BlogGang.com : : พักผ่อน : นิทาน - ตัวยุ่งกับถุงวิเศษ 9 (บทสรุป)

นิทาน - ตัวยุ่งกับถุงวิเศษ 9 (บทสรุป)

“ที่นี่ที่ไหนเนี่ย” – เสียงเล็ก ๆ เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศโล่งว่างเงียบสงบ
“กลางดวงใจของข้าเอง” – อีกเสียงหนึ่งก้องกังวานตอบกลับมา

“ท่านคือใคร แล้วทำไมข้ามาอยู่ที่นี่ได้” – ภูตน้อยโต้ตอบกับเสียงนั้น
“จำเสียงข้าไม่ได้เหรอ ตัวยุ่ง”

“ท่าน นายท่าน ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่” – ตัวยุ่งพูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
“เจ้าเกิดใหม่แล้วตัวยุ่ง เจ้าเกิดเป็นภูตขึ้นมาที่กลางดวงใจของข้า เกิดเป็นภูตประจำตัวข้า”

ตัวยุ่งแปลกใจกับคำตอบที่ได้รับ

“ข้าขอโทษที่ไม่ได้บอกเจ้า แต่มันเป็นเงื่อนไขในการทำเช่นนี้ ตัวยุ่ง เจ้าออกมาข้างนอกเถอะ”

ตัวยุ่งทบทวนความเป็นไปสักครู่ แล้วทันใดตัวยุ่งก็มาปรากฏตัวต่อหน้าชายพเนจรพร้อม ๆ กับความคิดที่จะออกไปข้างนอกตามคำเชิญชวน

“ตัวยุ่ง ข้าไม่ได้บอกเรื่องนี้แก่เจ้า เพราะถ้าข้าบอก เจตนาและความมุ่งมั่นของเจ้าจะไม่บริสุทธิ์ เมื่อภูตตนใดยอมมอบชีวิตของตนให้กับใคร ภูตนั้นก็คือภูตที่จะเกิดมาเป็นภูตประจำตัวของเขา และเป็นอิสระในตัวเองพ้นการปกครองจากโลกแห่งภูต ตัวยุ่ง แต่นั่นหมายความว่าข้าต้องมีคุณความดีมากพอและบำเพ็ญพรตได้ถึงจุดหนึ่ง อีกทั้งตัวภูตเองก็จะต้องไม่ยอมละทิ้งคุณความดีของตัวเองไปเช่นกัน ย่อมเป็นสุขเสมอในเมื่อได้เห็นความสุขของผู้อื่น ตัวยุ่ง แม้เจ้าจะทำเรื่องนี้ไม่สำเร็จ ผลที่เกิดขึ้นก็ไม่ได้มีผลเสียแก่ตัวเจ้า แต่ว่าเจ้าทำสำเร็จ ตัวยุ่ง”

“นายท่าน แล้วแขนของท่านล่ะ” – พอหายสงสัยไปบ้าง ตัวยุ่งก็ถามทันที

“ท่ามกลางแสงสว่างของดาวกายสิทธิ์ ความปรารถนาอันบริสุทธิ์ที่เป็นไปเพื่อคนอื่นจะได้รับการตอบสนอง” – ชายพเนจรเกริ่นความ

“ความปรารถนาที่ตัวเองจะไม่รู้สึกเป็นทุกข์ เพราะเห็นแล้วว่าสิ่งที่แลกมาได้นั้นเป็นสิ่งที่มีค่ายิ่งกว่า ตัวยุ่ง ภูตที่เกิดขึ้นกลางดวงใจจะต้องสูญเสียความทรงจำทั้งหมดไป” – ชายพเนจรอธิบายเพิ่ม

“แต่ว่าข้าไม่ได้เสียความทรงจำนี่นายท่าน” – ตัวยุ่งถามเหมือนนึกขึ้นได้

“ใช่แล้วตัวยุ่ง นั่นคือความปรารถนาของข้า ความทรงจำของเจ้าจะถูกใช้ไปเพื่อฟื้นฟูร่างกายทุกส่วนของข้า แต่ว่าข้าไม่ปรารถนาให้เป็นเช่นนั้น”

สีหน้าของตัวยุ่งมุ้ยลงเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบดังนั้น

