วันนี้มีคนอวยพรด้วยหละ

การที่ชีวิตเราอยู่ใกล้กับความตาย ก็นับว่าเป็นเรื่องดีเหมือนกันนะ

วันนี้ไปตลาดธ.กรุงศรี ตรงพระรามสาม ซื้อของเสร็จแล้ว มายืนรอพี่ ๆ ที่หน้าตลาด เห็นลุงแก่ ๆ ท่าทางจน ๆ เดิน ติด ๆ ขัด ๆ หน้าตาเหี่ยวยน สะพานเป้เก่า ๆ มอมแมมอยู่ข้างตัว ผมหงอกเทา เดินอ้าปาก เหมือนอย่างคนแก่ ที่เบลอ ๆ แล้ว ท่ามกลางอากาศร้อนจัด เห็นแล้วรู้สึกสงสารจัง

แก่เดินผ่านคนไปหลายคน แต่แกก็ไม่ได้ขอเงินใครเลย แกเดินเลยกะพี่อุ๊ไป แกเดินไปที่ร้านขายน้ำ เรามองตามไป เห็นคนขายน้ำ คนจีนผอม ๆ อายุประมาณ 40 กว่า จ้องลุงตาเขม็ง

ลุงแก่หันหน้าออกจากร้านช้า ๆ กะท่าเดิน ติด ๆ ขัด ๆ ก้าวสั้น

เราเดาว่า แกคงไปขอน้ำกิน...

เราวิ่งไป หาลุง ทิ้งให้พี่อุ๊ ยืนงงว่าฝนวิ่งไปไหนหว่า...

"ลุงคะ ลุงอยากกินน้ำใช่ไหม เดี๋ยวจะซื้อให้"
ลุงแก งงนิดนึง เราก็ถามอีก ว่า "ลุงอยากกินน้ำใช่ไหมคะ"

ลุงตอบว่า "ลุงอยากกินข้าว"

เรามองดูลุงใกล้ ๆ หน้าตาเหี่ยว และตากแดดจนคล้ำ ตาดูเป็นฝ้า
ฟันในปากเหลือแต่ฟันบน 1 ซี่ กับฟันแถวล่างด้านหน้าดำ ๆ อีก 5-6 ซี่

เราคิดในในแว้ปนึงว่า "แกลำบากจังเลย แกไม่มีฟันแล้วกินอะไรก็ลำบาก คนแก่มักเป็นโรคขาดสารอาหาร เพราะไม่มีฟัน.."

เราก็ถามลุงอีก "อยากกินข้าวใช่ไหมคะ เดี๋ยวพาไปกินข้าวนะ อยู่ด้านใน"
ลุงพยักหน้า

ลุงเดินตามเราเข้าไปในส่วนที่ขายอาหาร เราเดินเร็วไปก่อน ลุงค่อย ๆ เดินตามเข้ามา

เราถามลุงว่า "ลุงอยากกินอะไรคะ"
ลุง "กินอะไรก็ได้"

เราบอกว่าให้ลุงนั่งก่อนนะ เดี๋ยวไปซื้อข้าวมาให้
ลุงบอกว่า เอาใส่ถุงก็ได้

เราคิดว่า ลุงคงไม่กล้ากินในจาน เพราะร้านค้าคงจะรังเกียจ
เพราะลุงเป็นขอทาน ดูสกปรก

เราวิ่งหาข้าวให้ลุง ส่วนใหญ่ร้านปิดหมดแล้ว เราพยายามหาร้านที่เป็นอาหารอ่อน ๆ ให้ลุง แต่ก็ไม่มี เราจึงแวะซื้อชาดำเย็นให้ลุง

เราส่งถุงชาดำเย็นให้ลุง แล้วบอกลุงว่า
ลุงคะร้านปิดหมดแล้ว ทานก๋วยเตี๋ยวได้ไหมคะ

ลุงบอกว่า เดี๋ยวลุงไปซื้อข้างนอกเองก็ได้

เราคิดว่าก็ดีเหมือนกัน ลุงจะได้ซื้ออะไรที่ลุงอยากกิน
เราหยิบเงินให้ลุง 50 บาท ลุงรับเงิน ไป
แล้วอวยพรว่า "ขอให้เจริญ ๆ นะ"

เรารู้สึกดีมากจริง ๆ เรารู้ตัวเลยว่าเรายิ้มมีความสุข ที่ได้ช่วยลุง

เราเดินจากมา ด้วยอมยิ้ม แล้วก็หัวใจเบิกบาน

......
สักพักนึงพี่ ๆ ก็มากันครบแล้ว ขึ้นแท็กซี่กลับออฟฟิตกัน
แต่ในใจเรายังนึกถึงลุงคนนั้นอยู่...

