เล่ห์ร้อนอ้อนรัก - 7 - ข้อเสนอที่เย้ายวนใจ

คุณชายรัชต์ตั้งใจจะไปพบปรียาตามนัดที่ผับเดิม แต่เพราะรีบเผ่นออกจากบ้านตั้งแต่บ่ายจึงเหลือเวลาอีกหลายชั่วโมงกว่าผับจะเปิด เขาตัดสินใจขับรถเล่นไปตามถนนหนทางในกรุงเทพฯ ซึ่งไม่ค่อยจะคุ้นเคยนัก แต่ก็อาศัยอ่านป้ายไปเรื่อยๆ พอรู้สึกหิวก็เลือกร้านอาหารบรรยากาศดีที่อยู่ติดกับโชว์รูมรถยนต์นำเข้ายี่ห้อหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนกำลังมีงานเปิดตัวรถยนต์รุ่นใหม่ ชายหนุ่มกินข้าวเสร็จแล้วก็แวะไปดูรถฆ่าเวลา แต่เขาโชคดีมากกว่านั้น เพราะพริตตี้คนงามที่ยืนอวดรูปร่างเพรียวงามอยู่ข้างรถสปอร์ตคันหนึ่งคือผู้หญิงที่เขาคิดถึงอยู่บ่อยๆ ตั้งแต่พบหน้ากันครั้งแรก เขานึกฉงนว่าเหตุใดหญิงสาวจึงมาปรากฏตัวที่นี่ได้ แต่เพียงไม่นานก็บังเกิดความเข้าใจ ราวกับรู้จักเธอมาเป็นชาติ ทั้งที่ความจริงคือเพิ่งเคยพบปรียาครั้งแรกเมื่อคืนนี้เอง และความรู้สึกที่ตามมาคือทึ่ง เธอวิ่งรอกรับจ๊อบไปทั่วราชอาณาจักรเลยหรือไงนะ? คุณชายยืนกอดอก อมยิ้มในหน้า แม้จะอยู่ในหมู่ผู้คนที่แวะมาชมความงามของรถยนต์รุ่นใหม่ล่าสุดและความงามของพริตตี้สาวสวย หากใบหน้าคมคายกับรัศมีความเป็นลูกผู้ดีมีสกุลก็จับต้องร่างสูงอย่างเด่นชัดจนแม้แต่คนข้างๆ ยังอดเหลียวมองด้วยความชื่นชมไม่ได้ ปรียาฉีกยิ้มหวานให้ผู้ชมอยู่ข้างรถสปอร์ตคันงามหลังจากได้ทำหน้าที่ร่ายยาวถึงคุณสมบัติอันควรค่าแก่การถลุงเงินร่วมสิบล้านเพื่อรถคันหนึ่ง เมื่อเห็นหน้าผู้ชายที่อ้างตัวเป็นเจ้าหนี้ของเธอด้วยจำนวนเงินหนึ่งล้านบาทก็ถึงกับอึ้งไป ไม่ต้องสงสัยว่าเขาเองก็กำลังจับตามองเธออยู่เช่นกัน ชายหนุ่มฉีกยิ้มกว้างขึ้นพร้อมกับยักคิ้วทักทาย หญิงสาวนิ่วหน้า ครู่หนึ่งก็เมินหนีไปทางอื่นพร้อมทั้งฉีกยิ้มหวานตามหน้าที่ต่อไป เธอตัดสินใจว่าจะไม่สนใจเขาจนกว่าจะเสร็จงาน คุณชายรัชต์ไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่จะยอมถูกใครเมินง่ายๆ แต่คราวนี้เขาจะอดทนรอให้เธอเสร็จงานแล้วค่อยคิดบัญชีทีหลัง ทว่าแผนการนั้นก็มีอันต้องเปลี่ยนเพราะอาเสี่ยพุงยื่นคนหนึ่ง เสี่ยใหญ่เดินเข้าไปทำทีดูรถคันที่ปรียารับหน้าที่พรีเซ็นต์ คุณชายจับตามองอยู่ห่างๆ แล้วก็เห็นว่ามืออวบอูมของเสี่ยนั่นกำลังยุ่มย่ามอยู่ที่เอวคอดของหญิงสาว ไอ้เสี่ยนี่บังอาจมาแตะต้องลูกหนี้ของเขา มันจะมากไปแล้ว! ร่างสูงหมุนตัวโดยเร็ว เดินดุ่มเข้าไปหาชายหนุ่มผู้หนึ่งซึ่งได้แนะนำตัวกับเหล่าผู้ชมว่าเป็นผู้จัดการโชว์รูมแห่งนี้ เขาบอกความต้องการพร้อมทั้งจ่ายค่าเสียหายล่วงหน้า ก่อนจะเดินไปรอที่ข้างโชว์รูมด้วยสีหน้าตึงๆ “ทำไมล่ะคะผู้จัดการ ปายทำอะไรผิด ทำไมผู้จัดการต้องไล่ปายกลับบ้านด้วย” ปรียาจ้องหน้าผู้จัดการหนุ่มด้วยสายตาข้องใจ เธอต้องการเหตุผลที่ถูกเลิกจ้างกะทันหัน อีกฝ่ายถอนใจเฮือก บอกเสียงเรียบก่อนจะเดินจากไป “ถ้าอยากรู้ก็ไปถามผู้ชายคนนั้นดูสิ” หญิงสาวหันไปตามทิศทางที่ผู้จัดการชี้บอก เมื่อสบเข้ากับดวงตาคมขุ่นที่จ้องมองมาก็งงไปหมด ก่อนที่ความงุนงงจะแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ เดินลิ่วเข้าไปหาเจ้าหนี้ด้วยท่าทีเอาเรื่อง “นี่คุณทำบ้าอะไรฮะ ฉันกำลังทำงานอยู่นะ เรื่องอะไรมาบอกให้ผู้จัดการไล่ฉันกลับ ทำแบบนี้ฉันมีสิทธิ์โดนหมายหัวจากโชว์รูมอื่นๆ ด้วยนะ” “งานบ้าบออะไร เปลืองตัวชะมัด ผมไม่ให้ทำแล้ว” เขาบอกด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ไม่สะทกสะท้านกับแววตากล่าวหาของเธอสักนิด “แต่ฉันต้องทำมาหากินนะคุณ แล้วคุณก็ไม่มีสิธิ์มาวุ่นวายกับชีวิตฉันด้วย” เธอทั้งโมโหและหงุดหงิดที่ชวดรายได้ในวันนี้ ไม่รู้จะด่าผู้ชายบ้านี่ว่าอย่างไรดีถึงจะสะใจ “ตอนนี้คุณเป็นลูกหนี้ของผม ต้องทำงานที่ผมอนุญาตเท่านั้น กลับได้แล้ว” เขาตัดบทพร้อมฉุดแขนปรียาให้ตามไปที่รถคันหรูอย่างไม่ยอมผ่อนแรง หญิงสาวถลาตามแรงลากของคนตัวโตแล้วก็ถูกจับยัดเข้าไปในรถของเขา คุณชายรัชต์ไม่ยอมให้อีกฝ่ายตั้งตัว รีบเข้าประจำตำแหน่งคนขับแล้วออกรถทันที “คุณจะทำบ้าอะไรอีกเนี่ย จะพาฉันไปไหน” หญิงสาวถามอย่างตื่นตระหนก แม้จะเจอผู้ชายเจ้าชู้ตามตอแยมาหลายราย แต่ไม่เคยมีใครทำถึงขนาดฉุดเธอขึ้นรถกลางวันแสกๆ แบบนี้ “เงียบเหอะ ถึงแล้วก็รู้เองแหละ” เขาตอบโดยไม่มองหน้าคนข้างๆ ตั้งใจอย่างเดียวคือขับรถให้ถึงที่หมาย ปรียาเม้มปากแน่น มองเสี้ยวหน้าคมด้วยความตื่นกลัว แม้อีกฝ่ายจะไม่ได้พูดออกมาตรงๆ แต่เธอก็รู้ว่าเขาต้องการอะไรจากเธอ แล้วเขาจะพาเธอไปไหน คงไม่ได้จะพาเธอเข้าม่านรูดหรอกใช่ไหม? “ฉันบอกแล้วว่าไม่ขายตัว คุณอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ” “รู้เหรอว่าผมจะทำอะไร” เขาหันมามองหน้าเธอแวบหนึ่ง มุมปากหยักยิ้มยั่วเล็กน้อย เป็นความคิดที่ไม่เลวเลยเมื่อมองเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ มันชวนให้จินตนาการถึงรูปร่างกลมกลึงเย้ายวนใจที่น่าค้นหา “นี่คุณ...” เธอเปลี่ยนมาทำเสียงอ้อนวอน ตอนนี้ไม่มีอาวุธอะไรจะใช้ป้องกันตัว หรือเอาตัวรอดจากการถูกคุกคามได้เลย ขืนใช้ไม้แข็งเธอต้องเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำแน่ “อย่าทำอะไรฉันเลยนะ คุณก็ออกจะหน้าตาดี แถมยังรวยขนาดมีรถหรูระดับนี้ขับ จะหาผู้หญิงที่เขาเต็มใจอีกกี่คนก็ได้ รับรองว่าหาไม่ยากหรอก” อารมณ์กรุ่นๆ ของเขาเริ่มบรรเทาลงแล้วเมื่อได้เห็นวิธีเอาตัวรอดของปรียา เธอคงคิดว่าเขาชอบพาผู้หญิงเข้าม่านรูด ซึ่งอันที่จริงมันก็น่าสนใจอยู่เหมือนกัน ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเข้าไปในสถานที่แบบนั้นสักที แต่วันนี้คงต้องมองข้ามข้อเสนออันน่าเย้ายวนใจนั้นไปก่อน เขาไม่ชอบฝืนใจใคร ไม่ชอบแม้แต่จะใช้ประสบการณ์ที่ช่ำชองกว่าในการล่อลวงสาว เขาชอบแบบเต็มใจทั้งสองฝ่ายมากกว่า “ฉันจะเลิกทำงานที่คุณไม่อนุญาตก็ได้ จอดรถให้ฉันลงเถอะนะคะ” เธอต่อรองด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ ไม่ได้คิดจะเลิกจริงๆ แต่โกหกเอาตัวรอดไปก่อนเท่านั้น “ถึงแล้ว” เขาขับรถมาถึงหน้าห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งพอดี แล้วก็เลี้ยวรถเข้าไปในลานจอดโดยไม่สนใจจะแก้ความเข้าใจของหญิงสาว ปรียาหน้าตื่น รีบกวาดสายตามองไปรอบด้าน แต่เมื่อเห็นว่าเป็นห้างสรรพสินค้าจึงค่อยโล่งใจขึ้น หันมามองหน้าเขางงๆ “คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม” “เดี๋ยวก็รู้” เขาตอบเท่านั้น จอดรถแล้วก็ดึงข้อมือของปรียาให้ตามเข้าไปด้านในทันที หลังจากนั้นยี่สิบนาทีปรียาก็เดินออกมาจากห้องลองชุดของห้องเสื้อชื่อดังด้วยสีหน้าไม่สบายใจนัก เจ้าหนี้ของเธอดูไม่เหมือนคนโง่เลย ถึงชุดที่เธอสวมอยู่นี้จะดูดีกว่าชุดพริตตี้เยอะก็เถอะ แต่เขาจะบวกหนี้เธอเพิ่มหรือเปล่าก็ไม่รู้ เธอไม่ได้อยากเปลี่ยนชุดสักหน่อย คุณชายรัชต์กอดอกมองหญิงสาวรูปร่างเพรียวระหงในเดรสสั้นเสมอเข่าสีกลีบบัวด้วยความพึงพอใจ เมื่อแต่งกายด้วยเสื้อผ้าราคาแพงแล้วปรียาก็ไม่ได้ดูแตกต่างจากคนมีเงินทั่วๆ ไปเลย ถ้าเขาไม่ได้เห็นบ้านเธอกับตา และไม่ได้เห็นว่าหญิงสาวทำงานอะไรบ้าง ต้องไม่เชื่อแน่ว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา ฐานะยากจน การศึกษาน้อย และหาเลี้ยงชีพด้วยงานที่ไม่มีเกียรติ เขาเดินเข้าไปหาเธอช้าๆ และเอ่ยชมจากใจ “คุณสวยมาก” “ชุดนี้คุณจ่ายใช่มั้ย” คำถามนั้นทำให้เขาอึ้ง ก่อนจะกลอกตาเซ็ง