บอลลูนระเบิดญี่ปุ่นโจมตีดินแดนสหรัฐอเมริกา Attack of the Japanese Balloons ต้นไม้เกี่ยวบอลลูนระเบิด ใน Kansas วันที่ 23 กุมภาพันธ์ 1945 Photo credit: Japan Times เมื่อวันที่ 5 พฤษภาคม พ.ศ.2488 สาธุชน Archie Mitchell กับภริยาซึ่งตั้งครรภ์ได้ 5 เดือนแล้ว พร้อมกับศิษยาภิบาลเด็กจำนวน 5 คนเดินทางออกจากโบสถ์ เพื่อไปพักผ่อนและตกปลาบนเทือกเขาใกล้กับ Blyใน Oregon Archie Mitchell ได้ทิ้งให้กลุ่มศิษยาภิบาลอยู่บนทางลากซุง เพื่อให้เดินเท้าขึ้นไปยังที่พักบนภูเขา ส่วน Archie Mitchell ก็ขับรถยนต์ล่วงหน้าขึ้นไปบนที่พักก่อน ในที่สุด ขบวนศิษยาภิบาลก็เดินทางมาถึง Leonard Creek สถานที่ทุกคนตั้งใจจะกินอาหารกลางวันร่วมกัน ในขณะที่ Archie Mitchell กำลังขนข้าวของลงจากรถยนต์ ท่านก็ได้ยินเด็กคนหนึ่งพูดว่า " ดูสิ เราเจออะไรกัน ดูเหมือนว่าจะเป็นบอลลูน " Elise ภรรยาของท่านและพวกเด็ก ๆ ต่างวิ่งไปดูสิ่งที่เพื่อนคนหนึ่งพบ สักครู่ต่อมา มีเสียงระเบิดดังสนั่นกลบความเงียบสงบของภูเขา ระเบิดครั้งนี้ได้ฆ่า Elsie Mitchell, Sherman Shoemaker, Edward Engen, Jay Gifford, Joan Patzke และ Dick Patzke เด็กทุกคนที่มีอายุระหว่าง 11 ถึง 14 ปี คนเหล่านี้เป็นเพียงชาวอเมริกันเพียงกลุ่มเดียวที่ถูกสังหาร โดยการโจมตีของข้าศึกในดินแดนสหรัฐอเมริกา ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 สิ่งที่ฆ่าภรรยาและพวกเด็ก ๆ ของ Archie Mitchell ในวันนั้น คือ ระเบิดบอลลูนญี่ปุ่น หรือ บอลลูนไฟ ที่บินข้ามมหาสมุทรแปซิฟิกถึง 8,000 กิโลเมตร และตกลงบนแถบภูเขา Gearheart รออยู่อย่างเงียบสงบจนกว่าคนโชคร้ายไปแตะต้องมัน โดยเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายไม่ตั้งใจหรือไม่รู้ว่ามันมีภยันตราย ผู้เชี่ยวชาญด้านการปลดชนวนระเบิด ได้ระบุในภายหลังว่า ระเบิดชุดนี้ถูกเด็กเตะมันจึงระเบิด ระเบิดบอลลูนของญี่ปุ่นเป็นอาวุธสงครามที่ประดิษฐ์ขึ้นมา เพื่อชดเชยการสูญเสียแสนยานุภาพทางอากาศของญี่ปุ่น ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ในบริเวณมหาสมุทรแปซิฟิก เพราะกองทัพญี่ปุ่นไม่มีเครื่องบินทิ้งระเบิดขนาดใหญ่ และประสิทธิภาพเหมือนกับเครื่องบิน B-29 ที่สามารถบินไปโจมตีเมืองใด ๆ ในสหรัฐอเมริกาได้ รวมทั้งไม่มีเรือบรรทุกเครื่องบิน/สนามบินเพียงพอ สำหรับการลำเลียง/ขนส่งเครื่องบินข้ามมหาสมุทรแปซิฟิคได้ ดังนั้น ญี่ปุ่นจึงวางแผนโจมตีข้าศึกแบบใหม่ด้วยบอลลูนระเบิด เมื่อ 2 ทศวรรษก่อนหน้าสงครามโลกครั้งทึ่ 2 Wasaburo Oishi นักอุตุนิยมวิทยาชาวญี่ปุ่น ได้ค้นพบกระแสลมบนที่ระดับความสูงมาก ในปัจจุบันเรียกว่า กระแสลมกรด ที่พัดผ่านข้ามมหาสมุทรแปซิฟิก โดยทั้งนี้ Wasaburo Oishi ได้ทำการทดลองด้วยลูกโป่ง ที่ปล่อยจากสถานที่ต่าง ๆ ในประเทศญี่ปุ่น และประสบความสำเร็จจากกระแสลมกรด ที่พัดพาลูกโป่งจากตะวันตกไปตะวันออก แต่น่าเสียดายที่ Wasaburo Oishi เลือกที่จะตีพิมพ์ผลงานของท่านใน Esperanto ซึ่งเป็นภาษาที่ประดิษฐ์ขึ้นใหม่มีคนใช้งานกันไม่มากในยุคนั้น จึงทำให้ผลงานวิจัยของท่านล้มเหลว/ไม่มีคนสนใจมากนัก แต่เมื่อกองทัพญี่ปุ่นได้รับเอกสารงานวิจัยชิ้นนี้ของท่าน ทางกองทัพญี่ปุ่นตระหนักดีว่า กระลมกรดในที่ระดับสูงนี้ สามารถใช้เป็นเส้นทางลำเลียงระเบิดได้และจะสร้างความหวาดกลัว ที่ข้ามมหาสมุทรแปซิฟิกไปยังประเทศสหรัฐอเมริกา บอลลูนระเบิด (โคมระย้า) ที่พิพิธภัณฑ์ Canadian War Museum ใน Ottawa ในช่วงระยะเวลา 5 เดือนเริ่มต้นในเดือนธันวาคม พ.ศ.2487 สิ้นสุดในเดือนเมษายนในปีพ.ศ.2488 กองทัพญี่ปุ่นได้ส่งบอลลูนระเบิดมากกว่า 9,000 ลูก บอลลูนแต่ละลูกบรรจุด้วยก๊าซไฮโดรเจน โดยแต่ละลูกจะมีเส้นผ่าศูนย์กลางถึง 10 เมตร และบรรจุวัตถุระเบิดที่มีน้ำหนักหลายพันปอนด์ บอลลูนแต่ละลูกจะปล่อยให้บินขึ้นไปที่ความสูง 30,000 ฟุต โดยกลไกอัตโนมัติจะทำการควบคุมระดับความสูงของบอลลูนให้เหมาะสม โดยจะปล่อยถุงทรายทิ้งเมื่อบอลลูนบินต่ำเกินไป หรือระบายก๊าซไฮโดรเจนออกมาเมื่อบอลลูนบินสูงเกินไป บอลลูนจะล่องลอยข้ามมหาสมุทรแปซิฟิคเป็นเวลา 3 วันที่ระดับสูงด้วยกระแสลมกรด ในวันที่ 3 กลไกจับเวลาที่ตั้งระบบไว้จะทำงานทันที โดยจะทิ้งตัวลงในดินแดนสหรัฐและระเบิดในทันที บอลลูนจะทำลายตัวเองเพื่อป้องกันศัตรู(สหรัฐอเมริกา) ใช้วิศวกรรมย้อนกลับในการถอดความรู้จากเทคโนโลยีดังกล่าว อาจจะเป็นเพราะ Wasaburo Oishi คำนวณผิดพลาด โดยคาดว่าบอลลูนระเบิดจะใช้เวลาเดินทางจากญี่ปุ่นถึงสหรัฐอเมริกา ในเวลาราว ๆ 65 ชั่วโมง