Bloggang.com : RakKoksawang : การเหิรฟ้าสู่ลอนดอน 2

การเหิรฟ้าสู่ลอนดอน 2

ต่อตอน 2 เลยแล้วกันน่ะค่ะ

ประมาณ 3 ทุ่มกว่าๆ เครื่องก็เรียบร้อย เขาก็ประกาศให้ทุกคนต่อแถวเช็คตั๋วก่อนขึ้นเครื่อง ในที่สุดเราก็ได้มานั่งอยู่บนเครื่องบินแล้ว ที่นั่งติดกับรักษ์เป็นคนผู้หญิงอินเดียค่ะ โอ้ย!! ทำไมต้องเป็นเยี่ยงนี้ รักษ์ไม่ได้รังเกียจคนอินเดียเลยนะค่ะ แต่ไม่ชอบเลยเวลานั่งเครื่องบินกับคนอินเดีย (เคยไปอบรมที่อินเดีย แล้วจะเขียนในอ่านวันหน้าค่ะ) เอ๊าสักหน่อยเครื่องยังไม่ออกเลยก่อนเขาจะสั่งให้รัดเข็มขัด สงสัยจะเป็นลูกสาวของป้าที่นั่งข้างเราเดินมาหาแม่ถามว่า ยูโอเคไหมสบายดีไหม คุยข้ามหัวรักษ์นั่นแหละ พอเครื่องขึ้นเขาให้เลิกรัดเข็มมัดไปห้องน้ำได้คุณน้องเธอก็เดินมาอีกหล่ะ เดินมา 2-3 ครั้งได้ คุยกันอีกแล้ว จาคิดถึงกันมากไปไหมเนี่ย พอสักหน่อยคุณป้าขอทางลุกไปห้องน้ำ พอขาแกกลับมาได้โอกาสเลยเราขอแลกที่กะแก ให้แกมานั่งข้างทางเดินเถอะ ลูกสาวป้าจะได้มาหาป้าและคุยกันสะดวกๆ จะได้ไม่ต้องมาคุยรดหัวฉันด้วย (ไม่ได้พูดหรอกค่ะ แค่คิด ก็คนมันง่วงนิ)
เครื่องบินอยู่ประมาณ 5-6 ชั่งโมงก็มาถึง Doha Airport เวลาก็ประมาณ ห้าทุ่มกว่าๆ ที่ Doha มั่งรักษ์มีเวลาพักเปลี่ยนเครื่อง 2 ชั่วโมง สนามบินที่ Doha ก็ไม่ใหญ่เท่าไร เฉพาะในส่วนที่รักษ์ไปต่อเครื่องค่ะ ไม่รู้ว่าส่วนที่เช็คอินกับทางออกเขาจะใหญ่หรือเปล่า เพราะไม่เห็นทั้งหมดไม่ได้เดินสำรวจกลัวหลงทาง อิอิ
มี Duty free อยู่ชั้นล่างข้างบนก็เป็น gate ต่างๆ คนก็พลุกพล่านไม่หน้ากลัวเท่าไร รอ รอ รอ เดินไป Duty free ก็ไม่รู้จะซื้ออะไร เลยไม่ซื้อดีกว่า gate สักเกือบตี 2 เขาก็เรียกไปเช็คอิน ตรวจตั๋วอีกรอบก่อนรอรถบัสมารับไปขึ้นเครื่อง แล้วห้องที่ให้ลงไปรอน่ะมันเล็กมากๆ เลยคนแน่นเอียด กว่ารถบัสจะมายืนจนขาแข็ง แต่ว่าในที่สุดก็ได้ขึ้นเครื่อง เย้ ๆๆๆๆ นอนก็ไม่ค่อยหลับมันตื่นเต้น และก็เป็นเวลาเช้าแล้วที่เมืองไทย (สรุปว่ารักษ์ไม่ได้อาบน้ำมากี่ชั่วโมงแล้วเนี่ย อิอิ) เครื่องบินใช้เวลาบินอีกประมาณ 6 ชั่วโมงก็มาถึง Heathrow พอเครื่องจอดรถบัสก็มารับ รักษ์ขึ้นรถคันที่ 2 เห็นคันแรกวิ่งไปแล้วก็ย้อนกลับมาส่งคนลงตรงข้ามกับที่เครื่องจอดนั้นแหล่ะ ทุกคนบนรถก็งง หัวเราะกันว่าเดินข้ามไปนะไม่ถึง 10 ก้าวเลย ทำไมต้องเอารถมารับแล้วขับย้อนกลับมาอีก ระเบียบจัดจริงๆ
มีผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัวได้เปี้ยวขัดฟันมาก ยังไม่แก่เลยเขาเดินทางมากับลูกชายน่าจะสัก 4-5 ขวบพอแกขึ้นรถคันที่เรายืนอยู่แล้วประตูรถมันก็จะปิด แต่ลูกชายแกยังอยู่ที่บันไดเครื่องบิน แกกระโดดลงรถไม่สนใจเจ้าหน้าที่ห้ามเลย ปากก็ตะโกน my son my son เฮ้อเจ้าหน้าที่ก็เข้าใจ เปิดประตูรอแกกับลูกชาย อีกรอบ นี่แหล่ะน่าความรักของแม่ ไม่ว่าแกจะเปี้ยวแค่ไหนลูกก็ยังมาที่หนึ่งเสมอ (เกี่ยวกันไหมเนี่ย)
ในที่สุดรักษ์ก็มีวันนี้ที่จะได้อยู่กับคนที่เรารักสักที ทางเดินวกวนดีแท้กว่าจะมาถึงด่านตรวจคนเข้าเมือง แถวก็ยาวววววววว มาก พอตรวจหนังสือเดินทางแล้วก็วีซ่าเสร็จเจ้าหน้าที่บอกให้รักษ์ไปที่ Health Center ที่อยู่ข้างๆ เพราะว่าวีซ่ามา 6 เดือนต้องเอาหลักฐานการตรวจ TB ไปส่งให้เขาตรวจสอบ ก็นั่งรอประมาณครึ่งชั่วโมงได้คนเยอะเหมือนกัน แล้วก็ผ่าน เดินหากระเป๋า ปรากฏว่าเหลือกระเป๋าไม่กี่ใบบนสายพาน เพราะคนอื่นๆ เขาคงผ่านออกไปกันหมดแล้ว เอารถเข็นมาใส่กระเป่า ดันทำกะเป๋าที่หิ้ว laptop มาร่วงอีก ซุ่มซ่ามไม่เคยเปลี่ยนเลย ดีที่ laptop ไม่พัง พอออกมาก็เจอ Doug เลยโอ้ย ดีใจจัง ในที่สุดเราก็จะได้อยู่ด้วยกันแล้ว ขอบคุณเพื่อนๆ พี่ๆ ทุกคนที่คอยให้กำลังใจ และความช่วยเหลือค่ะ

มิตรภาพเป็นสิ่งที่ดีและสวยงาม
ต้องคอยหมั่นดูแลและให้กำลังใจ