พายุรักเรือนใจ : ตอนทำไม? ฉันแพ้นายตลาด (2/5)

จนมาเจอกันอีกครั้ง ตอนไปเสนองานให้กับลูกค้าซึ่งต้องการจัดประชุมพนักงานประจำปีและต้องใช้ห้องขนาดใหญ่ และรอบสุดท้ายทางลูกค้าเรียกให้เข้ามาต่อรองราคา เธอมาก่อนจึงได้เข้าพูดคุยกับลูกค้าก่อน ซึ่งการบูรเองก็พยายามกดราคาเท่าที่จะทำได้ แล้วนั่งรอผลอีกห้อง ไม่นานนายคนนั่นโผล่มาพร้อมกับลูกค้าด้วยหน้าตายิ้มแย้ม และกล่าวขอโทษเธอ ก่อนจะขอตัวไปทำงานต่อ

เธอจำวันนั้นได้ดี เพราะเป็นครั้งแรกที่นายนั่นทักทายแบบสุดแสบ

“ยินดีต้อนรับคู่แข่ง ที่ไม่น่ากลัวเอาเสียเลย”

ก่อนจะเดินผลักไปอย่างสบายอารมณ์ ขณะที่เธอโกรธสุดขีดเพราะทำอะไรนายนั่นไม่ได้

“เฮ้อ!” เสียงถอนหายใจดังขึ้น ก่อนที่มือเรียวปราศจากเครื่องประดับจะกดไปที่แป้นโทรศัพท์แบบไม่ต้องยกหูขึ้นพูด แล้วสั่งการผ่านเครื่องมือสื่อสารไปยังหน้าห้อง

“คุณแก้วค่ะ ช่วยเชิญคุณปองศักดิ์มาพบ และขอให้เขาเตรียมข้อมูลรายได้รายรับย้อนหลังหนึ่งปีมาด้วยค่ะ”

“ได้ค่ะ คุณน้ำหอม”

ทั้งห้องเงียบไปเกือบสิบห้านาที ก่อนจะมีเสียงเคาะประตูขออนุญาตเข้าห้องของคุณปองศักดิ์ ผู้อำนวยการฝ่ายการเงินของบริษัท ซึ่งเป็นคนเก่าคนแก่ของบิดาที่การบูรไม่ค่อยจะเข้าใจกับท่าทางที่เฉยชาต่อเธอสักเท่าไหร่ แต่เพราะคุณพ่อเคยขอร้องไว้ว่า อย่าทิ้งคนเก่าคนแก่ของโรงแรม ยังไงให้เลี้ยงดูทุกคนเป็นอย่างดี จนกว่าจะไม่สามารถประคับประคองกิจการไปได้ก็ให้หาคนที่จะมาซื้อกิจการต่อเพื่อให้โรงแรมการบูรได้ยืนหยัดต่อไป พนักงานทุกคนจะได้ไม่ตกงาน ที่การบูรต้องเรียกมาเพราะอยากรู้สภาพการเงินของโรงแรมว่า จะสามารถอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่

“เชิญค่ะ คุณอา”

“คุณการบูรเชิญผมมาปรึกษาเรื่องสภาพการเงินของโรงแรมหรือเปล่าครับ”

“ใช่ค่ะ คุณอาช่วยบอกแบบตรงไปตรงมาด้วยนะคะ”

“ถ้าโรงแรมไม่มีแขก และหางานเข้ามาป้อนไม่ได้ อย่างเต็มที่โรงแรมคงอยู่ได้ไม่ถึงกลางปีหน้า” น้ำเสียงของคนพูดไม่ได้รู้สึกรู้สากับสิ่งที่จะเกิดขึ้น ผิดกับคนที่นั่งฟังซึ่งความเครียดเริ่มก่อตัว

“คุณอา มีคำแนะนำน้ำหอมไหมว่าควรทำยังไง”

“อาไม่ถนัดการหาเงิน เท่ากับการเก็บรักษาเงินหรอกครับ”

“แล้วถ้าน้ำหอมยอมแพ้ เราต้องเตรียมเงินเท่าไหร่เพื่อชดเชยให้กับพนักงาน คุณอาช่วยทำตัวเลขให้ด้วยค่ะ”

“ถ้าคุณพ่อคุณอยู่ ท่านคงไม่ยอมแพ้ง่ายขนาดนี้ ท่านต้องทำทุกอย่างเพื่อรักษามันไว้”

การบูรเพียงพยักหน้าบ่งบอกเป็นเชิงให้ผู้ใต้บังคับบัญชาอาวุโสรับรู้ว่าเธออยากอยู่คนเดียว และกลับไปทำหน้าที่ตามที่เธอต้องการ


