Bloggang.com : dtredwing : ที่ปรึกษา...(ตอน การเรียนรู้)

ที่ปรึกษา...(ตอน การเรียนรู้)

เอ๋อ...งง...สับสน...ทำไงดี น่าจะเป็นอารมณ์ที่ทุกๆ คนเคยผ่าน ช่วงที่หาทางออกไม่ได้ด้วยตัวเอง เรามักจะหาคนช่วย...ให้คำปรึกษา...เป็นธรรมดา เรียนตั้งแต่อนุบาล ขึ้นม.ปลาย ก็มี....ครูประจำชั้น....คอยดูแลอย่างใกล้ชิด ถัดมาเข้ามหาวิทยาลัยก็ยังมีที่ปรึกษาสายรหัส+อาจารย์ที่ปรึกษาประจำชั้นปี แต่........เข้ามหาวิทยาลัยแล้ว คงไม่มีใครทุ่มเทจ้ำจี้จ้ำไช เหมือนอย่างอยู่ในโรงเรียน อาจารย์ที่ปรึกษาหลายๆ คนจึงกลายเป็นแค่อาจารย์เซ็นต์ชื่อในใบลงทะเบียนเท่านั้น คุณครูหรืออาจารย์ทุกท่าน ......เราไม่มีสิทธิเลือก....... ถูกกำหนดมาให้เราแล้วทั้งนั้น แต่ตอนเรียนปริญญาโทของผมต่างออกไปครับ (ที่อื่นเหมือนที่นี่รึเปล่าไม่รู้) คือ “หาอาจารย์ที่ปรึกษาเอง” อาจารย์บางท่านในภาคก็เล็งๆ และดึงเพื่อนๆ ไปเรียบร้อย แต่ด้วยความที่เป็น.....คนมีเสน่ห์อย่างผม อาจจะทำให้หลายท่านขัดเขินเกรงใจกันว่าจะมีใครเล็งอยู่จึง......ไม่มีใครมาเอาไป.......ซะที เหอะๆ นอกจากจะเป็นคนมีเสน่ห์แล้ว ผมยังได้รับความหน้าด้านติดตัวมาด้วย เอาวะ!!...คนนี้ถูกชะตา เดินไปขอเป็นที่ปรึกษากัน......ดื้อๆ.... อิ อิ...

ระหว่างเรียนก็เห็นนะครับว่าบางคนเป็นทุกข์ ก็โทษกับการที่ตัวเองเป็น....คนถูกเลือก บางคน.....ได้เลือกแล้วไม่ถูกใจก็ยังมี.....คำรำพัน.....อีกคนว่ารู้งี้ไม่เลือกคนนี้ดีกว่า ดู ๆ ไปแล้วไม่เห็นจะต่างกันเลยครับ ระหว่าง......คนเลือกกับคนถูกเลือก.... มีปัญหาเราก็หาเรื่องอื่นให้โทษได้อยู่แล้ว ผมก็ทำเป็นเหมือนกัน ......เหอะๆ........ แต่.....บังเอิญอาจารย์ที่ปรึกษาของผมเป็น.....อาจารย์ที่น่าปรึกษา...... ก่อนหน้านี้มีคำขู่จากพี่ ๆ มาพอสมควรครับว่า อาจารย์ไม่ค่อยดูแล ให้คิดเอง+มีความคิดแปลก...... เหอะๆ บ่กลัวครับ.....เพราะ.....เราเป็นคนรักอิสระ แถมผมเองก็ไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านซักเท่าไร(แต่ก็เกือบแย่เหมือนกัน อิ อิ )

