Bloggang.com : rainoflove : หยุดหัวใจรัก..พักที่เธอ 1

หยุดหัวใจรัก..พักที่เธอ 1

หยุดหัวใจรัก..พักที่เธอ

1.....ทันทีที่ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งเปิดประตูร้านอาหารที่จัดแต่งในสไตล์โมเดิร์นเข้ามาหยุดยืนเหลียวหาอะไรบางอย่าง เสียงจ้อกแจ้กในร้านเงียบลงทันที เขารับรู้ถึงทุกสายตาที่จับจ้องมายังตัวเขาอย่างเปิดเผยนั่น แต่ก็มิได้ทำให้เขารู้สึกขัดเขินหรือประหม่า ตรงกันข้ามกลับทำให้รู้สึกยิ่งมั่นใจในทุกฝีก้าวของตนเอง ชายหนุ่มยิ้มมุมปากนิดหนึ่งก่อนก้าวยาว~ยาว ตรงไปยังโต๊ะมุมในสุดของร้าน แล้วทิ้งตัวลงนั่งตรงเก้าอี้ว่างด้านนอก รู้สึกเหมือนมีสายตาคมกริบของใครบางคนที่นั่งอยู่ก่อนจ้องมองมา ชายหนุ่มหันไปประสานสายตาอย่างท้าทาย ก่อนจะเบือนหน้ามาเอ่ยทักหญิงสาวที่นั่งอยู่ใกล้~ใกล้อย่างเป็นกันเอง

``หวัดดีฮะพี่ลี โทษทีผมติดงานอยู่เลยมาช้า..``

``ไม่เป็นไรหรอก..พวกพี่ก็เพิ่งมาเหมือนกัน`` ปาลียิ้มตอบอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะกล่าวต่อว่า ``ดูสิ เงียบกันหมดทั้งร้านเลยอ่ะ ตั้งแต่ปุ่นเดินเข้ามาน่ะ มองมาทางนี้กันใหญ่เลย..``

``อย่าไปสนใจเลยฮะพี่ลี ผมชินแล้วแหล่ะ..`` ชายหนุ่มที่ปาลีเรียกว่า ปุ่น พูดอย่างไม่ใส่ใจนัก พลางทำหน้าบึ้ง เพราะตั้งแต่วันแรกที่เขาก้าวเข้ามาอยู่ในวงการบันเทิงในฐานะนายแบบโฆษณาโนเนม จนกระทั่งกลายมาเป็นนักร้องป๊อบร็อกแถวหน้าของเมืองไทยในตอนนี้ ก็เป็นเวลาเกือบ 5 ปีแล้วที่เขาต้องตกเป็นเป้าสายตาของใครต่อใคร แรก~แรกเขาเองก็ทำใจลำบากอยู่ไม่น้อย และออกจะอึดอัดมากกว่าจะรู้สึกภูมิใจ แต่พอนานเข้าก็เปลี่ยนเป็นชินกับสถานการณ์พวกนี้ไปแล้ว

``ว่าแต่พี่ลีเหอะ นัดผมออกมาวันนี้มีธุระอะไรรึป่าว ใกล้จะงานแซยิดญาติคนไหนของเราอีกหรือไงฮะ``

ปาลีมองหน้าบูดของชายหนุ่มข้างกาย แล้วก็ยอมรับกับตัวเองว่า ญาติผู้น้องของเธอคนนี้ ต่อให้ทำหน้าบูดบึ้งยังไงก็ยังดูมีเสน่ห์อยู่ดี ไม่แปลกใจเลยที่เขาถูกจัดอันดับให้เป็นหนุ่มเนื้อหอม..นักรักของ พ.ศ.นี้

``นี่คุณปุญญ์..เห็นพี่เป็นออแกไนเซอร์ของตระกูลหรือไงน่ะ..ฮึ``

ปุญญ์อมยิ้ม ก่อนจะพูดว่า ``อ้าว..ก็ทุกทีที่พี่นัดผมทีไร ก็วันเกิดอาเจ็กคนนั้น อาแปะคนนี้ทุกทีนี่``

ปาลีมองค้อนน้องชายก่อนจะเปลี่ยนเรื่องไปว่า ``ปุ่นจำโปรเจ็กต์งานโฆษณาที่พี่เคยคุยให้ฟังได้ไม๊.. พี่อยากให้ปุ่นมาเป็นพระเอกโฆษณาให้หน่อย พอจะมีคิวว่างรึป่าวหล่ะ``

