เรื่องย่อ The Legend ตำนานจอมกษัตริย์เทพสวรรค์ ตอนที่ 15

ตอนที่ 15

ที่หมู่บ้านร้างใกล้เผ่าคิโทฮาริ โฮเกกับทหารติดตามจำนวนน้อยนิดขี่ม้าหนีมาถึงที่นี่ โฮเกบาดเจ็บอยู่ลงจากหลังม้า อิลซูพยายามท้วงว่าพวกศัตรูกำลังไล่หลังตามมา แต่โฮเกว่าเขารู้สึกแปลกๆ กับแถวๆ นี้เหมือนพวกเรากำลังเดินเข้าสู่กับดักและกลายเป็นเหยื่อ คำพูดของโฮเกทำให้ทุกคนหวาดระแวง

ทันใดนั้นเอง ธนูจากที่ใดไม่ทราบก็พุ่งเข้าใส่ ทหารของโฮเกหลายคนล้มตาย ทันใด ทหารของเผ่าคิโทฮาริก็พุ่งออกมาตรงเข้าสังหาร แม้จะบาดเจ็บ แต่โฮเกก็สู้สุดชีวิต แต่เพราะมีจำนวนน้อยและพวกคอรันที่ยกพวกมานั้นมีจำนวนมากกว่า ทำให้ทหารของโฮเกค่อยๆ ตายลงทีละคนๆ ยิ่งหนีลึกเข้าไปในหมู่บ้านร้างเท่าไหร่ จำนวนคนของคอรันที่ซุ่มโจมตีก็มากขึ้นเพียงนั้น จนดูราวกับไม่มีทางหลบหนีไปไหนได้อีกแล้ว

โฮเกอยู่ในสภาพจนตรอก ถูกล้อมด้วยเผ่าคิโทฮาริทุกทิศทุกทาง เมื่อโฮเกถูกล้อม หัวหน้าเผ่าคิโทฮาริก็ขี่ม้ามาถึงและถามว่าใครคือยอนโฮเก แม่ทัพช็อกควานเอ่ยขึ้นว่ากล้าดีอย่างไรที่มาเอ่ยชื่อแม่ทัพคนสำคัญของอาณาจักรโกกูรยอที่ยิ่งใหญ่ ทูทาอิ หัวหน้าเผ่าคิโทฮาริ เย้ยหยันว่า กษัตริย์โกกูรยอยกโฮเกให้เขาแล้ว (อันนี้โกหกชัดๆ) แม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่อย่างนั้นหรือ ช่างน่าขำ

โฮเกถามทูทาอิ ว่าเป็นความจริงหรือที่ว่าทัมต๊อกยกให้พวกคิโทฮาริจัดการเขา ทูทาอิว่าถ้าไม่เชื่อก็ตามใจ ยังไงตอนนี้โฮเกก็โผล่ออกมาเป็นเหยื่อเอง เขาจะเอาหัวของโฮเกเสีย พวกคิโทฮาริจะพุ่งเข้าฆ่าพวกโฮเก แต่ลูกธนูลึกลับขวางเสียก่อน ทัมต๊อกและพวกนั่นเองที่ตามมา

ทัมต๊อกถามทูทาอิว่าไม่ใส่ใจคำสั่งของอัททิลา ข่านเลยอย่างนั้นหรือ ไม่ได้รับคำสั่งจากทัมต๊อกทูทาอิไม่มีสิทธิ์ทำอะไรทั้งนั้น ทูทาอิว่าที่ทัมต๊อกทำอย่างนี้ถ้าข่านทราบจะต้องไม่พอใจมาก ทันใด ทูทาอิก็ประกาศให้ทหารคอรันทุกคนรับรู้ทั่วกัน ว่าต่อหน้านี้คือยอนโฮเก และกษัตริย์แห่งโกกูรยอ ถ้าฆ่าทั้งคู่ได้ ชัยชนะก็จะเป็นของคอรัน (อ้าว หักหลังกันซะยังงั้น)

ทัมต๊อกตวาดเสียงดังลั่นให้ทุกคนฟัง ว่าเป็นคำเตือนสุดท้าย กษัตริย์แห่งโกกุรยอมาที่นี่เพื่อพบคนของตัวเองหากผู้ใดขวางจะไม่มีการปราณี เพื่อไม่ให้เกิดสงครามใหญ่ พวกคอรันทุกคนในที่นี้จะต้องตายอย่างไร้เกียรติที่นี่ ดังนั้นจะถอยหรือจะยอมตายกันแน่ ท่าทีของทัมต๊อกทำให้พวกคอรันหวาดเกรง ทูทาอิแค้นยิ่งนัก เอ่ยว่าใครเอาหัวของทัมต๊อกได้จะได้รับปูนบำเหน็จเป็นนักรบผู้ยิ่งใหญ่ของคอรัน คำพูดนั้นทำให้ทหารคอรันบุกเข้าสังหารทัมต๊อกและพวกโฮเกทันที

จูมูจีกับเชโรลงจากม้า มารับหน้าแทนทัมต๊อก ส่วนโฮเกเองแม้จะจ้องทัมต๊อกอย่างเคียดแค้น แต่ก็ต้องเอาชีวิตรอดก่อน ทัมต๊อกกระโดดลงจากหลังม้า เข้ารับมือข้าศึก การรบพุ่งเป็นไปอย่างโกลาหล ชุลมุน ฝีมือของทัมต๊อก จูมูจี และเชโรนั้นเยี่ยมยอด จนทูทาอิถึงแก่ต้องลงมือเอง แต่ทัมต๊อกเหนือกว่ามากจึงสังหารหัวหน้าเผ่าคิโทฮาริลงได้ ตรงข้ามกับโฮเกที่รบอย่างเหน็ดเหนื่อยบ้าคลั่ง ชั่วแว่บ ทัมต๊อกและโฮเกเงยหน้าขึ้นเห็นกันและกัน ทันใดทั้งสองก็แหวกเหล่าทหาร ฆ่าฟันคนที่ขวางหน้า เพื่อพุ่งเข้าหากันด้วยอาการบ้าเลือด

โลหิตเนืองนองอาบพื้น อิลซูผู้ภักดี และช็อกควานต่างถูกดาบของศัตรูปักเข้าใส่ แต่ก็ยังคงสู้ต่อไปอย่างสุดกำลัง ท้ายสุดเมื่อชาวคอรันนอนตายเกลื่อนกลาด เหลือเพียงทัมต๊อกและคนของเขาเท่านั้น นอกนั้นคือ โฮเก ช็อกควาน

