ถึงคุณ

.

ท้องฟ้าของเมื่อวานกับวันนี้จะแตกต่างกันมั้ยฉันในเมื่อวานกับวันนี้จะแตกต่างกันหรือเปล่าทุกสิ่งทุกอย่างเรากำหนดเอาเองทั้งนั้น โลกแค่หมุนไปเรื่อยๆ คุณว่าจริงมั้ยทั้งหมดก็แค่หนึ่งวันในทุกวัน และฉันอ่านหนังสือไปในทุกวันที่โลกหมุน

.

ตั้งแต่อ่านหนังสือเมืองเล็กความรักจบไปฉันกลับมาคิดถึงตัวเองอีกครั้ง คิดถึงหนังสือ หนังสือ และหนังสือหากวันหนึ่งฉันไม่อยู่หนังสือของฉันจะเป็นไงบ้างหลายวันมานี่เริ่มคิดว่าฉันควรปล่อยหนังสือบ้างดีไหม ฉันจะเก็บไว้เพื่ออะไร ขายออกไปบ้างเพื่อซื้อหนังสือเล่มใหม่แต่สุดท้ายยังทำใจม่ายยด้ายยย!!!

.

ฉันยังปล่อยวางเรื่องนี้ไม่ได้อยู่ดีมีเหตุผลร้อยแปดไม่อาจตัดใจได้ เฮ้อ...ถอนหายใจหลายเฮือก ฉันล่ะหน่ายตัวเองช่างเถอะเมื่อถึงเวลาคงมีหนทางของมันหรอกสิ่งที่ฉันจะทำตอนนี้คือการอ่านให้ได้เยอะที่สุด เพราะความสมดุลระหว่างฝั่งซื้อมากับอ่านไปช่างแตกต่างกันเหลือเกินทำไมถึงเป็นคนเช่นนี้หนอ ฉันเริ่มเล่มแรกของปีด้วย “มาโอ” ไม่จริง!!!คุณอย่าเพิ่งเชื่อฉัน จะพูดให้ถูกเป็นอีกเล่มหนึ่งต่างหากจะให้ถูกกว่านั้นอีกคือฉันอ่านหนังสือพร้อมกันหลายเล่ม

.

ไม่ๆๆห้ามซ้ำเติมกันเด็ดขาดไม่ว่าจะโดยการจิ้มหน้าผากหรือทำตาขวางใส่ ปิดปากของคุณซะด้วย เพราะตาฉันเริ่มวนเป็นวงแบบการ์ตูนแล้วล่ะทีนี้เป็นไปตามคาดไมเกรนเริ่มเคาะตรงหน้าผากฉันเบาๆ ในวันรุ่งของปี จะบอกว่าฉันนอนตั้งแต่ปี๖๑เพิ่งมาตื่นเอาตอนสายของปี๖๒เองนะเหมือนเจ้าหญิงนิทรามั้ยอ่ะ หลับข้ามปีเชียวน้าอันนี้ไม่เกี่ยวกับไมเกรนหรอกเป็นนิสัยน่ะ

.

ฉันอ่าน มาโอ/ บันทึกนกไขลาน/สัญญาณสังหรณ์/ บิเบลียบันทึกไขปริศนาร้านหนังสือ/ บทเรียนชีวิตจากแฮร์รี่พอตเตอร์

มาโอชนะเลิศเย้ๆๆจบก่อนแน่อยู่แล้ว เพราะเป็นเล่มที่เล็กกว่าเล่มอื่น ส่วนบทเรียนชีวิตฯจำนวนหน้าไม่เยอะหรอกแต่เป็นหนังสือเกี่ยวกับการพัฒนาตัวเอง ตอนแรกไม่รู้หรอกพออ่านไปเอ๋...หนังสือแบบนั้นฉันต้องให้เวลากับการละเลียดมากอยู่สักหน่อย

.

ฉันใช้วิธีอ่านสลับไปมาทั้งหมดนั่นแหละออกเดินทางกับมาโอไปยังดินแดนปีศาจ/ ช่วยตามหาแมวกับโทรุ โอกาดะ/เฝ้าร้านหนังสือเก่ากับโกระ/ เรียนรู้ความลับเกี่ยวกับตัวเลขไปกับโมนา/ พร้อมกับหวนระลึกถึงความทรงจำขณะอ่านแฮร์รี่พอตเตอร์ครั้งแรกเมื่อนานมาแล้วสนุกจริงจังมาก เอ้ย!!!ฉันว๊าปอยู่

.

แต่อ่านแบบนี้ก็ไม่เลวเลยคุณลองดูสินี่คือปฏิบัติการทลายกองดองอันเป็นปัญหาหย่ายยยระดับโลกของหนอนผู้เขมือบตัวหนังสือเป็นอาหารเป็นมิตรคู่ใจและเป็นอะไรต่อมิอะไรในชีวิตอีกเยอะแยะฉันมุ่งมั่นเป็นอย่างยิ่งว่าจะอ่านให้หมดโดยพลันก่อนการซื้อครั้งใหม่จะเริ่มอีกครั้ง

.

