กระเป๋าเดินทางนิรนาม
ภาพข้าวของภายในกระเป๋าเดินทางที่ถูกทิ้งร้างไว้
และยังหลงเหลืออยู่ในโรงพยาบาลโรคจิตเวช Willard Asylum มหานครนิวยอร์ก
เป็นข้าวของชิ้นสุดท้ายของผู้ป่วยที่ถูกปล่อยทิ้งไว้ในโรงพยาบาลตลอดชีวิต
เพื่อให้แยกตัวพวกเขาออกจากโลกภายนอก
ข้าวของเหล่านี้ได้บอกเล่าเรื่องราวถึงครั้งหนึ่งในชีวิต
พวกเขาเคยมีชีวิตจิตใจ มีครอบครัว มีคนรัก มีข้าวของ มีทรัพย์สมบัติ
ก่อนที่ญาติพี่น้องครอบครัวของพวกเขาจะตัดสินใจส่งผู้ป่วยมาอยู่ ณ ที่แห่งนี้
หลายคนจบชีวิตทีนี่และถูกฝังศพไว้ที่สุสานฝั่งตรงข้ามโรงพยาบาล
กลายเป็นคนไร้ชื่อไร้นาม (นิรนาม) ไม่นานก็ไม่มีใครจดจำหรือรู้จักอีกตลอดกาล
ภาพเหล่านี้ช่างภาพ Jon Crispin ได้รับอนุญาตให้ถ่ายภาพข้าวของในกระเป๋าเดินทางของผู้ป่วย
ที่ถูกทอดทิ้งไว้ข้างหลังที่โรงพยาบาลจิตเวช Willard Asylum ทางตอนเหนือของรัฐนิวยอร์ค
กระเป๋าเดินทางรวม 400 ใบถูกค้นพบบนห้องใต้หลังคาโดยถูกวางทิ้งไว้จนถึงปี 1995(2538)
นับตั้งแต่ช่วงปีที่ผู้ป่วยเข้ามารักษาในปี 1910-1960(2453-2503)
ผู้ป่วยหลายคนเสียชิวิตในโรงพยาบาล และศพถูกฝังไว้ในสุสาน
ที่หลุมฝังศพมีเพียงตัวเลขหน้าป้ายหลุมศพ ไร้ชื่อไร้นามผู้ตาย
เมื่อผู้ป่วยถูกตัดสินจากครอบครัวญาติพี่น้องแล้วว่า
ให้ส่งตัวไปรักษาที่โรงพยาบาลจิตเวช Willard Asylum
พวกเขาต่างมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางที่เต็มไปด้วยข้าวของส่วนตัว
ที่พวกเขาหรือญาติพี่น้องครอบครัวของพวกเขาคิดว่า
จำเป็นสำหรับผู้ป่วยเพื่อผ่านช่วงวันเวลาในการใช้ชีวิตภายใน ณ ที่แห่งนี้
แต่หลายคนไม่เคยออกไปจากสถานที่แห่งนี้อีกเลย
บางคนถูกทอดทิ้งไว้ ณ ที่แห่งนี้ร่วม 30 ปี
ภายในกระเป๋าเดินทางต่างเต็มไปด้วยข้าวของ
ที่เปี่ยมล้นด้วยจินตนาการและความทรงจำที่รำลึกถึงอดีตของผู้ป่วย
แต่แล้วข้าวของทั้งหมดยังถูกกักขังซ้ำอีกครั้ง
บนห้องใต้หลังคาของโรงพยาบาล แล้วหลงลืมไปกับกาลเวลา
ในปี 1995(2538) ลูกจ้างโรงพยาบาลได้ค้นพบกระเป๋าเดินทางของผู้ป่วยจำนวน 400 ใบ
ที่มีการเก็บรวบรวมไว้ตั้งแต่ปี 1910-1960(2453-2503)
ตอนนี้ ช่างภาพ Jon Crispin ได้ถ่ายภาพข้าวของภายในกระเป๋าเดินทางของผู้ป่วย
ถ่ายได้เพียงส่วนหนึ่งจำนวน 80 ใบจากกระเป๋าเดินทางทั้งหมด
ภาพถ่ายเหล่านี้เป็นการร่วมรับรู้ชีวิตจิตใจและชะตากรรมของผู้คน
