BlogGang.com : : ravio : อย่าลืมตัว อย่าลืมตน

อย่าลืมตัว อย่าลืมตน

Latiff  เป็นขอทานที่ยากจนที่สุดของหมู่บ้าน
ทุกคืนเขาจะนอนหลับอยู่หน้าชายคาบ้านของ
ชาวบ้านแต่ละหลังโดยไม่ซ้ำกันในแต่ละคืน
ทุก ๆ วัน เขาจะไปพักผ่อนใต้ต้นไม้ที่ไม่ซ้ำกันในแต่ละวัน
พร้อมกับโบกไม้โบกมือไปมากับความคิดที่หมกมุ่นในใจ
ทุก ๆ เย็น เขาจะกินเมล็ดอัลมอนล์
หรือเปลือกขนมปัง  ที่คนใจดีให้ทานกับเขา
ไม่ต้องสงสัยกับนิสัยประจำวันของเขาในแต่ละวัน
Latiff ได้รับการยอมรับว่าเป็นคนฉลาดที่สุดของหมู่บ้าน
บางทีอาจจะไม่ใช่เรื่องของความฉลาด
แต่เป็นเรื่องกิจวัตรประจำวันที่เขาทำอยู่ในทุกวัน

เช้าวันหนึ่งที่แสงแดดและอากาศสดใส
พระราชาได้ปรากฏตัวกลางหมู่บ้าน
ห้อมล้อมด้วยทหารองครักษ์
เดินผ่านร้านค้าผลไม้กับเครื่องประดับ
โดยไม่สนใจสิ่งของสิ่งใดส่งหนึ่ง
แต่ทรงหัวเราะกับท่าทางของพ่อค้าและลูกค้า

พระราชากับทหารองครักษ์สะดุดตา
กับท่วงทีท่าทางของ Latiff
ที่เคลิ้มหลับอยู่ใต้ร่มเงาต้นโอ๊ค
ชาวบ้านบอกกับพระราชาว่า
เขาเป็นคนที่ยากจนที่สุดในหมู่บ้าน
แต่ได้รับการนับถือมากที่สุด
เพราะความรู้/ความฉลาดของเขา

พระราชา อยากเล่นสนุกด้วย
เลยเดินมาข้างหน้าขอทานแล้วบอกว่า
“ ถ้าแกตอบคำถามได้  ข้าจะให้เหรียญนี้ “

Latiff มองไปที่เหรียญอย่างไม่แยแสพร้อมกับพูดว่า
" พระองค์เก็บเหรียญไว้เถอะ
ถึงอย่างไรข้าพระองค์
ก็เต็มใจจะตอบคำถามอยู่แล้ว
คำถามคืออะไร ? "

พระราชารู้สึกว่าถูกท้าทายกับคำตอบ
แทนที่จะถามคำถามทั่ว ๆ ไป
กลับถามคำถามที่ถูกรบกวนใจมาหลายวันแล้ว
และยังไม่สามารถแก้ไขปัญหานี้ได้
เกี่ยวกับสินค้าและวัตถุดิบในท้องพระคลัง
ที่บรรดาช่างในวังยังไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้
คำตอบที่ฉลาดและเป็นความคิดสร้างสรรค์ของ Latiff
ทำให้พระราชาต้องประหลาดใจ
จึงโยนเหรียญลงที่เท้าของขอทาน
แล้วเดินกลับเข้าไปต่อในตลาด
พร้อมกับครุ่นคิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ

วันรุ่งขึ้น พระราชากลับมาอีกครั้ง
เดินตรงไปยังที่พักผ่อนของ Latiff
คราวนี้อยู่ใต้ร่มเงาของต้นมะกอก
พระราชาถามคำถามครั้งแล้วครั้งเล่า
Latiff  ตอบได้อย่างรวดเร็วและอย่างฉลาด
พระราชาต้องประหลาดใจหลายครั้ง
กับคำตอบที่เฉลียวฉลาดของ Laitff
เพื่อแสดงการให้เกียรติ
พระราชาจึงถอดรองเท้าออก
แล้วนั่งลงข้างหน้าของ  Latiff

