The Counselor's Story ตอนที่ 18 คำถามที่เหล่า counselor ไม่อยากตอบ

ตั้งแต่ผมเริ่มทำงานเป็น counselor หรือเจ้าหน้าที่แนะแนวศึกษาต่อต่างประเทศ กำกับดูแลส่วนของประเทศออสเตรเลียมา นับถึงวันนี้ก็ประมาณเกือบ ๆ สองปีได้แล้ว สิ่งนึงที่ผมได้เจอเกือบจะทุก ๆ วันก็คือนักเรียนเดินเข้ามา แล้วก็ถามคำถาม

ท่านผู้อ่านที่เคยอ่านเรื่องของผมตั้งแต่ตอนแรกน่าจะยังจำได้ว่าผมเจอนักเรียนหรือคนที่เข้ามาหาข้อมูลเรียนต่อหลายประเภทมาก มาดีมั่ง มาไม่ค่อยดีมั่ง มาแปลก ๆ บ้างก็มี แน่นอนครับ คนเหล่านี้มาพร้อมคำถาม มีทั้งคำถามที่ดี และคำถามที่ไม่ดี

อย่างไรจะเรียกว่าคำถามที่ไม่ดี แน่นอนครับ ท่านผู้อ่านลองคิดดูว่า ถ้าหากคุณ ๆ อยากจะไปเรียนเมืองนอกเนี่ย คำถามอะไรที่เราควรจะถาม ....................................................................... เห็นมั๊ยครับ แค่ common sense ง่าย ๆ ก็รู้แล้วว่าเราควรจะถามอะไร

ต่อไปนี้จะเป็นคำถามที่พวกเรา ๆ counselor ไม่อยากจะเจอครับ รวบรวมจากประสบการณ์ส่วนตัวและของคนอื่น ๆ ครับ

“พี่ ที่ออสมีไรเรียนบ้าง”

เป็นคำถามที่ทำให้ผมอารมณ์เสียได้ทันทีที่ได้ยิน ถ้าใครมาถามอะไรแบบนี้กะผม ผมจะถามกลับทันทีว่า “แล้วน้องอยากเรียนอะไรล่ะ” ที่ออสก็มีทุกอย่างที่เมืองไทยมีน่ะแหละครับ อาจจะมีบางอย่างที่เมืองไทยไม่มี เช่นวิทยาศาสตร์บางสาขาที่มันเกี่ยวกับสภาพภูมิศาสตร์ที่มันมีเฉพาะถิ่นจริง ๆ เป็นต้น ดังนั้นแล้ว น้องอยากเรียนอะไรล่ะ กลับไปคิดมาก่อนแล้วค่อยกลับมา

“พี่ มหาลัยนี้อันดับที่เท่าไหร่ของโลก”

จนใจครับ อยากจะบอกว่าอย่าไปสนใจมากกับอันดับโลกของพวกสำนักจัดอันดับทั้งหลาย แต่ละสำนักบางทีก็ไม่เหมือนกัน แต่ก็ต่างกันไม่มาก การจัดอันดับเค้าจะพิจารณาจากตัวมหาวิทยาลัยว่ามีสิ่งที่สนับสนุนการเรียนการสอนมากและมีประสิทธิภาพขนาดไหน อาจารย์ที่สอนในนั้นมีผลงานทางวิชาการออกมาบ่อยขนาดไหน และได้รับการยอมรับมากน้อยเพียงไร และเค้าได้เห็นหรือไม่ได้เห็นอะไร

ตรงนี้แหละครับ พวกมหาวิทยาลัยที่เปิดมาก่อน อายุเป็นร้อยปีก็จะได้เปรียบ เพราะว่าผลิตนักวิชาการและผลงานทางวิชาการออกมาเยอะ ดังนั้นก็ไม่แปลกครับ ถ้า Harvard, MIT, Cambridge, Oxford, Yale, หรือพวก The University of ……………….. เป็นชื่อต้น ๆ ที่เราจะได้เจอแน่นอนที่มีการทำโพล เพราะว่าพวกนี้อายุก็ไม่น้อย ผลิตมันสมองของโลกออกมาหลายรุ่นแล้ว ก็ว่ากันไป