ทัมต๊อกเอ่ยกับโฮเกว่า คนมากมายต้องมาตายเพราะพวกเรา และบอกกับโฮเกว่า ทุกวัน ทุกคืน คนเป็นกษัตริย์ต้องตัดสินใจทำเรื่องยากลำบากตลอดเวลา เรื่องที่ทำก็ล้วนเป็นสิ่งน่าเศร้า (เรื่องที่ต้องฆ่าคนมากมายขนาดนี้ก็ด้วย) ถ้าหากโฮเกยอมทำตามคำสั่ง กลับไปโดยดีแต่แรก ก็คงไม่ต้องเสียเลือดเนื้อไพร่พลมากขนาดนี้ หากโฮเกไม่สนใจ ตอบอย่างไม่ยี่หระ อยากจะฆ่าเขานักก็เอาเลย เขาจะได้ฆ่าทัมต๊อกซะ

ทัมต๊อกถามโฮเก เจ้าอยากเป็นกษัตริย์นักรึ โฮเกว่า ยังไม่เข้าใจอีกรึ เขาไม่ต้องการเป็นกษัตริย์ ที่ต้องการคือการแก้แค้น ทันใด โฮเกพุ่งดาบเข้าใส่ทัมต๊อก ทั้งสองเข้าประมือกัน ความแค้นที่ฝังแน่นมาแต่วัยเด็กถูกปลดปล่อยออกมาอย่างบ้าคลั่งผ่านเพลงดาบนั่นเอง จูมูจีอยากจะเข้าช่วยทัมต๊อก แต่เชโรห้ามไว้

ทัมต๊อกถามโฮเกว่า ยังไม่รู้อีกหรือว่าเขามาที่นี่ทำไม ทำไมถึงมาโดยไม่มีทหารติดตาม ไม่รู้หรือยังไงทำไมต้องฆ่าพวกคอรันทั้งหมด โฮเกว่า เพราะทัมต๊อกต้องการหัวเราะเยาะเย้ยเขา อยากให้เขาคำนับทัมต๊อกและเรียกว่าฝ่าบาทน่ะสิ ทัมต๊อกว่า ถ้างั้นก็ทำเลยสิ คำนับเขา นับถือเขาสิว่าเขาคือกษัตริย์

ทั้งสองยังสู้ต่อไป หากโฮเกที่อ่อนแรงก็ต้องพ่ายแพ้ทัมต๊อกอย่างสิ้นท่า เมื่อทัมต๊อกทาบกระบี่เข้ากับอกของโฮเก ก็ถามอีกฝ่ายว่า บอกเหตุผลมาทำอยากฆ่าเขานัก โฮเกว่าเพราะทัมต๊อกฆ่าพ่อแม่ของเขา แย่งชิงหัวใจของผู้หญิงที่โฮเกรัก แล้วยังคิดว่าโฮเกจะเห็นทัมตีอกเป็นกษัตริย์อีกเรอะ ไม่ต้องคิดมากเลย จงฆ่าตนซะ ทัมต๊อกโมโห ฟาดกระบี่ใส่ต้นไม้ด้านหลังโฮเก จนต้นไม้นั้นโค่น

ทัมต๊อกเอ่ยเสียงดังว่ายอนโฮเก แม้เจ้าจะยกทัพมาคอรันและได้รับชัยชนะ แต่เจ้ากลับละเมิดบัญชากษัตริย์แห่งโกกุรยอ ขอปลดโฮเกออกจากตำแหน่งแม่ทัพใหญ่และไล่ออกจากกองทัพ จงอย่าได้กลับไปเหยีบโกกุรยออีก ว่าแล้วก็เดินจากไป (ทัมต๊อกทำใจฆ่าโฮเกไม่ลงจริงๆ ครับ)

อิลซูกับช็อกควานมองตามไปอย่างไม่อยากเชื่อ ส่วนโฮเกนั้นตะเกียกตะกายลุกขึ้นมามองตามหลังทัมต๊อกไปด้วยแววตาเคียดแค้น พลางคร่ำครวญ จงหันกลับมา เรื่องมันยังไม่จบ แล้วก็พุ่งกระบี่เข้าหาทัมต๊อก จูมูจีเอาตัวเข้ากันทัมตีอกตามสัญชาตญาณ ทันใดกระบี่ของโฮเกก็พุ่งเข้าปักหัวใจของจูมูจีอย่างจัง เชโรตกตะลึง เขาหันไปพุ่งทวนเข้าใส่โฮเกทันที แต่ทันใดพลังบางอย่างก็ซัดเขากระเด็นออกมา

ช็อกควานกับอิลซูรีบมาประคองโฮเกไว้ ส่วนทัมต๊อกนั้นก็ประคองจูมูจีอยู่ จูมูจีเรียกทัมต๊อก แต่ก่อนจะพูดอะไรได้ ก็สิ้นใจตาย แต่ทันใดนั้นเองพลันบังเกิดแสงสว่างสีขาวจากหน้าอกของโฮเก โฮเกหยิบของวิเศษเสือขาวออกมา มันกำลังเปล่งแสงสว่าง ก่อนจะหลุดจากมือของโฮเกตกลงบนพื้น ทันใดนั้น แสงสีขาวก็พวยพุ่งจากของวิเศษขึ้นสู่ท้องฟ้า สายลมพัดแรง ท้องฟ้าพลันมืดครึ้ม และแล้วปาฏิหาริย์ก็บังเกิด !