ที่เจ็บป่วยไม่สบายและไม่ได้รับอนุญาตให้กลับไปอยู่ร่วมกับญาติพี่น้องครอบครัวหรือสังคมภายนอกอีกเลย
ส่วนหนึ่งของชีวิตที่ผ่านมา กระเป๋าใบนี้เป็นของ Anna
ภายในมีจดหมายที่ไม่ได้จ่าหน้าซองถึงเธอ แปรงสีฟันหนึ่งคู่
เข็มขัดและผ้าคาดเอวสีฉูดฉาด เช่นเดียวกับ รองเท้าและหมวก
กระเป๋าใบนี้เป็นของ Frank C ทหารผ่านศึกสหรัฐจาก Brooklyn มหานครนิวยอร์ค
ภายในมีชุดอุปกรณ์ซ่อมแซมเสื้อผ้า อุปกรณ์ชุดดูแลเครื่องแต่งกายและผมเผ้าให้เรียบร้อย
ปืนเด็กเล่น บัตรปันส่วนขนมปัง และของอื่น ๆ ตามภาพ ภาพถ่ายของตนเองและครอบครัว
ชุดเครื่องแบบทหารสหรัฐ Frank C ถูกเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี
แม้ว่ามันจะถูกเก็บไว้ในกระเป๋าเดินทางตั้งแต่ปี 1950(2493)
จนกระทั่งถูกค้นพบอีกครั้งในปี 1995(2548)
ภาพถ่ายครอบครัว Frank C ที่ทิ้งไว้เบื้องหลัง
ตามประวัติแล้วเขาไม่เคยออกจากโรงพยาบาลแห่งนี้อีกเลย
เหมือนกับผู้ป่วยจำนวนมากที่เสียชีวิตที่นั่น
ทุกศพจะถูกฝังในหลุมฝังศพที่ไร้ชื่อไร้นามมีแต่ตัวเลขกำกับไว้เท่านั้น
ภาพกระเป๋าเดินทางที่ถูกทอดทิ้งแล้วโดย Frank C
ไม่มีสัญญาณอาการป่วยทางจิตเลย
ภายในกระเป๋าเดินทางจะเห็นว่ามีการจัดข้าวของอย่างเป็นระเบียบ
ช่างภาพ Jon Crispin ให้สัมภาษณ์กับ MailOnline
" เรื่องราวที่ผ่านมาจะเป็นเรื่องจริงหรือเีรื่องไม่จริง ก็คือว่า
ผู้ป่วยเหล่านี้ต่างเป็นนักโทษภายในอย่างจริงแท้แน่นอน
ครอบครัวญาติพี่น้องพวกเขาต่างละทิ้งพวกเขา
พวกเขามอบกระเป๋าเดินทางให้กับผู้ป่วย
หลังจากได้ตัดสินใจเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว
โดยครอบครัวญาติพี่น้องผู้ป่วยได้จัดเตรียมข้าวของให้ทั้งหมด
หรือให้ผู้ป่วยจัดเตรียมข้าวของด้วยตนเอง
ให้ลองมองไปที่ข้าวของในกระเป๋าเดินทางเหล่านี้ แล้วลองคิดดูว่า
คนเหล่านี้มีชีวิตจริง ๆ อยู่ข้างนอกอย่างไรบ้าง ก่อนที่จะเดินทางมาอยู่ในที่นี่
Frank C อดีตทหารผ่านศึกสงครามโลกครั้งที่สองจาก Brooklyn มหานครนิวยอร์ค
ได้นำเครื่องแบบทหารสหรัฐ ซึ่งยังคงเก็บรักษาไว้ในสภาพเหมือนเดิมในกระเป๋าเดินทาง
และยังมีภาพถ่ายของตนเองและภาพถ่ายของครอบครัวด้วย
ยังมีภาพบางส่วนในช่วงหนึ่งของชีวิตภายในกองทัพสหรัฐ
กับภาพการใช้ชีวิตที่บ้านเกิดเมืองนอนหลังสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สอง
