BlogGang.com : : ขอให้ฉันได้มีส่วนร่วมสักนิด... : อภินันทนาการจากห้อง ๒๐๕

อภินันทนาการจากห้อง ๒๐๕

คุณลุงผมขาวเดินฝ่าแสงแดดตรงเข้ามาที่หอพักฯ มือทั้งสองข้างถือลังกระดาษขนาดเขื่อง เมื่อมาถึงที่นั่งรอ ฉันจึงพอมองเห็นได้ว่า ในลังนั้นมีลิ้นจี่สีแดงสวยลูกใหญ่หลายพวง “คงเอามาฝากลูกสาว” ฉันคิด

“เฮ้อ...ร้อนจริงๆ นะคุณ” คุณลุงทักฉัน มือหนึ่งกระพือเสื้อตัวเองเพื่อระบายความร้อน อีกมือหนึ่งเช็ดเหงื่อที่ไหลเต็มตัว

“ลุงไปถึงไหนมาคะเนี่ย? ดูเหนื่อยๆ นะ”

“มาจากหมอชิต กว่ารถเมล์จะมา กว่าจะได้ขึ้นรถ ขึ้นได้ดันหลงซะอีก กว่าจะมาถึงเล่นเอาเหนื่อยเลย”

“เดินออกมาขึ้นรถเมล์เหรอ? ทำไมไม่ขึ้นแท็กซี่ที่คิวล่ะลุง แล่นปรื๊ดเดียวมาถึงเลย ไม่หลงด้วย”

“ไม่เอาหละ ขึ้นรถเมล์เอาก็ได้ หลงก็ไม่เป็นไร มีปากก็ถามๆ เค้าเอา ประหยัดตังค์ได้ตั้งเยอะ”

“มาหาใครล่ะลุง? ห้องไหน? เดี๋ยวโทรเรียกให้”

“ไม่ต้องๆ เมื่อกี้โทรนัดกันแล้ว อีกเดี๋ยวก็คงลงมาเอง”

สักพักเด็กสาวผิวขาวหน้าใสก็เดินลงมาไหว้ทักทายพ่อ ทั้งสองคุยกันตามประสาพ่อลูก มีการกรี๊ดกร๊าดเรื่องลิ้นจี่บ้างเล็กน้อย แล้วลูกสาวก็บอกพ่อว่า “อยากกินพิซซ่า” ขอแค่นี้มีหรือพ่อจะปฏิเสธ

ก่อนที่ลูกสาวจะขึ้นห้องไปแต่งหน้าแต่งตัว เธอได้เอ่ยปากฝากลังลิ้นจี่ไว้ที่ฉันโดยให้เหตุผลว่า “หนัก...ไว้รอให้เพื่อนมาช่วยยกขึ้นห้อง” คุณลุงผมขาวนั่งรอลูกแต่งตัวอีกประมาณครึ่งชั่วโมงจึงได้พากันเดินไปที่ประตูรั้วเพื่อออกเดินทางต่อไปร้านพิซซ่า ได้ยินเสียงลูกสาวดังแว่วมาว่า “ไปแท็กซี่นะพ่อ หนูร้อน”

ตอนเย็นเมื่อเธอกลับมาถึง ก่อนขึ้นห้อง ฉันได้เตือนเธอถึงลังลิ้นจี่ที่ฝากเอาไว้

“หนูยกให้พี่แล้วกัน”

“อ้าว...นี่พ่ออุตส่าห์หอบมาให้นะ จากสวนของหนูใช่มั้ยล่ะ?”

“ใช่...เบื่อจะตาย กินลิ้นจี่ตั้งแต่เกิดจนโตป่านนี้แล้วเนี่ย ไม่เอาแล้ว”

“หนูเอาไปฝากเพื่อนสิ”

“ไม่เอาหรอก เดินแบกลังลิ้นจี่ไปมหาลัย...อายเค้าตายเลย พี่กินเหอะ ไม่เป็นไรหรอก หนูให้พี่ มาคราวหน้าพ่อแกไม่ถามถึงหรอก แกจำไม่ได้แล้ว”

ค่ำวันนั้น ฉันวางลังลิ้นจี่ไว้ที่บันไดทางขึ้นหอ พร้อมเขียนป้ายติดไว้ว่า “อภินันทนาการจากห้อง ๒๐๕”

Create Date : 04 เมษายน 2550

Last Update : 4 เมษายน 2550 13:55:10 น.

0 comments

Counter : 282 Pageviews.