ซูจีนีขี่ม้าพาลูกของคีฮาหนีไปอย่างเร็วที่สุด ตัดกลับมาที่ค่ายของกองทัพโกกุรยอ ทัมต๊อกมาดูอาการเหล่าทหารที่บาดเจ็บ หนึ่งในคนที่พามารักษาคือช็อกควาน ๆ ถามทัมต๊อกว่าโฮเกไปอยู่ที่ไหน ทัมต๊อกว่า อิลซูพาโฮเกไปแล้ว เขาก็ไม่รู้ว่าไปที่ไหนกัน ช็อกควานบอกทัมต๊อกว่า ตัวเขานั้นทรยศทัมต๊อกคงไม่อาจรับพระกรุณาได้ ทัมต๊อกว่าช็อกควานไม่ได้ทรยศ เพราะเขาส่งช็อกควานให้ออกมารับใช้โฮเกเอง

ช็อกควานขอร้องทัมต๊อกว่า ขอได้โปรดโกหกเรื่องหนึ่ง ตอนนี้พวกคอรันจะต้องตามไล่ล่าโฮเก ส่วนช็อกควานนั้นบาดเจ็บสาหัสคงจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน ได้โปรดตัดหัวของเขาไปให้พวกมันแล้วบอกว่าเป็นหัวของโฮเกด้วยเถอะ (ภักดีจนวินาทีสุดท้ายจริงๆ ไอ้บ้านี่ สงสารปนสมเพชรช็อกควานจริงๆ ครับ)

ตกกลางคืน พวกลูกน้องจูมูจีมาเฝ้าดูลูกพี่ ในที่สุดจูมูจีก็ฟื้น เมื่อตื่นขึ้น ใบหน้าที่จูมูจีเห็นก็คือ พาซูล ดัลบี และมาลถึก จูมูจีสะดุ้งลุกขึ้นมา จับหน้าอกตัวเอง รู้สึกว่าแค่คันๆ เท่านั้น นอกจากนี้ก็ท้องร้องเพราะหิวมากอีกอย่างหาก น่าแปลกที่จุมูจีไม่เป็นอะไรเลย นอกจากบอกว่า ขอข้าวกิน

พาซูลจดจ้องดูของวิเศษเสือขาวอย่างไม่อยากจะเชื่อ พลางหันไปมองจูมูจีที่นั่งกินข้าวไปมีดัลบีปรนนิบัติไปอย่างงงๆ ฮยอนโกเดินเข้ามาและบอกพาซูลว่า สิ่งที่จะปลุกให้ของวิเศษตื่นขึ้น สำหรับเต่างูก็คือโทสะความเคียดแค้น มังกรเขียวคือเจตนาที่แน่วแน่ เสือขาว คือความกล้าหาญที่บริสุทธิ์ สัญลักษณ์แห่งเสือขาวเลือกให้จูมูจีเป็นผู้พิทักษ์แล้ว จูมูจีถามทั้งที่ข้าวเต็มปากว่าแล้วยังไงอีก ฮยอนโกเลยหัวเราะ

พาซูลหยิบเหล็กหัวเสือมาให้จูมูจี แต่เจ้าตัวไม่สนใจนั่งโซ้ยข้าวต่อ นางจึงหันไปหาฮยอนโกๆ ถามว่า แล้วพาซูลคิดจะทำอย่างไรต่อไปกับโลหะชิ้นนี้ พาซูลว่าโลหะนี้ไม่สามารถทำขึ้นได้ด้วยฝีมือมนุษย์ ไม่สามารถตีเหล็ก หรือหลอมละครเหล็กนี้ได้เลย ฮยอนโกจึงว่า ของวิเศษนี้จึงต้องถูกเก็บรักษาอยู่ในสภาพนี้ต่อไป และคนที่จะต้องดูแลรักษามันก็คือผู้พิทักษ์ที่ถูกเลือกนั่นเอง จูมูจีกลับไม่ได้สนใจ เอาแต่กินแล้วก็ถามฮยอนโกเรื่องอาการป่วยของทัมต๊อกแทน ฮยอนโกว่า พระวรกายของกษัตริย์น่ะปกติแต่เรื่องในใจน่ะเขาไม่รู้หรอก

ในกระโจมที่ประทับ ทัมต๊อกถามเชโรว่า เชโรไปเจอซูจีนีมาแล้วใช่ไหม เชโรรับว่าใช่ และบอกว่าซูจีนีขอร้องเขาให้บอกทัมต๊อกว่าหานางไม่เจอ ทัมต๊อกว่า แล้วเชโรก็ปล่อยให้นางไปคนเดียวง่ายๆ อย่างนั้นหรือ เชโรตอบว่าเขาทำตามที่นางต้องการ นางอยากให้เขามาอยู่เคียงข้างทัมต๊อก

ทัมต๊อกถามต่อไปว่าถ้าเรากลับไปที่ที่เจอซูจีนี จะได้เจอนางไหม เชโรปฏิเสธ ว่าเราไม่มีทางจะได้เจอนางอีกแล้ว ทัมต๊อกได้แต่กำขวดเครื่องหอมไว้แน่น แม่ทัพโกสะกดให้เชโรออกไปข้งนอกเพื่อปล่อยให้ทัมต๊อกได้อยู่ตามลำพัง

คีอากลับมาที่พรรคอัคคี ท่าทางนางโดดเดี่ยวว้าเหว่ มีคนของพรรคอัคคีคนอื่นมาคอยรับใช้ คนที่คีฮาสั่งให้ไปสืบข่าวมารายงานว่า พบตัวโฮเกแล้ว เกือบจะถูกพวกคอรันฆ่าตอนนี้ซ๋อนตัวอยู่ในบ้านตระกูลเหลา แถมยัวงบาดเจ็บสาหัสด้วย ควรจะนำตัวโฮเกมาที่พรรคอัคคีดีไหม คีฮาว่านางจะไปหาเขาเอง ทหารพรรคอัคคีคนนั้นขอตัวไปเตรียมการเดินทาง แต่ก่อนไปคีฮาบอกเขาว่า เราควรจะมีพิธีศพให้ซายัง

ทหารคนนั้นบอกคีฮาว่า พิธีศพเตรียมเรียบร้อยแล้วเหลือเพียงให้คีฮาไปส่งซายังคืนสู่ปรโลกเท่านั้น คีฮาสั่งว่าให้ขุดหลุมลึกที่สุด ซายังจะได้ไม่หนาว (คีฮารักซายังมากนะครับ) คีฮานึกถึงคำพูดสุดท้ายของซายัง ที่ขอให้นางมีชีวิตอยุ่ต่อไปก่อนที่เขาจะสิ้นใจ ในคืนวันนั้นนางต้องสูญเสียทุกสิ่ง ทั้งซายัง ทั้งลูกที่อุ้มท้องมา นางตัดสินใจแล้วว่าจะมีชีวิตอยุ่ต่อไปตามที่ซายังขอร้อง