รถสีแดงคันหรูเลี้ยวปาดเข้าที่จอดรถอย่างรวดเร็ว และหยุดนิ่งทันที ก่อนที่เรียวขางามก้าวลงจากรถ สาวสวยรูปร่างเพรียวระหงในชุดแซทสีน้ำตาลเข้ม ตัดด้วยผ้าฝ้ายสีขาวคาดตรงบริเวณเอวแบบรัดกิ้วให้เห็นทรวงทรงองค์เอว รองเท้าส้นสูงสีดำความสูงน่าจะประมาณสามนิ้วเห็นจะได้เดินฉับๆ อย่างแคล่วคล่องว่องไวจากที่จอดรถตรงดิ่งไปยังประตูทางเข้าร้านอาหารที่ตั้งอยู่ท่ามกลางต้นไม้อันร่มรื่น โดยทุกด้านเปิดโล่งรับอากาศภายนอกที่เย็นสบาย

วันนี้นางสาวการบูรนัดเพื่อนซี้สองสามคนมาสังสรรค์ภายใต้แสงจันทร์ยามค่ำคืน แต่พอสัญญาณกระดิ่งตรงประตูดังขึ้น มีเพียงเจ้าของร้านและเด็กบริการเท่านั้นที่สนใจ สายตาคู่สวยของแขกผู้มาใหม่ พยายามมองหาเพื่อนสาวที่นัดไว้ผ่านผู้คนที่นั่งกันเกือบทุกโต๊ะ เพราะร้านอาหารที่มีบรรยากาศแบบร่มรื่นอย่างนี้มักเต็มทุกครั้งในวันศุกร์สิ้นเดือน หรือที่ใคร ๆ ชอบเรียกว่า วันศุกร์แห่งชาติ แล้วพลันสายตาเธอบังเอิญไปเห็นเข้ากับร่างสูงใหญ่ของคนที่วนเวียนอยู่ในห้วงความคิดของเธอตลอดบ่าย

นายเมฆาร์ คู่แข่งทางธุรกิจควงสาวสวยนางแบบชื่อดังมาดินเนอร์ท่ามกลางบรรยากาศใต้แสงจันทร์ ทำท่าเป็นสุภาพบุรุษเชอะปากคอเลาะร้ายขนาดนั้นไม่น่ามีใครมาสนใจได้เลย ก่อนความคิดอันไม่เหมาะสมจะเตลิดไปมากกว่านั่นเสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าก็ดังขึ้น การบูรรีบเปิดแล้วหยิบมันขึ้นมากดรับก่อนที่จะเป็นเป้าสายตาทุกคนในร้าน เสียงเพื่อนสาวแว้ดใส่ทันทีที่เธอกดรับ

“ยัยน้ำหอม เธอยืนทำอะไรอยู่ตรงนั่นพวกฉันนับเวลาถอยหลังแล้วนะ”

“เออรู้แล้ว กำลังมองหาอยู่นี่ไง”

“ฉันยืนโบกมืออยู่เห็นแล้วใช่ไหม มาเร็ว!” คำสั่งการของเพื่อนสาวจบลงพร้อมกับสัญญาณโทรศัพท์ก็หลุดไปด้วย การบูรรีบเดินจ้ำเข้าไปหากลุ่มเพื่อนอย่างรีบเร่ง ขืนช้าเดี๋ยวแม่พวกเพื่อนสาวของเธอ จะต้องจับเธอกรอกไวน์จนเมาขับรถกลับบ้านไม่ได้แน่ เพราะทุกครั้งเธอจะเป็นนางสาวสายเสมอสำหรับเพื่อนๆ เป็นประจำ พวกนั้นจึงหาทางแก้นิสัยด้วยการ ถ้ามาช้าเกินครึ่งชั่วโมงต้องกินไวน์ให้หมดหนึ่งขวด

ประวัติหลังจากดื่มไวน์หนึ่งขวด สร้างความอับอายให้เสมอ ครั้งหนึ่งเมาจนเพื่อนต้องพากลับแต่บังเอิญไปเจอด่านตรวจจับแอลกอฮอลล์ คุณตำรวจกำลังทำหน้าที่ให้คนขับเป่าเครื่องมืออยู่ นางสาวการบูร เมาลงจากรถมาขอเป่าบ้าง ท่านก็ใจดีให้เป่า แต่แทนที่จะเป่าแต่ลมออกมาเพื่อตรวจ กลับพ้นอ้วกของที่กินไปฝากทั้งเครื่องเป่า และเสื้อคุณท่านกลับไปให้เมียที่บ้านสงสัยเสียนี่ คุณตำรวจจะจับปรับก็ไม่รู้จะหาข้อหาอะไรให้ เพราะไม่ได้ทำความผิดฐานเมาแล้วขับ แต่ดันเมาแล้วอ้วกรดคุณตำรวจ พอเธอสร่างเมาต้องไปขอโทษขอโพยคุณพี่เขาเป็นการใหญ่ หลังจากนั้นนางสาวการบูรก็จะไม่ยอมมาสายเกินสิบห้านาทีอีกเลย

Create Date : 05 สิงหาคม 2552		5 comments
Last Update : 5 สิงหาคม 2552 22:33:39 น.
Counter : 2894 Pageviews.
Share Tweet