แต่...แต่...แต่แป่ววววพลาดอีกแล้วเผอิญฉันไปพบความน่าสนใจของ “ยักษ์ใต้พิภพ” เข้าอีกล่ะ  น่าเอาหัวโขกโต๊ะซะจริ๊งงง

.

อย่างมาโอฉันได้มาตั้งแต่คราวงานหนังสือรอบก่อนล่าสุดที่ชื่อ “อ่านอีกครั้ง” ความมุ่งมั่นในครั้งนั้นเพื่อเจอคุณลวิตร์กะคุณเพ่คุ่น(ปราบดา)สรุปเจอเพ่คุ่นหล่ออยู่บนเวที คุณลวิตร์ป่วยวันที่ฉันไปซะได้ โธ่ๆๆฉันปลื้มเธอมากเลยแหละ ฉันว่าฉันเคยบอกคุณไปแล้ว คุณรู้จักเธอหรือเปล่าเธอมีหลายชื่ออยู่นา พัณณิดา-ลวิตร์-ปัน-เคียว ทั้งหมดคือเธอ พัณณิดา ภูมิวัฒน์

.

เล่มมาโอถือเป็นการตามรอยด้วยการย้อนอ่านงานสมัยแรกของเธอก็ฉันน่ะพอปลื้มคนไหนจะขนขวายหาเก็บอ่าน เธอคนนี้เป็นหนึ่งในสุดยอดแห่งความปลื้มปริ่มอย่างที่มักพูดบ่อยๆ คือ ต่อให้เธอเขียนเรื่องราวตั้งแต่กไก่ถึงฮนกฮูก ฉันก็อ่านอาการหนักมิใช่น้อยฉันน่ะ

.

วรรณกรรมเยาวชนเล่มนี้นอกจากน่ารักแล้วยังให้ตกความคิดด้วยความง่ายที่ไม่ง่าย ผ่านตัวละคร พ่อมด/ ปีศาจ/ แมว   ตามแบบฉบับผู้เขียนมีกลเกมส์การเมืองการปกครอง และลักษณะผู้คนให้มองเห็นทั้งสองด้าน ในวังวนของสงครามความเกลียดชังและผู้บริสุทธิ์

.

ฮาริฮาร์น เป็นเด็กที่เกิดในวัน“ไฟ” ซึ่งถือเป็นกาลกิณี ถูกขับออกจากหมู่หรือฆ่าให้ตาย

“ข้าเกิดมาได้ห้าปีสงครามก็เริ่มรุนแรง ข้าซึ่งไม่มีค่าอะไรอยู่แล้วในบ้านก็ได้ขึ้นไปบนเกวียนกับคนอื่นๆเพื่อหนีพวกทหาร แต่ในที่สุดทหารก็ไล่ตามกระชั้นเข้ามา เกวียนหนักเกินไปเขาจึงโยนของที่ไร้ค่าที่สุดลงมา ข้าเป็นสิ่งแรกที่แม่ของข้าเองทิ้งลงมา

.

นับแต่นั้นมาข้าก็รู้ว่า คนเราเจ็บปวดเมื่อถูกเกลียดชังข้ารู้แต่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์ทำให้คนเจ็บปวด”(น.๑๑๒)

.

ไซแลนไดท์

เป็นทหารไร้ชื่อ ไม่มีปากเสียง พวกทหารปีศาจเห็นว่าเขาโง่เขลาเหมาะแก่การเป็นเครื่องมือ จึงยกเขาขึ้นสูง เลื่อนตำแหน่งเร็วมากเพราะเขาไม่พูดทำแต่งานอย่างเดียว แต่เมื่อเขาได้รับตำแหน่งแม่ทัพภาค

.

เขาก็เห็นว่าถึงเวลาที่จะฉีกหน้ากากของตนออก...กลายเป็น “โจรกบฎ” (น.๓๘)

.

ที่มาโอพูดว่า “มีแต่คนที่เต็มไปด้วยความเกลียดและใช้สิ่งนั้นเป็นเครื่องมือเพื่อทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ” (น.๑๒๒)ข้อนี้ฉันว่ามาโอผิด ในกรณีไซแลนไดท์กับรุสโซ ใช่อยู่หรอก แต่ฮาริฮาร์นไม่ใช่ซะหน่อยข้าผู้เป็นมนุษย์ขอเถียงเจ้าในเรื่องนี้นะมาโออออ(#ทีมปีศาจโดดเดี่ยว)ในใจปีศาจตนนั้นไม่ได้มีความเกลียดชังเขาแค่ต่อสู้เพื่อผู้บริสุทธ์

.

ตัวละครทั้งหมดฉันรักฮาริฮาร์นมากที่สุดคุณเข้าใจถูกแล้วล่ะมันแบบเดียวกับที่ฉันรักทอม มาโวโล่ ริดเดิ้ล และสเนป พวกเขาน่าสงสารและโดดเดี่ยวฉันเทหมดใจให้ปีศาจผู้ถูกขับในเรื่องนี้ ถึงรุสโซจะบอกว่า

.