คีฮาไปหาโฮเกที่สลบอยู่ เมื่อโฮเกฟื้นขึ้นมาก็เห็นคีฮาเตรียมต้มยาให้เขาดื่ม นางบอกเขาว่า จากนี่ไปวิหารอะบูลลันซาใช้เวลาแค่วันเดียว พวกพรรคอัคคีทุกคนรอเราอยู่ โฮเกพูดอย่างเศร้าสร้อยว่าเขาล้มเหลวทำอะไรให้นางไม่ได้เลย เขามันก็เป็นแค่คนไร้ความสามารถ ตอนนี้เขาอยุ่กับผู้หญิงที่ยื่นยาพิษให้พ่อตัวเองฆ่าตัวตาย แต่เขาก็โกรธไม่ลง คีฮาตอบอย่างไม่ยี่หระว่า ตอนนี้นางเองก็ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ในที่สุดนางก็เข้าใจทุกอย่าง แต่โฮเกคงยังไม่เข้าใจ สวรรค์ไม่เมตตาต่อคนอย่างเรา สวรรค์สนใจแต่ทัมต๊อกคนเดียวเท่านั้น สิ่งที่สวรรค์ต้องการคือ จะทดสอบทัมต๊อกได้อย่างไร

คนอย่างโฮเก และคนอย่างคีฮาก็เป็นเพียงแค่เบี้ยหมากตัวเล็กๆ บนกระดานที่สวรรค์ใช้ทดสอบทัมต๊อกเท่านั้น โฮเกถามว่า เราเป็นเพียงเครื่องมือไร้ค่าของสวรรค์อย่างนั้นหรือ คีฮาว่านางวางแผนจะท้าทายสวรรค์จะไม่ยอมให้สวรรค์มายุ่งเกี่ยวบงการชีวิตมนุษย์อีก โฮเกถามว่าทำอย่างนั้นเราจะได้อะไร หากสวรรค์ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรา โลกที่เราอยู่ก็ไม่ต่างจากนรก ตัวโฮเกนั้นไม่ไว้ใจมนุษย์ เพราะเขาเห็นมาแล้วจากความเปลี่ยนแปลงของตัวเองว่าเขาสามารถเป็นคนโหดเหี้ยมทารุณได้ขนาดไหน

คีฮากล่าวว่านางไม่สนใจหรอกว่าเราจะได้อะไร แต่อย่างน้อยเราก็ได้กำหนดชะตาชีวิตของตัวเราเอง เพราะคำพูดนั้น และดวงตามุ่งมั่นนั้น โฮเกจึงยอมเชื่อฟังนางต่อไป ทั้งสองจับมือกันด้วยความเข้าใจ

ในที่สุดกองทัพของทัมต๊อกก็เดินทางกลับเมืองหลวง ระหว่างการเดินทาง ทัมต๊อกได้รวบรวมบรรดาผู้ลี้ภัยและคนเลี้ยงม้าจำนวนหนึ่งหมื่นกลับไปด้วย การเดินทางของทัมต๊อกไม่ได้มุ่งตรงกลับโกกูรยอเลยทีเดียว หากแต่เดินทางอ้อม ผ่านไปทางตะวันออกผ่านชายแดนฮูหยาน นั่นเป็นวิธีที่ทัมต๊อกใช้แสดงแสนยานุภาพของกองทัพเพื่อข่มขวัญศัตรู

เมื่อกลับถึงเมืองหลวงก้เท่ากับว่าทัมต๊อกได้รวบรวมกำลังทหารของสี่เผ่าที่เหลือ (ยกเว้นชอนโนที่อยู่กับทัมต๊อกอยู่แล้ว) เข้ามารวมด้วย เท่ากับขณะนี้กองทัพทั้งหมดของโกกูรยออยู่ภายใต้อำนาจของราชาแห่งโกกุรยอแล้วอย่างสมบูรณ์ การเดินทางกลับของทัมต๊อก ยังให้เกิดความปีติยินดีแก่เหล่าพสกนิกรอย่างมาก และการปกครองเผ่าทั้งห้าก็ได้ดำเนินไปอย่างสงบเรียบร้อย ทั้งยังได้ตรากฎหมายใหม่ขึ้นมาใช้อีกด้วย โดยทำตามดำรัสของพระเจ้าโซซุริม (พระเจ้าลุง) ที่ต้องการให้ทัมต๊อกรวบอำนาจทั้งหมดเป็นหนึ่งเดียว

ทัมต๊อกมาที่บ้านสกุลยอน บ้านที่เคยยิ่งใหญ่คึกคักเวลานี้เงียบเหงาและกลายเป็นร้าง ทัมต๊อกเสียใจในการจากไปของยอนกาเรียวอย่างมาก และยังพูดกับคนอื่นเสมอว่า เราได้สูญเสียบุคคลเพียงคนเดียวที่สามารถดูแลกุกเนได้ เชโรตามมาด้วยพร้อมกับแม่ทัพโก เชโรเอาเหล้ามาให้ทัมต๊อก ทัมต๊อกดื่มแล้วส่งขวดให้เชโร แต่เจ้าป้อมกวานบีทำหน้า (เรียกว่ายังไงดีครับ ขยะแขยงรึเปล่าน่ะ ตลกมาก) ทัมต๊อกเลยหัวเราะออกมาได้นิดหนึ่ง

ที่วิหารอะบูลลันซา คีฮาพาโฮเกมาถึงแล้ว ที่นั่นแดจังรุรอพบทั้งสองคนอยู่ก่อนแล้ว แดจังรุกล่าวว่า พรรคอัคคีรอคอยการกลับมาของธิดาอัคคี แม่แห่งแผ่นดิน คาจินมานานแสนนานแล้ว คีฮาทำท่าจะพุ่งไปหาแดจังรุด้วยความแค้น แต่โฮเกห้ามไว้ แดจังรุกล่าวต่อไป ว่า เขาซึ่งเป็นเสือแก่แห่งพรรคอัคคีได้บังอาจใช้พลังอัคคีจากดวงจิตแห่งหงส์ไฟเรียกความหนุ่มของตัวเองกลับคืนมา ตอนนี้ของวิเศษและวิหารอะบูลลันซาอยู่ใต้อำนาจของคีฮาแล้ว พร้อมกันนั้นคนสนิทของแดจังรุนำ ของวิเศษแห่งมังกรเขียวและหงส์ไฟเข้ามาให้นาง

