Bloggang.com : ไร้นาม : เดินทางอีกครั้ง

เดินทางอีกครั้ง

เดินทางอีกคราหนึ่ง
เพื่อถึงซึ่งจุดหมาย
วันวานเพียงเสียดาย
สุดท้ายต้องจากลา

ภาพ: ที่ SFO airport เมื่อไม่กี่เดือนก่อนไม่น่าเชื่อว่าต้องกลับไปอีกแล้ว

พรุ่งนี้จะเดินทางไกลอีกครั้ง คราวนี้ค่อนข้างเครียดเพราะมีน้องๆ ในทีมถ้ารวมที่ส่งไปอเมริกาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วก็นับได้ถึงหกชีวิตทีเดียวที่ต้องคอยดูแลที่อเมริกา (มีสองโปรเจกส์ที่เมืองเดียวกัน) เมื่อวันก่อนพาลูกน้องที่ต้องคอยดูแลงานที่เมืองไทยไปเลี้ยงข้าวกัน ฉันนั่งอยู่หัวโต๊ะ (เจ้ามือ) มองไปสุดปลายโต๊ะยาวๆ ก็ให้สะท้อนใจว่าฉันก้าวมาถึงจุดนี้ได้อย่างไรนะ ตอนนี้ฉันมีลูกน้องที่ขึ้นกับฉันตรงๆ อยู่เกือบยี่สิบชีวิตเลยหรือนี่ (ไม่นับทั้งแผนกที่มีห้าสิบกว่าคน ^^')

สิ่งที่น่าปลื้มใจคือบริษัทให้ความรู้สึกเหมือนเป็นบ้าน โดยเฉพาะในวันที่ฉันอ่อนแอ พี่คนนึงที่ทำงานที่พอรู้เรื่องของฉันกับคุณแฟนเก่าพอสมควรชมฉันว่าฉันเข้มแข็ง (เพราะฉันพยายามทำงานปกติกระมัง) ลูกน้องหลายๆ คนก็รู้เรื่องของฉัน(บ้างเล็กน้อย)ก็แอบมาปลอบใจอยู่ห่างๆ น่ารักมากๆ เลย หัวหน้า (ไม่น่าจะทราบเรื่องอกหักของฉันนะ) แต่ก็คอยเป็นห่วงอยู่เสมอเวลาเห็นฉันทำงานหนักๆ เวลาฉันหงุดหงิดเครียดเรื่องงาน ก็จะวิ่งเข้าไปคุยกับหัวหน้าซึ่งรับฟังฉันอย่างตั้งอกตั้งใจและคอยหาวิธีช่วย

ฉันว่าฉันเป็นคนโชคดีนะ มีหัวหน้าน่ารัก มีเพื่อนร่วมงานน่ารัก มีลูกน้องแสนดีหลายๆ คน ฉันเองซะอีกที่หลายๆ ครั้งต้องแอบรู้สึกผิดที่ไม่ได้มีเวลาให้พวกเค้ามากมายนัก (โดยเฉพาะเวลาทำงานเพราะยุ่งมากๆ ทีเดียว) คนเราพออยู่กันมานานๆ มันก็ผูกพัน ฉันยังจำได้ถึงภาพตัวเองตอนกลับเมืองไทยใหม่ๆ ที่ผิดหวังกับอะไรหลายๆ อย่าง (เหมือนพวกเด็กที่เคยทำงานเมืองนอกหลายๆ คน) แต่พออยู่ๆ ไปก็ปรับตัวได้และก็รู้สึกผูกพัน

นึกๆ ไปแล้ว... ชีวิตฉันนั้นฉันไม่เคยทิ้งอะไรเลย ทำงานครั้งแรกบริษัทไปได้ไม่ค่อยดีนักฉันก็ไม่คิดจะลาออก ก็อยู่ไปเรื่อยๆ จนบริษัทเกือบปิดฉันจึงไปเรียนต่อ เวลารับงานพิเศษอะไรเช่นงานสมาคม งานมูลนิธิ ที่เป็นงานบุญ (คือไม่ได้ตังค์แถมหลายครั้งต้องเสียตังค์เองอีก) ฉันก็ทำจนถึงที่สุดในขณะที่หลายๆ คนอาจวางมือไประหว่างทาง ฉันจำได้ว่าคุณแฟนเก่าเคยบอกฉันว่า ถ้าฉันเหนื่อยก็เลิกทำสิ แต่ฉันบอกเค้าไปว่า ไม่ได้หรอก เพราะถ้าไม่มีคนเสียสละทำแล้วใครจะทำ?