ส่วนกระเป๋าเดินทางที่เป็นของสตรีผู้หนึ่งที่ชื่อ Anna ได้เปิดเผยให้เห็นว่า
เธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานกับงานรื่นเริงงานปาร์ตี้ต่าง ๆ
เธอบรรจงวางรองเท้าส้นสูงคู่ที่ทันสมัย และหมวกที่สวยเก๋จำนวนหลายใบ
เข็มขัดที่ประดับประดาด้วยเลื่อมลายสีทองบาง ๆ ที่บ่งบอกถึงการใช้ชิวิตที่หรูหรา
อย่างมีรสนิยมในการสังสรรค์และแสดงตัวตนในงานเลี้ยงต่าง ๆ "
Dmytre เจ้าของกระเป๋าเดินทางใบนี้ เป็นหนึ่งในผู้ป่วยไม่กี่คนในโรงพยาบาลแห่งนี้ที่เป็นที่รู้จักกันดี
เขาเข้ามารักษาที่โรงพยาบาลแห่งนี้ในปี 1953(2496) และอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลา 24 ปี
เสียชีวิตในปี 2000(2543)
Flora T. เห็นได้ชัดว่าเป็นสตรีชนชั้นสูง(ไฮโซ) มีข้าวของอย่างดี เช่น ขวดน้ำหอม
วงแหวนที่รูดผ้าเช็ดปากทำด้วยเงิน แต่ก็มีด้านมืด(ด้านไม่ดี)ของข้าวของที่สะสม คือ
ชุดเข็มฉีดยาและยาเสพติดที่ใช้ฉีด
ชุดยาเสพติดของ Flora T. ดูเหมือนว่าจะเป็น strychnine sulfate
เป็นยาที่ใช้รักษาโรคลมชัก
ไม่มีใครทราบว่าเธอถูกส่งตัวมารักษา ณ ที่แห่งนี้ ด้วยเหตุผลอันใด
" Willard Asylum เป็นโรงพยาบาลรักษาโรคจิตเวช ที่ถูกสร้างขึ้นและใช้งานตั้งแต่ปี 1800-1995(2343-2538)
มีแต่เพียงคำบอกเล่ากันว่า มีผู้ป่วยหลายพันคนที่เคยรักษาตัวที่นี่ และหลายพันคนที่จบชีวิตลงที่นี่เช่นกัน
ตอนนี้ใช้เป็นสถานที่ฟื้นฟูสมรรถนะร่างกายและรักษาคนป่วยที่เสพย์ยาเสพติด
กล่องกระดาษแข็งที่ใส่ข้าวของ Eleanor G. มีชุดม้วนผมคีมคู่ที่ทำด้วยเหล็ก
ชุดซ่อมแซมเสื้อผ้า น้ำหอมในขวดแก้วที่เป่าด้วยช่างฝีมือทำแก้ว
แสดงให้เห็นว่าเธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ในตอนที่ถูกส่งตัวมารักษาที่โรงพยาบาล
ภาพข้าวของทั้งหมดได้ทำให้ผมต้องหวนคิดคำนึงว่า ข้าวของทั้งหมดเป็นของส่วนตัวของผู้ป่วย
เมื่อเพ่งมองไปที่ข้าวของเหล่านี้ ย่อมจะจินตนาการได้ว่า เจ้าของเดิมมีการใช้ชีวิตเป็นอยู่อย่างไร
จากภาพถ่ายกระเป๋าเดินทางรวม 80 ใบ แต่กฎหมายรัฐนิวยอร์คห้ามไม่ให้ช่างภาพ Jon Crispin
รายงานชื่อเจ้าของกระเป๋าเดินทางที่ตรวจสอบกับบันทึกรายชื่อคนป่วยของโรงพยาบาลได้
แม้ว่าจะเป็นการบอกเล่าเรื่องราวของผู้ป่วยที่สมบูรณ์ถูกต้องมากขึ้น