``พี่เล่นมัดมือชกผมขนาดนี้แล้ว ผมยังจะปฏิเสธอะไรได้เหรอฮะ`` ปุญญ์พูดพลางคว้าแก้วน้ำตรงหน้าขึ้นดื่ม ``ถ้าผมเดาไม่ผิด..นี่ก็คงเป็นทีมงานของพี่สินะฮะ``เขาพูดพลางกวาดตามองไปทั่วโต๊ะ พลันก็สะดุดกับสายตาคมกริบที่ยังคงจ้องมองเขาอยู่อย่างเงียบ~เงียบจากเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

``เก่งนี่..`` ปาลียิ้มกว้าง ก่อนแนะนำสมาชิกทุกคนที่อยู่ร่วมโต๊ะ จนมาถึงเจ้าของสายตาคู่นั้น.. ``แล้วคนสุดท้ายนั่น เป็นเจ้าของสถานที่ที่พี่ขอยืมใช้ถ่ายโฆษณา.. พะพริ้ม``

ตลอดเวลาตั้งแต่เห็นชายหนุ่มก้าวเข้ามาในร้านจนกระทั่งเขานั่งลงสนทนากับเพื่อนของหล่อน พะพริ้มได้แต่นั่งนิ่ง ดวงตาจับจ้องไปยังร่างสูง ท่าทีที่เชื่อมั่นในตนเองจนดูเหมือนทะนงตนนั่นดึงดูดความสนใจจากเธอได้ไม่น้อย และยิ่งเมื่อเขาสบตาเธออย่างท้าทายก็ยิ่งทำให้พะพริ้มแทบไม่อยากละสายตาจากเขาแม้แต่วินาทีเดียว ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า ทำไมถึงกล้านั่งจ้องเขาอย่างไร้มารยาทแบบนี้ ทั้งที่พะพริ้มไม่ใช่คนที่จะเครซี่ดาราหรือนักร้องคนไหนเพราะรูปร่างหน้าตา.. เธอชื่นชมความสามารถและผลงานมากกว่า ผลงานของปุญญ์ผ่านตาพะพริ้มมาบ้าง แต่เธอก็ไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก จนกระทั่งวันนี้...วันที่เขามานั่งอยู่ต่อหน้า มันเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้เธอสนใจผู้ชายคนนี้ นี่หล่ะมั้งที่เรียกกันว่า เสน่ห์.. ผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์จริง..จริง พะพริ้มยอมรับกับตัวเอง

"พริ้ม...พริ้ม เฮ้ย! ไอ้พริ้ม" เสียงเรียกที่ดังแทบจะเป็นตะโกนอยู่ข้างหูนั่น ทำให้หญิงสาวที่นั่งคิดอะไรเพลิน~เพลินถึงกับสะดุ้ง หันมาตามเสียงแล้วก็ได้เห็นชายหนุ่มร่างสูงยืนเท้าเอวอย่างจะเอาเรื่องอยู่ข้าง~ข้าง

"เป็นบ้าอะไรวะ นั่งยิ้มอยู่ได้คนเดียวเนี่ยะ เรียกตั้งนานสองนานก็ไม่ได้ยิน ฝันกลางวันอยู่รึไง..ฮึ"

"ป่าว..แล้วพี่พรมเรียกพริ้มทำไมหล่ะ แล้วดูทำท่าเข้าสิ อย่างกะสาว~สาว เป็นแต๋วหรือไง..." หญิงสาวกลั้นหัวเราะเต็มที่เมื่อเห็นท่าเท้าเอวแขนอ่อนของคนเป็นพี่ชาย

"จะบ้าหรอ พูดแต่ละเรื่องดี~ดีทั้งนั้นเลยนะแกนี่"ชายหนุ่มโวยลั่น เอื้อมมือไปเขกหัวน้องสาวดังโป๊ก เมื่อเห็นหญิงสาวทำหน้าเหยเก ยกมือคลำหัวป้อย~ป้อยก็หัวเราะสำทับ "สมน้ำหน้า อยากปากดีนัก"

"โอ๊ย..คุณชายพะพรม ทำไมมือหนักอย่างงี้หล่ะ ถ้าหัวน้องแตกขึ้นมาจะว่าไง"

