|
แฟนฉัน...รักครั้งแรก
แฟนฉัน...รักครั้งแรก
หลังจากที่จบ ปวช. แล้วฉันก็ไม่ไปสอบเรียนต่อที่ไหน ไม่ใช่ว่าไม่ไปสอบ
แต่ไปสอบแล้วสอบไม่ได้ต่างหาก ก็เลยเรียนต่อที่เดิมนี้แหละ
วิทยาลัยนี้ปกติผู้ชายจะน้อยอยู่แล้ว แต่ปีนี้มีนักศึกษาชายเข้ามาใหม่
หนึ่งในนั้นคือ "นายอภิชาติ" ที่ได้มาเรียนร่วมกันในชั้นปี
เราอยู่คนละห้องกันก็จริง แต่ก็ได้เจอะเจอกันบ้างเพราะห้องที่เรียนใช่ว่าจะ
ห่างไกลกัน จึงมีเวลาที่เราเดินสวนกันตรงบันได เจอกันที่โรงอาหาร
หรือไม่ก็ตามโต๊ะม้าหิน ใต้ซุ้มต้นไม้
วิชาลีลาศ วิชาบังคับที่จะต้องเรียน เพื่อความสะดวกหรืออะไรไม่รู้
ห้องเรากับห้องของนายอภิชาติจึงต้องมาเรียนรวมกัน
"เอาละจับคู่กัน ใครได้คู่แล้วนั่งรอ" เสียงอาจารย์ประกาศตอนต้นชั่วโมง
"ใครขาดคู่เดี่ยวครูจะจัดให้นะ"
และฉันก็ได้คู่ ซึ่งมันก็ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะเป็น "นายอภิชาติ"
เพราะเหตุที่เข้าเรียนสายกันทั้งคู่ เขาจับคู่กันหมดแล้ว
"ตกลงเธอสองคนคู่กันแล้วกัน มาสายทั้งคู่" เสียงอาจารย์คนเดิม
มันคงเป็นความซวยของนายอภภิชาติที่ได้คู่เต้นลีลาศคือฉัน
เพราะหลังจากชั่งโมงแรกผ่านไป ทุกคู่เต้นได้หมด ยกเว้นคู่เรา
"คู่กับใครไม่คู่ ไปคู่กับไอ้วารี มันเต้นเป็นที่ไหน ตกทั้งคู่แน่"
พร้อมกับเสียงหัวเราะของไอ้นะ เพื่อนตัวแสบ
เป็นอันว่าชั่งโมงลีลาศผ่านไป แต่นายอภิชาติกับฉันก็จะเต้นกันไม่ได้เลย
ต่างคนก็ต่างเหยียบเท้ากัน และต่างก็เถียงกันว่าเป็นเพราะใครที่ทำให้
มันเต้นลีลาศกันไม่ได้เลย
วันนี้เราเลิกเรียนเร็ว แต่ก็ยังไม่อยากกลับบ้านก็เลยนั้งเล่นใต้ต้นอินทนิล
เสียงนายอภิชาติก็ตะโกนมาแต่ไกล
"วารี มีเรื่องปรึกษาหน่อย" หน้าตาตื่นมาเชียว
"ไม่ว่าง"
"ต้องว่างดิ" ไม่ทันขาดคำ นายอภิชาติก็ดึงฉันซะตัวปลิว
"มีไร"
"ไปซ้อมเต้นลีลาศกัน"
"ว่าไงนะ" ฉันก็แทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง เพราะหลังจากวันที่เรียนวันนั้น
เราสองคนก็แทบจะไม่ได้ซ้อมเต้นลีลาศกันเลย ต่างคนต่างไป
นายอภิชาติไปแตะบอล ส่วนฉันก็ไปแตะตะกร้อ
"ก็ได้ แต่ถ้านายเหยียบเท้าฉันอีก ฉันแตะนายแน่" ไม่วายจะหาเรื่อง
"เออ ไม่เหยียบหรอก แต่ถ้านายเหยียบเท้าเรา นายเลี้ยงข้าวเรานะ"
"อือ"
หลังจากวันนั้นฉันกับนายอภิชาติก็จะมาซ้อมเต้นลีลาศเพื่อเตรียมสอบ
ถึงแม้จะเหยียบเท้ากันบ้าง แต่ก็เริ่มชินแล้วล่ะกับความไม่เอาไหน
ของเราสองคน
การสอบลีลาศผ่านไปด้วยดี เพื่อน ๆ ทุกคนแทบไม่เชื่อสายตาในสิ่งที่เห็น
คู่ของเราที่ว่าไม่เอาไหนเลย กลับเป็นคู่ที่เต้นได้ดีเกินคาด
แถมยังได้คะแนนดีอีกด้วย จนอาจารย์เอ่ยปากชม
"ไม่น่าเชื่อเนอะ ว่าเราจะสอบผ่านเต้นลีลาศ"
"นั้นดิ เราก็ไม่อยากเชื่อ เพราะนายแหละ นายเต้นเก่งกว่าเรา"
"ไม่หรอก เธอก็ทำได้ดี"
"อือ ตกลงว่าเราทำดีทั้งคู่ โอเคป่ะ"
นายอภิชาติยิ้ม เราสบตากัน
"เธออยากรู้ป่ะล่ะว่าเพราะอะไรทำไมเราถึงเต้นลีลาศได้ดี"
"อือ เพราะไรล่ะ"
"เพราะใจเราตรงกันไง มันก็เลยทำได้ดีขนาดนี้"
"ใจตรงกันเนี้ยนะ"
"อือ"
ฉันรู้สึกได้ว่าสายตานายอภิชาติที่มองมาไม่เหมือนกับทุกวัน
แต่วันนี้รู้สึกได้ถึงความแปลกในสายตาคู่นี้ ที่มันไม่กวนประสาท
แต่รู้สึกอบอุ่น และก็แปลก ๆ
และก็รู้สึกได้ว่า หน้าเรามันร้อน ๆ ยังไงไม่รู้
"วารี ถ้าวิชาไหนที่ต้องทำรายงานคู่กัน "เราคู่กันนะ"
แมงโกชิดเด
| Create Date : 30 มีนาคม 2552 |
|
11 comments |
| Last Update : 4 เมษายน 2552 15:45:20 น. |
| Counter : 782 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
น่ารักมากเลยจ๊ะ อิอิ เย่างนี้เองที่เรียกว่าใจตรงกัน
หรือเรียกอีกอย่างว่าบุพเพอาละวาด (คล้ายๆ บุพเพสันนิวาส)
อ้อ เขียนเรื่องความรักได้น่ารักมากเลยจ๊ะ
เคยอ่านแต่เนวเศร้าซึ้งเสียจนเคย
แบบนี้ก็โอเคนะจ๊ะ เขียนบ่อยๆ นะ อ้อนจะรออ่านจ๊ะ
อิอิ หัวข้อนี้ดีจัง ^^ อ่านแล้วชุ่มชื่นหัวใจ
ขอบคุณที่เข้าร่วมโครงการนะจ๊ะ