และก็เหมือนกับชีวิตรัก ที่ฉันมักจะเป็นคนที่อยู่ตรงนี้โดยไม่ทิ้งอะไรเลยในขณะที่บรรดาแฟนเก่าเดินจากไปด้วยเหตุผลหลายๆ ประการ ฉันจำได้ว่า แฟนเก่าเคยบอกให้ฉันรอ ฉันก็รอ... เคยบอกให้ฉันอดทน ฉันก็อดทน... หรือเคยบอกฉันตอนที่ถูกบังคับให้เลิกกันว่าเค้าจะไม่แต่งงานกับใคร ฉันก็(คิดในใจ แต่ไม่ได้บอกออกไป)ว่างั้นฉันก็จะไม่แต่งงานกับใครและอยู่กันไปเรื่อยๆ เป็นเพื่อนกันไปจนแก่จนเฒ่า

แต่วันนี้ฉันคงต้องเริ่มเรียนรู้ที่จะทิ้งอะไรบ้างแล้ว.. ฉันเพิ่งบอกเค้าไปว่าเราคบกันคุยกันเหมือนเดิมไม่ได้เพราะฉันไม่อยากทำร้ายผู้หญิงอีกคน (แฟนใหม่เค้า) ฉันเพิ่งบอกเค้าไปว่าให้ไปดูแลน้องคนใหม่ของเค้าดีๆ อย่าให้น้องเค้าต้องเสียใจ (เหมือนตอนที่ฉันได้รู้ว่าเค้ามีอีกคน) มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายเหลือเกินในช่วงเวลาที่ผ่านมา... สิ่งที่ฉันไม่เคยเข้าใจเลยจนวันนี้คือทำไมทุกครั้งที่ฉันเลิกกับแฟน ฉันกลับกลายเป็นฝ่ายที่ได้รู้ได้เห็นว่าพวกเค้าร้องไห้ พวกเค้าจะร้องไห้กันไปทำไมนะ ทั้งๆ ที่เป็นคนตัดสินใจเองที่จะไปแท้ๆ ฉันไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมคนเราต้องตัดสินใจทำในสิ่งที่ตัวเองต้องเสียใจ คงเพราะว่าคนเรามีหลายๆ สิ่งที่ต้องเลือกตามความเหมาะสมกระมัง

น้ำตาที่รินไหล
ต้องให้ใจรักษา
เส้นทางพอเลือกมา
ควรกล้าเดินต่อไป

ชีวิตเป็นเฉกนี้
ทราบดีจักสู้ไหว
ปลดปล่อยภาพฝันไป
เพื่อให้พบภาพจริง

Create Date : 18 กรกฎาคม 2551

Last Update : 18 กรกฎาคม 2551 20:42:36 น.

12 comments

Counter : 658 Pageviews.

เมื่อครั้งเรียนมัธยม มีวารสารรายเดือน ชื่อ เพื่อนเดินทาง คำขวัญคือ ถ้าคุณเหงา เราคือเพื่อน และมีคติพจน์ว่า เราจะไม่เก็บอะไรไป นอกจากความทรงจำ เราจะไม่ทิ้งอะไรไว้ นอกจากรอยเท้า เสียดายที่หนังสือเล่มนี้อายุสั้นมาก

เมื่อเยาว์ คนหน้าเดิมเดินทางเป็นประจำ ครั้นเข้าสู่ปัจฉิมวัย คงเหลือแต่ความทรงจำ

ไม่อยากคิดเลยว่า เคยขับรถมากมายขนาดนั้นได้ไง อย่าง นิวอิงค์แลนด์ ไป คีย์ เวสต์ หรือ จากสวิส ไปนอร์ดิก เฮ้อ

โดย: ฟหกด IP: 202.44.219.100 วันที่: 19 กรกฎาคม 2551 เวลา:10:51:20 น.

พิมพ์ไปด้าย ฟหกด ความชรามาเยือน

โดย: คนหน้าเดิม IP: 203.146.189.100 วันที่: 19 กรกฎาคม 2551 เวลา:11:08:43 น.

