คำสาปแห่งโครวฟีลด์ (The Crowfield Curse)

เรื่อง คำสาปแห่งโครวฟีลด์ (The Crowfield Curse)
ผู้แต่ง แพท วอล์ช (Pat Walsh)
ผู้แปล พิรัล ลินด์
สำนักพิมพ์คลาสแอคท์, 2556




คำโปรยปกหลังนั้นดึงดูด

“ทุกย่างก้าวสู่ป่าฟ็อกซ์วิสต์...ระทึก ทุกลมหายใจใกล้แอ่งโหยหวน...สะพรึง ทุกวันที่อารามโครวฟีลด์...หนาวสะท้าน ก็ในเมื่อโลกนี้มีเรื่องไม่สมควรรู้ แต่วิลเลียมบังเอิญต้องรู้ ทุกนาทีของชีวิตเขาในฐานะผู้อาศัยที่อารามโครวฟีลด์ จึงทั้งระทึก สะพรึง และหนาวสะท้าน”

เห็นในเว็บหนึ่ง มีคนพูดถึงหนังสือเรื่อง “คำสาปแห่งโครวฟีลด์” บังเอิญตัวเองก็มีอยู่ในมือ และโดยส่วนตัวก็ชอบเรื่องแนวลึกลับด้วย ก็เลยถือโอกาสนำมาพูดคุยเปิดฉากในฐานะน้องใหม่ในวงการรีวิว หนังสือเล่มนี้เป็นวรรณกรรมแปล พอเริ่มอ่านไปหน่อย ก็หลุดเข้าไปในบรรยากาศแบบโบราณของอังกฤษ ที่เรียบแต่ไม่ง่าย! ความเรียบนั้นมีเสน่ห์และสวยงามมาก คนแต่งวางพล็อตได้ดี ชวนให้ลุ้นและเอาใจช่วยตัวเอกตลอด พอปิดเล่ม ก็สิ้นสงสัยทันทีว่า ทำไมวรรณกรรมเยาวชนเล่มนี้ถึงได้รับการยกย่องจากหลายสถาบันในต่างประเทศ รู้สึก “อิ่ม” และคุ้มค่าเวลาที่อ่านไป

เรื่องเปิดฉากขึ้นด้วยคำว่า “ฤดูหนาว ปี 1347” ครั้นแล้วก็ดำเนินไปด้วยความน่าพิศวงทันที คือ เกิดเสียงร้องประหลาดขึ้นในป่าลึก นั่นเสียงอะไร?

วิลเลียมคือเด็กชายวัยรุ่น กำพร้า และถูกโชคชะตาพัดพาให้ไปอยู่ที่อารามโครวฟีลด์ วันหนึ่งในเหมันต์อันหนาวเหน็บ วิลเลียมเข้าป่าไปเก็บฟืนและได้ยินเสียงร้องประหลาด     

วิลเลียมติดตามเสียงนั้น และเจอ “ฮ็อบ” ซึ่งเป็นสัตว์ประหลาดที่เข้าใจภาษามนุษย์

วิลเลียมช่วยชีวิตฮ็อบไว้และพากลับไปที่อารามโครวฟีลด์  คนอื่นมองไม่เห็นฮ็อบ

มีแต่วิลเลียมกับบราเดอร์สเนลหมอยาประจำอารามโครวฟีลด์เท่านั้นที่มองเห็น  วิลเลียมมีตาทิพย์!

ที่ใกล้ ๆ กับอารามมีแอ่งวิสเซิล ซึ่งก็คือแอ่งโหยหวนตามที่ปกหลังบอกไว้ เพราะเพียงแค่ย่างเข้าใกล้ บรรยากาศก็จะวังเวง เกิดเสียงโหยหวนโดยหาต้นเสียงไม่ได้ ต่อมาสาเหตุที่ทำให้เป็นเช่นนั้นก็ปรากฏ แอ่งนั้นต้องคำสาป!