แต่กลับใช้เวลาเดินทางจริงโดยเฉลี่ย 96 ชั่วโมง ทำให้บอลลูนระเบิดส่วนใหญ่ตกลงในท้องทะเลมหาสมุทรแปซิฟิค เลยแทบไม่ได้แตะต้องแผ่นดินสหรัฐอเมริกาเลย แม้ว่ากองทัพญี่ปุ่นจะได้ปล่อยบอลลูนระเบิดถึง 9,000 ลูก แต่มีบอลลูนระเบิดเพียง 300 ลูกที่เดินทางถึงสหรัฐอเมริกา กระจัดกระจายไปตามชายฝั่งตะวันตกของทวีปอเมริกาเหนือ ตั้งแต่ Alaska จนถึง Mexico และไกลไปถึง Texas, Wyoming และ Michigan แต่บอลลูนระเบิดส่วนใหญ่มักจะตกลงในที่ทุรกันดาร/ห่างไกลจากที่ผู้คนอยู่อาศัย จึงก่อให้เกิดความเสียหายเพียงเล็กน้อยต่อสหรัฐอเมริกา แต่ก็สร้างความวิตกกังวล/หวาดกลัวให้กับประชาชนได้ แต่เรื่องใหญ่ที่สุดที่น่ากลัวคือ ไฟป่า จนต้องตั้งกองทหาร 2,700 นายประจำการพร้อมอุปกรณ์ดับเพลิง ตั้งกองกำลังประจำการอยู่ตามจุดสำคัญตามแนวชายฝั่งทะเลแปซิฟิก รวมทั้งมีเครื่องบินรบประจำการเพื่อทำลายบอลลูนระเบิด แต่บอลลูนระเบิดของญี่ปุ่นบินได้สูง/ล่องลอยไปได้อย่างรวดเร็วมากอย่างเหลือเชื่อ มีบอลลูนระเบิดน้อยกว่า 20 ลูกที่ถูกยิงสอยลงมาได้ ในตอนแรก ยังไม่มีใครเชื่อว่าบอลลูนระเบิดส่งมาจากญี่ปุ่นโดยตรง แต่เมื่อทรายจากถุงทรายได้รับการวิเคราะห์ เพื่อหาองค์ประกอบของแร่ธาตุและชนิดของ Diatoms และสิ่งมีชีวิตในท้องทะเลที่มีขนาดเล็กมาก Microscopic Sea Creatures ในกองทราย ทำให้ไร้ข้อสงสัยใด ๆ ในเรื่องนี้เลย ทั้งนี้ นักธรณีวิทยายังได้ติดตามตรวจสอบกองทราย ด้วยการลงเก็บตัวอย่างจากพื้นที่ชายหาดใกล้เมือง Ichinomiya บนเกาะ Honshu รวมทั้งการลาดตระเวนทางอากาศของกองทัพอากาศสหรัฐอเมริกา ก็พบว่ามีโรงงานผลิตไฮโดรเจน 2 แห่งตั้งอยู่ในพื้นที่ใกล้เคียง จึงมีคำสั่งจากกองทัพสหรัฐฯ ให้ทำลายทันที ด้วยการโจมตีทิ้งระเบิดแบบไม่ยั้ง Microscopic Sea Creatures Manta Ray" by J. Ralph & Anohni (F.K.A. Antony) - Original Song From Racing Extinction - VIDEO ขณะเดียวกัน รัฐบาลสหรัฐอเมริกาได้ทำทุกหนทาง เพื่อปกปิกเรื่องบอลลูนระเบิดไม่ให้ออกข่าวจากสื่อมวลชน รวมทั้งปฏิเสธข้อมูลของญี่ปุ่นเกี่ยวกับประสิทธิภาพของบอลลูนระเบิด ทั้งนี้เพื่อไม่ให้ประชาชนชาวอเมริกันตื่นตระหนกจนเกินไป ในเวลาเดียวกันนั้น หน่วยงานโฆษณาชวนเชื่อของญี่ปุ่น ก็ตีพิมพ์รายงานข่าวอย่างเมามันว่า