เพราะผู้ป่วยทุกคนจะต้องได้รับความคุ้มครองตามกฎหมายเรื่องความลับหรือสิทธิของผู้ป่วย
ผู้ป่วยหลายคนถูกส่งตัวมารักษาที่นี่ด้วยเหตุผลต่าง ๆ นานา เช่น
Epilepsy โรคลมชัก ทำให้ที่แห่งนี้กลายเป็นสถานที่พักพิงตลอดชีวิต
หญิงสาวที่เป็นโรค hysteria ชายที่เป็นเกย์และหญิงที่เป็นเลสเบี้ยน
คุณแม่ที่ไม่สามารถทนทุกข์ทรมานกับความเศร้าโศกที่สูญเสียลูกวัยสามเดือนหรือน้อยกว่านั้น
ผู้ป่วยทั้งหมดต้องถูกครอบครัวหรือญาติพี่น้องตัดสินใจให้ส่งตัวมา ณ ที่แห่งนี้ "
กระเป๋าเดินทางของผู้ป่วยในอดีตที่ถูกพบบนห้องใต้หลังคา
มีข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของผู้ป่วย ที่มากับพร้อมกับการเดินทางมาถึงและการจากไปของเจ้าของ
ภายในมีข้าวของตั้งแต่สิ่งของเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่มีมูลค่าไม่มีราคา จนกระทั่งข้าวของราคาแพง
ข้าวของเหล่านี้ได้บอกเล่าเรื่องราวชีวิตเจ้าของในอดีตที่ผ่านมา
เป็นความทรงจำที่น่าเศร้าสลดและหดหู่ใจ
มีชุดเด็กทารกที่เย็บด้วยมือจากเจ้าของเสื้อผ้าที่หวังจะมอบให้เด็กทารกที่เสียชีวิตไปแล้ว
สามีที่ใช้ความรุนแรงกับภริยาเพราะพิษสุรา
จดหมายวิงวอนขอความช่วยเหลือให้พาไปจากที่นี่หรือพาหลบหนี ที่ไม่เคยส่งถึงผู้รับ
ภาพสาวยุโรปกำลังละเล่นสนุกสนานบนชายหาด
เอกสารประจำตัวบุคคลที่ทางรัฐการออกให้
รองเท้าสเก็ตน้ำแข็ง หนังสือปรัชญา วรรณกรรมและบทกวี
ลังกระดาษใส่ขาเทียมที่มีรายละเอียดจ่าหน้าว่าส่งให้กับ Willard จาก Henry L.
ช่วงของวันเวลา Peter L. เพิ่งจะซื้อหนังสือพิมพ์ Syracuse มหานครนิวยอร์ก
ก่อนวันที่จะถูกส่งตัวมา ณ ที่แห่งนี้ วันที่ 22 มีนาคม 1941(2484)
ชำรุดทรุดโทรม กระเป๋าเดินทางของ Clarissa B แสดงให้เห็นถึงสภาพการใช้งานที่ผ่านมา
แม้ว่าจะมีร่องรอยของความชำรุดทรุดโทรม แต่กระเป๋าใบนี้ก็ถูกเก็บไว้นานจนเกือบลืมกว่าหลายทศวรรษ
Eleanor G. มีกล่องกระดาษหลายใบที่เก็บสะสมข้าวของเครื่องใช้
บางกล่องที่เก็บขวดน้ำหอมราคาแพง อุปกรณ์เครื่องดัดผมไฟฟ้าแบบคีมคู่ และอุปกรณ์ซ่อมแซมเสื้อผ้า
Charles พร้อมกับ Zither พิณประเภทหนึ่งที่นำมาพร้อมกับการเข้ามารักษาอาการเจ็บป่วย ณ ที่แห่งนี้
ในช่วงปลายปี 1930(2473) ไม่มีใครรู้เลยว่าเขาได้รับอนุญาตให้เล่นมันอีกหรือไม่
ขวดใส่กลีเซอรีนพร้อมกับจุกไม้ก๊อก พบในกล่องเก็บข้าวของ Maude K.