คีฮาถามแดจังรุว่า ถ้าพรรคอัคคีคือสายเลือดของเผ่าเสือ แล้วคีฮาเองเป็นใคร คนสนิทที่นำของวิเศษเข้ามาตอบว่า นางคือธิดาอัคคี คือมารดาแห่งเผ่าเสือ คีฮาจึงถามต่อว่าแล้วไอ้ปีศาจไม่มีวันตายต่อหน้านางมันเป็นใคร คนสนิทนั้นตอบว่าเขาคือผู้อาวุโสสูงสุดแห่งเผ่าเสือมาหลายชั่วอายุคนจนเขาก็จำไม่ได้ คีฮาถามต่อไปว่าถ้านางปรารถาจะฆ่าแดจังรุจะต้องทำอย่างไร

คนสนิทนั้นอึ้งไป และตอบว่า เขาเองก็ไม่รู้ คีฮาจึงถามแดจังรุแทน ว่านางจะฆ่าเขาด้วยสิ่งใดได้ คีฮาว่าไม่ว่าอย่างไรนางก็จะต้องแก้แค้นให้ลูกตัวเอง ไม่ว่ายังไงก็ต้องฆ่าแดจังรุให้ได้ แดจังรุยิ้มเยาะแล้วบอกว่า ลูกของนางยังไม่ตาย หากต้องการพิสุจน์ว่าจริงหรือไม่ ก็จงตามมา คีฮาตกตะลึงแต่ก็ยอมทำตาม

ภายในวิหาร แดจังรุใช้พลังของตนล่อหลอกคีฮาอีกครั้งและเข้าควบคุมนาง กล่อมให้คีฮานึกไม่ออกว่าในที่คีฮาคลอดลูกยังมีใครอื่นอยู่กับนางอีก คีฮานึกออกอย่างเลือนลาง ใครคนนั้นที่อยู่กับนางด้วย ก็คือ ซูจีนีนั่นเอง คีฮาถามอย่างสิ้นหวังว่าสิ่งที่นางเห็น แดจังรุก็เห็นด้วยใช่หรือไม่ แดจังรุว่า เด็กผู้หญิงคนนั้นคือน้องสาวของคีฮาสินะ คีฮากังวลว่าตอนนี้น้องสาวและลูกของตนอยู่ในกำมือของพรรคอัคคีรึเปล่า

แดจังรุบอกว่า ทั้งหมดที่เขาทำไปก็เพื่อเอาแผ่นดินของเผ่าเสือที่จูซินแย่งไปคืนมา คีฮาว่ามันต้องมีบางอย่างสิ่ที่แดจังรุต้องการเพื่อตัวเอง แดจังรุว่า สิ่งที่เขาต้องการคือหัวใจของทัมต๊อก ของวิเศษยอนมูและเสือขาวยังไงล่ะ ถ้าเอามาได้ ของวิเศษทั้งสี่ก็จะกลับมารวมกันอีกครั้ง และเขาก็จะได้พลังแห่งสวรรค์ นั่นแหละสิ่งที่เขาต้องการ พรรคอัคคีมีคนอยุ่ทุกมุมโลก ถ้าคีฮาอยากช่วยชีวิตเด็กคนนั้น ก็จงทำตามที่แดจังรุบอก คีฮาถามว่า แล้วจะยอมไว้ชีวิตลูกของนางอย่างนั้นรึ แดจังรุยิ้มอย่างชั่วร้าย

ศิษย์ไม้กล้าแจ้งให้ทัมต๊อกทราบเรื่องการเคลื่อนทัพของแพ็คแจ ช่วงนี้เป็นฤดูเก็บเกี่ยวพวกชาวไร่ชาวนาอย่างลำบากเป็นอย่างมาก ทัมต๊อกเอ่ยว่า ที่จะรายงานต่อไปก็คือกองทัพนั้นเดินทัพไปทางตะวันออกและกำลังมองหาที่ลี้ภัยใช่หรือไม่ ทัมต๊อกว่างั้นบอกพวกชาวบ้านหนีไปอยุ่ที่เมืองโชกุกและให้คนดูแลด้วย

ศิษย์ไม้กล้ารายงานต่อไปเรื่องจดหมายไม่ประสงค์ออกนามที่ผ่านมาทางหมู่บ้านไม้กล้า ศิษย์ไม้กล้าอ่านต่อไปเรื่อยๆ แต่ทัมต๊อกไม่สนใจไปพูดกับแม่ทัพโกแทนว่าให้ช่วยแยกเอกสารที่เขาจะต้องอ่านและต้องพิจารณาลงนามด้วย แม่ทัพโกบอกทัมต๊อกว่าตอนนี้น่าจะให้เขาเตรียมการเรื่องยกทัพไปแพ็คแจมากกว่า ทัมต๊อกหัวเราะนิดๆ ยังไม่พูดอะไร แต่หันไปได้ยินสิ่งที่ศิษย์ไม้กล้าอ่านพอดีก็สะดุดใจและให้อ่านอีกครั้ง ในสาส์นลับนั้นเขียนว่า ทราบมาว่าทัมต๊อกนั้นคือคนที่สามารถรักษาบาดแผลให้หายได้ในคืนเดียว ทัมต๊อกแย่งมาอ่านทันที แล้วก็นึกถึงคำพูดของซูจีนีขึ้นมาได้ คำพูดแบบนี้มีแต่ซูจีนีเท่านั้นที่พูด สาส์นที่ว่านี้เป็นสาส์นขอความช่วยเหลือจากองค์รัชทายาทแห่งฮูหยานนั่นเอง

ทัมต๊อกนำเรื่องนั้นไปปรึกษาแม่ทัพโก รายละเอียดในสาส์นคือ องค์รัชทายาทแห่งฮูหยานขอความคุ้มครองมายังโกกูรยอ เนื่องจากมีคนคิดจะลอบปลงพระชนม์พระองค์ แม่ทัพโกท้วงว่าเราจะส่งทหารเข้าไปไม่ได้ เพราะยังไงก็เป็นเขตแดนของฮูหยาน เท่ากับจะเข้าไปแทรกแซงกิจการภายใน ทัมต๊อกจึงสั่งให้ส่งทหาร 5 พันนายไปประจำที่ฮยอนโดและป้อมชิน ให้เตรียมพร้อมเคลื่อนพลทันทีที่ทัมต๊อกมีคำสั่ง แม่ทัพโกถามว่ามีแผนอะไรในใจหรือ ทัมต๊อกว่าเมื่อกี้ก็เห็นแล้วไม่ใช่รึ รายงานกองสูงเท่าภูเขา ยังไงแม่ทัพโกจัดการแทนเขาด้วย (อ้าว โดดงาน นี่) ทัมต๊อกโมเมว่า ยังไงแม่ทัพโกก็น่าจะช่วยพระราชาหน่อยนะ ยังไงมันก็เป็นผลดีกับบ้านเมือง แม่ทัพโกถึงแก่อึ้งไปเลย ทัมต๊อกหันไปถามฮยอนโกว่ามีศิษย์ไม้กล้าแทรกซึมอยู่ในฮูหยานรึเปล่า ฮยอนโกตอบว่ามี และมีอยู่มากทีเดียว ทัมต๊อกบอกเชโรให้ไปกับเขา ส่วนจูมูจีให้ประจำอยุ่ที่เมืองหลวง แม่ทัพโกพยายามแย้ง ไม่อยากให้ไปตามลำพัง