บุรุษปริศนา 2 ตนปรากฏกายขึ้นที่อารามโครวฟีลด์ คนหนึ่งชื่อแชดล็อก ส่วนอีกคนชื่อผู้เฒ่าโบน ท่าทางคงจะเป็นนักเดินทางและมีทรัพย์สมบัติไม่น้อย แต่เพราะเหตุใดเล่าถึงได้เลือกมาพักที่อารามโครวฟีลด์ ทั้ง ๆ ที่อารามแห่งอื่นก็หรูหราอยู่สบายกว่าที่โครวฟีลด์เป็นไหน ๆ  ทุกคนเฝ้าสงสัย แต่ก็ไม่สืบให้รู้ความจริง เพราะอารามโครวฟีลด์ต้องการทุนทรัพย์มาซ่อมแซมอาคารแห่งต่าง ๆ  ความจำเป็นในเชิงเศรษฐกิจมีอำนาจเหนือความสงสัยใด ๆ ทั้งปวง แต่แล้วความจริงก็ปรากฏ  ความจริงนั้นคือ...?

ตาทิพย์ คำสาป ความจริงบางประการ...องค์ประกอบเริ่มชัดขึ้น

ผู้เฒ่าโบนเป็นโรคเรื้อน คนสมัยนั้นรังเกียจผู้ป่วยโรคเรื้อนเสียยิ่งกว่าอะไร เชิงอรรถหน้า 74 อธิบายไว้ว่า “โรคเรื้อนเป็นโรคติดต่อเรื้อรังที่เกิดจากแบคทีเรีย โรคนี้จะลุกลามไปตามร่างกายของผู้ที่ติดเชื้อ กัดกินทำลายผิวหนัง เส้นประสาท แขนขา และตา การติดเชื้ออาจส่งผลให้สูญเสียเนื้อเยื่อได้ตามลำดับ ทำให้นิ้วมือและนิ้วเท้าสั้นลงและผิดรูปร่าง เป็นโรคที่ถูกตั้งแง่รังเกียจจากคนรอบข้างเพราะกลัวการติดต่อ”

แต่ยังมีความจริงที่ซ่อนเร้นอยู่อีกหลายประการ เรื่องเริ่มดำเนินต่อไปเมื่อแชดล็อกชายรับใช้กับผู้เฒ่าโบน ขอร้องแกมบังคับให้วิลเลียมพาไปที่แอ่งโหยหวน  ขณะเดียวกัน ฮ็อบคู่หูวิลเลียมก็ค่อย ๆ เล่าเรื่องลึกลับที่เผยความลี้ลับให้วิลเลียมได้รู้มากขึ้น จนในที่สุดวิลเลียมก็จำต้องพา “สองตน” นั้นไปยังแอ่งทั้ง ๆ ที่กลัวจัด แชดล็อกกับโบนลงความเห็นแล้วว่ามีแต่วิลเลียมเท่านั้นที่จะคลี่คลายคำสาป “บางประการ” นั้น แล้ววิลเลียมก็ทำได้จริง ๆ ในแบบที่เกือบจะเอาชีวิตไม่รอด

วรรณกรรมเรื่องนี้ ไม่ใช่ High Fantasy หรือจินตนิยายที่สร้างโลกใหม่ขึ้นทั้งหมดเหมือนอย่าง ลอร์ด ออฟ เดอะ ริงส์ แต่อ่านสนุกและชวนติดตาม ชวนให้ค้นหาว่าคำสาปนั้นคืออะไร เนื้อเรื่องมีการหักมุมเล็ก ๆ และไม่น่าเชื่อว่าวรรณกรรมแฟนตาซีจะสอนแง่คิดที่ชวนให้เฉลียวใจมาก ๆ ด้วย แง่คิดนั้นก็คือ เราจะอยู่ค้ำฟ้าไปไย ถ้าคนที่เรารักจากไปหมด และถ้าเราต้องจมอยู่กับความอมตะ...ที่เป็นอมตะท่ามกลางกองทุกข์

Create Date : 11 สิงหาคม 2556 Last Update : 12 สิงหาคม 2556 22:11:14 น. Counter : 1228 Pageviews.		4 comments
Share Tweet