" Latiff ไปทำงานกับข้า " พระราชาบอก
" ข้าต้องจมปลักกับเรื่องราวที่ต้องตัดสินใจ
ในฐานะที่เป็นพระราชา  ข้าไม่ต้องการจะทำอะไร
ที่เป็นอันตรายต่อประชาชนของข้า
และข้าก็ไม่ต้องการจะเป็นพระราชาที่ชั่วร้าย
ข้ามาขอให้เจ้าไปที่วังของข้า  ไปเป็นมนตรี(ที่ปรึกษา)ของข้า
ข้าขอสัญญาว่า  เจ้าไม่ต้องกลัวเรื่องอะไร
เจ้าจะได้รับเกียรติยศและความเคารพจากคนในวังของข้า
และเจ้าจะจากวังของข้าไปเมื่อใดก็ได้  ตามที่เจ้าต้องการ "

แม้ว่าจะเรื่องที่น่าตกอกตกใจกับการถูกขอร้องจากพระราชา
หลังจากครุ่นคิดเป็นเวลานานหลายนาที
Latiff ตกลงยอมรับไปทำงานกับพระราชา
ในเย็นวันนั้น  Latiff เดินทางเข้ามาอยู่ในพระราชวัง
พักในห้องพักสุดหรูที่พระราชามอบให้กับเขา
ห้องพักอยู่ใกล้กับที่ประทับของพระราชา
มีอ่างอาบน้ำที่เต็มไปด้วยไม้ดอกไม้ประดับของหอม
พร้อมกับน้ำอุ่นที่เตรียมพร้อมให้กับเขาอาบน้ำได้

ในหลายสัปดาห์ต่อมา
การให้คำปรึกษากับพระราชากลายเป็นกิจวัตรประจำวัน
ทุก ๆ วันในตอนเช้าและในช่วงเย็น
พระราชาจะถามมนตรี(ที่ปรึกษา)คนใหม่
และจะปรึกษาเกี่ยวกับปัญหาของอาณาจักร
ปัญหาชีวิตส่วนตัว และ ปัญหาข้อสงสัยเกี่ยวกับจิตวิญญาณ

Latiff  พร้อมเสมอกับคำตอบที่ชัดเจนและแม่นยำ
จึงกลายเป็นมนตรี(ที่ปรึกษา)ที่ชื่นชอบของพระราชา
สามเดือนหลังจากที่เขามาอยู่ที่พระราชวัง
จึงไม่มีเรื่องราวใด ๆ ที่พระราชาจะไม่ปรึกษา Latiff
เป็นคนแรกก่อนที่พระราชาจะทำการตัดสินใจ

เรื่องราวเหล่านี้ทำให้บรรดามนตรี(ที่ปรึกษา)ดั้งเดิม
เกิดอาการอิจฉาริษยามนตรีที่อดีตเคยเป็นคนขอทาน
พร้อมกับมองเห็นภัยคุกคามต่ออิทธิพลเดิมของพวกตน

อยู่มาวันหนึ่ง
บรรดามนตรี(ที่ปรึกษา)ขอพูดคุยเป็นการส่วนตัวกับพระราชา
บอกเป็นเรื่องลับและอันตรายมาก พวกเขาพูดว่า
" Latiff  สหายและมนตรี(ที่ปรึกษา)ของพระองค์
กำลังสมคบคิดกับคนภายนอกก่อการกบฎ "

พระราชาบอกว่า  “ ข้าไม่เชื่อเรื่องนี้  “

" พระองค์สามารถพิสูจน์ได้ด้วยตนเอง" พวกเขากล่าว
" ทุก ๆ เย็นประมาณห้าโมง
Latiff  จะค่อย ๆ หลบผู้คนเดินทางไปที่ห้องลับ
ที่สร้างอยู่ทางทิศใต้ของพระราชวัง
แล้วเขาจะเข้าไปอยู่ในห้องมืด
เขาอาจจะพบกับใครบางคนที่เป็นสายลับ
เราไม่รู้ว่าเป็นใคร
เราเคยถามเขาว่า
เขาอยู่ไหนทุก ๆ ตอนเย็น
แต่เขาหลีกเลี่ยงจะให้คำตอบ
พฤติกรรมน่าสงสัยของเขา
ทำให้พวกเราอดคิดเรื่องนี้ไม่ได้ "