ทัมต๊อกเลยถือโอกาสบอกว่า แม่ทัพโกน่ะต้องอยู่ที่นี่ ไม่ต้องตามเขาไป เพราะตอนนี้จุมูจีมีเรื่องลำบากใจอยู่ เรื่องลำบากใจของจูมูจีก็คือดัลบีนั่นเอง ตัดไปที่ดัลบี นางกำลังทำงานด้านเสบียงของนางอยู่ จูมูจีก็คอยมาเฝ้าดูอยากอยู่ใกล้ดัลบีแต่ก็ทำเป็นไม่ได้คิดอะไร หาข้ออ้างมาดูดัลบี แล้วก็ให้พาซูลลับขวานให้ จนพาซูลต้องบอกว่าใจคอจะลับขวานทุกวันหรือไง จูมูจีเลยแถไปข้างๆ คูๆ ว่า เขาว่ามันคมเกินไป พาซูลรำคาญความป๊อดของจุมูจีเลยว่า ก็เข้าไปคุยกับดัลบีเลยสิ เข้าไปกอดนางเลย บอกนางไปสิว่า ขอให้ดัลบีมาเป็นผู้หญิงของเขา เขาจะทำให้นางมีความสุข อะไรประมาณนี้แหละ จูมูจีว่าไหนพูดอีกทีสิ ต้องบอกว่าไงนะ มยอนมยองที่ยืนอยู่ด้วยทำเสียงเหนื่อยหน่ายและว่า ช่างน่าอนาถ ต่อสู้เก่งซะเปล่าไม่มีประโยชน์ในเรื่องจีบหญิงเลย ให้ดูตัวอย่างจากเขานี่ แล้วก็หันไปจับมือพาซูล ให้จูมูจีจับมือแบบนี้ มองตานางแบบนี้ แล้วก็บอกนางว่า มาเป็นภรรยาของข้านะ พาซูลรู้สึกทะแม่งๆ เลยยันหน้ามยอนมยองเข้าให้

ดัลบีวิ่งเข้ามาหาจูมูจีและถามว่าไม่ได้ไปกับทัมต๊อกด้วยหรือ จูมูจีถึงกับติดอ่างเลย และถามว่าจะให้เขาไปไหน ดัลบีจึงบอกว่าดูเหมือนทัมต๊อกจะเดินทางไปที่ไหนสักแห่งถึงสั่งให้นางเตรียมสัมภาระให้ จูมูจีโวยวายว่าจะไปไหนโดยไม่เอาเขาไปอีกนะ พาซูลบ่นว่าทัมต๊อกไม่อยู่ติดวันเลย เวลา 50 วันก็อยู่ในสนามรบสัก 20 วันแล้ว เวลาที่เหลือก็ไปโน่นมานี่ไม่ได้หยุดได้หย่อน ไปอยู่ลานฝึกทหารอีก 5 วันต่างหาก

จุมูจีที่ตอนแรกทำท่าว่าจะไปลุยฝ่าบาท วิ่งกลับมาหาดัลบีทำท่าอ้ำๆ อึ้งๆ มยอนมยองกับพาซูลลุ้นพลางกระซิบให้จับมือเลยๆ จุมูจีพยายามจะพูดกับดัลบีก็พูดไม่ออก เลยเดินหนีซะเฉยๆ ดัลบีวิ่งตามและถามจูมูจีว่ารู้จักบ้านไม้ที่อยู่ใกล้ทงโกลรึเปล่า จุมูจีถามงงๆว่าบ้านเหรอ ดัลบีอธิบายอย่างเหนียมๆ ว่าทัมต๊อกขอให้นางไปดู นางก็เลยไป และทัมต๊อกบอกว่าถ้าเราชอบ ก็จะประทานให้ (เรา = ดัลบี + จูมูจี) จูมูจีอึ้งแดร่ก ดัลบีบอกอายๆ ว่านางชอบ ถ้าจูมูจีกลับมาเมื่อไหร่ก็น่าจะไปดูว่าชอบรึเปล่า จูมูจียิ้มแก้มปริ พูดติดอ่างว่า ถ้ากลับมาดูแล้ว เขาคงต้องชอบแน่ๆ ถ้าดัลบีชอบเขาก็ชอบ สรุปจูมูจีดีใจจนบ้าไปแล้ว เดินไปหัวเราะไป ถึงขนาดลื่นล้มก็ยังหัวเราะผิดมนุษย์มนา กองเชียร์เลยได้เฮกันสักที (ทัมต๊อกใจดีมากครับ คงรำคาญที่จูมูจีไม่กล้ารุกเสียทีเลยมัดมือชกเสียเลย ก็เหมือนสั่งกลายๆ ให้ดัลบีกับจูมูจีแต่งงานกันนั่นแหละครับ)

ทัมต๊อกกำลังจะออกเดินทางแต่ก็ไม่วายสั่งงานว่าให้แจ้งไปยังแม่ทัพคากึนที่ดูแลป้อมกวานบีตอนนี้ว่าให้นำทหารไปเตรียมดินเพาะปลูกด้วย เพื่อจะได้ทันฤดูเพาะปลูก แม่ทัพโก (ตอนี้เริ่มดูแก่แล้ว) ขอร้องว่าอย่างน้อยก็นำทหารในสังกัดราชองครักษ์ไปด้วยสักหน่อยเถอะ ให้แต่งตัวแบบชาวบ้านธรรมดาก็ได้ ทัมต๊อกหัวเราะแล้วพูดว่า จะให้เขาแอบเข้าไปในพื้นที่แคว้นอื่นลับๆ ได้ยังไงถ้ามีองครักษ์เดินตามเป็นฝูง เอ๊ย ขบวน ทำแบบนั้นเขาจะปลอดภัยได้ยังไง ไม่ต้องห่วงหรอก เขาไปไม่นาน ว่าแล้วก็ขึ้นหน้าจากไปหน้าตาเฉย ปล่อยให้แม่ทัพโกอึ้งๆ แล้วก็บ่นกับกัมถงว่าทัมต๊อกไม่เคยรีบร้อนขนาดนั้นเลย จดหมายที่ส่งมานั้นข้างในเขียนว่าอะไรกันแน่นะ ทัมต๊อกมีท่าทางแปลกๆ ไปตั้งแต่อ่านจดหมายจากฮูหยานนั่น

