“ข้าพเจ้าขอโดยสารเรือไปด้วยได้หรือไม่ ?”

สิ้นเสียงกล่าววาจาอันสดใสดุจระฆังเงิน
ก็บังเกิดเสียงกระพรวนเงินดังตามมา

ไม่คาดคิดกลับเป็นบุคคลที่เขาอยากพานพบอีกสักครั้งหนึ่ง

 “แม่นาง...เป็นท่านเอง?
ข้าพเจ้าคิดเหมาเรือนี้เพียงข้ามฟากเท่านั้น แม่นางยังคงไปที่แห่งใด?”

“ข้าพเจ้า คิดเสาะหาคนผู้หนึ่ง”

“อ้อ...เป็นบุคคลเช่นใด”

“บุคคลผู้นี้รู้จักแต่ใช้กำลังทำลายข้าวของ
ทำหลังคาบ้านเรือนผู้อื่นเสียหายแต่ไม่คิดจะชดใช้ข้าพเจ้าได้แต่ตามเสาะหาคนผู้นี้เพื่อชดใช้ค่าเสียหาย”

กระบี่เดียวดายเคยรับมือมาแล้วทุกสถานการณ์แต่สถานการณ์เช่นนี้กลับกลืนไม่เข้าคายไม่ออกคล้ายกับยากรับมืออยู่บ้างอยู่บ้าง

“แม่นาง...เรื่องเมื่อคืน
ความจริงข้าพเจ้า...”

โดยไม่รอให้กระบี่เดียวดายกล่าวจบ นางยังคงกล่าวสืบไป

“คนผู้นี้ความจริงไม่เพียงไม่ชดใช้ค่าเสียหายแล้ว
แม้แต่นามผู้อื่นยังไม่คิดจะถามไถ่ เรียกว่า แม่นางๆ อยู่ได้”

ปากกล่าววาจาพร้อมกับสายตาก็ค้อนให้ขวับหนึ่งกระบี่เดียวดายยากรับมือแล้วจริงๆ

“ข้าพเจ้าเสียมารยาทต่อท่านแล้ว ขอทราบนามอันไพเราะของแม่นาง”

“ข้าพเจ้าเรียกว่า ดั่งความฝัน”

“ดั่งความฝัน ช่างเป็นชื่อที่เหมาะสมกับท่านนัก
ไม่ว่าบุรุษใดในโลกหล้า ขอเพียงได้พานพบท่านสักคราก็ได้แต่ตกอยู่ใน ดั่งความฝัน แล้ว”

“วาจาท่านกล่าวเกินจริงไปบ้างแล้ว”
พอกล่าวจบยังปรากฏรอยยิ้มจางๆที่ดวงตาคู่งามนั้น ใบหน้าก็แดงซ่านเอียงอายอยู่บ้าง
กระบี่เดียวดายพึ่งทราบตอนนี้เองว่าดวงตาผู้คนก็สามารถแย้มยิ้มได้
ซึ่งมีเพียงรอยยิ้มเช่นนี้ที่สามารถทำให้ผู้คนหลงใหลงมงาย กระบี่เดียวดายจึงเอ่ยขึ้นว่า

“ข้าพเจ้าขอชดใช้เป็นสุรา อาหารได้หรือไม่”

กล่าวพลางจัดแจงที่นั่ง
เตรียมพร้อมทั้งสุรานารีแดง และกับแกล้มอีกหลายอย่าง
นี่นับว่าเป็นเรือที่เพียบพร้อมจริงๆ

“ท่านนี่ร้ายกาจจริงๆ นี่กลับคิดมอมสุราข้าพเจ้า”
ในคำกล่าวมิได้แฝงท่าทีจริงจังทั้งตอนนี้ยังทรุดนั่งลงแล้ว พร้อมกล่าวว่า

“แท้ที่จริงแล้ว ขอเพียงท่านยินดีชดใช้
ไม่ว่าเป็นสิ่งใดข้าพเจ้าล้วนน้อมรับไว้ เพียงแต่ข้าพเจ้าไม่ถนัดดื่มสุรา
จึงรบกวนท่านดื่มแทนข้าพเจ้าเถอะ”

“กลับกลายเป็นว่าตอนนี้คนที่ถูกมอมสุราเป็นข้าพเจ้าแล้ว”

กระบี่เดียวดายยกสุรารวดเดียวสามจอกในใจครุ่นคิด
‘หากสตรีเช่นนางคิดมอมเมาสุราบุรุษนับว่าง่ายดายยิ่ง
แต่บุรุษเช่นนั้นย่อมมิใช่ข้าพเจ้าเด็ดขาด’

ซึ่งความจริงหากนางคิดมอมเมาบุรุษจริงนางย่อมไม่ใช้สุรา
นางเพียงใช้ดวงตาที่งามซึ้งคู่หนึ่งและรอยยิ้มที่สะกดผู้คนรอยยิ้มหนึ่งก็เพียงพอแล้ว
และในตอนนี้กระบี่เดียวดายก็คล้ายถูกมอมเมาจนเมามายแล้ว

กระบี่เดียวดายกล่าวขึ้นว่า

“ฟังว่าดินแดนทางใต้นี้ ผู้คนล้วนมีอัธยาศัยไมตรีดี
มีทะเลสาบที่สวยงามแห่งนี้ ซ้ำยังมีทิวทัศน์อันงดงามปานภาพวาด
คำกล่าวนี้ล้วนมิได้แปลกปลอม”

“เป็นเช่นนั้นจริง
สถานที่เช่นนี้ให้กำเนิดจิตรกรและกวีที่มีชื่อมากมาย”

“ข้าพเจ้าความจริงคิดอยากจะมีโอกาสสักครั้ง ใช้ชีวิตที่สงบสุขสักครา
อ่านหนังสือ ตวัดพู่กัน ร่ายรำตัวอักษร แทนกระบี่”

“ไฉนท่านไม่มีโอกาส อย่างน้อยก็ยังเป็นเวลานี้”

พลางนึกถึงคำกล่าวของชายชราที่ริมฝั่ง
โอกาสมีอยู่เสมอแม้เพียงน้อยนิด คิดดังนั้นจึงแต่งกวีขึ้นมาบทหนึ่ง

“บางครั้ง...ภาพเธอเบลอ เหมือนเพ้อฝัน

   บางครั้ง...ก็กระจ่าง เหมือนกลางวัน

แต่บางวัน...เหมือนจริง ยิ่งใกล้เธอ

ยิ่งเข้าใกล้ เธอก็ลับ กลับไม่เห็น

หรือว่าเป็นภาพลวงตามาเสนอ

มาลวงหลอน หลอกฉัน ฝันละเมอ

ฉันกับเธอ เธอกับฉัน นั้นฝันไป

ฝันเหมือนจริง หรือจริง ดั่งอิงฝัน

มาพบกัน วันนั้น ใจฉันเผย

ตามันฟ้อง ออกมา หรือเปล่าเอย

เหมือนว่าเรา นั้นเคย ได้รักกัน”

Create Date : 29 สิงหาคม 2552
Last Update : 29 สิงหาคม 2552 9:34:01 น.		1 comments
Counter : 298 Pageviews.
Share Tweet