พระราชารู้สึกเสียรู้และเจ็บใจ
ดังนั้นพระองค์จะต้องพิสูจน์เรื่องนี้
เย็นวันนั้น ตอนห้าโมงเย็น
พระองค์จึงซุ่มหลบอยู่แถวใต้บันไดและรอ Latiff
พระองค์เห็น Latiff  เดินไปที่ประตูห้อง
แล้วมองไปรอบ ๆ ตัว  พร้อมกับใช้กุญแจห้อง
ที่ห้อยอยู่ที่ลำคอของเขาเปิดประตูไม้
แล้วรีบมุดตัวเข้าไปในห้องนั้น

" พระองค์เห็นแล้ว ? "
พวกมนตรี(ที่ปรึกษา)คนอื่น ๆ ต่างซุบซิบกันอื้ออึง
“ พระองค์เห็นแล้ว ?

พระราชาตามด้วยทหารองค์รักษ์เดินไปเคาะประตู

"ใครนะ ?" Latiff ถามจากภายในห้อง

" ข้าเอง พระราชา เปิดประตูด้วย " พระองค์ตรัส

Latiff เปิดประตู ไม่มีใครสักคนอยู่ในห้อง
ยกเว้น Latiff อยู่คนเดียวตามลำพัง
ในห้องไม่มีประตู หรือหน้าต่าง
ไม่มีประตูลับหรือเครื่องเรือน
ที่คนจะสามารถซ่อนหลบตัวได้
ภายในห้องมีเพียงจานไม้แตก ๆ ใบหนึ่งวางอยู่ที่มุมห้อง
ไม้เท้าวางอยู่ตรงกลางห้อง
และเสื้อคลุมเก่า ๆ แขวนกับตะขอ
ที่เกี่ยวกับตะปูที่ตอกกับคานใต้หลังคา

" แกกำลังจะคิดก่อการกบฎหรือ  Latiff? " พระราชาถาม

"ทำไมข้าพระองค์จะต้องคิดเป็นกบฎด้วย  ?"
"ไม่มีทาง ข้าพระองค์จะต้องไม่ทำเช่นนั้นโดยเด็ดขาด ?
หกเดือนที่ผ่านมา
เมื่อข้าพระองค์มาที่นี่เป็นครั้งแรก
สิ่งเดียวที่ข้าพระองค์นำมาด้วยคือ
เสื้อคลุม จานไม้ และไม้เท้า
ตอนนี้ข้าพระองค์รู้สึกสะดวกสบาย
กับเสื้อผ้าที่สวมใส่  นอนหลับสบายบนเตียงนอน

ข้าพระองค์เริ่มรู้สึกถึงการที่ผู้คนเริ่มมาประจบสอพลอข้าพระองค์
จากการที่ข้าพระองค์ได้รับเกียรติยศและอำนาจที่ได้ใกล้ชิดกับพระองค์
ที่ข้าพระองค์มาที่นี่ทุกวัน
เพื่อสัมผัสกับบรรดาของเก่าเหล่านี้
เพื่อจะทำให้ข้าพระองค์จำใส่ใจไว้ว่า

ข้าเป็นใคร และมาจากไหน

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

คนเราต้องไม่ลืมว่าเราเป็นใคร และเรามาจากที่ใด
ชีวิตเปลี่ยนได้แต่เราต้องพร้อมกลับไปที่จุดเดิมได้

- เขียนเป็นภาษาสเปนโดย Jorge Bucay โฮเซ่ บูกาย นักเขียนอาร์เจนตินา
- แปลเป็นภาษาอังกฤษโดย Gustavo Velez กุสตาโว เวเล่ซ ชาวโคลัมเบีย

เรียบเรียงจาก Link ย่อ //goo.gl/pvHni

Create Date : 24 มีนาคม 2556

Last Update : 7 กุมภาพันธ์ 2557 16:58:30 น.

2 comments

Counter : 1583 Pageviews.

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ อีกหนึ่งเรื่ืองค่ะ ทุกคนต้องมีรากเหง้าดั้งเดิมของตัวเอง การพัฒนาตนเป็นสิ่งที่ดี แต่ต้องไม่ลืมที่มาที่ไปของตัวเองด้วยเน๊อะ

โดย: คมไผ่

วันที่: 25 มีนาคม 2556 เวลา:16:05:50 น.

เข้ามาย้อนอ่านค่ะ

โดย: tuk-tuk@korat

วันที่: 25 มีนาคม 2556 เวลา:20:40:28 น.