อาจารย์ไม่ได้สอนแค่เรื่องเรียนนะครับ .....กว่าครึ่งสอนเรื่องมุมมองและ การใช้ชีวิต โดยปกติอาจารย์แต่ละคนจะต้องดูแลคนไข้ของกลุ่มนักศึกษาป.ตรี ด้วยครับ อาจารย์ท่านนี้ก็เช่นกันครับ...หลังจากที่ทำคนไข้เสร็จ อาจารย์มักจะคุยกับน้อง ๆ เสมอ ถ้าผมว่าง ๆ ก็จะแอบเข้าไปฟังด้วย วันนี้น้องเอางานมาให้เซ็นต์ครับ งานทันตแพทย์เหมือนกับเรากำลังต่อหุ่นยนต์ครับมีเป็น สเต็ปๆ ไป หลายครั้ง.....พลาดสเต็ปท้ายๆ...... แล้วต้องไป....เริ่มใหม่....ก็มี ที่สำคัญงานทุกชิ้นถูก....บีบด้วยเวลาและวัสดุ.......ที่มีอยู่อย่างจำกัด อาจารย์รับงานมาดูแล้วบอกกับน้องๆ ว่า ผมไม่หวงลายเซ็นต์หรอกครับ .......มันไม่ใช่สาระ....... ถ้ามีนักศึกษามาขอให้ผมเซ็นต์ แล้วบอกว่าจะไป....ให้แฟน หรือ....กำลังจีบรุ่นน้องคนนี้อยู่ ตอนนี้ผมต้องการของชิ้นนี้ ผมยินดีเซ็นต์ให้ แต่......เมื่อไรที่หาข้ออ้างที่จะบิดเบือน เราจะไม่เห็นความจริง แล้วมีปัญหาอะไรเราจะจับต้นชนปลายไม่ถูก ....แก่นแท้ของการเรียนมันอยู่ที่ชิ้นงาน เมื่อไรให้เพื่อนทำให้ หรือทำยังไงก็ได้ที่ไม่ได้ทำงานเอง เมื่อนั้นการเรียนรู้จะเป็นศูนย์ทันที ......ตกก็ยอมตก.....ซิครับ มีน้องผู้ชายคนหนึ่ง ถามขึ้นมาครับว่า “อาจารย์พูดอย่างนี้มันก็ไม่ถูก เรายังมีปัจจัยอย่างเช่นที่บ้าน หลายคนถูกกดดันจากที่บ้านให้รีบจบเพื่อทำงาน”
อาจารย์ตอบว่า …..“ ผมถามคุณหน่อยว่าจบ ๗ ปีแล้วพ่อแม่จะรักคุณน้อยลงมั๊ย”….. น้องคนนั้นอึ้งไปครับ
อาจารย์พูดต่อว่า ……“ดูอย่างลูกนักการเมืองบางคนที่ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ยังเห็นว่าลูกเค้ายังไงก็ยังเป็นลูกอยู่”……
.........ถ้าเป็นลูกผมจะเรียนซ้ำชั้นกี่ปีก็ให้เรียนไป ผมว่าพ่อแม่บางคนยังไม่เข้าใจ.....ชอบเปรียบเทียบลูกตัวเองกับคนอื่น บางคนขนาดลูกตัวเอง....สอบตก....ยังมาขอให้ผ่าน.....บางคนไม่มีความสามารถพอจะเป็นหมอ.....ก็ยังยอมรับไม่ได้.....บีบบังคับทั้งลูกตัวเองและคนอื่นๆเพื่อให้จบมาเป็นหมอ.......
“ตัวผมเองตอนนี้มีลูกแล้ว รู้มั้ยครับว่าสิ่งที่ทำให้พ่อแม่เสียใจ คืออะไร สำหรับตัวผมเองคือลูกโกหกผมครับ คงแย่ไปกว่านั้นถ้าลูก.....โกหกตัวเอง..... และไม่ยอมรับความจริง”
.
ท่านเคยเล่าให้ฟังอีกเรื่องหนึ่งครับ...เหตุการณ์มีอยู่ว่า....ลูกของท่านงอแงครับ (น่าจะเด็กอยู่ซักชั้นอนุบาลนะครับ)...ร้องจะเลือกร้านกินข้าวเอง.....ท่านบอกลูกว่า.... “หยุดร้องเลย....เข้าใจอะไรผิดรึเปล่า นี่.....เงินป๊านะ ถ้าอยากกินร้านไหน?? ต้องตามใจป๊า ไม่ใช่จะมาร้องงอแงอย่างนี้ .....ถ้าอยากเลือกร้านกินเอง รอโตขึ้นหาเงินได้แล้ว จะมาพาป๊าไปกินข้าว แล้วค่อยเลือก”....

