Bloggang.com : ไร้นาม :

Philadelphia

ที่เดินทางมาไกลเพราะใจรักอยากรู้จักเมืองเก่าในแดนใหม่ถิ่นที่แรกจุดเริ่มต้นศิวิไลซ์ที่ประกาศความเป็นไทสร้างเสรี

เมื่อปีก่อนเคยคิดว่าจะบินจากเมืองไทยมาเยี่ยมชม Philadelphia สักหน่อยเพราะอยากมาดู Independence Hall / UNESCO World Heritage ที่ๆ อเมริกาประกาศอิสระภาพ (ตามประสาคนที่ชอบระบอบประชาธิปไตย) แต่งานวุ่นๆ เลยไม่ได้มา ปีนี้แวะมาทำงานอเมริกาพอดี เลยขออนุญาตท่านประธานบริษัทลาพักร้อนหยุดติดกัน 4 วันบินจากฝัง West มาฝั่ง East เพื่อตามหาความฝันที่คิดไว้

แบกเป้เล็กใบเดียวเที่ยวทั่วเมืองเดินดูความรุ่งเรื่องและแสงสีจึงเรียนรู้ถึงชีวิตที่สุขดีช่างเรียบง่ายตามวิถีความเป็นไป

ต้องบอกตรงๆ ว่าเดินทางมาอเมริการอบนี้ได้แวะเมืองต่างๆ เป็นสิบเมือง ชอบเมือง Philadelphia ที่สุด อาจจะเป็นเพราะว่ามีย่านโบราณที่เค้าอนุรักษ์ไว้เพราะได้มรดกโลกและเมืองที่มีประวัติศาสตร์ คนที่นี่เองก็มีน้ำใจและมีระเบียบวินัย ของกินอร่อยแนว Local ทำกันมาหลายปี สลับกับอะไรๆ Modern ที่สร้างเข้ามาผสมได้อย่างกลมกลืน และที่ชอบอีกอย่างคือภาษีรัฐนี้ถูกมาก (แม้จะไม่ฟรีแบบ Oregon) เลยแวะเข้า Apple Store จะไปซื้อ Apple Watch แต่เสียดายที่หมด stock

ในที่ว่างความวุ่นวายกลับเบาบางเป็นความต่างอย่างลงตัวจนสงสัยเกิดคำถามมากมายว่าสิ่งใดที่สรรสร้างบันดาลไว้ให้สวยงาม

โบราณสถานของเมืองนี้ส่วนใหญ่จะเข้าชมฟรี แต่ต้องมีการเข้าคิวจองรอบ (เพราะจะมีไกด์ทัวร์ให้) แต่ภาพใน Series ข้างล่าง Liberty Bell นั้นเข้าชมได้อิสระโดยไม่ต้องมีไกด์ทัวร์ แต่จะมีการตรวจค้นกระเป๋าอย่างเข้มๆ หน่อยเพราะว่าเป็นของอนุรักษ์ ระฆังอันนี้คืออันที่อเมริกาใช้ตีประกาศอิสระภาพ แต่การมาเยี่ยมชมประวัติก็ทำให้รู้สึกแปลกๆ เล็กน้อยเพราะเป็นการประกาศอิสระภาพจากอังกฤษ (ในฐานะที่เป็นศิษย์เก่าอังกฤษเลยผูกพันกับอังกฤษนิดหน่อย /แอบสงสารอังกฤษ)

เมื่อเสรีมาเยือนอีกคราหนึ่งก็รู้ซึ้งจนใจหมดคำถามอิสระไม่ปิดกั้นเป็นนิยามให้เรียนรู้ดูตามและตรึกตรอง

เมืองนี้มีรถม้าน่ารักๆ ขี่ชมเมือง (ในย่านเมืองเก่า) เห็นแล้วนึกถึงจังหวัดลำปางขึนมาเล็กน้อย แต่เสียดายเวลาไม่พอเลยไม่ได้ทำอะไรหลายๆ อย่างที่อยากทำที่นี่ เลยได้แต่เดินเล่นรอบๆ ถนนนั้น ซอยนี้ เพื่อศึกษาความเป็นไปของวิถีชีวิตของผู้คน (ตามประสาคนอยากรู้อยากเห็น)