พร้อมกับที่ทับกระดาษที่ระบุปี 1893(2436) งานแสดงสินค้าโลกมหานครชิคาโก้
ภาพเบื้องหลังการถ่ายภาพของ Jon Crispin
ผมยังไม่ค่อยแน่ใจมากนักกับการเข้าร่วมงานในโครงการนี้
แต่ผมอยากจะโพสต์ภาพบางอย่างเพื่อรับข้อเสนอแนะหรือคำติชม
ในปี 1995(2538) เจ้าหน้าพิพิธภัณฑ์สถานรัฐนิวยอร์ค
จะถูกย้ายจากสถานที่ทำงานจากศูนย์โรคจิตเวช Willard Psychiatric Center
ที่กำลังจะถูกปิดตัวลงโดยสำนักงานสุขภาพจิตแห่งรัฐนิวยอร์ค
และจะเปลี่ยนให้เป็นศูนย์ฟื้นฟูสมรรถภาพผู้ป่วยยาเสพติดของรัฐนิวยอร์ค
Craig Williams ได้ตระหนักถึงห้องใต้หลังคาที่เต็มไปด้วยกระเป๋าเดินทางของผู้ป่วย
ที่เดินทางมารักษาอาการเจ็บป่วยที่ศูนย์แห่งนี้
กระเป๋าเดินทางจะถูกขนย้ายจากอาคารห้องปฏิบัติการพยาธิวิทยามาเก็บรักษาไว้ที่นี่
นับตั้งแต่สถานที่แห่งนี้ถูกจัดตั้งขึ้นมา เพื่อรักษาผู้คนที่มีอาการเจ็บป่วยโรคทางจิตเวชเรื้อรัง
แต่ผู้คนเหล่านี้กับกระเป๋าเดินทางเหล่านี้ไม่เคยกลับออกไปอีกเลยเป็นจำนวนมาก
ทางพิพิธภัณฑ์ได้เตรียมการที่จะย้ายกระเป๋าเดินทางเหล่านี้
ไปยังคลังเก็บของอีกแห่งที่ Rotterdam
บรรดาเจ้าหน้าที่ต่างได้จัดหมวดหมู่และทำการหีบห่อกระเป๋าเดินทางและข้าวของ
อย่างระมัดระวังและพยายามอย่างยิ่งที่จะอนุรักษ์ข้าวของภายในกระเป๋าเหล่านี้
นิทรรศการกระเป๋าเดินทางที่ถูกคัดเลือกให้มานำแสดงโดยพิพิธภัณฑ์
และมีการจัดแสดงอีกครั้งที่ Albany ในปี 2003 (2546) หรือ 2004(2547)
รวมทั้งมีการนำไปแสดงทั่วรัฐนิวยอร์ก
ข้าวของภายในกระเป๋าเดินทางได้บอกเล่าเรื่องราวเจ้าของกระเป๋า
แสดงให้เห็นว่าเจ้าของมีการใช้ข้าวของในชีวิตจริง
ก่อนที่จะมารักษาตัวที่โรงพยาบาลแห่งนี้
สำหรับกระเป๋าเดินทางใบนี้เป็นของ Freda B .....
(แม้ว่าผมต้องการที่จะระบุนามสกุลของเธอ ไว้ ณ ที่นี่
แต่หลังจากการอภิปรายและถกเถียงกันอย่างกว้างขวางในสถานที่สาธารณะ
ประเด็นว่าใครก็ตามที่เคยรักษาตัวอยู่ที่ Willard หรือสถานที่รักษาโรคจิตเวชแห่งอื่น ๆ
ควรได้รับการคุ้มครองตามกฎหมายเรื่องความเป็นส่วนตัว
ผมจึงต้องลงเอยและยอมรับอย่างตรงไปตรงมาว่า
เรื่องนี้เป็นเรื่องกระทบต่อชีวิตจิตใจของผู้คน
และทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงของผู้คนที่เกี่ยวข้องได้
ดังนั้นจึงลงเอยด้วยว่า เธอไม่มีนามสกุล)
ผมสนใจมากกับกระเป๋าเดินทางเหล่านี้
ผมชอบมากกับความคิดเรื่องการจัดเก็บข้าวของ
ด้วยความเอาใจใส่และทุ่มเทอย่างจริงจัง
ที่พิพิธภัณฑ์ได้ทำลงไปในเรื่องเหล่านี้
และผมรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
ที่ได้รับอนุญาตให้ถ่ายภาพข้างของเหล่านี้
ที่บอกเล่าเรื่องราวของชีวิตผู้คนในอดีต
ที่พยายามต่อสู้อย่างมากกับความเครียดและโลกที่สับสน
เรื่องราวเหล่านี้ในตอนเริ่มต้นโครงการนี้
ผมต้องต่อสู้กับความคิดในใจของผมเล็กน้อย
ว่าจะทำอย่างไรกับเรื่องราวเหล่านี้