“พี่ สาขานี้/มหาลัยนี้ดีมั๊ย”

ตอบไม่ได้เช่นกันครับ บางที่มันดีสำหรับเรา แต่กะคนอื่นอาจจะไม่มองว่าดีก็ได้ ดังนั้นแล้ว ยึดตัวเราเป็นหลักครับ เราอยากไปเรียนอะไร พิจารณาจากรายวิชาเลยครับว่าเค้าสอนอะไรบ้าง และสอนอย่างไร หาได้อยู่แล้วทางเวบของมหาวิทยาลัย และเป็นการดีด้วย ได้ฝึกค้นหาข้อมูลไปในตัว

เราต้องการอะไรจากการไปเรียนครั้งนี้ ลงทุนครั้งนี้เป็นล้าน ดังนั้นแล้วค่อย ๆ คิดครับ

“พี่ มหาลัยนี้ชื่อไม่ดัง จบมาจะได้รับการยอมรับรึเปล่า”

จะได้รับการยอมรับหรือไม่ มันขึ้นกะเราครับ จริงอยู่ว่าชื่อของมหาวิทยาลัยมันก็มีส่วนอยู่บ้าง ถ้าไปเจอพวกคนรุ่นเก่า ๆ ที่ยังยึดติดกับ “ชื่อ” ของสถาบัน เรามานั่งคิดดีกว่าว่าจะทำยังไงให้เราเด่นกว่าคนอื่น ทำไมตลาดแรงงานถึงต้องการตัวเรา เสริมอาวุธในตัวให้มากเข้าไว้ครับ แล้วจะได้เปรียบ ผมเองก็จบป.ตรีจากมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งที่ได้รับการดูถูกดูแคลนจากผู้คนมากที่สุดแห่งนึง (แม้แต่พ่อตัวเอง) แต่อย่างน้อยที่นี่ก็สอนให้ผมลุย สอนให้ผมเปลี่ยนวิกฤติเป็นโอกาส สอนให้ผมรู้จักการจับจุดอ่อนของตัวเองขึ้นมาพัฒนา จนได้มีโอกาสไปเรียนป.โทที่มหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งของรัฐ Queensland ถึงจะไม่ใช่ GO8 แต่ผมก็ภูมิใจที่ได้มีโอกาสนี้

ร่ายมาซะยาว สรุปก็คือจะบอกว่าเราก็ต้องพิสูจน์ตัวเราน่ะแหละครับ ว่าเราเจ๋งจริงตาม CV รึเปล่า ถ้าทำได้ตามที่โม้ ก็ไม่มีปัญหา

“พี่ หนูตัดสินใจไม่ได้อ่ะ เลือกให้หนูหน่อยสิ”

แล้วกัน อนาคตของตัวเองยังไม่รู้เลยว่าอยากเรียนอะไร แล้วพี่จะรู้ได้ยังไงล่ะ ประเภทตัดสินใจไม่ได้นี่มีหลายแบบครับ บางพวกคือ อยากเรียนอย่างนึง แต่ที่บ้านอยากให้เรียนอีกอย่าง หรือไม่ก็ อยากเรียนทั้งสองอย่าง แต่เลือกไม่ถูก หรือไม่ก็ อยากเรียนตัวนี้ แต่กลัวเรียนไม่ได้ แต่ก็ไม่อยากเรียนตัวเดิมกะป.ตรี
เห็นมั๊ยครับ สารพัดปัญหาจริง ๆ เจอแบบนี้นี่ผมปวดหัวเลยนะ เพราะอะไร ใจนึงอยากจะเลือกให้ แต่ว่าทำไมได้ การคาดการหรือการให้คำปรึกษาในเรื่องการเรียนมันจะตั้งอยู่บนฐานของตัวผู้รับการปรึกษา เช่น เรียนอะไรมา ชอบอะไร ถนัดอะไร อนาคตอยากเป็นอะไร เป็นต้น การให้คำปรึกษาอาจผิดพลาดได้ถ้านักเรียนไม่ได้ตอบตามความเป็นจริง หรือตอบความจริงไม่หมด หรืออะไรก็แล้วแต่ ผลก็คือการเรียนที่ไม่มีความสุข หรือไม่ก็ล้มเหลวไปเลยก็มี