บอลลูนระเบิดบรรลุเป้าหมายตามต้องการ ทำให้ผู้คนหลายพันคนบาดเจ็บล้มตาย ทั้งนี้เพื่อสร้างขวัญและกำลังใจให้กับชาวญี่ปุ่น ซึ่งอยู่ในช่วงปลายสงครามโลกครั้งที่ 2 ขณะที่กองทัพญี่ปุ่นเริ่มพ่ายแพ้ในหลายสมรภูมิรบ จนต้องสร้างฝูงบินพลีชิพ คะมิกะเซะ บินไปทำลายกองเรือรบของสหรัฐอเมริกา แต่ลึกลงไปแล้ว กองทัพญี่ปุ่นรู้ดีว่าปฏิบัติการครั้งนี้ล้มเหลว (ปล่อยไป 9,000 ลูกบรรลุเป้าหมาย 300 ลูกคิดเป็น 3.3% รวมทั้งญี่ปุ่นเริ่มขาดแคลนทรัพยากรหลายอย่างแล้ว) และหลังจากที่โรงงานผลิตไฮโดรเจน 2 แห่งถูกทำลายลง นายพล Tatsumi Kusaba ก็สั่งให้ยุติปฏิบัติการทันที นายพล Tatsumi Kusaba ฆ่าตัวตายหลังจากถูกกองทัพโซเวียตรัสเซียจับกุมตัวได้ ทั้งนี้ หลังการตายของชาวอเมริกันกลุ่มแรกใน Oregon สื่อมวลชนต่างถูกปิดข่าวจริงในเรื่องนี้ในทุกสื่อ เพราะเจ้าหน้าที่รัฐบาลสหรัฐอเมริกาได้สรุปกันว่า ถ้าประชาชนรู้เรื่องนี้จะตื่นตระหนกกับภัยคุกคามของญี่ปุ่น ในทุกวันนี้ สถานที่เกิดโศกนาฎกรรมจากบอลลูนระเบิดที่ฆ่าคนไป 6 คน มีการก่อกองศิลาขนาดใหญ่ทำเป็นอนุสรณ์สถานพร้อมแผ่นป้ายทองสัมฤทธิ์ ระบุชื่อและอายุของผู้เสียชีวิตทั้ง 6 ราย และที่ใกล้ ๆ กับอนุสรณ์สถานยังมีต้นสน Ponderosa pine ที่ยังมีร่องรอยสะเก็ดระเบิดเป็นบาดแผลบนเปลือกต้นสน เรียบเรียง/ที่มา https://goo.gl/Fqds7R https://goo.gl/3q4AGn https://goo.gl/bfqgvJ Mitchell Recreation Area. Photo credit: Jayedgerton/Wikimedia บอลลูนระเบิดที่หล่นในฟาร์ม North Dakota เดือนสิงหาคม 1945 ที่พักแรมของ Archie Mitchell ป้ายอนุสรณ์สถาน The Christian and Missionary Alliance church in Bly, Oregon Fire balloon 風船爆弾 (fūsen bakudan) Type B บอลลูนผ้าไหมฉาบด้วยยาง กู้ขึ้นจากท้องทะเลเปรียบเทียบกับความสูงของคน ชุดควบคุมขนาดย่อม ใช้กลไก Aneroid (ตรงกลาง) พร้อมชุดอุปกรณ์เสริมอีกหลายชิ้น บอลลูนระเบิดที่พบที่ Bigelow ในรัฐ Kansas 23 กุมภาพันธ์ 1945 Wasaburo Oishi (大石 和三郎 Ōishi Wasaburō ช่วงอายุ 15 มีนาคม 1874 - 1950 คือ นักอุตนิยมวิทยาชาวญี่ปุ่น เกิดที่ Tosu ในเขต Saga ท่านเป็นที่รู้จักกันอย่างมากในการค้นพบกระแสลมบนที่สูง ที่ทุกวันนี้รู้จักกันในชื่อว่า กระแสลมกรด jet stream