อืม...ฟังแล้วเป็นไงบ้างครับ ผมเองละอึ้งไปเลย นอกจากอาจารย์ท่านนี้แล้วยังมี เพื่อนรุ่นเดียวกันกับอาจารย์หลายๆ คนที่ผมสนิทด้วย สมัยเด็กๆ ผมมีปัญหาเรื่องทำกิจกรรมครับ คิดอยู่ตลอดว่า ......“ทำไมต้องเป็นกู”…… ทำให้ขนาดนี้ยังจะบ่นอีก” และหลายครั้งที่ไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากคนอื่น เพราะไม่อยากติดเป็น.....หนี้บุญคุณ..... ผมได้รับคำแนะนำจากพี่คนนั้น(ก็เป็นอาจารย์คนหนึ่งว่า...) ลองเปลี่ยนจากว่าทำไมต้องเป็นกู มาเป็น......ผมทำให้ได้ครับ..... ดูซิ แล้วที่บอกว่าไม่ชอบรับ แต่ชอบให้มากกว่าก็ลองคิดดูซิว่า เราได้...... “ให้โอกาสให้ผู้อื่นเป็นผู้ให้บ้างแล้ว”....... อืม........ท้าทายนะครับ ลองๆ ไปทำดูแล้วรู้สึกใจตัวเองกว้างขึ้น

จนมาวันนี้หลายครั้ง เริ่มเป็นที่ปรึกษาให้น้องบางคน (นี่เราแก่แล้ว รึเนี่ย...) มีน้องแกนนำผู้เสียสละแห่งชั้นปีคนหนึ่งมาถามผม เพราะว่ามีงานหนึ่งที่ถ้าตัดสินใจ แล้วจะมีกลุ่มหนึ่งได้ประโยชน์ อีกกลุ่มเป็นศูนย์ กับถ้าเลือกอีกทาง กลุ่มที่เป็นศูนย์จะได้ประโยชน์ แต่อีกกลุ่มจะเสียประโยชน์ ..........น้องเค้าเลือกข้อแรกครับ แล้วก็โดนกลุ่มที่เป็นศูนย์ต่อว่า..... น้องเค้าถามว่าเป็นพี่จะทำยังไง?? ผมตอบไปว่าก็กลับมาดูที่....เจตนา......เราก่อนซิ ถ้าตอนนี้เราตัดสินใจเลือกแบบนี้ เพราะเจตนาให้คนส่วนใหญ่ได้ประโยชน์ก็พอแล้ว .....ไม่ต้องไปดิ้นรนให้คนทั้งโลกรู้หรอกว่าตอนนี้เราคิดยังไง เพราะถึงดิ้นรนไป เค้าก็ไม่เปิดใจรับ ก็เค้ารู้สึกว่าเป็นฝ่ายเสียหนิ(ผมเคยลองมาแล้ว) แต่ถ้าคนๆ นั้นเป็นคนที่....ต้องแคร์.....ก็อธิบายเท่าที่ทำได้ ถ้าเค้ายังไม่เชื่อก็ปล่อยไป ให้...เวลา...ที่เค้าได้รู้จักเราเป็นคำตอบกับเค้าเอง สำหรับที่คนว่าร้ายเราแต่อยู่ไกลตัวเรา ถ้าสุดท้ายแล้วต้องทำงานร่วมกันจะรู้จักเราเอง แต่......ถ้าเราไม่ต้องติดต่อด้วย เค้าก็.....ไม่มีค่าพอ.....ที่จะให้เราไปเดือดเนื้อร้อนใจนิ ใครคิดยังไงก็เอาเหอะครับ อย่าคิดให้ตัวเองลำบากละกันครับ

เจตนาดี ผลอาจจะออกมาไม่เหมือนเจตนาก็ได้

redwing7724@hotmail.com
๓ เม.ย.๕๑
๒๑.๓๐ น.

จงรู้ทุกอย่างในบางเรื่อง และจงรู้ทุกเรื่องในบางอย่าง
ศัตรูของพระคือสีกา ศัตรูของหมอคือเงิน

Create Date : 14 มิถุนายน 2551

Last Update : 15 มิถุนายน 2551 14:34:14 น.

3 comments

Counter : 612 Pageviews.

คมมากๆเลยค่า....

โดย: jub-joop IP: 202.28.180.48 วันที่: 18 มิถุนายน 2551 เวลา:12:18:32 น.

readv2

โดย: harzmen IP: 158.108.239.163 วันที่: 18 มิถุนายน 2551 เวลา:21:00:29 น.

ชอบจัง อ่านแล้วชอบ หลายๆอย่างหลายๆครั้งก้อเป็น bad

โดย: yosita IP: 101.51.14.228 วันที่: 14 ตุลาคม 2554 เวลา:21:19:01 น.