11 Dec 2007

เช้าวันนี้เมื่อปีที่แล้ว

เรานั่งทำงานอยู่ที่บ้านคุณเทอรี่ ที่สำโรงเหนือ สมุทรปราการ

นั่งโหลดเพลง โหลดรูป ไปเรื่อยๆ

พี่ยันห์ เอ็มมาหาบอกว่า "หนูรู้เรื่องรึยัง?"

อิ๋ว "เรื่องอะไรละ"

พี่ยันห์ "เรื่องที่พ่อหนูเป็นลมหน้าบ้านน่ะ"

อิ๋ว อึ้งๆ "อะไร เป็นลมยังไง ไม่เข้าใจ"

พี่ยันห์ "ตอนนี้อ้อพาพ่อไปโรงบาลแล้วนะ ยังไม่ฟื้นเลย"

อิ๋ว " ยังไม่ฟื้นหมายความว่าไง ฮึ"

ไม่รอคำตอบกดโทรศัพท์ไปที่บ้าน ไม่มีคนรับสาย.....

โทรหาอ้อ อ้อถามว่า "น้องรู้ได้ไง ใครบอก"

อิ๋ว "พ่อเป็นอะไร ฟื้นรึยัง?"

อ้อ "อยู่ห้องฉุกเฉิน ยังไม่ฟื้น"

อิ๋ว " โอเค เดี๋ยวกลับบ้าน"

วางหู เก็บของ บอกพี่เพลิน แล้วรีบบึ่งไปเก็บเสื้อผ้าที่บ้าน

ขณะขับรถก็โทรหาเอี๊ยด

เอี๊ยดกำลังขับรถกลับจากโกดังลูกค้าที่นวนคร

แจ้งข่าวน้อง บอกให้กลับไปเก็บของเดี๋ยวพี่จะไปรับที่ออฟฟิศ

เอี๊ยดร้องไห้โฮ รีบบึ่งรถกลับไปเก็บของที่ห้องแล้วไปรอที่ออฟฟิศตรงซอยอารีย์

เราไปเก็บของที่บ้านที่มีนบุรีแล้วรีบขึ้นทางด่วนไปรับเอี๊ยด

เดินทางออกจากกรุงเทพฯตอนเที่ยงพอดี

ระหว่างทาง ญาติๆโทรมาหา

บอกว่า "พ่อฟื้นแล้วไม่เป็นไรแล้ว"

เราก็ค่อยวางใจ

ขับรถถึงแพร่ตอนหกโมงเย็น

แวะไปที่โรงพยาบาล

พ่ออยู่ห้องรวมฯเนื่องจากหมอยังไม่ไว้ใจเรื่องอาการ

อยากดูแลอย่างใกล้ชิด

และที่สำคัญ

 .

.

พ่อยังไม่ฟื้น

ญาติที่โทรมาโกหก เพื่อให้เรามีสติในการขับรถ

ถ่ายเมื่อวันที่ 12 Dec 2007

ณ โรงพยาบาลแพร่

เจอพ่อนอนอยู่ เราพูดไม่ออก ได้แต่ร้องไห้เสียงดัง

ได้แต่เรียก "พ่อๆ"

สองพี่น้องร้องไห้เกาะขอบเตียง

พ่อยังไม่ฟื้น ตายังคงหลับ แต่น้ำตาพ่อไหล

ผู้ชายที่เข้มแข็ง ทำงานหนัก และคล่องแคล่ว

ต้องนอนแบบอ่อนแรง

ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นพ่อเป็นแบบนี้เลย

แม้จะทำใจมาแล้วแต่มันก็ยังคง...

ช็อค

.

.