ท่านยังมีส่วนสำคัญในการเป็นชาว Esperantist ที่ร่วมกันพยายามสร้างภาษาโลก Esperanto โดยทำหน้าที่เป็นคณะกรรมการชุดที่สองของ Board President of the Japanese Esperanto Institute (日本エスペラント協会) ตั้งแต่ปี 1930 ถึง 1945 Jet stream กับ Esperanto ท่านเขียนรายงานอย่างเป็นทางการครั้งแรก จาก Japan's Aerological Observatory หอสังเกตการณ์อุตุนิยมวิทยา โดยเขียนขึ้นในปี 1926 ด้วยภาษา Esperanto ในชื่อรายงาน Raporto de Aerologia Observatorio de Tateno ให้ข้อมูลเกี่ยวกับฤดูกาลและการมีกระแสลมในแต่ละช่วงฤดูกาล กระแสลมในช่วงฤดูหนาวที่เคลื่อนไปทางทิศตะวันตกของสหรัฐอเมริกา จากฝั่งตะวันออกของญี่ปุ่น ที่ตอนนีเรียกกันว่า กระแสลมกรด Wasaburo Oishi ยังได้ตีพิมพ์รายงานถึง 19 ชิ้น จำนวน 1,246 หน้า ในช่วงปี 1926 ถึง 1944 แต่ทั้งหมดเขียนในภาษา Esperanto ท่านยังเป็นผู้อำนวยการ หอสังเกตอุตุนิยมวิทยา Japan’s Tateno และประธานสมาคม Japan Esperanto Society World War II ผลการศึกษาของ Wasaburo เกี่ยวกับ กระแสลมกรด จะช่วยให้ญี่ปุ่นโจมตีสหรัฐอเมริกาทางภาคเหนือได้ ทำให้ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 จึงมีการปล่อยบอลลูนระเบิดไม่น้อยกว่า 9,000 ลูก ที่บินในระดับชั้นบรรยากาศราว 30,000 ฟุตขึ้นไป และจะหล่นลงมาเองด้วยกลไกทางเครื่องกลบริเวณชายป่าสหรัฐอเมริกา แต่ประสบความสำเร็จน้อยมากกับ โครงการนี้ที่ตั้งชื่อว่า Project Fu-Go โดยเริ่มปล่อยบอลลูนระเบิดตั้งแต่ช่วงพฤศจิกายน 1944 ถึงเมษายน 1945 แต่เพราะผลการคำนวณระยะเวลาเดินทางของบอลลูนระเบิดผิดพลาด เพราะคำนวณว่าจะใช้เวลาเดินทางจากญี่ปุ่นถึงสหรัฐอเมริกา ในเวลาราว ๆ 65 ชั่วโมง แต่กลับใช้เวลาเดินทางถึงโดยเฉลี่ย 96 ชั่วโมง ทำให้บอลลูนระเบิดส่วนใหญ่ตกลงในท้องทะเลมหาสมุทรแปซิฟิค เลยแทบไม่ได้แตะต้องแผ่นดินสหรัฐอเมริกาเลย เรียบเรียงที่มา https://goo.gl/QW484a   Create Date : 29 พฤษภาคม 2561 1 comments Last Update : 30 พฤษภาคม 2561 20:07:20 น. Counter : 2142 Pageviews. Share Tweet

ขอให้คุณวาซาบุโระไม่ได้คิดว่าความรู้ที่ค้นพบจะนำไปใช้ในสงครามเถอะ มนุษย์เราช่างสรรหาวิธีทำลายล้างกันเหลือเกิน   โดย: เพรางาย 1 มิถุนายน 2561 14:08:46 น.