เมษายน 2550

1
2
3
4
5
6
7
8
9
11
12
13
14
15
16
17
18
19
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
 
 
20 เมษายน 2550
All Blog
ถึงแกนะ
ถึง....เพื่อนรัก
(เพราะเป็นเพื่อนเลยพูดไม่เพราะตามหลักสากลนะ 55)
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน หุหุ
ฉัน คือ กู
แก คือ มึง
ขออภัยด้วยถ้าใครหลงเข้ามาอ่าน วาจาไม่ค่อยสุภาพจริงๆค่ะ

เมื่อคืนที่ฉันคุยกับแกร่วม 2 ชั่วโมงกว่าๆน่ะ อยากบอกว่าประสาทหุฉันระบมมาก ปวดๆ ร้อนๆว่ะ มีแกเพียงคนเดียวที่ฉันสามารถคุยได้ยาวนานขนาดนี้ ก็แกเป็นเพื่อนสนิทของฉันนี่หว่า

ฉันเพิ่งรู้นะว่าแกชอบวินทร์ เลียววาริน ฉันเขียนชื่อนักเขียนแกถูกป่าวว่ะ ช่างมันเหอะเขียนถูกเขียนผิดก็ช่างมัน เอาเป็นว่าฉันรู้ก็แล้วกัน ส่วนฉันน่ะชอบงานของกนกพงศ์มากกว่า แกงงเลยนะ ไม่ค่อยได้ผ่านสายตาแกล่ะสิไอ้บ้า.... แล้วแกอย่าลืมล่ะที่บอกว่าจะส่งหนังสือประชาธิปไตยบนเส้นขนานมาให้ฉัน ถ้าลืมโดนนะโว้ย.... ก็แกซื้อมาตั้ง 2 เล่ม เพียงเพราะว่าชอบพี่วินมากแล้วก็น่าปกคนละแบบกัน ก็ดีแฮะ....ฉันได้หนังสือฟรี ก๊ากๆๆ

เมื่อคืนแกว่าฉันเป็นคนที่ไม่มีจริตจก้าน (ตามจริงแกบอกฉันมานานแล้ว แต่ฉันคิดว่ามันไม่จำเป็นที่ฉันต้องทำโว้ย) ฉันควรภูมิใจไหมเนี่ย มันเป็นคำชม หรือคำแดกดันว่ะ ตอนนี้ฉันก็กลุ้มเรื่องนี้แหละ (เริ่มคิดได้)

ฉันอยากเป็นกุลสตรีว่ะ (แต่ว่าฉันก็เป็นนะ)
ฉํนอยากมีจริตเล็กๆน้อยๆ เพื่อที่จะบอกคนอื่นๆที่ไม่มักคุ้นสนิทสนมว่า ฉันน่ะเป็นผู้หญิงที่อ่อนไหว อ่อนโยน คนนึงบนโลกนี้เหมือนกันนะ เพียงแค่ว่าเสียงฉันมันออกแข็งๆ ห้วนๆ ๆ ไปนิด (แถมหุ่นยังตรงข้ามกับคำว่าบอบบางอีก แกบอกว่าหุ่นไม่น่าทะนุถนอม พูดจริงหรือล้อเล่นว่ะ ตรูสับสนนะเฟ้ย)

ฉันว่ามีแกคนเดียวที่เข้าใจฉันว่ะ แกตั้งใจหรือว่าอำฉันเล่นว่ะ ที่บอกฉันว่า ฉันเป็นผู้หญิ๊ง ผู้หญิง ก็แกคบกับฉันมาตั้งแต่ม.1 โน่น จนป่านนี้ฉันจบออกมาทำงานได้ 5 ปีแล้วมั้ง (ขี้เกียจนับ) แต่ฉันแอบดีใจนะ ที่แกบอก นานๆแกจะบอกฉันที

เออ....เมื่อคืนทำไมแกต้องเสือกถามฉันเรื่องอีตานั่นด้วยว่ะ มันทำให้ฉันต้องพูดถึงเขา (อีกแล้ว)
แกบอกฉันว่าเขาไม่ได้รักฉัน
ฉันรู้แล้วโว้ยไม่ต้องตอกย้ำ
ฉันถามแกว่า

ทำไมเขาไม่รับรู้ในสิ่งที่ฉันเอาใจใส่และตั้งใจ
- เพราะเขาไม่ใส่ใจ เขาเลยไม่รับรู้
อืม

แกบอกฉันว่า "คิดเองเออเองตลอด"
เขาฟังเพลงที่ซื้อให้ ก็
เขารับโทรศัพท์ ก็
เขาทำดีด้วย ก็
เขาเป็นห่วง ก็

เออ....ก็คิด(เอง)ว่าอย่างน้อยเขาก็ไม่รังเกียจ ถึงจะไม่ได้รักฉันก็เหอะ

แต่ที่ฉันเคยทำสมุดทำมือให้เขานะ แกรู้ไม๊ ฉันพยายามมากเลยนะ แกก็รู้พวกงานฝีมือ ฉันห่วยแตกแค่ไหน แต่ฉันก็ทำมันได้ เพียงเพราะเขา แต่เขาก็ไม่รับรู้มันหรอก พวกผู้ชายก็แข็งกระด้างใจดำหยั่งงี้แหละ ป่านนี้โยนทิ้งแล้วมั่ง ถ้ารู้ว่าทิ่งนะ ฉันจะไม่ไว้หน้าเลย แม้เคยรู้สึกดีต่อเขาขนาดไหนก็ตาม

และที่สำคัญที่ฉันสะอึกจนพูดไม่ออกคือ
ยิ่งแกโทรหาเขามากเท่าไหร่ ยิ่งทำให้เขามีค่า และรู้ตัวเองว่าสำคัญ ต่อใครอีกคนนึงซึ่งไม่ใช่ฉัน มากเท่าทวีคูณ









Create Date : 20 เมษายน 2550
Last Update : 20 เมษายน 2550 12:56:13 น.
Counter : 624 Pageviews.

0 comments
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

รุ้งสีที่แปด
Location :
อุบลราชธานี  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]



ตัวตนของฉันก็เหมือนกับหนังสือที่ฉันชอบอ่าน