"โอ๊ย.. ไอ้พริ้ม คนอย่างแกน่ะ หัวแข็งจะตาย ไม่แตกง่าย~ง่ายหรอก แต่ถ้าเป็นปากหล่ะก็ไม่แน่" พะพรมพูดไปยิ้มไป จนเกือบลืมเรื่องที่ตั้งใจจะมาพูดกับน้องสาวเสียสนิท ถ้าหญิงสาวไม่ถามขึ้นอีกครั้ง

"แล้วไงหล่ะ เรียกพริ้มทำไม"

"เออ..เกือบลืมแน่ะ ชั้นจะมาถามแกว่า พรุ่งนี้แกให้ใครมาเช่าที่ถ่ายโฆษณาน่ะ ไม่เห็นบอกชั้นก่อนเลย นี่..ถ้าเอื้องไม่บอก ชั้นก็ไม่รู้นะนี่"

"อุ๊ยตาย...อุ๊ยตาย พริ้มลืมไปสนิทเลยพี่พรม พรุ่งนี้พี่ลีจะเข้ามาแล้วนี่นา ตายแล้ว..พริ้มยังไม่ได้เตรียมอะไรไว้เลย จะทันไม๊เนี่ยะ" พะพรมมองอาการลุกลี้ลุกลนของน้องสาวแล้วถึงกับปล่อยหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ จึงโดนตีเผียะเข้าที่ต้นแขนเต็มแรง

"พี่พรมบ้า เอาแต่หัวเราะอยู่นั่นหล่ะ ช่วยกันเตรียมตัวหน่อยสิ ร้านก็ยังไม่ได้จัด ขนมจะเลี้ยงทีมงานก็ยังไม่ได้ทำเลย เดี๋ยวก็โดนซัดอีกผัวะหรอก" พะพริ้มเงื้อมือจะฟาดพี่ชายอย่างปากว่า แต่พะพรมไม่ยอมปล่อยให้น้องสาวได้มีโอกาสประทุษร้ายร่างกายเขาเป็นครั้งที่สอง กระโดดแว้บไปหลบหลังเคาน์เตอร์ทันที พลางคลำแขนข้างที่ถูกฟาดเหมือนเจ็บเสียเต็มกำลัง ปากก็โอดว่า

"โห..คุณน้องคร้าบ มือหรือเท้าช้างวะเนี่ยะ ฟาดเจ็บชะมัดเลย เด็กบ้าเอ๊ย..."

พะพริ้มหน้าหงิกงอ หันรีหันขวางอย่างไม่รู้จะทำอะไรก่อนดี ก่อนตัดสินใจที่จะออกคำสั่งกับพี่ชายรวดเร็วตามประสาคนใจร้อน

"พี่พรมน่ะ ช่วยจัดร้าน เช็ดถูทำความสะอาดให้เอี่ยมเลยนะ เดี๋ยวพริ้มจะเรียกเอื้องเข้าไปช่วยทำขนมเลี้ยงกอง" พูดจบก็หันหลังวิ่งกลับเข้าไปด้านหลังร้าน ปากก็ตะโกนเรียกหาลูกมือไม่สนใจเสียงโวยวายของพะพรมที่ตามไล่หลังมา

Create Date : 22 ธันวาคม 2551

Last Update : 22 ธันวาคม 2551 11:07:58 น.

3 comments

Counter : 396 Pageviews.

มีความสุขสดชื่นกับวันทำงานนะคะ...(^.^)

คุณนกเขียนเองเหรอคะ นู๋นิดเข้ามาอ่านค่ะ

ชื่อพะพริ้ม...เพราะดีนะคะ ติดหูด้วยค่ะแล้วจะมาติดตามต่อนะคะ

โดย: นู๋นิด (happypig@nk

) วันที่: 22 ธันวาคม 2551 เวลา:11:06:46 น.

มาแล้วคะ พะพายมาติดตามอ่าน เพราะจะเป็นตัวอิจแพะพริ้มในอนาคต 55555

โดย: เจ้าหญิงที่เจ้าชายตายจาก (timeofmylove

) วันที่: 22 ธันวาคม 2551 เวลา:19:33:41 น.

เขียนเพราะอยากเขียนสิ่งที่ตัวเองอยากเป็นแต่ไม่มีโอกาสได้เป็นในชีวิตจริง เลยต้องมาลงเอาที่ความคิดฝัน 5555

ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ

โดย: rainoflove (rainoflove

) วันที่: 23 ธันวาคม 2551 เวลา:8:28:54 น.