“ฮาริฮาร์นไม่ใช่คนฉลาดวันหนึ่งเขาอาจตายไปเสียก่อนเพราะทุ่มเทตัวเองโดยไม่คิด” (น.๑๒๓)

ก็เถอะ อย่างน้อยเขามีความขาวมากกว่ารุสโซกับไซแลนไดท์แล้วกันเหอะ

.

ไซแลนไดท์เป็นแบบพวกอยากเปลี่ยนโลกที่เราเห็นอยู่แหละน่าคุณเคยเห็นสิลองสังเกตุหน่อย

“ไซแลนไดท์มีปัญญาดีกว่า เขารู้ว่าสงครามไม่ได้หยุดได้ด้วยความซื่อตรง แต่หยุดได้เพราะคนที่อยากให้มันหยุดโดยไม่มีข้อแม้ใดๆแม้จะใช้ความรุนแรงก็ตาม เขาทำตามความเชื่อนั้น ยินดีใช้วิธีการทุกอย่างยอมให้มีการกบฏและคงถึงกับยอมให้มีการสู้รบอีกครั้งเพื่ออุดมการณ์จะพลิกแผ่นดินของเขา

.

แต่ก็นั่นแหละ เขานำความคิดของเขามาใช้อย่างไม่บริสุทธิ์

เขาล่อลวงคนอื่นให้ทำตามความคิดตน และตัวเขาเอง...ข้า(รุสโซ)สาบานได้เขาชอบความยิ่งใหญ่ และสักวันคงอยากเป็นราชาเช่นกัน” (น.๑๒๓)

.

ตัวพ่อมดรุสโซเองก็ใช้ความเกลียดของตัวเองเป็นเครื่องมือด้วยเหมือนกันเขาเจ้าเล่ห์ได้แนบเนียนจึงแก้แค้นกษัตริย์ปีศาจด้วยยุทศาสตร์ทางการเมืองไม่เสียเลือดเสียเนื้อว่างั้นมาคิดได้เพราะปีศาจโดดเดี่ยวของฉันนั่นเอง

.

...หากคิดแก้แค้น จะมีคนมากมายต้องเจ็บปวดและบางทีอาจจะรวมถึงคนที่ไม่เกี่ยวข้องด้วย...(น.๑๒๖)

.

คุณเห็นหรือเปล่าฉันรักคนไม่ผิดแสนจะปลื้มใจในตัวฮาริฮาร์นเรื่องนี้ต้องยกความดีให้มาโอด้วย เพราะเจ้าแมวนั่นล่ะทำให้รุสโซได้คิด

รุสโซยังมีปมเกี่ยวกับพ่อตกอยู่ในเงื้อมเงาของความเป็นลูกจิ้งจอกสงคราม จนน้องชายของเขาบอกว่า

.

“พี่ไม่ต้องเหมือนพ่อก็ได้ พี่ก็เป็นพี่ พ่อก็เป็นพ่อไม่เห็นจะเกี่ยวกันตรงไหน” (น.๑๓๘)

.

เด็กชายผู้ถูกมองว่าปัญญาอ่อน(แต่เด็กนั่นเปล่าหรอกแค่เขาไม่เหมือนคนอื่นนิดหน่อยเองเช่นว่าชอบเช่าม้าเข้าป่าไปดูดอกไม้ ไปเก็บก้อนหิน ไปจับแมลง แค่นั้นเอง) ได้ช่วยปลดปล่อยพี่ชายของตัวเองให้เขายอมรับความเป็นตัวตนของเขาและยอมเปิดใจให้กับแมวตัวดำตาสีฟ้า

.

อ่านเล่มนี้แล้วทำให้ฉันคิดถึงคู่พี่น้องในเรื่องผู้เสกทรายขึ้นมาอ่ะรู้สึกถึงความใกล้เคียง อยากกลับไปอ่านอีกจังคิดถึง คิดถึง

.

“นี่ไม่ใช่เพียงหนังสือเล่มเล็กจิ๋วที่ว่างเปล่าหรอกนะเพราะอย่างน้อยมันก็ทำให้เห็นโลกมากขึ้น”

จริงมั้ยเปล่าฉันไม่ได้คิดประโยคนี้เองหรอก เป็นความคิดของมาโอน่ะ คล้ายๆ แบบนี้แหละ

.

“นี่ไม่ใช่การเดินทางที่ว่างเปล่าหรอกเพราะอย่างน้อยมันก็ทำให้เห็นโลกได้มากขึ้น” (น.๑๒๙)

.

วรรณกรรมเยาวชนไม่ใช่แค่เพื่อเด็กหรอกน่าห้ามคิดแบบนี้เด็ดขาดรู้ไหม คุณอ่านได้ หนังสือทุกเล่มมีความหมายเสมอ เมื่อเรามองเห็นความหมายที่ลึกซึ้งกว่ารื่นรมย์

.

ฉันรักลวิตร์รักตัวละครของเธอฉันอยากให้คุณรู้จักเธอด้วยอีกคน

วันนี้หนาวขี้เกียจอาบน้ำจังที่คุณอยู่หนาวมั้ย

๒ มกราคม ๒๕๖๒


#มาโอ
#พัณณิดา ภูมิวัฒน์