หัวข้อบล็อควันนี้ เป็นอารมณ์ ความรู้สึกของแม่ล้วนๆ ภาวะนี้ค่อยๆโผล่มาเป็นระยะ เส้นทางเดินของความพิเศษ ไม่ง่ายจริงๆ
การได้มาซึ่ง "ลมหายใจ" ยากมาก หนูทำให้แม่รู้ว่า การได้เกิดมาบนโลกนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เด็กๆในกลุ่มที่มีภาวะดาวน์ซินโดรม โดนสกัดไม่ให้เกิดโดยการเจาะน้ำคร่ำ บางคนถูกยุติ บางคนก็ได้เกิดมามองดูโลก และบางคนก็ไม่สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้นาน ด้วยปัญหาทางสุขภาพ แม้พ่อ แม่ ครอบครัว หรือคุณหมอจะพยายามช่วยเหลือพวกหนูอย่างเต็มที่ แต่ก็ไม่สามารถ...
ด้วยเทคโนโลยีสมัยใหม่ ทำให้เราติดต่อกันได้รวดเร็ว แม่ได้รับรู้ สัมผัส ได้ยิน ได้ฟัง เกี่ยวกับจากไปของเด็กๆในกลุ่มเดียวกับหนู แทบทุกปี ปีละหลายคน แม่เศร้าจับจิต แม่เจ็บปวด ถึงไม่ใช่ญาติสนิท แต่ประหนึ่งว่าใกล้ชิดกันมาก
แม่ไม่รู้ว่า "เราผ่านวิกฤติ" มาได้ยังไง รู้แค่ความรักนำทาง ความศรัทธาทำให้แม่มีพลัง แม่ดูแลหนูด้วยความเชื่อ เชื่อว่าที่หนูเลือกมาอยู่กับเรา ด้วยเหตุผลทีสมดุล
การดูแลหนูไม่ง่าย หนูต้องการ "เวลา การเอาใจใส่" และขณะเดียวกัน ค่าใช้จ่ายในการดูแลไม่น้อย บางครั้งก็ทำให้แม่สับสน ว่าต้องทำยังไงถึงจะตอบโจทย์ตรงนี้ได้ แม่ต้องการ "เวลาคุณภาพ" เพื่อได้อยู่กับหนูให้มากที่สุด
อะไรบางอย่างทำให้เรียนรู้ว่า บางทีเราอาจจะมีเวลาดูแลกันและกันไม่นาน แม่อาจจะมีโอกาสได้ดูแลหนูไม่นาน หรือหนูอาจจะปิดโอกาส ไม่ให้ได้ดูแลหนูอีก อะไรก็เกิดขึ้นได้ สำหรับสิ่งเหล่านี้ แม่พยายามเตรียมใจ
แต่ยิ่งนับวันแม่ยิ่งหลงรัก ยิ่งนับวันแม่ยิ่งรู้สึกว่า ขาดหนูไม่ได้ และเมื่อได้ยินการจากไปของหนูน้อยที่มีภาวะเดียวกับหนู ยิ่งทำให้แม่รู้สึกว่า เวลาสำหรับเรามีค่ามาก (สำหรับเราอาจจะเป็นการนับเวลาถอยหลัง นี่คือความรู้สึกกลัวของแม่)
เด็กที่มีภาวะความต้องการ การดูแลเป็นพิเศษ นี่ช่างมีอะไรพิเศษจริงๆ ครอบครองหัวใจของพ่อ แม่และคนรอบข้างได้แบบสนิทใจ แม้จะมีคำพูดบางคำ ที่ฟังแล้วตะหงิดๆอยู่หน่อย ก็ถือว่าเป็นส่วนน้อย ไม่สามารถทำลายความน่ารักของหนูได้แม้แต่น้อย
แม่อาจจะรู้สึกกังวลใจ วิตกใจ ถือว่า เป็นการไม่ละเลยต่อการใช้เวลาสำหรับเรา แม่พยายามให้ทุกๆนาทีของเรา ให้เป็น "เวลาคุณภาพ" มากที่สุด ให้สมกับที่หนูเลือกมาอยู่กับเรา
ขอบคุณนะลูก
รักหนูจังเตเต้
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