แม่เล่าว่า

"พ่อกำลังขี่มอเตอร์ไซค์จะไปซื้ออาหารไก่ แม่ล้างจานอยู่ในครัว

ได้ยินเสียงพ่อเร่งเครื่องยนต์แบบผิดสังเกตุเลยให้ป้าออกมาดู

ป้าเห็นพ่อใช้เท้าค่อยๆไสรถไปช้า

และคิดว่าไม่มีอะไรเลยเดินกลับไปในครัว

สักพักแม่เดินออกมาหน้าบ้าน เจอพ่อถูกมอเตอร์ไซค์ทับและพ่อพยายามดันรถขึ้น

แม่รีบวิ่งเข้าไปช่วยตอนนั้นพ่อพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง

แต่ไม่มีประโยคใดๆหลุดออกมา

และ

พ่อก็หมดสติ

แม่ร้องเรียกเพื่อนบ้านให้มาช่วย

พี่จันทร์ บ้านตรงข้ามวิ่งออกมาและรีบวิ่งไปบอกอ้อให้ขับรถพาพ่อไปโรงบาล

รถอ้อมา

คนที่ผ่านไปมาแถวนั้นช่วยกันอุ้มพ่อขึ้นรถ

ส่งพ่อถึงโรงพยาบาล

ทั้งหมดนี้ใช้เวลาแค่ 15 นาที

แต่ไม่รู้ว่า พ่อปล้ำกับรถมานานเท่าไหร่กว่าแม่จะออกมาเจอ

หมอพาพ่อเข้าห้องฉุกเฉิน แลเร่งทำ MRI

ผลตรวจออกมาว่า

"เส้นเลือดในสมองด้านซ้านอุดตัน เนื่องจากมีลิ่มเลือดเข้าไปอุดพอดี

สมองตายเนื่องจากขาดเลือด และร่างกายซีกขวาทั้งซีกเป็นอัมพฤกษ์"

แต่ไม่สามารถหาสาเหตุได้ว่าทำไม

ทำไมถึงเป็นโรคนี้

พ่อไม่กินเหล้า ไม่ได้ติดบุหรี ไม่มีความดันสูง และไม่ได้เป็นเบาหวาน

สาเหตุของโรคถูกค้นพบอีก หนึ่งอาทิตย์ ผ่านมา

พบว่า พ่อเป็นโรคหัวใจเต้นไม่สม่ำเสมอ

เต้นแรงบ้าง อ่อนบ้าง

เลยทำให้เกินลิ่มเลือดตกตะกอนอยู่

วันดีคืนดีหัวใจเต้นแรงขึ้น สูบฉีดลิ่มเลือดก้อนเล็กๆก้อนหนึ่งขึ้นมา

และ

บิงโก!!!

อุดที่หลอดเลือดเจ้าปัญหาพอดี

ตลอดสามสัปดาห์ที่อยู่โรงพยาบาล

เรานอนเฝ้าพ่อทุกคืน

แต่พ่อไม่เคยนอนหลับสนิทและอาละวาดตอนกลางคืนเสมอ

พ่อดิ้นจะลงเตียงให้ได้ พ่อจะกลับบ้าน

และเราต้องใช้พลังใจ พลังกาย ทั้งขู่ทั้งปลอบ

ให้พ่อนอน

เป็นสัปดาห์ที่ทรหดที่สุดและทรมาณใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

ถ่ายที่ห้องพิเศษตอนตีห้าครึ่ง

บ่ายวันหนึ่งพ่อเริ่มพูดอะไรอ้อแอ้

พ่อทำมือแบบฟันฉับๆแล้วชี้ไปที่ขาข้างขวาที่มันขยับไม่ได้

แล้วน้ำตาพ่อก็ไหล

คนที่เฝ้าไข้วันนั้นก็มีพี่ชายของพ่อ พี่สาวของพ่อ น้องสาวของพ่อ

มีแม่และก็มีอิ๋ว

เรากอดกันร้องไห้ และคิดว่าเราต่างก็ไม่ไหวแล้ว

แต่วันนั้นลูกคิดว่า "เราต้องผ่านมันไปได้สักวัน"