ทัมต๊อกเดินทางไปโดยมีเชโร กับฮยอนโกติดตามเท่านั้น แต่ยังไม่ทันไปถึงไหน จูมูจีก็ขี่ม้าตามมาหัวเราะดีใจขอบใจทัมต๊อกเรื่องบ้าน ตัดมาที่ป้อมยอง เมืองฮูหยาน ทั้งหมดเดินทางมาถึงตำหนักโควูน ที่ตำหนักโควูนบรรดาทหารทั้งหลายมาเข้าพบ โคอูน ซึ่งแต่เดิมเป็นคนโกกูรยอ แต่ถูกชุบเลี้ยงโดยโมยองโบกษัตริย์แห่งฮูหยาน (ตอนนี้เขาจึงเป็นข้าแผ่นดินฮูหยาน) ทั้งหมดมาปรึกษากันเรื่ององค์รัชทายาทนั่นเอง

โคอูนมาหาลูกสาวที่ห้องหนังสือ นางกำลังเรียนเขียนอ่านอยู่กับอาจารย์หญิง น่าตกใจอาจารย์หญิงนั้นคือซูจีนีนั่นเอง โคอูนขอให้ซูจีนีพาลูกสาวของเขาออกไปนอกเมืองเพราะตอนนี้เขาต้องพาคนของเขาไปอารักขาองค์รัชทายาท ขอให้ออกไปอยู่บ้านนอกเมืองสักระยะ ซุจีนีทำตาม แต่นางก็ถามว่ามีข่าวจากโกกุรยอบ้างไหมที่เขียนจดหมายไป โคอูนบอกว่า ยังไงเขาก็ไม่ได้หวังอะไรอยู่แล้ว หากฮูหยานเกิดความขัดแย้งภายในก็ต้องดีต่อโกกุรยอ ถ้าเขาเป็นทัมต๊อก ก็มีแต่จะพยายามทำให้เรื่องวุ่นวายขึ้นอีก ดูท่าว่าการส่งจดหมายไปขอความช่วยเหลือนั้นคงจะไร้ประโยชน์แน่

ลูกสาวของโคอูนถามว่าท่านพ่อจะไปไหน โคอูนว่าต้องไปธุระให้ลูกอยุ่กับอาจารย์ โคอูนฝากฝังลูกสาวไว้กับซูจีนี เผื่อถ้าเขาเป็นอะไรไป ซูจีนีว่าไม่ต้องห่วงคุณหนู นางจะดูแลอย่างดี โคอูนจึงวางใจ ซูจีนีบอกคุณหนูว่าเราจะไปเที่ยวกัน รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่า (ซูจีนีเปลี่ยนไปมาก ตอนนี้ผมยาว นางหนีมาเป็นอาจารย์ที่ฮูหยานและเลี้ยงลูกของคีฮาไปด้วย)

ที่นอกบ้านสกุลโค คนของหมุ่บ้านไม้กล้าในฮูหยานพา พวกทัมต๊อกมาถึง และบอกคนในบ้านสกุลโคว่า มาจากโกกุรยอ นายใหญ่ของบ้านได้ส่งสาส์นไปยังโกกุรยอ ตอนนี้พวกเขาก็มาแล้ว

ภายในเมืองเริ่มเต็มไปด้วยทหาร แม้แต่พรรคอัคคีก็เพ่นพ่านในเมือง ซูจีนีสังเกตเห็นก็หวั่นใจ นางส่งหลานชายให้คนใช้สาวอุ้ม และบอกให้คนใช้พาคุณหนูทั้งสอง (ลูกสาวของโคอูนไปบ้านที่นอกเมืองก่อน แล้วเดี๋ยวนางจะตามไป) ซุจีนีหยิบธนูคู่ใจขึ้นมาแล้วกลับเข้าไปในบ้านสกุลโค

ที่ภายในห้องรับรองบ้านสกุลโค โคอูนมาพบกับพวกทัมต๊อกและถามว่าพวกเขามาจากโกกุรยออย่างนั้นหรือ ทัมต๊อกรับคำและทำทีเป็นบอกว่า พวกเขามาตามพระบัญชาของกษัตริย์แห่งโกกุรยอ โคอุนถามว่า กษัตริย์แห่งโกกูรยอรับสั่งว่าจะส่งทหารมาที่นี่หรือไม่ ทัมต๊อกบอกว่า ราชาแห่งโกกุรยอรับสั่งว่าจะไม่ส่งทหารมา โคอูนว่าเขาก็คิดอยู่แล้ว การส่งทหารเข้ามาในดินแดนอื่นไม่เป็นเรื่องง่าย แต่เขาก็คิดว่า ราชาทัมต๊อกนั้นมีทหารรับจ้างฝีมือเยี่ยมอย่างน้อยก็น่าจะส่งพวกนั้นมา ทัมต๊อกถามว่าใครบอกโคอูนหรือ (เพราะเรื่องนี้แคว้นอื่นไม่ทราบ) โคอูนตอบว่าเขาจ้างอาจารย์คนนึงไว้สอนลูกสาว อาจารย์คนนั้นมาจากโกกูรยอ