“ถ้าเช่นนั้น ท่านก็ยังไม่มีแขน” – ตัวยุ่งรำพันพร้อมทั้งก้มหน้าลงเล็กน้อย
“เจ้าลุกขึ้นก่อนเถิด” – ชายพเนจรพูดกับตัวยุ่งพร้อมกับประคองตัวยุ่งให้ลุกขึ้นมา

“ท่าน แขน แขนของท่าน” – ตัวยุ่งอุทาน
“ใช่ แขนของข้า” – ชายพเนจรให้คำยืนยัน

“ทำไมล่ะ แขนของท่าน ความทรงจำของข้า” – ตัวยุ่งพูดแกมประหลาดใจ

“ท่ามกลางแสงสว่างของดาวกายสิทธิ์ ความปรารถนาอันบริสุทธิ์ที่เป็นไปเพื่อคนอื่นจะได้รับการตอบสนอง” – ชายพเนจรทบทวนข้อความที่เคยพูดไปแล้ว

“ยังมีเจตนาอันบริสุทธิ์อีกอันหนึ่ง เป็นเจตนาของผู้บริสุทธิ์ที่ถูกฆ่าตายด้วยน้ำมือของข้าเอง เขายังคงติดตามดูการกระทำของข้าอยู่เสมอ โดยที่ข้าไม่เคยรู้ตัว แต่เมื่อทุกอย่างจบลงข้าจึงเข้าใจเรื่องทั้งหมดได้อย่างแจ่มแจ้งด้วยอำนาจของดาวกายสิทธิ์ ท่ามกลางแสงสว่างเจิดจ้าของดาวกายสิทธิ์ เขาผู้ติดตามข้ามาได้เห็นและเชื่อมั่นในการกระทำของข้า จนไม่มีสิ่งใดห่วงอีกแล้ว เขาจึงใช้จิตวิญญาณที่ยังเหลืออยู่ทั้งหมดของเขา เพื่อมาเป็นแขนให้กับข้า”

“ต่อไปนี้ไม่ว่าข้าจะทำสิ่งใดด้วยแขนสองข้างนี้ จิตวิญญาณของเขาจะรับรู้และซึบซับได้เสมอ”

“ตัวยุ่ง แม้เจ้าจะเป็นภูตประจำตัวของข้า แต่เจ้าก็มีอิสระ เจ้าสามารถไปไหนมาไหน ทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ ถุงวิเศษของเจ้าขณะนี้สามารถบันดาลได้ทุกอย่างแม้กระทั่งเพื่อตัวเอง เพียงแต่ว่าเมื่อใดที่เจ้าต้องการ เจ้าก็จะสามารถเข้าไปพักอยู่ในดวงใจของข้าได้ ที่นั่นจะเป็นที่ ๆ ไร้ซึ่งความทุกข์สำหรับเจ้า เป็นที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับเจ้า ความทุกข์ทั้งมวลของเจ้าจะหายไปถ้าเจ้าได้เข้าไปอยู่ที่นั่น”

“และเมื่อใดที่ข้าเกิดความทุกข์ ความกระหาย ความเดือดร้อนต่าง ๆ นานา เจ้าจะเป็นผู้มองเห็น แล้วเพียงแค่เจ้าเข้ามานั่งอยู่กลางดวงใจของข้า ความเดือดร้อนทั้งหลายของข้าก็จะดับไปเช่นกัน”

“ตัวยุ่ง เหล่านี้คืออานุภาพของคุณความดีที่ใคร ๆ ควรรักษาไว้ แม้ว่าเจ้ากับข้าจะไม่ต้องพลัดพรากจากกัน แต่ถ้าไม่สามารถรักษาคุณความดีของกันและกันไว้ได้ สิ่งดี ๆ ก็จะไม่เกิดขึ้น”

“คุณความดีที่ตัวเองรักษาเอาไว้ได้ แต่ไม่สามารถรักษาประโยชน์ของผู้คนเอาไว้ได้ เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมีความผูกพันเกิดขึ้น ไม่มีใครสามารถดีอยู่ได้คนเดียวบนโลกใบนี้”