ที่บ้าน

แม่ทำห้องใหม่ให้พ่อ ห้องน้ำในตัว

หาเตียงไฟฟ้า ฟูกลม เพื่อกันบาดแผลกดทับ

รถเข็น เครื่องดูดเสลด เพราะพ่อจะไอมากๆในตอนกลางคืน

หลังจากนอนโรงพยาบาลได้สามสัปดาห์

พ่อก็ได้กลับบ้าน

พอพ่อถึงบ้าน พ่อนั่งร้องไห้อยู่พักใหญ่ๆ

ญาติพี่น้องที่มารอรับก็ร้องไห้ เป่าปี่ไปตามๆกัน

และคืนนั้น

เป็นคืนแรกที่พ่อนอนหลับยาวถึงเช้า

,,,,,,,,

เอี๊ยดลาออกจากงานเพื่อมาดูแลพ่อ

ดูแลทุกๆอย่าง อาบน้ำ เช็ดตัวทำความสะอาด

พาพ่อไปกายภาพบำบัด ป้อนข้าวป้อนน้ำ

ทุกๆอย่างที่ลูกคนนึงจะทำได้

ต้องขอบใจน้องชายมา ณ ที่นี้ด้วย

สิ่งที่อิ๋วทำอยู่คือส่งเงินเพื่อไปดูแลรักษาพ่อ

ซึ่งเป็นหน้าที่ที่ค่อนข้างเบามาก

แต่

แม่และที่บ้านต้องการผู้ชายสักคนแทนพ่อ

และ

เอี๊ยดเสียสละที่จะทำ

กายภาพบำบัดที่โรงพยาบาลแพร่

สอนและประคองพ่อเดิน

พ่อช่วยตัวเองได้มากขึ้น

สุขภาพจิตดีขึ้น และแข็งแรงมากขึ้น

ขอบคุณผู้หญิงคนนี้ที่เข้มแข็งที่สุด

ยิ้มได้ทุกสถานการณ์

และรับมือกับทุกๆเรื่องได้อย่างสวยงามที่สุด

พ่อ

ที่หน้าบ้านเมื่อวันที่ 7 Dec 2008

.

.

.

ครบหนึ่งปีแล้วนะพ่อนะ

ไม่ว่าจะยังไง

ครอบครัวเราจะก้าวไปด้วยกัน

ภาพนี้ถ่ายเมื่อวันที่ 2 Jan 2007

งานราชพฤกษ์เชียงใหม่

แล้วเราจะไปเที่ยวกันอีกเนาะพ่อเนาะ

:::::::::

        ปล.

        * ขอบคุณทุกกำลังใจและความช่วยเหลือของญาติพี่น้อง และเพื่อนบ้านผู้แสนอารีย์

        * ขอบคุณเป็นพิเศษ สำหรับเอี๊ยดที่เสียสละอนาคตทั้งหมดเพื่อครอบครัวของเรา

        * ขอบคุณพี่เหมียวสำหรับเวลาที่สละมาให้พ่อเสมอและอย่างต่อเนื่อง

        * ขอบคุณพี่นวลจันทร์สำหรับเวลาทุกๆวันที่เป็นเพื่อนพ่อเวลาพ่อไปทำกายภาพ

        * ขอบคุณป้าจิต สำหรับความอบอุ่นและใจที่ดีที่สุดที่หาใครเทียบไม่ได้

        * ขอบคุณแม่ ที่คอยเป็นกำลังใจสำคัญสำหรับพ่อเสมอ

        * ขอขอบคุณเพื่อนๆที่ให้กำลังใจและสละเวลาไปเยียมพ่อไม่ขาดสาย

    ขอบคุณจริงๆ...

......

Create Date : 22 มกราคม 2552
Last Update : 21 เมษายน 2552 15:09:40 น.		2 comments
Counter : 666 Pageviews.
Share Tweet