ทัมต๊อกว่าขอพบอาจารย์คนที่ว่าได้หรือไม่ โคอุนว่า อาจารย์พาลูกๆ ของเขาออกไปแล้ว ตอนนั้นเองคนสนิทของโคอูนเข้ามารายงานว่า องค์ชายโมยองเว นำกำลังทหารกว่าร้อยคนมุ่งหน้าไปตำหนักขององค์รัชทายาทแล้ว อาจจะคิดบุกทั้งกลางวันแสกๆ ส่วนพระราชานั้นก็ไม่มีท่าทีอะไรเลย ราวกับจะบอกเป็นนัยๆ ว่า จะไม่เข้ามายุ่งเกี่ยว โคอูนบอกทัมต๊อกว่า เขาจะต้องไปอารักขาองค์รัชทายาท และอธิบายให้ฟังว่า องค์ชายโมยองเวเป็นพระโอรสองค์ที่สอง แต่ทรงพยายามจะปลงพระชนม์รัชทายาทเสีย พระราชาก็เอาแต่มองห่างๆ ว่าฝ่ายไหนจะชนะ โคอูนถามทัมต๊อกว่าจะช่วยเขาหรือไม่ โคอูนเป็นองครักษ์ขององค์รัชทายาท ฮยอนโกตอบว่าต้องช่วยแน่นอนที่มานี่ก็มาช่วยนี่แหละ

โคอูนบอกว่า เขารวบรวมกำลังพลไว้ 50 คนแล้ว แต่ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่นักรบไม่แน่ใจว่าจะช่วยได้หรือไม่ โคอูนถามว่าพวกทัมต๊อกมากันกี่คน ทัมต๊อกตอบหน้าตาเฉยว่ามาเท่าที่เห็นนี่แหละ สี่คนเท่าไหร่ โคอูนอึ้งไป คนสี่คนจะทำอะไรได้ ทัมต๊อกถามว่าองค์ชายโมยองเวบัญชาการกองกำลังด้วยตนเองรึเปล่า น่าสงสัยว่าพวกนั้นจะมีฝีมือหรือ โคอูนลุกขึ้นถามอย่างหัวเสียว่า พระราชาแห่งโกกุรยอส่งพวกท่านมาแค่สี่คนอย่างนั้นหรือ ทัมต๊อกตอบหน้าตายเหมือนเดิมว่าใช่ (กวนดีจริงๆ) โคอูนเจ็บใจจึงเดินออกไปทันที ทัมต๊อกว่า สงสัยตอนนี้โคอูนคงกำลังดูถูกฝีมือพวกเราอยู่แน่ๆ จูมูจีเลยบ่นว่า สงสัยจะไม่ให้ข้าวเรากินแหงๆ ฮยอนโกเลยว่า เวลายังงี้จะห่วงกินข้าวอยู่อีก แล้วหันไปถามทัมต๊อกว่าจะทำยังไงต่อดี ทัมต๊อกว่า เราต้องช่วยข้างรัชทายาท เพราะทัมต๊อกมีเรื่องอยากจะถามโคอูน

ซุจีนีกลับมาฝากฝังเรื่องจดหมายกับคนในบ้านสกุลโค ตอนที่เดินออกมา นางเห็นพวกทัมต๊อกเข้าพอดี จึงต้องรีบหลบ ทัมต๊อกถามจูมูจีเรื่องพวกทหารสกุลโคว่าเห็นเป็นยังไงพอใช้การได้ จุมูจีตอบว่าขึ้นอยู่กับฝีมือของอีกฝ่าย แต่เท่าที่ดูคิดว่า กว่าครึ่งนี่ไม่น่าจะรู้วิธีชักดาบด้วยซ้ำ ทัมต๊อกเดินมาถามโคอูนว่า ที่ต้องทำตอนนี้ก็มีแค่อารักขาองค์รัชทายาทใช่ไหม ตอนผ่านมานี่เขาผ่านตำหนักขององค์ชายรัชทายาทมาด้วย ก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรนัก ทหารคุ้มกันก็แค่หยิบมือ ใช้ทหารแค่ร้อยเดียวก็บุกเข้าไปได้สบายๆ เลย ฉะนั้นพวกนั้นต้องบุกเข้าไปทางด้านหน้าแน่ๆ โคอูนตอบว่า พระราชาไม่อนุญาตให้องค์รัชทายาทมีกำลังทหารของตัวเอง เขาก็ไม่รู้ว่าพระราชาทรงกังวล เรื่องอะไร

ทัมต๊อกบอกว่า เขาไม่ได้อยากจะสู้กับทหารเป็นร้อยหรอกนะ ทำไมเเราไม่ลอบเข้าไปพาองค์รัชทายาท หนีไปที่อื่นเงียบๆ ล่ะ โคอูนมองหน้าทัมต๊อกอึ้งๆ ทัมต๊อกหัวเราะนิดหนึ่งและว่า เขาไม่เคยเห็นหน้าองค์รัชทายาทๆ ก็ไม่เคยเห็นหน้าเขา ไม่แน่ใจว่าจะทรงยอมมากับเขาไหม โคอูนหันไปมองพวกจูมูจีนิดหนึ่งแล้วชั่งใจหนัก

ขณะนั้นเองซูจีนีก็แอบมองทัมต๊อก ๆ รู้สึกคุ้นเคยราวกับกำลังถูกจ้องมองอยู่จึงหันไปมองพร้อมๆ กับเชโร แต่ก็ไม่เห็นอะไร ประกอบกับโคอูนเชิญให้เข้าไปปรึกษาแผนด้านใน ทัมต๊อกจึงตามไป แต่ระหว่างทางก็ยังหยุดและหันมาทางที่ซุจีนีซ๋อนตัวอยู่ เชโรเองก็รู้สึกได้ว่าน่าจะเป็นซุจีนีที่แอบซ่อนตัวมองพวกเขาอยู่ แต่ในเมื่อนางต้องหลบอย่างนั้น เขาก็ไม่อยากจะตามหา

จบตอนที่ 15 ครับ เล่นถึงตอนที่ 23 ต้นๆ ตอน (จริงๆ ยังไม่จบหรอกครับ แต่อยากตัดจบให้กระวนกระวานกันเล่น ฮ่าๆ) ตอนต่อไปจะพยายามรีบเอาลงก่อนละครฉายนะครับ


ปล.สำหรับเรื่องเพลงประกอบละครเรื่องนี้ขอเวลาผมอัปโหลดขึ้นเวปฝากไฟล์ก่อนนะครับ แล้วจะเอาลิงค์มาให้โหลดกัน

ท่านใดมีเรื่องต้องการถกเถียง แสดงความคิดเห็นเชิญได้นะครับ เดี๋ยวไม่มีโอกาสนา ละครจะจบแล้วเด้อ

Create Date : 06 มิถุนายน 2551		11 comments
Last Update : 6 มิถุนายน 2551 5:48:35 น.
Counter : 734 Pageviews.
Share Tweet