ภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดยี่สิบแปดตารางเมตรบนตึกสูงในเมืองใหญ่ แสงจากภายนอกลอดเข้ามาทางประตูกระจกหลังห้องที่ไม่ได้ปิดม่านไว้ แสงจากเมืองสะท้อนภาพในห้องให้เห็นเพียงบางส่วน บางส่วนอยู่ในแสง บางส่วนอยู่ในเงา ร่างหนึ่งนอนหายใจนิ่งอยู่บนเตียง แม้เป็นเวลาล่วงเข้าวันใหม่แล้วแต่เจ้าของร่างบางยังคงลืมตานิ่งสงัดในความมืด

ดวงตาของเธอจ้องมองจับอยู่ที่เพดานเพดานที่มีดาวเรืองแสงระยิบอยู่ทั่วทั้งผืนเธอเพ่งมองไปที่ดาวดวงหนึ่งแสงมันอ่อนกว่าดวงอื่น พอเธอปิดเปลือกตาลงสักห้าวินาทีแล้วเปิดเปลือกตามาอีกที ดาวดวงนั้นก็หายไปแล้ว เธอเพ่งมองไปที่ตำแหน่งเดิมแต่ก็พบเพียงความมืดดำ ลองกะพริบตาสักสองครั้งก็จะเห็นเป็นเงา ๆ ดวงดาวจาง ๆ มาเพียงแวบเดียวแล้วก็หายเหลือเพียงความว่างเปล่า ดาวดวงรอบข้างยังเรืองแสงอยู่ดูจากระยะห่างตรงที่เธอเห็นดาว น่าจะมีดาว หรือไม่มีก็ได้ เธอลองเพ่งมองอีกครั้งที่ตำแหน่งเดิม ผลที่ได้ไม่ต่างจากก่อนหน้า แล้วทำไมครั้งแรกที่เธอมองไปที่เพดานเธอเห็นดาวดวงนั้นล่ะ ดาวดวงนั้นมีอยู่จริงหรือเปล่า แต่จะมีหรือไม่มีอีกไม่นานพรมดาวบนเพดานก็จะคายแสงออกจนหมด และตกอยู่ในความมืดเช่นเดียวกับเธอ

นี่ก็เป็นวันใหม่แล้วแต่เธอยังไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ แม้รุ่งขึ้นจะไม่มีภารกิจอะไร แต่เธอก็ต้องการการพักผ่อน เธอละความสนใจจากดาวบนเพดานมาที่ลมหายใจเข้าออก เธอหลับตากำหนดการรับรู้ขณะหายใจเข้า-หายใจออก สูดหายใจเข้าลึก ปล่อยลมหายใจออกยาว เข้า-ออก เข้า-ออก เข้า-ออก เธอกลั้นลมหายใจไม่ยอมให้ลมเล็ดลอดจากจมูกนิ่งฟังเสียงหัวใจเต้น นานจนทนไม่ไหวรู้สึกใจจะขาด...เฮ้อ! ลมยาวพรูออกทางจมูก ร่างบางลุกขึ้นมานั่งท่ามกลางความสลัว เอามือลูบหน้าตัวเองหลับตาพริ้มนิ่งอยู่อย่างนั้น นี่ทำไมเธอถึงไม่ง่วงนะ

หรือจะเป็นเพราะเสียง ว่าแล้วก็เดินไปที่โต๊ะทำงาน เปิดลิ้นชัก หยิบที่ครอบหูกันเสียงมาสวม ภายในหูเงียบในบัดดล เธอเดินกลับมาล้มตัวนอนลงที่เตียง ท่านอนทำได้เพียงนอนหงายตรงๆ เอามือประสานไว้บนหน้าท้องเท่านั้น เพราะติดที่ครอบหูอันใหญ่ปิดหูทั้งสองข้างเอาไว้ เธอนอนนิ่งแล้วหลับตาลงอีกครั้ง...เงียบสงัด มีเพียงเสียง ตุบ ๆ ๆ ของหัวใจเท่านั้น เงียบแบบนี้ท่าจะหลับได้

ตุบๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ตาเธอยังคงปิดด้วยเปลือกตา มือทั้งสองยังอยู่ในตำแหน่งเดิม แต่ขาซ้ายเริ่มขยับเลื่อนขึ้นมาจนตั้งฉากกับหัวเข่า ขาขวาค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาจนตั้งฉากกับหัวเข่า เท้าทั้งสองประกบกัน แล้วเท้าที่ประกบก็นำพากันรูดกลับสู่เบื้องล่างเป็นการลองกำลังเส้นเอ็นว่าจะยืดหยุ่นได้เพียงไหน เสียงตุบ ๆ ในหัวหายไปเมื่อเธอมีจิตไปเพ่งที่ส่วนอื่น เธอลองตะแคงซ้าย ที่ครอบหูอันโตคั่นระหว่างหัวกับหมอนเป็นช่องว่างเอาแขนสอดได้สบาย เธอลองพลิกคว่ำ หน้าจมอยู่ในหมอนเป็นอุปสรรคต่อการหายใจ ในที่สุดก็ต้องกลับมาสู่ท่านอนหงายเหมือนเดิม

ในห้องนี้มีเธอเป็นสิ่งมีชีวิตเดียวเธอจะทำอะไรก็คงไม่ไปหนักหัวใคร เธอกางขาให้กว้างที่สุดแล้วค่อย ๆ หุบเข้า กางออก-หุบเข้า กางออก-หุบเข้า พลันเธอก็คิดอะไรได้ เธอลุกจากเตียงไปที่ส่วนทำอาหารของห้อง แล้วหยิบกล้วยหอมกำลังห่ามที่เพิ่งซื้อเมื่อเย็นมาหนึ่งผล เธอเดินไปที่โต๊ะทำงานเปิดลิ้นชักตรงโน้นตรงนี้เพื่อค้นหาอะไรบางอย่าง เธอเอื้อมมือเข้าไปหยิบของที่ต้องการจากช่องในสุดของที่เธอได้รับแจกมาและคิดว่าจะไม่ได้ใช้แล้ว

...

...

...

...

...

เธอลุกจากเตียงไปเปิดไฟในห้องแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป เมื่อทำความสะอาดร่างกายเสร็จเธอออกมาจากห้องน้ำพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก ส่ายหัวกับตัวเองถึงสิ่งที่เพิ่งทำไป แล้วเดินไปปิดไฟล้มตัวลงนอน ทันทีที่สายตาปะทะเพดานเธอเห็นดาวดวงนั้นเรืองแสงสุกปลั่งอย่างดาวที่ได้รับแสงเต็มที่ ดาวดวงนี้มีอยู่จริง ๆ ด้วย หลังปิดไฟใหม่ ๆ เหล่าดาวพลาสติกจะเรืองแสงอวดกัน ไม่นานก็จะเริ่มดับหายไปทีละดวง ๆ จนในที่สุดฝ้าเพดานก็เหลือแต่ความมืดดำ

ดาวดวงนั้นเรืองแสงให้เธอชื่นชมไม่นานก็มีอาการดับไปเป็นดวงแรกๆ แสงดาวกว่าจะเดินทางมาถึงตาเราดาวดวงนั้นอาจดับสูญไปแล้ว ดาวดวงนี้ก็เช่นกันเปล่งแสงแห่งอดีตให้เธอชื่นชม แล้วก็ค่อย ๆ จางหายไป หรือดาวดวงนี้ไม่มีอยู่จริงกันแน่

เสียงตุบๆ ดังในหู ถึงเวลาที่เธอจะถอดที่ครอบหูออกได้แล้ว