บทกวีใดใดเขียนบรรยายก็ไม่อาจระบายความหม่นหมองของผู้คนยามทนทุกข์ถูกปกครองในครรลองเผด็จการ ไร้เสรี

ที่นี่อะไรๆ มักจะเกี่ยวกับคำว่า Independence (ประกาศอิสระภาพ) ตอนไปเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์บางแห่ง (แต่ไม่ใช่ที่เมืองนี้) แล้วศึกษาประวัติศาสตร์ดีๆ จริงๆ แล้วก็เป็นเพราะยุคนั้นผู้คนส่วนใหญ่ที่นี่รู้สึกอึดอัดกับการถูกเก็บภาษีเลยประกาศอิสระภาพจะได้ไม่ต้องจ่าย แต่พอมองกลับกันในอีกมุมหนึ่ง(คือมุมอังกฤษ) ก็คือตอนเข้ามายึดอเมริกาและตั้งถิ่นฐานขึ้นมาใหม่ๆ อังกฤษระดมเงินในคลังออกมาเยอะมากพอตั้งตัวได้เลยอยากให้ส่งเงินกลับเข้าไปบ้าง สรุปคือสงสารอังกฤษ เข้าใจอเมริกา

แล้วผู้คนหลายคนก็สรรสร้างวางเส้นทางประกาศซึ่งศักดิ์ศรีสร้างระบบคัดสรรเลือกตั้งที่ให้ทุกคนมีเสรีเลือกตามใจ

ที่ท่าเรือมีรูปปั้นอันนึงที่ฉันยืนมองอยู่นาน (ภาพข้างล่าง) คือภาพที่มีคนที่เดินทางข้ามทวีปกำลังลงจากเรือ รูปปั้นสมจริงดูมีชีวิตชีวาบอกเล่าเรื่องราวชีวิตของคนยุคนั้นได้เป็นอย่างดี ฉันสะท้อนใจเล็กๆ นึกถึงอากงของฉันที่หอบเสื่อผืนหมอนใบ (หรือเปล่า? ไม่รู้ เพราะไม่ได้คุยกะกง) นั่งเรือมาจากเมืองจีนมาที่แผ่นดินไทย คนเหล่านี้เดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลมาด้วยความหวังว่าจะเจอชีวิตใหม่ที่ดีขึ้น

เมื่อชีวิตรื่นรมย์ก็ชีวิตสรรสร้างสิทธ์เสาะหาทางสดใสแม้ไม่รู้ว่าเส้นทางเป็นเช่นไรก็กล้าไปเลือกฝันของตนเอง

ความสุขอันนึงของฉันของทริปนี้คือได้กินไอติมโลคอลเจ้าดัง (ภาพข้างบน) ของร้าน Franklin Fountain ที่อยู่ย่าน Old City ร้านนี้แถวยาวมากคดเคี้ยวไปมา จนฉันตัดใจเดินผ่านไปหนึ่งรอบ แต่พอเดินจนทั่วอีกครึ่งชั่วโมงก็ตัดใจไม่ลงต้องวนกลับมาต่อแถวยาวๆ เป็นชั่วโมง (คืองงว่าร้านไอติมเก่าแก่ตั้งมาตั้งแต่ปี 1899 ทำไมคนยังมาเข้าแถวยาวๆ กันอยู่ /ไม่น่าจะใช่การต่อแถวตามกระแสแบบคนไทย << ปกติคนไทยจะชอบต่อแถวร้านใหม่ๆ/ แสดงว่าน่าจะอร่อยจริง) พอซื้อมาได้ก็ต้องบอกเลยว่าเป็นไอติมที่อร่อยจริงๆ เนื้อครีมเข้มข้นแล้วเค้าตั้งใจตักให้เยอะๆ มากๆ (ไม่แพงด้วย)

เพราะตามหาตัวตึกหลังแบ็งค์ร้อยเลยเกิดรอยเดินทางเส้นทางใหม่เรียนรู้ซึ้งถึงประชาธิปไตยที่ประกาศเสรีไว้ ในที่นี้

Create Date : 08 ตุลาคม 2558

0 comments

Last Update : 8 ตุลาคม 2558 13:27:45 น.

Counter : 1440 Pageviews.