--- คุณคนหน้าเดิม ---

อิอิ ตอนแรกก็งงใครหนอชื่อ ฟหกด พออ่านๆ ไปก็ถึงบางอ้อ

ตอนนี้ไร้นามอยู่อเมริกาแล้วค่ะ กำลังเหนื่อยๆ แต่วันนี้คงต้องพาลูกทีมเที่ยวซะแล้ว ชอบคติที่เอามาฝากจากหนังสือเพื่อนเดินทางมากเลยค่ะ

อยากลองขับรถไกลๆ ในอเมริกาดูเหมือนกัน เคยคิดว่าอยากขับจากแถวๆ Bay Area ขึ้นไปหาเพื่อนที่ Seattle แต่ยังหาเวลาไม่ได้เลย (เพื่อนก็บ่นๆ งอนๆ ว่าบินมาทีไรไม่ยอมไปเยี่ยมเค้าซะที) เพิ่งรู้ตัวว่ามาแถบนี้บ่อย ก็ตอนคุณ ตม. ใจดีแซวว่า "You come here very often!" (แล้วก็ให้เข้าเมืองอย่างรวดเร็ว & ง่ายดาย)

โดย: ไร้นาม

วันที่: 20 กรกฎาคม 2551 เวลา:20:00:41 น.

ส่งยิ้มให้ จากเมืองไทยจ้า... ^.^

โดย: Ja~ IP: 203.113.0.205 วันที่: 20 กรกฎาคม 2551 เวลา:22:24:38 น.

Driving from SF to SEA is one of the Northe America scenic route recommended by triple A's

From SF up north to Portland and end at Seattle

Now in SF ?, try Yosemite if time permits.

โดย: khon na derm IP: 203.146.189.100 วันที่: 21 กรกฎาคม 2551 เวลา:14:33:59 น.

สวัสดีค่ะ คุณไร้นาม....
แวะมาทักทายค่ะ อ้าว แล้วกันวันนี้อยู่ เมกา ซะแร๊ะ...
ไปหลายวันมั๊ยค่ะเนี๊ยะ...
ดูแลสุขภาพด้วยน่ะค่ะ คุณไร้นาม นี่เป็นผู้หญิงแกร่งคนนึงนะคะ

เป็นกำลังใจ ให้เสมอนะคะ..

โดย: naragorn

วันที่: 21 กรกฎาคม 2551 เวลา:19:59:28 น.

--- Ja ---

Thanks จ้า

--- คุณคนหน้าเดิม ---

ว้าวๆ เหรอคะ แต่ไม่มีเวลาเลย

เคยไป Yosimite แล้วค่ะ (สองสามครั้ง...)
แต่คราวนี้คงไม่ได้มีโอกาสไป (มาแป๊บเดียว)

--- คุณ naragorn ---

นั่นน่ะสิคะ แป๊บๆ ชีวิตก็มีโน่นมีนี่มาให้ทำเรื่อยๆ
วันนี้ยังเพลียๆ อยู่เลย เมื่อวานประชุมดึกดื่น
(หลังจากแอบพาน้องๆ ไปเที่ยว SF มา อิอิ)

โดย: ไร้นาม

วันที่: 21 กรกฎาคม 2551 เวลา:20:17:45 น.

โดย: กัญจนา

วันที่: 22 กรกฎาคม 2551 เวลา:9:24:35 น.

--- คุณกัญจนา ---

ขอบคุณสำหรับภาพสวยๆ ค่ะ

โดย: ไร้นาม

วันที่: 22 กรกฎาคม 2551 เวลา:20:59:17 น.

สวัสดีคะ..คุณไร้นามจงสู้ต่อปัยนะคะ
หลังฝนซาฟ้าจะใสเสมอคะ

โดย: domonjang IP: 61.7.174.12 วันที่: 24 กรกฎาคม 2551 เวลา:16:39:28 น.

สู้ๆ คับ คนเราทุกคนมีช่วงเวลามีอ่อนไหวได้ครับ แต่อย่าอ่อนแอ ครับ
เป็นกำลังใจให้เสมอคับ

โดย: กล่อง IP: 124.121.243.27 วันที่: 25 กรกฎาคม 2551 เวลา:23:51:40 น.

--- คุณ domonjang ---

ขอบคุณนะคะ

--- คุณกล่อง ---

ชอบๆ "อ่อนไหวแต่อย่าอ่อนแอ"
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ

โดย: ไร้นาม

วันที่: 27 กรกฎาคม 2551 เวลา:20:05:21 น.