Group Blog |
ตอนพิเศษ: กงฮวากับเหรินชาง (ดั่งรักไร้กาลเวลา) กงฮวากับเหรินชาง ยามรัตติกาล สายลมแสนเหน็บหนาวพัดกรูเข้ามาภายในศาลาสูง หอบเอากลีบดอกไม้และกลิ่นหอมระรื่นนาสิกมาสู่ผู้อาศัยในนี้ ร่างหนึ่งนั่งอยู่ ณ ศาลาแห่งนี้เนิ่นนานจนคล้ายจะกลายเป็นรูปสลัก จากช่วงที่อัสดงคตมาจนถึงช่วงสองยาม ในดวงตาไม่อาจชื่นชมทิวทัศน์อันใด ในดวงใจเพียงเฝ้ารอคอยเงาร่างของใครบางคน เพียงแค่มองเห็นเขาที่อยู่ไกลลิบนั่น หัวใจข้าก็พลันอุ่นวาบ น้ำแข็งที่เกาะค้างอยู่ในใจข้าพลันหลุดออก ทั้งอกมีแต่ความยินดีปรีดา แต่ใบหน้าของข้ายังคงราบเรียบ ปราศจากรอยยิ้ม...ทว่าดวงตาของข้ากลับเฝ้ามองทุกอิริยาบถของเขา ทั้งลักษณะการก้าวเดิน การแกว่งแขน สีหน้า ท่าทางที่เขาทำ อย่างไม่ให้คลาดสายตา เขาก้าวมาหาข้าช้าๆ ใบหน้าอันหล่อเหลาและเย็นชานั้นกล่าวขอโทษที่ทำให้ข้ารอนาน ปลายนิ้วเรียวนั้นจับเข้าที่มวยผมข้า แล้วค่อยๆ คลายเกลียวของเปียเล็กที่ข้าบรรจงเกล้าไว้เพื่อเขาโดยเฉพาะออก ริมฝีปากบางนั้นขยับเอ่ยเอื้อนวาจา "กงฮวา. . .บุปผาของข้า" ในใจข้ากลับร่ำร้องว่าข้าหาได้ชื่อ กงฮวาไม่...ข้าชื่อ ซินเยวี่ย แต่ทว่าใจหนึ่งก็กลับนิ่งเฉยไว้ ขอเพียงเขาเรียกข้า ต้องการข้า ขอเพียงเขาปรารถนา จะให้ข้าเป็นดอกไม้ กอไผ่ ต้นหญ้า หรืออะไรก็ได้ ข้าก็จะเป็นเพื่อเขาผู้นี้ เพียงเพื่อที่จะได้มีตัวตนในสายตาของเขา...ข้าทำได้ทั้งสิ้น ความอบอุ่นแผ่ซ่านมาจากเรือนกายตรงหน้า ข้าถือโอกาสแอบอิงอุ่นไอนั้นอย่างน่าละอาย จิตใจบังเกิดความละโมบโลภมากเพียงอยากครอบครองเขาไว้เพียงคนเดียว ทั้งใจและกาย . . .หากแต่ก็ทราบว่ามิอาจทำได้ ข้าคงเป็นแค่เพียงเสี้ยวจันทร์น้อยที่ไม่มีวันได้กลายเป็นจันทร์เต็มดวงกลางใจเขาผู้นี้ น่าเศร้านัก... ในยามที่ผมเปียทิ้งตัวลงคลอเคลียไหล่ . . . โซ่ที่พันธนาการใจข้าก็คลายออก ในเวลาที่สองมืออุ่นนั่นประคองใบหน้าของข้า ดวงใจข้าก็เริ่มแปรเปลี่ยน และเมื่อเขามอบจุมพิตลงบนหน้าผากของข้า ณ เวลานี้. . .หัวใจข้าก็ไม่ใช่ของข้าอีกต่อไปแล้ว
|
สายลมบนผืนทราย
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Friends Blog Link |
||||||||||||