กระเป๋าเดินทางพวกนี้เคยผ่านการถ่ายภาพมาก่อน
แต่ในรูปแบบการถ่ายภาพที่แตกต่างกันอย่างมาก
แต่แล้วอุปสรรคอย่างแรกดูเหมือนว่าจะแก้ไขได้
เมื่อผมเข้าใจและเข้าถึงเรื่องราวต่าง ๆ
เรื่องต่อไปคือ เวลา ที่ผมคิดว่าผมสามารถบริหารจัดการได้
แต่เรื่องที่ใหญ่ที่สุดคือ เงินทุน
ที่มีบางสิ่งบางอย่างที่ผมจำเป็นต้องทำ
และในที่สุดสิ่งที่ตามมาคือ โครงการนี้
กลายเป็นนิทรรศการเรื่องราวที่ดีเยี่ยมอีกนิทรรศการหนึ่ง
หรืออาจจะเป็นหนังสือจำนวนหนึ่ง
ผมได้ทำงานร่วมกับ Dr.Karen Miller รวมทั้งเสนอความคิดบางอย่างกับ Dr.Karen Miller นักเขียนและจิตแพทย์
เธอยังใช้เวลาส่วนหนึ่งกับกระเป๋าเหล่านี้ และทำงานวิจัยเกี่ยวกับการใช้ชีวิตของผู้ป่วยใน Willard
ทำให้พวกเราได้พบเห็นเรื่องราวที่ผ่านมาจากกระเป๋านิรนาม
ในขณะเดียวกัน ผมรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะส่ง Link นี้ไปให้กับใครก็ได้ที่สนใจเรื่องราวแบบนี้
และเพื่อใครก็ได้ที่จะได้ให้ข้อเสนอแนะหรือคำติชมใด ๆ ขอได้รับความขอบคุณจากผม
ผมเพิ่งจะกลับเข้ามาที่ Rotterdam เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว
เพื่อจะถ่ายภาพกระเป๋าเดินทางที่ขนย้ายมาจาก Willard Asylum ให้มากขึ้น
และเพื่อตรวจสอบทบทวนโครงการนี้
ผมเริ่มต้นอย่างช้า ๆ เพื่อวางแผนถ่ายภาพกระเป๋าเดินทางในโครงการนี้
ถึงแม้ว่า ข้าวของภายในแต่ละกระเป๋าเดินทางจะจัดเตรียมไว้แล้วโดยพิพิธภัณฑ์
แต่ผมตั้งใจว่าจะไม่รับรู้ว่ามีข้าวของใดบ้าง ก่อนที่เริ่มจะถ่ายภาพ
มีบางสิ่งบางอย่างที่ค่อนข้างประหลาดใจกับบรรดาข้าวของที่อยู่ภายในภระเป๋าเดินทาง
ทำให้ผมเข้าใจและเข้าถึงการใช้ชีวิตผู้คนเหล่านี้
และผมต้องการที่จะเข้าใจและเข้าถึงเรื่องราวเหล่านี้
เพราะผมพยายามที่จะบอกเล่าเรื่องราวบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับชีวิตของใครบางคน
ที่เคยใช้ชีวิตภายนอกก่อนจะเข้ามารักษาตัวที่โรงพยาบาลแห่งนี้
กระเป๋าเดินทางใบแรกของ Anna ส่วนใหญ่จะเป็นเสื้อผ้า
ผมเชื่อว่าข้าวของได้จัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วก่อนที่เธอจะมาถึง Willard
พิพิธภัณฑ์ระมัดระวังอย่างมากในการดูแลข้าวของแต่ละรายการ
Anna มีชุดเสื้อผ้าที่สวยงามจริง ๆ
เสื้อผ้าของเธอทุกชิ้นมีป้ายชื่อติดไว้ และผมเชื่อว่าพวกมันถูกเย็บติดไว้แล้ว ก่อนที่เธอจะมาถึง Willard
ด้านล่างนี้เป็นกระเป๋าเดินทางใบที่สองของเธอ
กระเป๋าใบนี้มีเสื้อผ้าน้อยชิ้นลง แต่มีของใช้ส่วนตัวเพิ่มขึ้น
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมชอบวัสดุ/กระดาษที่พิพิธภัณฑ์
ใช้ในการป้องกันกระเป๋าเดินทางและข้าวของต่าง ๆ
ผมชอบมากกับรูปแบบการออกแบบอย่างนี้
เมื่อตอนที่ผมถ่ายภาพตึกร้างในโครงการก่อนหน้านี้
ผมพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ย้ายข้าวของที่ผมพบโดยบังเอิญ
