25 วันที่ได้ลืมตาดูโลก กับการที่ต้องใช้ชีวิตในโรงพยาบาล

วันนี้ น้องเตเต้อายุได้ 26 วันแล้วนะครับ และหนูก็ได้ออกมาสูดอากาศภายนอกโรงพยาบาลเป็นครั้งแรก ตั้งแต่ได้ลืมตามองดูโลกกว้างๆใบนี้

หนูต้องรักษาอาการลิ้นหัวใจที่ปิดไม่สนิทและออกซิเจนในปอดมากเกินไป ในห้องไอซียู 7 วันเต็มๆ จะมีทีมแพทย์ พยาบาลและผู้ช่วย ดูแลหนูตลอด 24 ชม ส่วนพ่อกับแม่ เข้าเยี่ยมหนูได้ ตั้งแต่ 11.00-18.00น ของทุกๆ วัน

ทีมแพทย์ทุกคน จะขออนุญาตหนู ก่อนที่จะทำการรักษา ไม่ว่าจะเจาะเลือด ใส่ออกซิเจน หรือใช้เครื่องมือทางการแพทย์อื่นๆ จะพูดคุยกับหนูตลอดการรักษา และถ้าพ่อกับแม่อยู่ระหว่างที่คุณหมอจะรักษา ก็จะขออนุญาตพ่อกับแม่ด้วยเช่นกัน จะแจ้งให้ทราบว่า จะทำอะไร เนื่องจากสาเหตุอะไร ทุกครั้ง

ระหว่างเข้าเยี่ยม คุณหมอจะรายงานอาการ วิธีการรักษา และการดูแลหนูในแต่ละวันให้พ่อกับแม่ทราบตลอด

คุณพยาบาลและผู้ช่วย จะดูแลเรื่องการให้นม ยา รักษาความสะอาด ฯลฯทุกคนจะแทนตัวเองว่า "แม่" จะพูดกับหนูด้วยคำพูดที่ไพเราะ ฟังแล้วอบอุ่นหัวใจไม่น้อยเลย
ทุกคนดูแลหนู เหมือนกับว่า หนูเป็นลูกของพวกเค้าเองเลยทีเดียว แม่เห็นแล้ว ก็รู้สึกดีสุดๆ ปลื้มจัง แม่ว่า หนูเองก็คงรู้สึกไม่ต่างไปจากแม่หรอก หนูได้หมวกไหมพรมสีฟ้าเป็นของขวัญด้วย แม่เองก็ไม่รู้ว่าจะขอบคุณทุกคนยังไงดี

เมื่ออาการของหัวใจดีขึ้น คุณหมอให้หนูมาพักที่ห้องธรรมดา เพื่อให้หนูฝึกหายใจเอง โดยไม่ต้องใส่ออกซิเจน และฝึกดูดนม โดยไม่ต้องใช้สายยาง

คุณหมอสอบถามว่าแม่จะพักห้องพิเศษเดี่ยว คู่ หรือห้องสามัญ แม่กับพ่อตกลงว่า จะอยู่ห้องสามัญก่อน จะได้ประหยัดเรื่องค่าใช้จ่าย แต่ถ้าอยู่ไม่ไหว ก็จะขอย้าย

กฏของการพักห้องสามัญ คือ แม่สามารถอยู่ดูแลหนูได้ตลอด 24 ซม พ่อมาดูแลได้ในช่วงเวลา 06.00-20.00น สำหรับญาติ เข้าเยี่ยมได้ในเวลา 10.00-20.00น

บรรยากาศของห้องพัก จะมีทั้งหมด 4 เตียง ห้องที่แม่กับหนูอยู่ เป็นแรกเกิดทั้งหมด โดย 3 เตียงที่พักอยู่ก่อน เค้ามีปัญหาเรื่องคลอดก่อนกำหนด รอฝึกหายใจและดูดนมเหมือนกันกับหนู

คืนแรก ที่ได้แม่ได้อยู่กับหนู แม่รู้สึกดีใจเป็นที่สุด แม่เองก็ไม่รู้ว่า เลี้ยงหนูยังไงบ้าง ก็คอยสอบถามจากเพื่อนร่วมห้องนั่นแหละ และทุกคนก็ให้คำปรึกษาได้เป็นอย่างดี ถือว่า แม่ตัดสินใจถูกที่เลือกอยู่ห้องสามัญ เพราะถ้าไปอยู่ห้องเดียวละก็ แย่แน่ๆ แม่คงทำอะไรไม่ถูกแน่นอน

แต่ ก็ทำให้แม่รู้สึกอึดอัดเหมือนกัน กับสายตา หรือคำถามเกี่ยวกับตัวของหนู ถือว่า เป็นการฝึก ก่อนที่จะออกมาใช้ชีวิตข้างนอก เพราะเราต้องเจอสายตา และคำถาม ไม่แตกต่างจากที่นี่หรอก

แม้กระทั่งหมอบางคน ก็ยังใช้คำพูด ที่บางครั้ง แม่เองก็รู้สึกจุกไปทั้งอก ทั้งๆ ที่มันก็คือ "ความจริง" แต่ทำไม แม่ถึงได้รู้สึกแย่จังก็ไม่รู้

บางที เวลาที่แม่เจอคำถาม หรือคำพูดที่ทำให้รู้สึกแย่ๆ น้ำตาแม่แทบจะไหลออกมาทีเดียวละ แม่แค่รู้สึก สงสารหนูจัง หนูต้องได้สัมผัสกับความรู้สึกแบบนี้แน่นอน
ตอนนี้ แม่ยังคิดไม่ออกเหมือนกัน ว่าจะสอนให้หนูรับมือ กับสายตา คำพูด แบบนั้นได้อย่างไร ยังพอมีเวลา แม่เชื่อว่า ลูกชายคนเก่งของแม่ จะต้องรู้สึกดีๆ กับทุกๆ สายตา ทุกๆ คำพูด ทุกๆคำถามได้อย่างไม่อ่อนแอ เหมือนกับที่แม่รู้สึกในตอนนี้แน่นอน

ณ เวลานี้ แม่ต้องดูแลเรื่องสุขภาพของหนูในให้แข็งแรงที่สุด ปัญหาเรื่องหัวใจ และปอด ณ ตอนนี้ ถือว่า โอเค

ยังมีปัญหาเรื่องของธัยรอยด์ฮอร์โมน (โรคเอ๋อ) เนื่องจาก พัฒนาการในเรื่องของน้ำหนักของหนู มีปัญหา คุณหมอส่งเลือดตรวจ เพื่อหาสาเหตุ ตอนนี้ ผลเลือดขึ้นๆ ลงๆ ยังระบุได้ไม่ชัดเจน ต้องคอยติดตามเรื่อยๆ

ถือว่าเยอะเนอะเตเต้ ชีวิตมันก็เยอะแบบนี้ละ เยอะหรือไม่เยอะ ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป อย่างน้อยๆ แม่ว่า เราก็โชคดีสุดๆ นะครับ เราได้รับกำลังใจเยอะแยะ ทั้งจากคนใกล้ และไกล สู้ๆๆ

ปล ขอขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจที่ส่งมานะครับ ทั้งของขวัญ ของใช้เยอะแยะมากมาย จนไม่รู้ว่า จะตอบแทนทุกกำลังใจได้อย่างไร ซึ้งสุดใจจริงๆ

Create Date : 29 กรกฎาคม 2554 Last Update : 29 กรกฎาคม 2554 16:39:24 น. Counter : 1332 Pageviews.		17 comments
Share Tweet