“เจ้ากับข้ามาเจอกันเพื่ออะไร คำตอบทั้งหมดเจ้าคงจะพอรู้บ้างกระมัง” – ชายพเนจรสรุป

“จ๊ะ นายท่าน” – ตัวยุ่งตอบซื่อ ๆ

ตัวยุ่งได้พูดคุยกับชายพเนจรอีกหลาย ๆ เรื่องที่เพิ่งจะผ่านมาทั้งหมด แม้ว่ายามค่ำคืนจะมืดมิดเพียงไหน แต่ใจของเขาทั้งสองกลับสว่างไสว ไม่มีทุกข์อันใดที่จะแทรกอยู่ท่ามกลางเขาทั้งสองในขณะนี้ โดยที่มีแขนสองข้างของชายพเนจรเป็นผู้ที่คอยซึบซับและรับรู้เรื่องราวทั้งหมดนี้ไปตลอดกาลนาน อีกทั้งการทำประโยชน์อีกมากมายที่จะเกิดขึ้นเพราะแขนสองข้างนี้อีกในอนาคตกาล

“ตัวยุ่ง เจ้าไปไหนมา” – ชายพเนจรพูดขึ้นในเช้าวันหนึ่ง
“ข้าแอบไปดูคนบ้านนั้นมาน่ะท่าน เขาแปลกดีนะ วัน ๆ เอาแต่เก็บตัวอยู่กันในบ้าน” – ตัวยุ่งตอบ

“เที่ยวซนมาก ๆ ระวังข้าจะลงโทษเจ้าด้วยแขนสองข้างนี้นะ ตัวยุ่ง”
“ฮ่า ๆ ท่านไม่กล้าหรอก” – ตัวยุ่งท้าทาย

“อืม ช่างเถอะ แล้วเป็นยังไงอีกล่ะ เขาเก็บตัวแล้วยังไงอีก”
“ฮ่า ๆ ๆ ท่านก็อยากรู้เหมือนกันล่ะสิ มาหลอกถามข้า ไปดูเองสิ ไม่เสียศักดิ์ศรีหรอกน่า” – ตัวยุ่งยั่วยุด้วยคำพูด

“งั้นวันนี้เราจะไปทางไหนกันดีล่ะ” – ชายพเนจรเปลี่ยนประเด็น
“ข้าเห็นหมู่บ้านทางโน้นเขาเดือดร้อนกันมาก ทำมาหากินไม่ค่อยขึ้น การเพาะปลูกก็ได้ผลไม่ดี อีกทั้งยังมีการฉกชิงวิ่งราว การกดขี่ข่มเหงจากชนชั้นสูง ถุงวิเศษของข้าคงพอไปช่วยบรรเทาให้เขาได้บ้างกระมัง” – ตัวยุ่งเสนอความเห็น

“อืม คนที่น่าสงสารที่สุดในที่นั้นก็คงเป็นชนชั้นสูงล่ะนะ พวกเขาไม่เคยรู้เลยว่าเขาต้องอยู่ในเมืองนั้นท่ามกลางเสียงกร่นด่าของชาวเมือง เช่นนั้นแล้วสิ่งที่เขามีอยู่ก็จะไม่สามารถนำความสุขมาให้แก่เขาได้อย่างแท้จริง เมื่อถึงคราวตกต่ำ เขาจะต้องเป็นผู้ที่เศร้าที่สุด” – ชายพเนจรรำพัน

“ถ้าเช่นนั้นไปกันเลย ตัวยุ่ง ถ้ายังเหลือคนที่มีความทุกข์อยู่ในเมืองนี้แม้แต่คนเดียว เราก็จะไม่ไปจากเมืองนี้นะตัวยุ่ง” – ชายพเนจรสำทับ

“จ๊ะ นายท่าน” – ตัวยุ่งรับคำ
“ยังเรียกนายท่านอยู่อีกเหรอ สอนเท่าไรไม่จำ แต่จะเรียกอะไรก็ตามใจเจ้าล่ะ” – ชายพเนจรทัก

“จ๊ะ ท่านพี่”

ต่อตอนสุดท้าย ควันหลงบทวิเคราะห์ ...
//www.bloggang.com/viewdiary.php?id=relax&month=09-2005&date=28&group=4&gblog=8

ภาพประกอบ - ตัวยุ่ง

ภาพประกอบ - ชายพเนจร

Create Date : 28 กันยายน 2548

Last Update : 18 มิถุนายน 2552 14:47:56 น.

2 comments

Counter : 542 Pageviews.

โดย: วา IP: 203.172.177.142 วันที่: 23 มีนาคม 2550 เวลา:9:04:48 น.

เนื้อเรื่องน่าสนใจจังเลย

โดย: KyOsUnG IP: 125.25.48.54 วันที่: 6 มิถุนายน 2550 เวลา:22:19:06 น.