แต่สำหรับการถ่ายภาพข้าวของพวกนี้กับแตกต่างจากเดิม
ผมจำเป็นต้องจัดข้าวของบางอย่างเพื่อถ่ายภาพ
แต่ผมไม่ต้องการที่จะทำให้มีสภาพเหมือนการจัดฉากจนเกินไป
จริง ๆ แล้ว ผมทำงานอย่างรวดเร็วขณะที่ผมยิงภาพถ่าย
กระเป๋าเดินทางใบนี้มีหมวกหลายใบ และรองเท้าที่ดูน่าทึ่งมาก
ยังมีหลักฐานบางอย่างที่เกี่ยวกับชีวิตของเธอก่อนที่จะมาที่ Willard
ซองเก็บหวีผมที่สวยงาม
ผมไม่แน่ใจเลยว่า คนที่เข้ามาอยู่ใน Willard จะหลงเข้าำไปอยู่ในดินแดนภายในจิตใจ
ระหว่างที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้หรือไม่ แต่มีบางสิ่งบางอย่างที่ผมคิดว่าไม่ใช่
เพราะจดหมายฉบับนี้น่าจะบอกเล่าเรื่องราวที่เธอได้รับมาก่อนจะมาถึงที่นี่
และด้วยเหตุผลที่ซองจดหมายฉบับนี้ไม่ได้ระบุชื่อว่าส่งให้ Anna
ทำให้ผมต้องสงสัยเรื่องราวเกี่ยวกับความสำคัญหรือชื่อเสียงที่โด่งดังของเธอ
ต้องขอขอบคุณเป็นอย่างมากสำหรับ Craig Williams พิพิธภัณฑ์รัฐนิวยอร์ค
สำหรับการอนุญาตให้ผมเข้าไปถ่ายภาพเหล่านี้ได้
รวมทั้งเรื่องราวของภาพที่ผมได้กล่าวถึงในบทความก่อนหน้านี้
ผมจะขอบคุณเป็นอย่างมากสำหรับข้อเสนอแนะหรือคำติชมใด ๆ
เพราะผมเองก็ยังคิดไม่ออกสำหรับโครงการนี้
รวมทั้งผมยังไม่มีเงินทุนสนับสนุนเพียงพอที่จะกระโดดเข้าใส่
เพื่อค้นหารายละเอียดอื่น ๆ เพิ่มเติม
แต่ผมหวังอย่างยิ่งว่าจะรักษาข้าวของชิ้นเล็กชิ้นน้อยเหล่านี้
เพราะมีเรื่องราวอีกมากมายเกี่ยวกับผู้คนที่เดินทางมาพร้อมกระเป๋าเดินทาง
และผมควรที่จะทำงานให้มากขึ้นกับโครงการนี้ให้คืบหน้ายิ่งขึ้น
ผมหวังอย่างยิ่งที่จะรวบรวมเบื้องหลังชีวประวัติของผู้คนร่วมกับภาพถ่ายเหล่านี้
หมายเหตุ ผลงานภาพถ่ายของ Jon Crispin
ตอนนี้เป็นส่วนหนึ่งของนิทรรศการเกี่ยวกับสุขภาพจิต
จัดที่ Exploratorium พิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์ ในซานฟรานซิสโก
นิทรรศการที่ชื่อว่า เผชิญหน้าการเปลี่ยนแปลงกับเรื่องอะไรที่เรียกว่าปกติ(หรือธรรมดา)
The Changing Face of What is Normal ?
เรียบเรียงจาก
https://www.facebook.com/Dr.KomatraChuengsatiansup?hc_location=stream
//goo.gl/gFJas
//www.exploratorium.edu/press-office/press-releases/changing-face-what-normal-mental-health
//joncrispin.wordpress.com/2011/03/18/willard-asylum-suitcase/
//joncrispin.wordpress.com/2011/07/24/willard-asylum-suitcase-2/
//dict.longdo.com/
//google.co.th
| Create Date : 30 มิถุนายน 2556 |
| Last Update : 7 กุมภาพันธ์ 2557 16:47:10 น. |
|
6 comments
|
| Counter : 3605 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 32 คน [
บอกเล่าเรื่องราวของชีวิตของเจ้าของ
เป็นนิทรรศการที่มีคุณค่า น่าสนใจ และอยากชมมากค่ะคุณ ravio
ขอบคุณสำหรับการเรียบเรียงเรื่องน่าอ่านเรื่องนี้นะคะ