|
|
ชีวิตชายแดนปาดังเบซาร์-เถ้าแก่เหล้าขาว
เถ้าแก่เหล้าขาว
ในการกล่าวต่อไปจะขอใช้คำว่า เหล้าขาว แทน เพราะปาดังฯ เรียกแกชื่อนี้
ด้วยความเคารพ ไม่ใช่การลบหลู่แต่อย่างใด เพราะจริง ๆ แกเป็นเพื่อนรุ่นพี่
ที่ให้ความรักเอาใจใส่และสนิทสนมกับผมมาก ได้เรียนรู้เรื่องต่าง ๆ ที่ดีงาม
หรือไม่น่ายุ่งเกี่ยวด้วยก็จากแกมากมาย ยังระลึกถึงแกทุกวันนี้ แม้ว่าแกจะ
ถึงแก่กรรมไปหลายปีแล้วก็ตาม ก็ขอให้ดวงวิญญาณแกเป็นสุขเป็นสุขเถิด)
เหล้าขาวเคยเล่าให้ฟังในช่วงหนึ่งว่า
บ้านเดิมแกอยู่ที่ดินลาน อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา
(ตอนนี้เป็นอำเภอบางกล่ำ จังหวัดสงขลา)
ก่อนจะย้ายมาทำมาหากินที่ปาดังเบซาร์
สมัยก่อนปี พ.ศ.2510 ที่ดินลาน
เป็นที่ที่กันดารมาก ทางเข้าออกเป็นดินลูกรังขรุขระลำบาก
แต่เป็นที่ชุมชนของคนงานทำเหมืองแร่ดีบุก
มีหลายเชื้อชาติหลายภาษามากมาย
มีทั้งไทย แขก จีน ฝรั่ง เขมร ลาว พม่า จำนวนมาก
ที่มุ่งมาทำมาหากินกับการทำเหมืองแร่ดีบุก
จนเป็นที่ตั้งข่าวลือปนข่าวจริงว่า
ใครมีเด็กสาวที่กำลังเติบโตเป็นสาว
ถ้าไม่ให้รีบแต่งงานแต่งการ
อาจจะได้เป็นนางก่อนนางสาว
คืออาจจะโดนฉุดไปเป็นภริยา หรือถูกข่มขืนเป็นต้น
บางครอบครัวเลยต้องย้ายลูกสาวไปอยู่กับญาติที่อื่นห่างไกลออกไป
เคยพบครอบครัวหนึ่ง พี่น้องหน้าตาไม่เหมือนกันเลย
แม้ว่าจะคลอดจากมารดาคนเดียวกัน (ไม่ระบุว่าบิดาคนเดียวกันหรือไม่)
วันที่แกย้ายออกจากดินลาน
เพื่อมุ่งหน้ามาทำมาหากินที่ปาดังเบซาร์
แกต้องขายหมูออกไปทั้งหมด
เรียกภาษาชาวบ้านว่า ทุบกระปุกออมสิน
แต่ก็มีเจ้าหนี้มาทวงหนี้หน้าบ้านแก
ทั้งที่แกแทบไม่เหลืออะไรอีกแล้ว รวมทั้งค่ารถยนต์โดยสาร
ที่จะพาแกและครอบครัวเดินทางมาที่ปาดังเบซาร์
เมื่อแกมาถึงปาดังเบซาร์แล้ว
อาชีพที่ง่ายที่สุดและหางานทำได้เร็วที่สุดคือ
กองทัพมด ในส่วนของการขนส่งสินค้าระหว่างชายแดน
ในช่วงนั้นจะมีเจ้าใหญ่ ๆ ไม่กี่เจ้า
แต่ที่ดังกว่าเพื่อนคือของ ขี้หมู
ที่มีรถบรรทุกสินค้าวิ่งจากหาดใหญ่มาปาดังเบซาร์
และจากปาดังเบซาร์ไปหาดใหญ่เป็นประจำ
งานแรกเริ่มของเหล้าขาวคือ การแบกขนสินค้า
ก่อนพัฒนาเป็นขับรถจักรยานขนส่งสินค้า
ในเวลากลางคืนก็จะใช้ธูปไหว้เจ้าปักหน้าแฮนด์รถจักรยาน
จุดไฟให้ก้านธูปติดไฟ จะเห็นสีแดงเป็นจุดเล็ก ๆ
ไว้สังเกตกันว่าข้างหน้ามีใครขับมา
หรือขับตามหรือขับสวนทางกันหรือไม่
ในช่วงแรก ๆ ที่แกยังไม่มีรายได้มากมาย
เพราะต้องเลี้ยงดูทั้งภริยาและลูก ๆ ที่ยังเล็กอยู่
ก็อดไม่ได้ที่จะกินเหล้า แต่กินได้แต่เหล้าขาว
ซึ่งถือกันว่าเป็นเหล้าชาวบ้าน เกรดต่ำสุด
เพราะคนที่ปาดังเบซาร์ มักจะซื้อเหล้านอกราคาถูกมาก
คือ เฮนเนสซี่ วีเอสโอพี นำมากินเป็นเหล้า
เหมือนเหล้าวิสกี้ธรรมดาทั่วไป เช่น ผสมน้ำ ผสมโซดา
ต่อมา เหล้าขาวก็เริ่มผันตนมาเป็นคนเดินเบอร์
