ.
กำนัน ก็ดีใจหาย รีบยกมือไว้ "พี่นายอำเภอ" ตาม
ความเข้าใจของเขา 555
พี่ถ้ามาแก่งหางแมวอีก มาพักที่บ้านผมนะไม่ต้องไปพัก
ที่อื่น เราคนกันเอง นายอำเภอออกปากชวน
ครับ แล้วจะมาเยี่ยมอีก
นายอำเภอ เดินมาส่งที่ชั้นล่าง ที่กำนันผู้ใหญ่บ้านอยู่เต็ม
ตอนนั้น เลยเดินยืดซะหน่อย 555 จากเสมียนต๊อกต๋อย
ในโรงงาน ได้เป็นพี่นายอำเภอ โก้ไม่หยอก.
สรุป กันว่า จัดการทำสัญญาซื้อขายที่ดิน มีกำนันเซ็นเป็น
พยานให้เสร็จ ที่ขาดไม่ได้พากำนันไปเลี้ยงที่ร้านอาหาร
ดังที่สุดของตำบล ก็แหะ ๆ มีร้านเดียว.
เป็นของใครรู้ไหมครับ เพิ่งมารู้ทีหลัง ของสัปเหร่อวัด
ก็ใครจะไปรู้ละเป็นสัปเหร่อ บ้านตึกทรงทันสมัย ใหญ่
เบ่อเริ่ม. 555 วันนั้นกินแกงเผ็ดหมูป่า ไก่บ้านต้มข่า
โดยฝีมือ แม่ครัวก็เมียสัปเหร่อนั่นแหละ แต่แกจะช่วย
จับศพ ใส่โลงด้วยหรือเปล่าไม่รู้
หุ้ย อร่อยจริง ๆ เอื๊อก...
มาอ่านดูแล้ว ตอนนี้มันยาว เอาแค่นี้ก่อน แล้วจะอัพ
ใหม่ เมื่อเพื่อน ๆ อยากอ่านอีก ขอแค่มาเยี่ยมเพียงคนเดียว
จะถือโอกาศ เขียนใหม่ทันที 555 กลัวไม่ได้เขียน.