และมันทำให้เราคิดถึง เมื่อสมัยเราตกงานครั้งโน้น เราไม่มีเงินใช้เลย ปัญหาชีวิตมากมาย เราไปเจอคุณยายคนนึง เดินกระย่องกระแย่งที่สะพานลอย
เราไปช่วยคุณยาย คุณยายบอกขอบใจ เราถามว่าคุณยายบ้านอยู่ไหน
(เรากะว่าจะเดินไปส่ง) ยายบอกว่าอยู่บนห้องเช่า เค้าแบ่งให้อยู่ ยายเดินไม่ค่อยไหว ปกติร้านมอร์เตอร์ไซ สงสาร ก็ให้เด็กเอาข้าวขึ้นไปให้ แต่บางที เค้าก็ลืม ยายก็ไม่ได้กินข้าว... ยายหิว เลยต้องเดินออกมาเอง

แล้วยายก็บ่น ว่าอีกหน่อยก็ตายแล้ว ๆ
ยายอายุ แปดสิบกว่าแล้ว
ยายกำลังจะเดินไป..

เรามีเงินอยู่ในกระเป๋า 500 บาท เราตกงาน..
แต่เงิน 500 บาทของเราจะช่วยยายให้สบายได้มากไปหลายวัน..

เราไม่ซื้อฟุ่มเฟือยได้ ให้เงินได้เป็นประโยชน์ เป็นความสุข เป็นความอิ่มท้องของยายดีกว่า ยังไงเมื่อเราทำงาน เรายังมีแรงหาเงินได้อีก แต่ยายไม่มี

เราหยิบเงินให้ยาย ยายทำหน้าตกใจ..
เราบอกให้ยายรับไว้ เราบอกยายว่า เรามีแค่นี้..

ยายร้องไห้ใหญ่เลย น่าสงสารมากเลย.. เราก็พลอยจะร้องไห้ไปด้วย
ยายขอบใจเราใหญ่ พอลงจากสะพานลอย เราก็แยกย้ายไป..

นานหลายปีแล้ว .. แต่ทุกครั้งที่เราคิดถึงตอนที่ยายร้องไห้ เพราะความตื้นตันใจ เรายังอดน้ำตาซึมไม่ได้

และรู้สึกดีใจ ที่ตอนนั้นเราได้ช่วยยาย..

...
ตอนที่นั่งอยู่ในแท็กซี่ เรารู้สึกว่า เราเหนื่อย หัวใจเต้นแรง
เนื่องจากเดินไปเดินมาเร็ว ๆ เดี๋ยวนี้สุขภาพเราแย่ลงมากเลย...

เพราะเรามีโรคประจำ ดังนั้น มันจึงทำให้เราตระหนักอยู่เสมอว่า ความตายใกล้เรามาก...

สุดท้าย เราหายใจเข้า แล้วหายใจออกเป็นเฮือกสุดท้าย เงินเดือนเราที่เพิ่งออก ก็เอาไปไม่ได้

เงินทองที่หาได้ ให้มันเป็นประโยชน์กับคนอื่นที่ลำบาก ได้แบ่งปัน
ความสุข รอยยิ้ม กำลังใจ ให้บ้าง เราก็มีความสุขแล้ว อย่าไปยึดติดกับเงินทองวัตถุ เป็นของสมมติในโลกนี้เท่านั้นเอง

Create Date : 30 เมษายน 2552		1 comments
Last Update : 30 เมษายน 2552 14:34:26 น.
Counter : 1531 Pageviews.
Share Tweet