แล้วพอเกิดความผิดพลาดทำนองนี้ขึ้นมา ธรรมชาติของคนไทยก็จะหาคนรับผิดชอบทันที ใครล่ะ ก็ไอ้คนที่ทำเรื่องส่งมานี่แหละ ไม่ได้ดูตัวเองเลยจริง ๆ

“พี่ หนูไม่อยากสอบ IELTS อ่ะ พี่ต่อรองให้เค้ารับเข้าเลยได้มั๊ย ใส่ซองเท่าไหร่ก็ว่ามา”

ไม่ได้ครับ พี่เป็นแค่ตัวแทน พี่สามารถทำเรื่องให้หนูไปเรียนได้เท่านั้น ไม่มีสิทธิต่อรองอะไรทั้งสิ้น การรับเข้าเรียนหรือไม่เข้าเรียนเป็นการพิจารณาของมหาวิทยาลัย พี่แค่ช่วยกรองเบื้องต้นเท่านั้นว่าไหวรึเปล่า แน่นอนว่า GPA ป.ตรีมาที่ 2.3 จะเข้าพวก Uni of Mel หรือ UNSW หรือ Monash ได้มั๊ย ในฐานะ counselor ก็ตอบได้ทันทีว่าไม่มีทาง และก็อย่าพยายามต่อรอง เพราะว่าทำไม่ได้ อาจโดนด่ากลับมาได้ด้วย (เคยโดนมาแล้ว) และก็อย่าเอานิสัยจ่ายใต้โต๊ะมาใช้กับ Australia ครับ เสียชื่อหมด
แต่ถ้าไม่ขัดสนเรื่องเงิน อยากจะจ่ายค่าสมัครซักร้อยเหรียญ เพื่อให้เค้าส่งจม.ตอบกลับมาว่า application unsuccessful ลองดูเล่น ๆ ก็ทำได้ครับ ไม่ผิดกติกาแต่อย่างใด

“พี่ ทำไมมหาลัยตอบช้าจัง”

จนใจเช่นกันครับ พี่ก็ไม่สามารถไปเร่งเค้าได้หรอก ใบสมัครที่ส่งไปมันต้องผ่านกระบวนการเยอะ admission กลางของมหาวิทยาลัยนั้น ๆ จะกรองอีกรอบ แล้วก็ส่งไปให้คณาจารย์ของภาควิชาพิจารณาอีกที ซึ่งบางมหาวิทยาลัยเค้าจะพิจารณาถึงวิชาที่เราเรียนมา แล้วก็พิจารณาละเอียดขนาดที่ว่าได้เกรดมาเท่านี้ในวิชานี้ เหมาะหรือไม่ที่จะเรียนป.โทต่อไปในสาขาที่สมัคร

พอจะนึกภาพออกใช่มั๊ยครับ ดังนั้นแล้วพวกมหาลัยใหญ่ ๆ ทั้งหลายก็จะทำอะไรค่อนข้างช้า offer ออกมาได้ภายในหกสัปดาห์นี่ก็ต้องถือว่าเร็วมาก ๆ แล้วล่ะครับ

นึกมะออกแร้วแฮะ เอาเป็นว่า ถ้านึกออกอีกก็จะมีภาคสองของตอนนี้ก็แล้วกันนะครับ

Create Date : 26 กุมภาพันธ์ 2552 Last Update : 26 กุมภาพันธ์ 2552 22:16:30 น. Counter : 735 Pageviews.		3 comments
Share Tweet