แล้วหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน “ผมจ่ายเองอยู่แล้ว” “งั้นก็แล้วไป” หญิงสาวค่อยสบายใจขึ้นหน่อย สีหน้าจึงสดใสตามไปด้วย แต่พอนึกได้ว่าวันนี้เธอขาดรายได้เพราะเขา สีหน้าก็กลับมาเซ็งเหมือนเดิม จากนั้นก็หันมาเล่นงานชายหนุ่ม “ตกลงคุณต้องการอะไรกันแน่ฮะ ทำแบบนี้ฉันก็ขาดรายได้สิ แล้วจะเอาเงินที่ไหนมาใช้คืนคุณล่ะ รู้มั้ยว่างานนึงฉันได้ค่าตัวตั้งเท่าไหร่” “ผมบอกแล้วไงไม่ให้คุณทำงานแบบนั้นอีก” เขาเตือนความจำให้ด้วยสีหน้าขุ่นเคือง “แต่ฉันต้องกินต้องใช้นะ ฉันมีภาระ มีหนี้จะต้อง...” “ผมคิดออกแล้วว่าจะให้คุณใช้หนี้วิธีไหน” เขาขัดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ความคิดนี้ผุดขึ้นในหัวเมื่อตอนที่เห็นปรียาเดินออกมาจากห้องลองชุดนี่เอง “ฮะ?” เธอทำหน้างง ชายหนุ่มอมยิ้มในหน้า “ต่อไปนี้คุณต้องทำงานใช้หนี้ผม แล้วผมจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดของคุณในระหว่างนี้เอง แต่คุณจะกลับไปทำงานอย่างเดิมไม่ได้อีกแล้ว” หญิงสาวหรี่ตามองเขาอย่างไม่วางใจ “งานบ้าอะไรจะมีแต่ได้กับได้อย่างนั้น” เขาอมยิ้มในหน้า ไม่ตอบว่าอย่างไร แต่หันไปเลือกชุดจากราวแขวนส่งให้เธอลองแบบยกตู้ ปรียาได้แต่มองการกระทำของเขาอย่างแปลกใจ แต่เมื่อมีโอกาสได้ลองชุดสวยราคาแพงที่ชาตินี้ทั้งชาติคนอย่างเธอก็ไม่มีวันจะซื้อใช้เองเด็ดขาดจึงยอมตามใจเขา ตอนแรกหญิงสาวก็สนุกกับการลองชุดอยู่หรอก แต่พอรู้ว่าทุกชุดที่ได้ลองกลายเป็นของเธอทั้งหมดก็ตกใจ โวยวายหน้าซีด “คุณจะซื้อไปทำไมเยอะแยะอย่างงี้” “ต่อไปนี้คุณต้องใส่แต่เสื้อผ้าที่ผมซื้อให้ มันสำคัญกับงานของคุณมากถึงมากที่สุด” เขาตอบพร้อมยื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน “แต่ชุดพวกนี้มันแพงมากเลยนะ” แม่สาวจอมงกติงอย่างไม่สบายใจ คนที่ต้องต่อสู้ดิ้นรนเพื่อการเอาชีวิตรอดอย่างเธอทำไมจะไม่รู้ว่าของฟรีไม่มีในโลก เขาลงทุนสูงขนาดนี้ยังไงก็ต้องคิดกำไรคืนจนคุ้มแน่นอน และเธอไม่แน่ใจว่าเขาจะคิด ‘กำไร’ เป็นสิ่งใด “ก็ใช่น่ะสิ ลูกสาวคนเดียวของผู้ทรงอิทธิพลในอเมริกาจะใส่เสื้อผ้าโนเนมได้ยังไง” เขาเปรยเบาๆ หัวเราะในลำคออย่างนึกสนุก หญิงสาวยิ่งทำหน้ายุ่ง “พูดเรื่องอะไรของคุณน่ะ คุณก็เห็นแล้วว่าฉันอยู่ในสลัม เกี่ยวอะไรกับลูกสาวผู้ทรงอิทธิพล นี่คุณเพี้ยนรึเปล่าเนี่ย” “ไม่เพี้ยน เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง ไปกันเถอะ” คุณชายตอบแล้วหันไปสั่งพนักงานว่าขอฝากชุดไว้ก่อน เขามีของที่ต้องซื้ออีกมาก แล้วก็ฉุดมือปรียาเดินออกไปจากร้าน หญิงสาวขืนตัวไว้แต่ก็ใช่ว่าจะหยุดเขาได้ คุณชายกึ่งลากกึ่งจูงเธอไปที่ร้านขายรองเท้าติดแบรนด์ชื่อดังระดับโลก แล้วก็เลือกคู่ที่คิดว่าเหมาะกับปรียามาให้เธอลอง เมื่อเธอทำท่าจะไม่ลอง เขาจึงเอ่ยลอยๆ ว่า “มีหนี้ก็ต้องชดใช้” หญิงสาวเลยได้แต่กัดฟันทน เป็นเพราะคำสั่งนั้นแม้จะฟังดูไร้สาระแต่ก็ไม่เป็นพิษเป็นภัยกับเธอ ปรียาจึงยอมทำตามในที่สุด ที่ร้านนี้ปรียาได้รองเท้ามาอีกราวๆ ยี่สิบคู่ จากนั้นก็ถูกเจ้าหนี้ลากไปร้านขายกระเป๋าหลากหลายยี่ห้อ และได้มาอีกสิบกว่าใบ แล้วก็ไปต่อที่ศูนย์โทรศัพท์ค่ายหนึ่ง “เลือกเองแล้วกันว่าชอบรุ่นไหน สีอะไร” เขาบอกง่ายๆ เหมือนโทรศัพท์มือถือเป็นแค่ขนมครกกล่องละยี่สิบบาท แต่ในเมื่อราคาเสื้อผ้า รองเท้า และกระเป๋าทั้งหมดรวมกันแล้วมันอาจจะมากกว่าหนี้ที่เธอต้องชดใช้ให้เขาด้วยซ้ำ หญิงสาวจึงไม่แปลกใจอีกต่อไป “คุณให้ฉันใช้ระหว่างทำงานใช่มั้ย จะได้โทร. จิกง่ายๆ ล่ะสิ ก็ได้ ฉันจะรับไว้ ความจริงก็ไม่อยากได้ซักเท่าไหร่หรอกนะ แต่ในเมื่อคุณคะยั้นคะยอขนาดนี้ งั้นฉันเอาไอห้าเอสสีทองละกัน คนอื่นเขาจะได้รู้ว่าฉันใช้ห้าเอส” คนไม่อยากได้โทรศัพท์มือถือยิ้มหวาน ชี้ที่ไอโฟนห้าเอสสีทองอย่างไม่ลังเล คุณชายรัชต์ได้แต่ส่ายหน้าขันๆ เขาเองก็ต้องการโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ด้วยเช่นกัน ดังนั้นจึงซื้อไอโฟนห้าเอสสีทองสองเครื่อง เขาถ่ายรูปตัวเองและตั้งเป็นรูปหน้าจอก่อนจะส่งเครื่องนั้นให้ปรียา หญิงสาวนิ่วหน้า “นึกว่าเครื่องนี้ของคุณซะอีก” “ของคุณต่างหาก” “งั้นทำไมต้องใช้รูปคุณเป็นวอลล์เปเปอร์ด้วยล่ะ มันเครื่องของฉันก็ควรเป็นสิทธิ์ของฉันที่จะใช้รูปอะไรก็ได้” “คุณลืมไปแล้วหรือไงว่ากำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่ นี่แหละ งานแรกของคุณ” เขาอมยิ้มเจ้าเล่ห์ หญิงสาวหรี่ตามองอีกฝ่ายอย่างหวาดระแวง “ตกลงคุณจะให้ฉันทำงานอะไรกันแน่?” “กำจัดผู้หญิงทุกคนที่แม่ผมพามาแนะนำ” เขาตอบแค่นั้น ปรียาไม่เข้าใจ จะคาดคั้นเอาคำตอบให้ได้ แต่ชายหนุ่มก็เดินนำกลับไปที่ร้านขายรองเท้า กระเป๋า และเสื้อผ้า เพื่อขอให้พนักงานช่วยขนของไปที่รถ เธอเลยต้องเก็บความข้องใจเอาไว้ก่อน เมื่อพนักงานจัดวางของและเดินจากไปแล้วปรียาจึงคาดคั้นเอาคำตอบอีกครั้ง “ตกลงคุณจะบอกฉันได้รึยังว่าหน้าที่ของฉันคืออะไรกันแน่” ชายหนุ่มเปิดประตูรถให้แม่สาวช่างซัก ก่อนเดินอ้อมไปประจำตำแหน่งพลขับ และพารถทะยานไปบนถนนที่แออัดของเมืองหลวง ครู่หนึ่งค่อยอธิบายถึงหน้าที่ของเธอ “งานของคุณก็คือสวมบทลูกสาวผู้ทรงอิทธิพลในอเมริกา” คุณชายรัชต์เริ่มต้นด้วยประโยคนั้นและร่ายยาวต่อไป ในขณะที่หญิงสาวก็รับฟังด้วยอาการตาค้าง แก้มสีชมพูเผือดซีดลงเมื่อเขาพูดจบ “คุณหมายถึงให้ฉันไปหลอกสาวๆ ที่แม่คุณพามาแนะนำว่าฉันเป็น...เป็นคู่ขาของคุณเนี่ยนะ!” เขาพยักหน้าพร้อมยิ้มเก๋ที่มักกระชากหัวใจสาวๆ ให้กระเด้งกระดอนออกมานอกอก แต่ดูเหมือนจะใช้ไม่ได้ผลกับแม่สาวผิวสวยคนนี้ “จะบ้ารึไง ฉันไม่เอาด้วยหรอก!” คุณชายรัชต์ถอนใจเฮือก แต่ยังไม่พูดอะไร รอจนกระทั่งเจอปั๊มน้ำมันแล้วตีไฟเลี้ยวเข้าไป ปักหลักคุยกันอย่างจริงจังน่าจะดีกว่าขับรถไปคุยกันไป เพราะเขายังไม่อยากตายเร็วนัก หญิงสาวกอดอก เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากเม้มแน่น ถึงเธอจะจนก็ยังรักที่จะประกอบอาชีพสุจริต ไม่เคยคิดโกหกหลอกลวงใคร ขนาดติดหนี้เขาโดยไม่มีลายลักษณ์อักษรตามกฎหมาย เธอยังไม่คิดจะหนีเลย เรื่องจะให้ไปโกหกคนอื่นนั้นบอกได้คำเดียว ไม่มีทาง! “แค่ทำให้สาวๆ พวกนั้นเป็นฝ่ายทิ้งผมไปก็พอ ผมยังไม่พร้อมจะแต่งงาน แต่จะให้เป็นฝ่ายปฏิเสธพวกเธอมันก็ดูหยาบคายไปหน่อย แถมยังจะทำให้ผู้หญิงเสียหายด้วย ผมเป็นผู้ชาย ถูกทิ้งก็ไม่เสียหายอะไร ถือซะว่าช่วยเหลือผู้หญิงอีกหลายๆ คนที่แม่ผมจะพามาแนะนำก็แล้วกัน” เขาพยายามโน้มน้าวให้เธอคล้อยตาม “พูดเป็นนิยาย เกิดแม่คุณจับได้แล้วใครซวย คุณเป็นลูกท่านคงไม่ถือสาเอาความ แต่ฉันเป็นคนอื่น ดีไม่ดีจะหาว่าฉันวางแผนจับลูกชายซะอีก ถ้าแม่คุณจับฉันส่งตำรวจจะทำยังไง ประวัติฉันเสียหายนะ ต่อไปจะทำงานอะไรได้ คิดจะทำอะไรเคยนึกถึงคนอื่นบ้างมั้ย พวกลูกคนรวย คิดถึงแต่เรื่องของตัวเอง ชิ!” คุณชายรัชต์ถึงกับหน้าชา ไม่นึกว่าแค่วางแผนจะป้อสาวแบบใกล้ชิดบวกกับผลพลอยได้ที่จะทำให้มารดาเลิกคิดจับคู่เขากับลูกสาวเพื่อนจะกลายเป็นเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ เขาต้องยอมรับว่าความคิดของตัวเองเข้าข่าย ‘คิดถึงแต่ตัวเอง’ จริงๆ “ผมยอมรับว่าไม่ได้คิดไกลขนาดนั้น แต่ผมสัญญานะปาย ผมไม่ยอมให้แม่ผมจับคุณส่งตำรวจแน่ แผนนี้ผมคิดคนเดียว ไม่ใช่ความผิดอะไรของคุณเลย อีกอย่างแม่ผมใจดีนะ ท่านไม่ทำอย่างที่คุณกลัวหรอก” หญิงสาวส่ายหัวอย่างเด็ดขาด “คุณเป็นลูกก็พูดได้สิ แต่ฉันเป็นคนอื่น ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าแม่คุณต้องใจดีด้วย เลิกพูดเหอะ ฉันขอถอนตัว ไม่เอาด้วยแน่ๆ” ชายหนุ่มถอนใจเฮือก กลอกตาไปมาอย่างคิดไม่ตก ครู่ใหญ่จึงนึกออกว่าจะพูดอย่างไรให้เธอตกลง “เอาละปาย ผมรู้แล้วว่าคุณกังวลเรื่องอะไร แต่ผมสัญญาว่าจะไม่ให้คุณต้องเดือดร้อนกับเรื่องนี้ เกิดอะไรขึ้นผมรับผิดชอบเอง ขอแค่คุณช่วยผมอย่างสุดความสามารถก็พอ เถอะน่า...นะ ถ้าคุณทำให้แม่ผมเชื่อได้ หนี้หนึ่งล้านของคุณเป็นอันหายกัน ระหว่างนี้ผมจะจ่ายค่าตอบแทนให้คุณทุกเดือนด้วย ลองคิดดูสิ หนี้ก็ได้ใช้แถมยังมีเงินเดือนอีก คุณจะหางานที่ไหนรายได้ดีขนาดนี้ไม่มีอีกแล้วนะ ขอร้องล่ะปาย ช่วยผมหน่อย ไม่นานหรอก อาจไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ” คิ้วเรียวขมวดมุ่น หันไปมองหน้าเขาอย่างแปลกใจ “ไม่ถึงเดือน?” ชายหนุ่มพยักหน้า “ใช่ ผมจะกลับเมกาเร็วๆ นี้ แต่อยากทำให้แม่หมดหวังเรื่องจับผมแต่งงานซะก่อน” “คุณไม่ได้อยู่เมืองไทยเหรอ” คราวนี้ปรียาให้ความสนใจอย่างแท้จริง แต่ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าปัญหาของคนรวยนี่ฟังดูไร้สาระเหลือเกิน “ผมอยู่เมกาหลายปีแล้วล่ะ คราวนี้กลับมางานแต่งน้องชาย เดี๋ยวก็กลับไปอีก แต่อยากกลับไปอย่างสบายใจ” หญิงสาวพยักหน้าหงึกหงัก แต่ไม่ได้ถามอะไรต่อ เขามองเธอนิ่งๆ ครู่หนึ่งก็หยั่งเสียง “ตกลงคุณจะช่วยผมใช่มั้ย” “บอกตรงๆ เลยนะ ถึงข้อเสนอของคุณจะน่าเย้ายวนใจแค่ไหนแต่ฉันก็รู้สึกไม่ดี ฉันรู้ว่าคงจะหาเงินหนึ่งล้านมาใช้หนี้คุณไม่ได้ง่ายๆ เผลอๆ ชาตินี้ทั้งชาติอาจใช้หนี้คุณได้ไม่หมดด้วย ขอฉันคิดดูก่อนแล้วกัน เพราะฉันไม่ชอบหลอกใคร” ท่าทีจริงจังของปรียาทำให้คุณชายนึกเห็นใจจึงไม่เร่งเร้าเธอ แต่เขารู้ว่าสุดท้ายแล้วหญิงสาวก็ต้องตกลง คนอย่างเขาอยากได้อะไรก็ต้องหาวิธีเอามาเป็นของตัวเองให้ได้ แค่ช้านิดช้าหน่อยจะเป็นไร “งั้นผมไปส่งคุณที่บ้านก่อนแล้วกัน” เขาสรุป ก่อนพารถทะยานออกจากปั๊มน้ำมันอย่างไม่เร่งรีบนัก ___________________________ กรี๊ดดดดดดด รีดเดอร์คะ อันนี้ตอนใหม่แกะกล่องเลยค่ะ มีต้นฉบับเดิมอยู่ครึ่งนึงมั้งแล้วก็เขียนต่อให้ครบตอน อ๊ายยย ปลื้มปริ่ม เพิ่งจะเขียนนิยายได้ในรอบเกือบสองเดือน โฮฮฮฮฮฮ

Create Date : 11 พฤศจิกายน 2556		6 comments
Last Update : 11 พฤศจิกายน 2556 20:13:32 น.
Counter : 2929 Pageviews.
Share Tweet