กันยาที่ถูกสาป.

เดือนที่สวยที่สุดใน ๑ ปีสำหรับเราแล้วเราว่า เดือนกันยานั่นเอง
จำได้แม่นแน่ว่า ช่วงนั้น หมอกขาวจะลอยเรี่ยไปทั้งมหาวิทยาลัยในตอนย่ำรุ่งถ้าเราจะเข้านอนกันช้า
หรือหมอกแดงจะลอยอวล เป็นฉากฉานฟ้ากลางดึก หากเราจะออกไปปั้นจักรยานกัน
บางที ฝนก็ตก แต่ฝนกันยาที่ว่านี่เป็นฝอยฝน เรียกว่าละอองหมอกเหมาะกว่า
หากเราเดินฝ่าเข้าไปในฉากละอองหมอก ตัวก็จะมีกระไอน้ำละเอียดบาง ห่มนาบจนเปียกเย็นไปทั้งตัว

ตอน ม ๖ กันยาเช่นกัน, พวกเราจัดไปเที่ยวกันที่ อุบลราชธานี ที่ผาแต้ม
เราเลาะลัดไปตามทางเดินโบราณไล่จาก ฐานล่างที่มีรูปแดง และเราแยกกันไม่ออกว่า รูปมือรูปไหน เป็นรูปของเด็กมือบอนด้วยสีสเปร์ สมัยนี้ รูปไหนเป็นมือโบราณ
และเมื่อขึ้นไปจนถึงยอดผาแต้ม ก็ให้สงสัยไม่วายว่า ทำไมถึงมีป้ายว่า "ห้ามขว้างหินลงเหวเด็ดขาด"
บางคนก็ว่า เค้ากลัวว่าหินจะตกไปเหงกกระบาลคนข้างล่าง
บ้างก็ว่า หินข้างบนมันมีน้อย เพราะใครมาก็เอาไปขว้างหมด เลยต้องห้าม เพราะกลัวหินหมด
แต่เราเห็นว่า เค้าอาจกลัว เหวผาแต้มนั้น เต็ม- ถ้าจะขว้างกันทุกคน จริง หินคงท่วม
และ บนยอดผาแต้มนั่นเองที่เรา แลไปลิบ ๆ เห็น ป่าผืนใหญ่ น่ากลัวและมีทางทอดให้เดินป่าเข้าไป
ป้ายว่าน้ำตก ๗ กม. เพราะป้ายนั่น พวกเราจึงนั่งรถเลยผาแต้มเพื่อจะไปให้ถึง น้ำตกสร้อยสวรรค์

เมื่อถึง ค่าที่ควรจะเล่นน้ำตกกับกินเหล้่ากับหาที่กางเตนท์นอนกับมัวตื่นเต้น
ต่อเมื่อตื่นย่ำรุ่งขึ้นมาและจะกลับนั่นแล้ว ถึงได้อื้ออึงกันว่า ทำไมน้ำตกนี่ต้องชื่อสร้อยสวรรค์
แล้วเราก็ได้ข้อสรุปว่า มิใช่เพราะสายน้ำเชี่ยวเป็นสร้อยสวยนั่นหรอก เพราะหมอกกันยาที่เรี่ยไหลเป็นสายในตอนตรู่นั่นมากกว่า
หมอกบางเส้น ลอยคล้ายสายเมฆเรี่ยพื้นเฟิร์นตะำไคร่เกาะผืนหินเก่า
จนเหมือนกับเราตัวสูงกว่าฟ้า กำลังมองลงมาบนพื้น

นั่นคือกันยาดี ๆ ในรอยจำ

เมื่อไล่ลำดับเหตุการณ์กลับไป แต่ละกันยาของชีวิต เรื่องราวอันไม่น่ารื่นเริงมักเร้ารุมกันเข้ามาใน ช่วงเดือนนี้
ประกอบกับ ฝนกันยา เมื่อไม่ใช่ที่มหาลัย และที่สร้อยสวรรค์ ,มันก็ดูเศร้าซึม อึมครึม เกินไป
ทั้งที่ปรกติ ชอบฟ้าหม่น ๆ
แต่เมื่อใจเราไม่นิ่ง เพราะเต้นระรัวไปตามจังหวะทุกข์
ฟ้าหม่นก็เหมือนจะข่มซ้ำเติมลงไปให้จมเศร้าตาย

ปีนี้-ที่นี่-กรุงเทพ
ชะตาของชาติไทย ในความรู้สึก ตกอยู่แต่ใน หม่นมัว และเศร้า และสะเทือนใจ และไม่จริงใจ
ที่สำคัญ เราได้แต่รู้สึกว่า ช่วยอะไรในเรื่องเหล่านั้นไม่ได้เลย
นอกจากเฝ้ามองด้วยใจประหวั่น สำหรับเรื่องเศร้า
และแค้นเคือง รัฐสภา


เหตุใดหนอ คนเราจึงแปลงใจตัวเองให้ สับปรับ กลับกลอก เกลือกลิ้ง กลั้วไปกับความเลวระยำต่ำช้าในศีลข้อที่ง่ายที่สุด แต่มีคนทำได้น้อยที่สุด คือ มุสา

หากคนเราหลอกได้แม้แต่ใจตัวเอง การตกนรกอันทรมาที่สุด ก็น่าจะเป็น
ความหลงว่ากรรมที่ได้ทำนั้นเป็นกรรมดี เป็นกรรมทีมีความสุข
เหมือนปลากินหางตัวเองอย่างเอร็ดอร่อยนั่นเอง


ขอพระองค์ทรงพระชนม์ชีพยืนนาน , เรามักกล่าวกับตัวเองอย่างนั้นเมื่อนึกถึง รัฐสภา
หากฉัตรแก้วห่มเกล้าชาวไทย มิอันตรายไป ณ ช่วงเวลานี้ ฉันใจสั่น



"เมื่อเราเผชิญปัญหาที่เราแก้ไขได้- ก็จงแก้ไข จะได้ไม่ต้องไปกังวล
แต่ถ้าปัญหานั้น เรา แก้ไขไม่ได้ กังวลไป ก็ไม่มีประโยชน์ " ดาไลลามะว่าไว้

เราพยายามทำใจตามนั้น แต่ลบไม่เลือนลืมเลย
ยิ่งเมื่อสองสามวันก่อน....ที่ฟ้าคะนองโครมคราม และผ่าลงไปทั่วกรุงเทพอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน

ทุกข์ที่แก้ไข-จัีบต้องไม่ได้ ทำอย่างไรจึงจะเลือนไปจากใจ ?



ในฟ้าอึมครึม

ฉันได้แต่นั่ง ทำใจให้สว่าง

Create Date : 07 ตุลาคม 2548		1 comments
Last Update : 7 ตุลาคม 2548 15:05:28 น.
Counter : 538 Pageviews.
Share Tweet