คือ รับฝากแทงเบอร์ เขียนเบอร์ หรือ แทงเบอร์ม้าแบบขูด
แต่ที่ได้หลัก ๆ คือ หวยไทย กับ หวยมาเลย์
เมื่อทำงานนาน ๆ เข้า ๆ ก็เริ่มเข้าใจกระบวนการ
และวิธีการทำงานในการรับแทง การอั้นเบอร์รับแทง
ตลอดจนปั้วที่ส่งต่อกรณีรับแทงหวยที่ได้มา
เมื่อขี้หมูตาย แกก็เริ่มหุ้นกับเพื่อน ๆ รับแทงหวย
จนกลายเป็นเจ้ามือและคนรับแทงหวยมาเลย์รายดัง
ไม่ถืงกับเป็นรายใหญ่ในปาดังเบซาร์ เพราะแกอั้นจำนวนเงิน
ส่วนที่เกินกว่านั้นจะส่งต่อเข้าไปให้เจ้ามือในมาเลย์
ในช่วงนั้นแกก็เริ่มขายหวยและปล่อยกู้ส่วนหนึ่ง
แล้วเริ่มเปลี่ยนจากการกินเหล้าขาวมากินเฮนเนสซี่แทน
พวกคนที่เคยรู้จักแกมาก่อน ก็มักจะแซวแกว่า
อ๋อเดี๋ยวนี้พัฒนามากินเหล้าฝรั่งแทน
บางครั้งในตอนเย็นวันใกล้วันหวยออกวันรุ่งขึ้น หรือ
วันเสาร์อาทิตย์จะออกติดกันเลยสองวัน
แกมักจะเข้ามาที่ทำงานแล้วพูดว่ามีใครจะฝากประจำบ้าง
(หมายถึงแทงเบอร์มาเลย์บ้าง)
เพราะโอกาสถูกค่อนข้างยากต้องแทงสี่เบอร์
แต่ถ้าได้ก็เป็นจำนวนเงินมากอยู่
(ไว้มีโอกาสจะกล่าวถึงรายละเอียดต่อไป)
| Create Date : 02 มิถุนายน 2552 |
| Last Update : 5 สิงหาคม 2552 0:17:52 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 1031 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: หมุยจุ๋ย  วันที่: 9 กรกฎาคม 2552 เวลา:20:21:38 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
สงขลา Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 32 คน [?]
|
เกิดหาดใหญ่ วัยเด็กเรียนหนังสือโรงเรียน Catholic คณะ Salesian มีนักบุญประจำโรงเรียน Saint Bosco, Saint Savio ชอบอ่านหนังสือ godfather เกี่ยวกับ Mafio ของพวกซิซีเลียน เคยเล่นเกมส์ Mario แล้วได้คะแนนนำเลยนำสระโอมาต่อท้ายชื่อเป็น Ravio ได้กลิ่นอายแบบ Italino เคยเดินทางเข้ากรุงเทพฯ เพื่อเรียนวิชาชีพทำมาหากิน แต่ไม่ใช่วิชาที่ชื่นชอบมากนัก เรียนอยู่กว่าเจ็ดปี ต้องกลับมาทำงานเป็นกรรมกรที่บ้านเกิด จนเริ่มเกิดความหลงรักชีวิตบ้านนอก และวิถีชิวิตชุมชนท้องถิ่นที่ตนอยู่และไปร่วมวงเสวนา
เกิดเดือนมีนาคม แต่ลัคนาราศรีตุลย์ ชอบไปทุกเรื่อง สุดท้ายทำอะไรที่ได้เรื่องไม่กี่เรื่อง แต่ส่วนมากมักไม่ได้เรื่อง
ชอบขับรถยนต์ท่องเที่ยวชมภูเขา ป่าไม้ น้ำตก แต่ไม่ชอบทะเลหรือชายหาด เพราะรู้สึกอ้างว้าง โดดเดี่ยว เมื่อคิดถึงชีวิตตนเองที่มาเปรียบเทียบกับสองสิ่งสองอย่างนี้ รู้สึกว่ามนุษย์เป็นเพียงชีวิตที่เล็กน้อยมากที่มาอยู่อาศัยในโลกใบนี้
ชอบอ่านหนังสือ ท่องเที่ยวใน Internet ชอบเดินทางท่องเที่ยวแถว ในละแวกท้องถิ่นบ้านเกิด นาน ๆ ครั้งจะขึ้นไปเยี่ยมเพื่อนที่กรุงเทพฯ หรือไปหาซื้อหนังสือแถวสยามสแควร์ ถิ่นเก่าที่อยู่และที่เรียน
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
